De band komt om twaalf uur toe en duikt bijna meteen in een bespreking van de nummers die die avond op het programma staan; daar hoort brandstof bij, en de favoriete brandstof van De Laatste Showband blijkt op dit moment uit croque monsieurs te bestaan.

Gitarist Chris Peeters is er al, net als de geluidstechnici Ad Van Beek en Wim Birion, en muziekprogrammator Tim Coene. De andere muzikanten komen een voor een toe: bassist Bert Embrechts, drummer Joost Van den Broeck, toetsenist Jan Hautekiet en zanger Patrick Riguelle. Het is de bekendste bezetting van de band; 'the A-team', zegt Peeters lachend. We neuriën de begintune van de gelijknamige televisieserie uit de jaren tachtig, en vragen ons af wie van De Laatste Showband Hannibal Smith is. Embrechts is B.A. Baracus, denkt Peeters, de rol die in de serie door Mr. T werd gespeeld. Hij draagt wel geen gouden kettingen, ,,maar Bert heeft altijd wel speciale schoenen aan, je moet er straks maar 's op letten''.

Embrechts draagt vandaag, donderdag, inderdaad schoenen met een funky luipaardmotiefje. We hebben geen tijd om ze uitgebreid te bewonderen. Coene en Riguelle hebben 's voormiddags al met de redactie van Woestijnvis de 'opkomstmuziekjes' gekozen. Jean-Luc en Celie Dehaene worden begroet met een strofe ,,Hello goodbye'' - de ex-premier heeft zijn afscheid van de politiek aangekondigd. Marcel Vanthilt bespreekt vandaag een krant uit 1966: daar hoort ,,Dans je de hele nacht met mij'' van Karin Kent bij uit dat gezegende jaar. En de duiker-cameraman Peter Scoones komt natuurlijk op op de tonen van Steve Winwoods ,,Arc of a diver''.

Striptekenaar Merho viert zijn dertigste verjaardag in het vak en wordt vergast op ,,Birthday''. ,,We vonden niets met Kiekeboe'', zegt Riguelle.

Het valt me pas later, in de auto, te binnen: volgende keer dat Merho te gast is, moeten de Woestijnvissers misschien maar op zoek naar een van de vele liedjes met ,,Peek-a-boo'' in de titel. Dat van Siouxsie and the Banshees zingt niet zo lekker, maar er is ook nog een rockabillynummer dat zo heet.

Niets lijkt te gek als opkomstmuziek. ,,Nummers kiezen gaat al acht jaar vlot'', zegt Coene. ,,We hebben vier, vijf man op de redactie die mee brainstormt, en Patrick heeft zelf veel ideeën. Ik herinner me niet dat iets ooit geweigerd is omdat het te moeilijk was; het mag alleen niet te veel voor de hand liggen. Tenzij het zo simpel is dat het weer silly wordt'', zegt hij grinnikend. ,,Toen An Swartenbroeckx in de show te gast was, Bieke van De Kampioenen , was het snel beklonken dat we ,,Biko'' van Peter Gabriel gingen gebruiken: 'Oh Bie-ke, Bie-ke'.''

De nummers inoefenen, zal al even snel gaan, heeft Coene ons gewaarschuwd. Terwijl een gestadige stroom croques blijft aanrukken, krijgen we een a capella versie van ,,Hello goodbye'' van Riguelle, Peeters en Embrechts; Riguelle solo trakteert ons op een onstuimige versie van ,,Dans nu met mij de hele nacht''. Er wordt kort genoteerd wie waar invalt en waar wordt afgebroken. Het achteloze stapeltje papier onder de stereo geeft een mooi idee hoe breed het repertoire van De Laatste Showband is: een partituur van ,,Weekenders'' van Ozark Henry, teksten van Warren Zevons ,,Hula hula boys'', ,,Those were the days'' en ,,Aids & armageddon''. Er liggen twee notitieblokken in de foyer: allebei muziekpapier.

Studio met gast

Mensen lijken altijd groter dan ze zijn op het scherm, maar de studio die er op tv zo gezellig uitziet, is dan weer behoorlijk groot. Fotograaf Koen Bauters en ik stappen even op het podium: het kraakt en het klinkt dof, net als om het even welke trap. ,,Dat hoor je niet op tv'', zegt Koen. ,,Over de koptelefoons horen we het anders wel'', zegt Eddy Brant in het voorbijlopen. ,,Maar we filteren dat er wel uit, en trouwens, als er iemand opkomt, zijn deze jongens natuurlijk aan het spelen.''

Hij duikt weg; we zullen hem de rest van de namiddag bijna niet meer zien. Brant zit 'buiten', in de audio car op de parkeerplaats van de studio.

