|
Review 1
Festivals - certainly the big ones like Rock Werchter - tend to attract
a very diverse crowd. The first few rows at Sophia's gig in the Pyramid
Marquee were about as diverse as they get: teenage girls next to hardcore
thirty-something fans (back from the God Machine days) next to men
with long white beards. Someone was eating a spaghetti on the third
row from the front, other fans were reenacting every song that was
played and I even think I saw someone relive his birth (he can collect
his placenta at the lost-and-found counter). Another attentive listener
was Tom Van Laere from Admiral Freebee (big in Belgium and also playing
at the festival).
But let's shift our attention to what happened on stage. Or should
I say 'stages' as Muse was playing on the Main Stage at the same time
and although the Pyramid Marquee had been placed in a different way
than previous years in a way to prevent overlapping noise, the Muse
gig was still clearly audible in the Marquee. Robin: "Why is
it that every time we play a festival there's some loud and noisy
band on the other stage?". The Muse factor was especially annoying
during the more quiet songs at the beginning of the set like 'Swept
back' and 'Desert Song no. 2' of which the first few minutes were
almost completely drowned out by the noise from the other stage. But
besides a few small remarks about this the band carried on regardless
and just gave it their best. They rocked intensely during 'Every day',
'Holidays are nice' and 'The sea'. 'Oh my love' was a huge radio hit
in Belgium and got an ecstatic response from the crowd that sang along
loudly. 'Oh my love' has been a bit of a difficult child during the
last tour but on Saturday it seemed that the band finally got the
hang of the song and played a perfect rendition of the song. Near
the end of the gig Robin announced "Let's show them how to rock"
and consequently blew the crowd (and Muse) away with blistering renditions
of 'The river song' and 'If a change is gonna come' (despite a broken
string during the last one). All in all Sophia played an excellent
gig in difficult conditions and performed as expected at this high
profile gig.
Wouter Berteloot, Sophiamusic.net
Review 2
Podiumprestatie: Robin Proper-Sheppard beloofde met de nodige portie
zelfrelativering een triestige en luide set. En dat was ook wat we
van z'n band Sophia kregen: naar goeie gewoonte droop de melancholie
tien songs lang van de snaren. Waar dat vroeger vooral onderstreept
werd met uiterst trage, bijna stilvallende nummers mondden vanavond
nogal wat songs uit in een orgastische brok noise. Wat ons betreft
best wel een aangename evolutie na jarenlang min of meer dezelfde
set te hebben gezien!
Hoogtepunt: Aan de extase in het publiek te merken, was "The
River Song" zonder enige twijfel de beslissende penalty van de
avond. Meer zelfs, de allesverzengde finale van dit juweeltje verbande
zelfs even het bombast van Muse uit de Pyramid Marquee.
Dieptepunt: Inderdaad, Muse dus. Proper-Sheppard vroeg zich luidop
af waarom ze telkens ze op een festival staan, tegelijkertijd met
een of andere lawaaierige act het podium op moeten. Tijdens de intieme
passages van Sophia - en dat zijn er nogal wat - hoorde je tot vlak
voor het podium het Muse-bombast. Shame!
Bijzonderheden: We kregen vanavond een lichtjes andere versie te horen
van het akoestische "Holidays Are Nice". Een beetje distortion
maar vooral de twinkelende belletjes gaven de nieuwe single een fris
kleedje.
Reactie publiek: Al van in het prille begin scoorde Sophia hoog in
België. De passage in Werchter werd dus een beetje als de bekroning
van 8 schone jaren onthaald. De rustige nummers kregen een lief oh
toebedeeld, de razende brokken werden joelend tot in de nok van de
piramidetent gestuwd. Zo moet dat zijn!
Onze mening: Wat met "So Slow", "Are You Happy Now"
en "Swept Back" als een uurtje wegdromen begon, werd al
gauw van de nodige weerhaakjes voorzien. Robin Proper-Sheppard lijkt
trouwens meer en meer terug te keren naar de noisy stuff die hij begin
jaren negentig met het bijna-legendarische The God Machine de wereld
instuurde. Deze aanpak doet dan wel een flink deel van de magie en
intimiteit teniet, toch tilt het een Sophia-optreden een trapje hoger.
Zoals u op 15 november zelf kan constateren in de AB.
