Review
1
Three weeks after the gigs in Brussels and Hasselt Sophia is back
in Belgium. This time 'De Handelsbeurs' in Ghent gets the honour.
What an amazing concert hall by the way. Even the toilets were amazing.
And complicated. As someone said: "You need a degree here to
wash your hands". But enough lousy trivia, how was the gig?
While the band was still a bit hesitant at the gig in Brussels, by
now they were a well oiled machine. The set list had a better flow
and the band played much tighter.
Robin started the gig with a story about how a radio presenter from
Studio Brussel came to his apartment in 1996 to do an interview. The
guy asked him to play a couple of songs on his minidisk player, which
Robin did. A few weeks later one of those songs was constantly being
played on Studio Brussel. That song was 'So slow' and it's airing
meant the start of Sophia's popularity in Belgium. It also meant the
start of this concert of which the first half hour consisted of a
bunch of calmer Sophia songs.
When 'Desert song no. 2' started some staff member found it necessary
to collect empty beer glasses near the stage. Robin stopped the song
and asked her if she could choose a louder song to pick up the glasses,
but she carried on regardless. Robin: "I usually have to worry
about talkers not the cleaning lady". After the false start Desert
song no.2 proved to be the ideal step-up to a much louder part of
the gig as the band launched into a heavy version of 'Every day' (a
personal favourite in it's heavier version), 'Oh my love' and 'Woman'.
Also new in the set was 'Within without', of which the current powerful
version is without any doubt the best version Sophia have ever played
of this song. The main set ended with 'Directionless' which is usually
a solo effort by Robin but was now played in it's full band version.
When the band came back for encores we were treated with tons of noise
when they played blistering versions of 'The river song' and 'If a
change is gonna come'. Both songs got a new treatment with a big role
for the effect pedals and for Jeff Townsin on the drums. Who said
that noise annoys?
Wouter Berteloot
Set list
so slow
if only
are you happy now
fool
ship in the sand
desert song no. 2
every day
oh my love
within without
woman
the sea
directionless
------------------
I left you
the river song
if a change is gonna come...
Review 2
Uitgebluste variaties op stilte en lawaai
Sophia degradeerde zichzelf tot dertiende van het dozijn
Over schoonheid is al de meest tegenstrijdige onzin geschreven. Zo
beweerde een groot schrijver ooit dat schoonheid vergankelijk was,
terwijl een van zijn collega's net vond dat mooie dingen een bron
van eeuwige vreugde waren. Een andere verlichte geest was dan weer
van mening dat schoonheid perfect was. Bullshit, vond nog een ander,
want perfectie is saai en kan dus per definitie nooit mooi zijn. Toch
raakten de specialisten terzake het over één ding fundamenteel
eens. Schoonheid zit niet in de krachtlijnen, maar in de nuances.
Niet in de essentie, maar in de details. Als één muzikant
die wijsheid goed in zijn oren heeft geknoopt, is het Robin Proper-Sheppard
wel.
Met zijn onvolprezen noiseformatie The God Machine bekwaamde hij zich
jarenlang in allerlei esthetisch verantwoorde vormen van lawaai. En
toen die groep halfweg de jaren negentig na een wrede speling van
het lot werd opgedoekt, verdiepte hij zich met Sophia in de nuances
van traagheid en stilte. Goed voor drie prachtalbums en minstens zoveel
magische concerten - mensen die de groep ooit aan het werk zagenn,
bijvoorbeeld in Jeugdhuis Nijdrop, de Vooruit of deSingel, werden
zonder uitzondering fan voor het leven.
Wie hoopte dat de geschiedenis zich afgelopen woensdag in de Handelsbeurs
zou herhalen, was er evenwel aan voor de moeite. Ondanks een uitstekend
nieuw album, People Are Like Seasons, liet Sophia in de uitverkochte
zaal een behoorlijk uitgebluste indruk na. Enkele uitzonderingen niet
te na gesproken ontbrak het de set van het vijftal aan scherpte, nuance,
reliëf en details, al weerhield dat zanger Robin Proper-Sheppard
er niet van om zich kwaad te maken over het gerinkel van de glazen
die tijdens het concert werden opgehaald.
Voordien was de avond al in mineur begonnen met 'So Slow', 'If Only'
en 'Everyday', songs die het moeten hebben van de tweede stem, maar
om onduidelijke redenen in een monotone kampvuurversie werden gespeeld.
'Are You Happy Now' en 'Desert Song No. 2' strompelden zichzelf voor
de voeten, en 'Ship In the Sand' miste de strijkers die het drie jaar
geleden tijdens De Nachten zo onaards mooi maakte. Details, maar net
daarin moet Sophia het verschil maken. Van veel afwisseling of gevoel
voor humor en zelfrelativering kun je de songs doorgaans niet betichten.
Degradeerde de groep zichzelf een uur lang tot dertiende in het dozijn
dodelijk serieuze slowcore-groepen, dan maakte het slot van het concert
op de valreep nog veel goed. 'Directionless', 'Woman', 'Oh My Love',
'The River' en 'If a Change Is Gonna Come...' waren evenveel sublieme
variaties op stilte en lawaai, van gefluister over geschreeuw tot
kabaal in de beste Stooges en MC5-traditie. 'Life's a bitch and then
you die' klonk het, bij wijze van conclusie. En daar konden we ons
best in vinden. Drie sterren voor een groep die er vijf had kunnen
krijgen.
Wouter Van Driessche (De Morgen, 12/03/2004)
|