Sophia (+ string section & Astrid W.) - May 23 '09: Ancienne Belgique, Brussels (BE), with William Fitzsimmons
Set list
The Sea
Birds
A Last Dance (To Sad Eyes)
Storm Clouds
Obvious
Oh My Love
Swept Back
Ship In The Sand
Desert Song #2
Signs
Something
I Left You
-----
Lost
If Only
When You're Sad
The River Song
-----
Heartache
So Slow


Review 1
Gisteravond samen met de jongens van de Malinwa een spelletje gespeeld: Vanuit Mechelen naar Brussel en terug geraken zonder mekaar noemenswaardig lastig te vallen.
Zij waren met 20.000, ik was alleen. Zij hadden ergens een of ander voetbalwedstrijdje te doen, ik ging naar de AB, alwaar Sophia ten dans speelde.
Voordat Sophia aan de beurt was was er echter een voorprogramma: William Fitzsimmons. Ik had nog nooit van de man gehoord, maar gaf hem uiteraard wel een kans. Hij zag er uit als een of andere houthakker (had zelfs het verplichte geruitte hemd hiervoor) uit een diep canadees bos. En om eerlijk te zijn, zo klonk hij ook wel wat. Diepe, donkere teksten, waar je nou niet meteen vrolijk van wordt. En dat was ook het opzet van de man: “I have one goal here tonight. I want everyone here to leave in a sadder mood than they came. Let’s see how that works out, shall we?” Talking about a man on a mission.
Ik vond het een geweldig voorprogramma als voorprogramma van een band als Sophia. Hij pas volledig in het rijtje van donkere, niet altijd even vrolijke muziek (zoals Grandaddy, Sophia, Eels (William Fitzsimmons lijkt trouwens wel heel hard op E viel me op), Sparklehorse,…) die ik wel dik ok vind. Ik vond het zo ok, dat ik onmiddellijk 2 CD’s van de man ben gaan kopen aan de promostand. Ondertussen blijkt dat hij een 3de uit heeft die er gisteren niet te koop was.
Sophia, de band van Robin Proper Sheppard (vroeger van The God Machine, nu vraag ik me af, kent iemand eigenlijk uberhaupt die band? Ik heb er alleen maar van gehoord doordat dit de vroegere band van de zanger van Sophia is, maar that’s it eigenlijk wel), begon, net als in Amsterdam met The Sea. En, net als in Amsterdam, maakte Robin een toespeling op het feit dat er minder volk was dan dat zijn tourmanager wou. Hij wou gewoon dat iedereen a good time had. ‘A good time’ bij een optreden van een band als Sophia is uiteraard relatief. Ouder werk wisselde af met nieuwer werk vanop There Are No Goodbyes (die ik ook gisteren gekocht heb, ik moet er nog wat aan wennen, maar de live cd The Valentine’s Day Session die in de Special Edition erbij zit is echt magistraal goed). Of het nu oud of nieuw werk is, de nummers van Sophia blijven even knap en melancholisch.
Er stond 10 man op het podium. Waaronder 4 strijkers, die de nummers zeker extra opluisterden. Waaronder ook Astrid Williamson, de muze van Robin blijkbaar. Nu, alle respect voor de man zijn muziek, alle respect ook voor het feit dat hij haar graag ziet, en niet zou willen dat haar iets overkomt, maar in bijna elke bindtekst kwam hier iets over terug. Ok, zeg daar 1 of 2 keer iets over, maar toch niet every fucking time…
Waarom is Sophia zo geweldig? Het is net als Mogwai een band die kan ontroeren met hele stille rustige nummers, maar ook met hele stevige. Of nummers die rustig beginnen, en dan plots als een wall of sound over het publiek razen. Sophia heeft iets minder van deze laatste 2 categorieën, maar degene die ze dan hebben, en die ze ook gisteren gespeeld hebben, Desert Song No 2 en The River, zijn dan ook geweldig.