Terwijl wij nog even nagaan welk deel van het decor solide hout is en welk piepschuim, is de groep nerveus aan het worden: normaal staat hij al wat vroeger in de studio. ,,Oké? Gaan we het ne kè proberen?'' vraagt Riguelle. De eerste repetitie van ,,Pace'', het slotnummer dat de band brengt met Robin Proper-Sheppard van de groep Sophia, klinkt al behoorlijk stevig, al hebben alle muzikanten nog wel foutjes gehoord. Iedereen leest van het blad. Chris Peeters zorgt voor de meeste transcripties. ,,De een leest al beter van het blad dan de ander, maar het bespaart vooral enorm veel tijd. Je zou gek worden als je alle nummers die we in de loop van een seizoen spelen, van buiten moet leren.''

,,Mag ik de gast halen?'' vraagt opnameleidster Barbra Daemen. ,,Doe maar'', zegt Riguelle. ,,Het is al bijna twee uur.'' Robin Proper-Sheppard komt de set opgewandeld met zijn gitaarkist in de ene hand en een bekertje koffie in de andere. ,,Toch wel uitzonderlijk dat een muzikant helemaal alleen naar de studio komt'', zegt Tim Coene. ,,Meestal is er toch wel een manager of een andere begeleider bij. Hoe groter die entourage, hoe meer tijd je natuurlijk verliest met communicatie. Toen Foo Fighters hier waren, kwamen we plaats te kort. Het was dan ook de hele band die kwam spelen, en die brachten tourmanagers en mensen van de platenfirma mee.''

Benieuwd hoe hij het volgende week gaat redden, want de redactie speelt met het idee om een brass band uit te nodigen - liefst 35 man. ,,Dan zetten we die toch hierrond, waar normaal publiek zit? En een in de zetel op de scène. Maar het zal wel puzzelen worden voor de mannen van de techniek, we zullen veel microfoons nodig hebben.''

De gitaarkist van Proper-Sheppard is door de douane van Berlijn goed dichtgekleefd. Joost Van den Broeck heeft een mesje aan zijn sleutelbos hangen. Nog voor er één noot is gerepeteerd, blijkt dat Proper-Sheppard op de plaat de hoge stem zingt die Riguelle heeft gerepeteerd. Even neemt de groep met de zanger de riff door. Proper-Sheppard wil graag een ander geluid uit de keyboards; Jan Hautekiet speelt hem een paar dingen voor. De derde klank wordt goedgekeurd, maar ,,can you grunge it up a little - kan het nog wat vuiler?'' Nadat het nummer een keer volledig gespeeld is, vraagt de zanger aan Bert Embrechts of de bas wat percussiever kan in het refrein, ,,to make it more boppy''. Dat kan, maar dan wordt het moeilijk harmonieën zingen voor Embrechts; maar met de vocale steun van Peeters en Riguelle is Proper-Sheppard tevreden.

,,Pace'' wordt nog drie keer gedeeltelijk of volledig doorgenomen, een keer met de afsluitende tekst die Frieda Van Wijck normaal leest - Barbra Daemen neemt de honneurs waar in plaats van de gastvrouw. Dan gaan de muzikanten buiten luisteren naar een opname van de laatste doorloop. Buiten is het koud maar zonnig herfstweer; de deur van de regiekar staat wijdopen, het lichtje 'on air' is uit. Voor de muzikanten van De Laatste Showband is deze controle dagelijkse kost, maar Proper-Sheppard is onder de indruk. ,,That's fuckin excellent!'' ,,Dat hoort Eddy elke dag'', zegt Tim Coene. ,,Blijkbaar valt de klank in buitenlandse televisiestudio's toch vaak tegen voor muzikanten, zelfs in gerenommeerde muziekprogramma's. Ze zijn altijd verrast dat het op het scherm zal klinken zoals het op de set klonk.''

Schlagers en schreeuwen

Proper-Sheppard kan koffie gaan drinken, maar De Laatste Showband moet nog de opkomstmuziekjes doornemen. ,,Eén keer ,,Hello Goodbye'' met de generiek erbij?'' vraagt Riguelle. En niet vergeten: naar do gaan na de re.''

Daemen leest de intro van de show, drie-vier, en daar weerklinkt het bekende ,,You say yes, I say no'' al door de studio. Het Beatles-nummer zit in een mum van tijd weer in ieders ram-geheugen, maar ,,Dans nu de hele nacht met mij'' stelt Riguelle even voor logistieke problemen. ,,Ik ga dit zonder gitaar doen, maar ik heb natuurlijk mijn tamboerijn niet bij vandaag.''