Christophe Demunter, www.goformusic.be
Review 3
On-waar-schijnlijk ellendige ellende: het optreden van Zero 7, een
om ons totaal onbekende redenen in bepaalde kringen uiterst hip combo.
Oneindig veel beter: Sophia. Helaas werden intieme songs als 'SO slow',
'Are you happy now' en 'Holidays are nice' getorpedeerd door het gebrul
van Muse. "Waarom moeten wij altijd spelen op het moment dat
op een ander podium onwaarschijnlijk luide bands staan?" vroeg
Robin Proper-Sheppard zich lichtjes vertwijfeld af om even later zelf
het antwoord te geven: life's a bitch and then you die, Robin.
Geert
Op de Beeck & mk, Humo, 13.07.2004
Review 4
Later op de avond zagen we Daan-toetsenist Jeroen Swinnen terug bij
Novastar. De Hollandse Belg bracht nagenoeg dezelfde set als tijdens
zijn recente zaaloptredens. Hij gebruikte alleen zijn piano nog meer
als een verlengstuk van zijn roes, wat leidde tot indringende noise-escapades
met als rode draad steeds die ene wanhoopskreet: 'Another lonely soul'.
Voor hem concerteerde een zielsgenoot: Robin Proper-Sheppard alias
Sophia speelde de meest begeesterende rockset van de avond en plaatste
met de machtige driepunter 'The Sea', 'The River' en 'If a Change
is Gonna Come' een puntgaaf orgelpunt op een sterk concert.
Tom Peeters & Thomas Peeters & Franky Van Hamme, De Tijd,
5.07.2004
Review 5
Rock neemt revanche in Werchter
Gelukkig waren het niet alleen de gevestigde waarden als Kravitz of
Harper die het rockvaandel met succes verdedigden. De melancholische
meerwaardezoeker werd uitgenodigd door de immer treurige Robin Proper-Sheppard
en zijn groep Sophia. Zijn intieme en vaak intrieste gitaarliedjes
waren een verademing, maar vulden de Marquee nog niet half - een zeldzame
gebeurtenis dit weekend.
Tijdens concerten van Sophia ligt de donkere romantiek om het hoekje.
Aan het begin van ,,Desert song n°2'' stak een tienermeisje op
de voorste rij een zwavelstokje aan en staarde wezenloos naar de zieltogende
Proper-Sheppard, terwijl de vlammetjes haast in haar gezicht knetterden.
Bizar. Op een bepaald moment had Proper-Sheppard genoeg van het treuren
en beloofde hij het publiek een paar harde songs. Dat was niet gelogen.
,,Oh my love'' scheurde het tentzeil haast aan flarden en de songs
die volgden, kregen stormachtige gitaarlagen mee die niet zelden aan
de teringherrie van Mogwai deden denken. Dit was een concert dat tergend
traag uit zijn voegen barstte, en daar konden we best van genieten.
Inge Schelstraete & Sasha Van der Speeten, De Standaard, 5.07.2004
Review 6
De avond valt over de wei en een frisse bries doet ons instinctief
dichter bij elkaar kruipen. Het ideale moment om even tot rust te
komen met de intimistische luistermuziek van Sophia en ons te warmen
aan de mistroostige stem van Robin Proper-Shepard. De sfeer zit perfect,
de tent heeft er zin in en de band geeft zich volledig. Alleen jammer
dat hun droeve songs soms ruw onderbroken worden door het schelle
Muse-geweld verderop. "We can't tell Muse to shut up", moppert
Shepard geërgerd, dus steekt hij er als antidote hier en daar
een pijnlijk harde gitaarscheur tussen. Het gaat door merg en been,
maar we genieten met volle teugen en laten ons meeslepen door de melancholie
die verleidelijk in de lucht hangt. Dit zijn zeldzame Werchter-momenten
om te koesteren. Tijdens het schitterende "Oh my love" uit
hun laatste album "People are like seasons" wordt er zelfs
hier en daar voorzichtig meegezongen. "Let’s show them how
to rock", verkondigt Shepard venijnig, en hij geeft er om af
te sluiten nog eens een stevige lap op met "The river song"
en "If a change is gonna come". In your face Muse!
Karolien Cammaerts, www.cuttingedge.be
Setlist
So Slow
Are You Happy Now
Swept Back
Desert Song no. 2
Every Day
Oh My Love
Holidays Are Nice
The Sea
The River Song
If A Change Is Gonna Come
|