Damn, I just love those kind of bands…
Na een alweer magistraal I Left You zat het optreden er op. Ja, dat had je gedacht. Uiteraard kwam er nog een bisronde. Waarbij Robin zegt “We where having a little argument what we were going to play next”, waarop de halve zaal titels begint te roepen, waarop Robin dan weer reageert “wow, you got me wrong there, me and the band where having a discussion, backstage, not me and a thousand people…”
Uitendelijk zijn er 2 bisrondes geweest, en heeft het concert een half uur te lang geduurd. Mij hoort u alvast niet klagen.
Gryphin, gryphin.be, 24.05.2009


Review 2
Op kruissnelheid
Meestal is het voorprogramma iets waar wij liever voor passen. Jongens die zich stamelend door hun set van halfbakken hits worstelen - op zo'n momenten blijven wij liever nog wat langer aan de toog hangen. Toch loont het soms de moeite om het voorprogramma een kans te geven. Sophia had hiervoor namelijk William Fitzsimmons meegebracht.
Met de looks van een dakloze en een naam die eerder doet denken aan een nieuw soort geitenkaas, hadden we niet echt hoge verwachtingen van deze jongen. Maar hij wist ons vanaf het eerste nummer te boeien. Gewapend met één enkele gitaar produceerde hij een geluid waarmee hij moeiteloos de hele AB kon vullen. In combinatie met zijn breekbare stem baadde de zaal al gauw in een waas van onversneden melancholie. 'I have only one goal today: you should all leave in a worse mood than when you came in', merkte Fitzsimmons op na zijn eerste nummer. Grappig en gevat, zo hebben wij onze voorprogramma's graag.
Over naar de headliner van de avond dan: Sophia. 'We kick ass', zei frontman Robin Proper-Sheppard aan het begin van het optreden. En daar was geen woord van gelogen: ze palmden de AB in met een geluidsmuur waar geen speld tussen te krijgen was. De Sophia-rangen werden voor de gelegenheid aangevuld met een strijkkwartet, wat de Sophia-songs nog beter tot hun recht deed komen. Ook Robin Proper-Sheppard probeerde het publiek trouwens in te pakken met zijn bindteksten, met wisselend succes. Vooral het eindeloze gezeur over de moeilijke relatie met zijn muze Astrid Williamson begon ons na verloop van tijd op de heupen te werken. Bovendien was het ons niet echt duidelijk wat Astrid Williamson precies stond te doen op het podium: haar zanglijn in het duet 'Something' bezorgde ons koude rillingen, maar voor de rest leek haar aanwezigheid van weinig belang te zijn. We hadden af en toe het gevoel dat Robin en Astrid hun relatieproblemen beter achter het podium hadden uitgevochten.
Muzikaal viel er echter niets aan te merken op de set van Sophia. De stem van de frontman stond als een huis en de strijkers gaven alles een warme gloed. Verder noteren we ook nog een kus van de juf voor de keyboards en drums, die in Brussel bijzonder sterk uit de hoek kwamen. Je zou het trouwens niet verwachten van indiekids zoals Sophia, maar ze lieten de gitaren af en toe stevig scheuren. Het contrast tussen de meer ingetogen nummers en het hardere werk leverde daardoor een bijzonder evenwichtige set op. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat er maar liefst twee bisrondes nodig waren om het publiek tevreden te stellen.
Dus: een prima voorprogramma met daarna een sterk Sophia op kruissnelheid. Als Robin Proper-Sheppard de volgende keer zijn madam thuis laat en zijn mond houdt, dan komt het nog helemaal in orde. 4/5
Nele Verheye, CuttingEdge.be, 24.05.2009


Review 3
De dunne lijn tussen emotie en expressie
Met nieuwe plaat ‘There Are No Goodbyes’ liet Sophia onlangs weer van zich horen. Robin Propper-Sheppard heeft er heel wat liefdesverdriet op te verwerken, en dat wilde hij ook in een goedgevulde AB graag met ons delen. Wij waren ruim op tijd om, met onze gebroken botten, vanop het balkon ons zicht te verzekeren.
