| Sophia (Robin solo) - Mar. 21 ’01: ’t Stuc, Leuven (B) |
| Review In het verleden bleek tijdens optredens van Sophia, de groep rond zanger/songwriter Robin Proper-Sheppard, al meermaals dat de momenten waarop de rest van de groep verdween en het boegbeeld in zijn eentje, over zijn gitaar gebogen, de zaken overnam, de mooiste waren. De introspectieve stijl van zijn nummers, in combinatie met zijn karakteristieke, ietwat klagende stem, lenen zich immers uitstekend voor uiterst intieme vertolkingen. Het aangekondigde concept van de huidige solo-tour van Sophia (‘Intimistic Nights with Sophia’) -Proper-Sheppard enkel begeleid door zichzelf en door piano- liet dus alvast het beste beloven. Wie Proper-Sheppard wou zien, moest eerst wel een uurtje Mintzkov Luna doorstaan. De winnaar van Humo’s Rock Rally wordt her en der de hemel ingeprezen, maar woensdag werd niet bepaald duidelijk waaróm. De groep heeft zeker karakter en enkele goede songs in huis, maar die werden woensdag met veel te weinig overtuiging gebracht. Met zijn wat oppervlakkige gitaarpop wist Mintzkov Luna dus nooit te beklijven, een enkele uitzondering als het naar Placebo nijgende ‘Empire’ niet te na gesproken. Het contrast met de intensiteit waarmee Proper-Sheppard (in zijn eentje, na de afzegging van pianist Will Foster na het overlijden van zijn vader) aan zijn set begon was dus behoorlijk groot. Vanaf de eerste noten van het wondermooie ‘I Left You’ (al meteen een eerste hoogtepunt) slaagde hij erin zijn publiek te raken met erg emotionele en behoorlijk donkere nummers waarin de verlieservaring centraal staat. Muziek werkt bij Proper-Shepard louterend, alsof hij pas dankzij zijn nummers heeft leren omgaan met een aantal minder mooie kanten van zijn gevoelswereld. Vaak terugkerend in zijn werk zijn de uitvoerig herhaalde frasen, mantra’s bijna, die gezongen worden als betrof het smeekbedes aan één of andere hogere macht (‘Oh, I pray I’m not alone when I die’). Klassiekers als ‘So Slow’ (‘I try to close my eyes/ but I’m afraid of the dark/ I see you everywhere’) en een uiterst fragiele versie van ‘Are You Happy Now?’ worden gezongen met gesloten ogen, opdat Proper-Sheppard zich opnieuw zou kunnen verplaatsen ‘in de Robin die ik was toen ik dit schreef’. Wat echter opvalt aan deze Robin, is dat hij een zekere gemoedsrust heeft weten te bereiken: de getormenteerde ziel van op de vijf jaar oude debuutplaat ‘Fixed Water’ heeft zich weten te verzoenen met rijpheid en slaagt hier en daar zelfs al in een stukje zelf-relativering, al blijft droefheid een emotie waarmee deze man meer geconfronteerd wordt dan goed kan zijn voor een mens. De unieke sfeer van verbondenheid die Proper-Sheppard bereikte woensdag was er dan ook voornamelijk één van gedeelde melancholie. Muisstil werd er geluisterd naar de zacht getokkelde tweelingsnummers ‘Is It Any Wonder?’ en ‘Directionless’: alleen toehoorders die de krop in hun keel probeerden weg te slikken verbraken die absolute stilte. Een aardigheid daar bovenop was de versie van John Lennons ‘Jealous Guy’, een nummer dat Proper-Sheppard graag zelf had willen schrijven. De nieuwe nummers (het delicate ‘Ship in the Sand’, ‘The Sea’ en het al hoger vernoemde ‘I Left You’) stellen meteen hoge verwachtingen voor de in september te verschijnen opvolger van Sophia’s laatste plaat ‘The Infinite Circle’. Wie niet zo lang kan wachten, kan zich ondertussen te goed doen aan de net uitgebrachte opnames van Sophia’s passage op het cultuurfestival ‘De Nachten’: rijker gearrangeerde, maar even bloedstollende versies van de talrijke nummers die de hoogtepunten vormden op deze ‘intimistic night’. Set list (niet in volgorde): *I Left You *So Slow *Are You Happy Now *If Only *I'd Rather *Every Day *When You're Sad *Ship in the Sand *Is it Any Wonder *Bastards *Death of a Salesman *Jealous Guy *Directionless *The Sea Jeroen Lavrijsen |
 |