Sophia (+ string section & Astrid W.) - May 22 '09: Paradiso, Amsterdam (NL) , with William Fitzsimmons

Review 1
De ultieme treurballades van Sophia verdienen een voller Paradiso
Robin Proper Sheppard weet het zelf dondersgoed en het steekt ‘m: eigenlijk is zijn band Sophia lang niet (meer?) populair genoeg om de grote zaal van Paradiso te vullen, en daar kan hij zich niet helemaal bij neerleggen. Zelfs een aangekondigd optreden met volledige band en strijkkwartet (tien man en vrouw op het podium), trekt slechts enkele honderden mensen naar de voormalige kerk aan de Amsterdamse Weteringschans. “We dachten nog even aan cancellen”, zegt de voorman aan het begin spottend. Aan de zijkanten zijn stoeltjes en tafeltjes neergezet om het voller te doen lijken; de balkons zijn dicht. Of zijn er toch meer liefhebbers en blijven ze weg omdat het mooie lenteweer niet past bij de intense, diep melancholische maar ook bloedjemooie treurballades van Proper Sheppard?
Niet te voorstellen: Sophia verdient een vollere kerk, maar de fans die er zijn, genieten er geen teug minder om. Ook al weet je nooit zeker of de sombermans op het podium meent wat hij zegt, toch spreekt de frontman z’n dankbaarheid uit. “Ik weet best dat we slechts bekend genoeg zijn voor die kleine zaal boven, maar toch laten ze ons met strijkers en al hier spelen, dat is fantastisch.”
Jawel, Proper Sheppard kent Paradiso goed en stond er al een keer of tien eerder, inclusief de keren met zijn vorige band The God Machine. Onder de naam Sophia maakt hij sinds 1996 fraaie platen, met als meest recente voorbeeld het onlangs verschenen There Are No Goodbyes. Verrassend komt hij allang niet meer uit de hoek, maar de kwaliteit van de warme, droevige liedjes is ook dit keer weer hoog.
Dit concert opent echter meteen hartverscheurend met een van man’s mooiste liedjes, het oudere The Sea, dat meteen het publiek stevig bij de lurven grijpt. Op het podium oogt het vertrouwd: begeleiders zijn wat anoniem maar kleuren de nummers beheerst en effectief in. Het strijkkwartet op de achtergrond is voor de meeste liedjes beslist een toegevoegede waarde; de arrangementen geven de muziek extra glans. Zeker in het uitgesponnen Desert Song No. 2, dat muisstil begint en oorverdovend eindigt. Dat Proper Sheppard geen groot zanger is, zij hem vergeven: de gepijnigde snik en gekwelde uithalen houden iedereen bij de les. Ook als hij slechts met akoestische gitaar en slechts begeleid door de strijkers tegen het einde twee liedjes zingt, waaronder het bittere Lost.
Treurige liedjes zijn niet alleen maar traag bij Sophia: halverwege krijgt de set zelfs vaart dankzij het pulserende Pace van vorige plaat Technology Won’t Save Us. Behalve de nodige nieuwe liedjes van There Are Nog Goodbyes, kun je bij Sophia altijd een dwarsdoorsnede van man’s beste werk verwachten, zo ook vanavond met als hoogtepunten een door merg een been gaand I Left You van People Are Like Seasons en een afsluitend, genadeloos hard The River, de finale van album The Infinite Circle van tien jaar terug.
Iedereen met een voorliefde voor gepijnigde klanken die vrijdagavond niet in Paradiso stond, heeft kortom een zoveelste (dat wel) fraai Sophia-concert gemist. Zulke fraai verpakte droevenis zou je jezelf niet mogen onthouden.
Joris Rietbroek, alternative.blog.nl, 23/05/2009


Review 2
Gisteravond was de avond van mn eerste officiële Paradiso concert. KT Tunstall smiddags om een uur of vier met een stuk of 50 mensen bij That's Live telt dan niet mee...
Best bizar eigenlijk dat we erbij waren, dit was echt zo'n 'leuk-laten-we-maar-naar-een-concertje-gaan' moment. Het moet ook wel zo'n moment zijn wil je naar een concert gaan waarvan je de hoofdact eigenlijk niet kent.
Sophia? Maakt ze leuke muziek? Uhm... ja, maar het is dus geen 'ze'. Sophia is frontman Robin Proper-Sheppard met vele mensen achter hem. (we telden op een gegeven moment 9 snaarinstrumenten, record voor n bandje?)
Maargoed, voordat Sophia aan de beurt was eerst de man met de baard waar we allemaal voor kwamen; William Fitzsimmons!
Die was nog relaxter dan ie op cd klinkt! Dit is de ultieme man om je in slaap te zingen. Hij zou er eigenlijk wat mee moeten gaan doen... bij mensen met slaapproblemen langs gaan en ze in slaap zingen; problemen definitely opgelost! Zijn doel voor de avond 'All right, my goal (and yours as well hopefully) for this evening is that every single person in this room leaves a lot sadder than he or she came' is zeker behaald aangezien hij er maar zo kort was dat nog niemand heerlijk sliep... Gelukkig komt hij snel weer terug met een heus William Fitzsimmons-als-hoofdact concert!
Na de paar liedjes van William was t dan tijd voor Sophia. Vol verwachting klopte ons hartje; want ik had ergens online gelezen dat er een heus strijkorkest(je) mee zou komen! En ja hoor, 2 violistes, 1 altviolist en een celliste, zeeer tof in combinatie met piano, drum, bas elektrische gitaar en gitaar! Gelukkig was de muziek zeer fijn, want de mannelijke Sophia himself was enigszins angstaanjagend. Met zn witte schoenen, nasty opmerkingen en gekopieerde moves van die creepy-christmas-song-singer uit Love Actually kreeg ik er af en toe de kriebels van. Dit was echter over toen ie terug kwam naar geklap en gecheer en het bekende nog een liedje geblaat begon ie akoestisch! Hoezee! Dat was echt genieten! Helemaal toen ie begon met Heartache (jaja, ik ben nog steeds van mening dattie mij dat had horen roepen :P); 1 gitaar en het strijkorkestje; te mooi!
Sizta, sizta.blogspot.com, 23/05/2009


Photos by Roald





Photos by Guus Krol