Maar eerst was er William Fitzsimmons. Met de nodige ironie in zijn bindteksten wist deze sympathieke man - die ons door zijn puntmuts, baard en houthakkershemd deed denken aan een weggelopen kabouter uit Sneeuwwitje - het publiek in phosphorescentstijl te charmeren met partynummers als Find Me to Forgive en Still Hurts Me. Als hij zijn stembereik nog wat vergroot en weet te combineren met zijn voortreffelijke gitaarspel, zien we hem ongetwijfeld nog terug. Het vermelden waard, dus.
Maar genoeg over Wiliam, want niemand was natuurlijk voor hem afgezakt naar de Belgische muziektempel. Die eer was weggelegd voor Propper-Sheppard en zijn negenkoppige band. Het tiental stak meteen van wal met The Sea, en dat was er patat op.
Daarna zakte het concert jammer genoeg wat in, en bij het matig gespeelde Oh My Love twijfelden we zelfs even of het nog goed zou komen. De strijkers leken meer met hun partituren - Waarom staan die dingen daar toch? - bezig dan met de set. Eentje begon zelfs foto’s te maken van de rug van haar frontman. Zelden gezien.
Maar kom, niet getreurd, want wat daarna volgde, was één steile klim richting grande finale. Het begon met het bloedmooie Swept Back, werd gevolgd door Signs en Proppers persoonlijke favoriet Something en eindigde met Left You. Het publiek klom gezwind mee bergop.
Propper-Sheppard, in opperbeste stemming, heeft de zeldzame kracht om telkens opnieuw in een schijnbaar eenvoudige popsong te kruipen en ze om te toveren tot een persoonlijke en expressieve parel die naar het einde van de set traag maar zeker langs zijn slaap naar beneden druppelt. En intussen nodigt hij, lichtjes door de knieën gebogen en met zijn gitaar op zijn buik als ware het één van zijn ledematen, het publiek uit om diep in zichzelf dezelfde emoties te ontdekken en vorm te geven.
De eerste bis, met enkele verrassende en oude nummers, eindigde met het fantastische The Desert Song nr.2, een titel die knipoogt naar de nr.1 die hij met The God Machine maakte en waarin hij dat tikkeltje kracht en dat viezere randje dat de set nog nodig had op een uitstekende manier de zaal inblies.
Het is ondertussen bijna dag op dag 15 jaar geleden dat Robin Propper-Sheppard The God Machine noodgedwongen inruilde voor Sophia. Een handvol platen later heeft hij nog steeds niet ingeboet aan tristesse en weet hij beter dan ooit de dunne lijn tussen emotie en expressie te bewandelen. Een prachtig en afgewerkt concert in stijgende lijn, waarvan niemand zich de trip zal beklagen. Zelfs niet met een gebroken been.
Mathias Devriendt, Damusic.be, 24.05.2009


Review 4
Ontwapenend ontroerend.
Integere muzikanten die resoluut hun eigen weg (blijven) gaan zijn meestal niet degene die het meeste succes oogsten. Zo stelde Robin Proper-Sheppard, sinds jaar en dag de man achter Sophia, zaterdagavond samen met ons vast dat de AB niet helemaal volgelopen was voor hun optreden aldaar. Dat liet hij evenwel niet aan zijn hart komen en hij beloofde zijn trouwe fans desondanks een prachtige avond te bezorgen. Twee uur later, bij het verlaten van de zaal, konden we niet anders dan concluderen dat Robin woord had gehouden.
Eerlijk gezegd is Sophia ons live nog maar zelden of nooit tegengevallen. En dat heeft niet enkel te maken met het feit dat Proper-Sheppard inmiddels kan putten uit een fiks aantal meeslepende, veelal melancholische nummers die hij sedert 1996 bijeen heeft geschreven. Minstens evenveel respect verdient de ontwapenende, zelfrelativerende manier waarop hij gepast weerwerk biedt voor die muzikale weltschmerz op het podium, en die vooral tot uiting komt in ’s mans bindteksten.
