| Sophia - Dec. 11 '06: Botanique, Brussels (BE), with Kris Dane |
| Review De wijsheid in pacht Robin Proper-Sheppard heeft iets met de oudheid. Niet voor niets noemt hij zijn groep Sophia of ‘wijsheid’ in het oud-Grieks. Zijn vorige groep, The God Machine, verwees dan weer naar een term uit het oude Rome, die vooral bij latinisten en toneelliefhebbers gekend is: Deus Ex Machina. Tijdens het concert in de Botanique liet hij de stijlen die hij hanteerde voor die respectievelijke bands stilaan in elkaar overlopen, wat resulteerde in een afwisselend, soms verrassend maar altijd boeiend optreden. Sophia is niet langer het solo-project van Proper-Sheppard. Dat bleek ook gisteren, waar naast de ritmesectie de groep aantrad met minstens drie en soms (zoals in de monumentale afsluiter The River Song) vier gitaristen. De voorman speelde al dan niet akoestisch, terwijl zijn twee gitaristen een stevige basis legden, waartussen hier en daar een pianoriedeltje weerklonk. Omdat problemen met de computer de setlist ietwat door elkaar gooide, kon het Brusselse publiek genieten van Fool, een nummer dat Sophia – naar eigen zeggen – zelden of nooit brengt. En het niveau werd hoog gehouden. Het feit dat de groep deze nummers weinig speelt, had duidelijk geen enkele invloed op de geleverde kwaliteit. Tot dan toe hadden we enkel de schuchtere, bedeesde kant gezien van Sophia. Hierna was het tijd om de overstap te maken naar het stevigere werk. Dat bleek al meteen uit Oh My Love dat een stevige, gekruide versie meekreeg. En dat was nog maar een voorproefje. Er was de sonische explosie tijdens Desert Song No. 2, die – voor wie daar nog aan twijfelde – stevig terugviel op het werk van The God Machine. Wie was gekomen voor een rustig voortkabbelend avondje, kwam duidelijk bedrogen uit. Hier stond een groep, die wist wat ze wou: de Botanique op zijn grondvesten doen daveren. En misschien is het net dat contrast (wat je verwacht tegenover wat je krijgt) dat van Sophia’s shows iets speciaals maakt. De groep speelde als een hecht geheel met Proper-Sheppard als heer en meester die voor de microfoon kronkelde als een slang die van zijn huid afwil. En tussendoor was er al eens een moment van ontspanning, waarbij hij even dolde met het publiek. Zo was er de heerlijk ironische filosofische uitleg over de dunne lijn tussen woehoe en boehoe (of het verzoek om meer en het weghonen van een artiest), die als een rode draad door de verdere show zou blijven lopen. Het volume werd na Lost (She Believed In Angels …) weer lichtjes teruggeschroefd, maar de intensiteit bleef waardoor het geheel soms een hypnotiserend effect kreeg. Er werd niet meteen voor de meest voor de hand liggende nummers gekozen, waardoor het wachten was tot de bissen voor So Slow - nog steeds een wereldnummer - aan bod kwam. Met The River Song – een lied "bigger than life" – werd het optreden afgesloten, waarbij dezelfde gitaarriff minutenlang werd aangehouden als om het publiek in trance te brengen. Robin Proper-Sheppard deed zijn groepsnaam eer aan en toonde dat hij weet hoe je een concert opbouwt en nooit toelaat dat de aandacht verslapt. Hiervoor doen wij respectvol onze Romeinse helm af. Patrick Van Gestel, damusic.be Set list I left you swept back fool if only pace oh my love desert song 2 p1/p2 lost bad man the sea ----------- so slow everyday the river song Photos by Els Wauters          Photos by Tania Tampieri    Photos by Liesbet Vander Elst      |