Hij onderstreept het nummer met operagebaren, voor hij Proper-Sheppard met een broodje op de publieksplaatsen ziet zitten. ,,Dit wil je niet horen, man.'' De Amerikaan protesteert met volle mond: ,,Toch wel!'' Tussen de takes door roffelt Joost Van den Broeck de meezinger op zijn snaredrums, terwijl Jan Hautekiet wat cartoonmuziekjes uit zijn toetsen tovert. De versie die ze uiteindelijk tijdens de show zullen spelen, is verrassend rechttoe-rechtaan.

Riguelle schreeuwt de ziel uit zijn lijf in de openingszin van ,,Birthday'': ,,Jongens, dit moeten we geen duizend keer meer doen hé, of ik heb straks geen stem meer.''

Even terug naar de foyer voor koffie en een pauze van niet meer dan tien minuten. Marcel Vanthilt is gearriveerd, met een oude en lieve knuffelhond in zijn kielzog. De muzikanten nemen de nummers nog één keer door, nu met de camera's erbij: één camera aan een lange hefboom, één handgehouden camera. De rest zit slim verborgen in het decor: de gasten en muzikanten van De Laatste Show voelen zich vast niet zo geïntimideerd als vaak het geval is op een set.

Terwijl muzikanten en technici zich op een vroeg avondmaal storten - het is vijf uur, de pasta staat warm - zit Robin Proper-Sheppard in zijn kleedkamer mailtjes te tikken. Vanochtend is hij van Berlijn naar Brussel gevlogen. ,,Geweldig dat je voor Brussel nog altijd vertrekt op Tempelhof.'' De oude luchthaven van Berlijn ligt niet alleen dicht bij het centrum van de stad, het gebouw is een indrukwekkend staaltje nazi-architectuur. ,,Toen we wegvlogen, maakte de piloot een bocht: het gebouw is echt enorm. Hoeveel mensen werkten er in de jaren dertig op luchthavens, vraag je je af.''

De zanger was in Berlijn voor interviews, zit volop in de voorbereiding van een nieuwe tournee en heeft een nieuwe plaat uit. Hij heeft niet lang getwijfeld of hij naar Brussel zou komen. ,,Ik wist niet goed wat ik van het voorstel moest denken: ik speel in een paar groepen, er zijn dertig tot veertig muzikanten waar ik geregeld mee speel, die afwisseling ben ik wel gewoon. Maar ik wou ook geen karaoke-versie van mijn nummer doen: dan nog liever akoestisch met een gitaar.'' Proper-Sheppard heeft een poos in Brussel gewoond, en kent ons land wel.

,,Ik heb Walter (should be: Wouter) gebeld, die mijn website beheert, en ik heb hem gevraagd of De Laatste Show oké was of melig. Hij zei me dat de band een instituut is, en dat ze al met Emmylou Harris gespeeld hebben. Dus heb ik toegehapt. Het was mijn bedoeling om later nog wat research te doen, maar daar heb ik de tijd niet voor gehad. Blij dat ik het heb gedaan. Ik werk graag met mensen die dat extra beetje moeite willen doen om er iets goeds van te maken, zoals deze jongens.''

Zo hoort u het ook eens van een ander. Proper-Sheppard lijkt vooral te overwegen om Hautekiet te schaken: ,,Ik heb een goede toetsenist voor de studio, maar live vinden we niet echt de klank die ik wil, melodieus maar toch krachtig. Maar die toetsenist hier had meteen door waar ik naartoe wilde.'' Straks is Radio 1 zijn netmanager kwijt.

Het is ondertussen al bijna zes uur. De groep ontspant nog even in zijn kleedkamer met het beste van Monthy Python. In de studio is het publiek al gearriveerd.

Tom De Cock, de opwarmer van dienst, legt de spelregels uit: wanneer applaudisseren, naar de gasten kijken en niet naar de schermen, enzovoort. ,,En glimlachen! U bent hier tenslotte wel voor uw plezier!'' De groep neemt eerst zijn plaatsen in onder een daverend applaus: ,,Vijfennegentig procent van u komt alleen voor hen: De Laatste Showband!'' De show verloopt vlotjes. Een paar kleinigheden moeten worden overgedaan, maar niets van de muziek. Terwijl het publiek naar buiten stroomt, ontspannen de gasten en de muzikanten al in de foyer.

Donderdagavond is weekendavond voor De Laatste Show , maar voor de muzikanten, die allemaal in andere groepen spelen, is het weekend gewoon doorwerken. Soms moet iemand tijdens de week rennen na de opname om nog ergens in het Brusselse een ander optreden te gaan spelen. ,,Maar in De Laatste Showband spelen, daar zeg je geen nee tegen'', zegt Riguelle met blinkende oogjes. ,,Dit is één grote speeltuin. Voor een muzikant is het echt alsof je in een speelgoedwinkel wordt losgelaten.''