Want ja, wie deze groep al eventjes volgt, zal het met ons eens zijn dat Sophia tekstueel nooit lichte kost is geweest, om maar ’s een understatement te gebruiken. De titel van hun meest recente, zesde album “There are no goodbyes” verraadt al dat dit alweer een plaat is geworden over liefdesverdriet, relatieproblemen en afscheid (proberen) nemen. Business as usual dus, zouden we bijna durven zeggen in het geval van Proper-Sheppard.
Deze tournee is uiteraard bedoeld om dat nieuwe werkstuk live aan het publiek voor te stellen. Toch ving het concert in Brussel aan met een oud nummer dat ons meteen het nodige kippenvel bezorgde, te weten “The sea”. Daarin zagen en hoorden we trouwens voor het eerst vanavond niet enkel de leden van Robins ‘gewone’ groep, maar ook en vooral het strijkersensemble The Sophia Quartet schitteren. Dat zouden ze verder ook nog doen in onder meer het wondermooie “Something”, een van de nummers waarin backingzangeres Astrid Williamson haar stem gracieus tegen die van Proper-Sheppard mocht aanvleien. ‘Mijn muze’, zo introduceerde Robin deze sympathieke en bevallige dame, en het geplaag tussen de twee zal wellicht niemand van de aanwezigen ontgaan zijn…
Naast nog een handjevol andere songs uit “There are no goodbyes” (“Heartache”, “Storm clouds”, “Obvious”, “Signs”) speelde de band zaterdag gewoontegetrouw ook weer veel ouder materiaal. “Swept back” bijvoorbeeld en “Oh my love”, al hadden we van dit laatste al betere versies gehoord. Voorts passeerden onder andere ook het emotionele “I left you” en het uptempo “Pace” de revue.
Ronduit indrukwekkend was echter de uitgebreide bisreeks waarop Sophia ons na hun reguliere set trakteerde. Na het akoestisch gebrachte “Lost”, een aangrijpend nummer over het heengaan van Robins moeder, kregen we prachtige uitvoeringen van klassiekers als “If only”, het sinds lang niet meer gespeelde “When you’re sad”, “Desert song no. 2”, het geweldige “The river song” dat naar een oorverdovende finale toe groeide en tot slot het mooie “So slow”, ‘de song waarmee het allemaal begon voor Sophia’ aldus Robin zelf.
En omdat hij het nu eenmaal zo moeilijk heeft met afscheid nemen, beloofde Proper-Sheppard zijn Belgische aanhang alvast een spoedig weerzien. Wij hopen en gokken op een festivaloptreden in de Marquee of - beter nog - de Club op Pukkelpop komende zomer, en zijn dan bij leven en welzijn wederom van de partij. Omdat we nu eenmaal hopeloos verknocht zijn aan donkere romantiek…
Jan Vael, darkentries.be


Review 5
SOPHIA retrouve ses sensations
Sophia nous devait une revanche. En effet, l'album "Technology Won't Save Us" ainsi que la tournée qui l'a suivi sont loin d'avoir tenu leurs promesses. Presque trois ans plus tard arrive un cinquième album studio, "There Are No Goodbyes", point de départ d'une nouvelle série de concerts, dont le passage en Belgique était fixé à l’Ancienne Belgique ce samedi 23 mai.
Cette fois, Robin Proper-Sheppard avait invité un certain William Fitzsimmons pour introduire son show. Ce natif de l’Illinois au physique imposant (encore plus mis en valeur par une chemise de bûcheron) fait assez peur à voir. D’autant plus qu’il porte une barbe généreuse, de grosses lunettes et un bonnet vissé sur le crâne. Pour compléter le tableau, il joue assis et s’accompagne d’une simple guitare acoustique. Mais contre toute attente, ce bonhomme possède une voix bien agréable et n’a pas son pareil pour captiver le public. Pour être tout à fait complet, il a sorti l’an dernier un troisième album, "The Sparrow And The Crow", mais il est encore complètement inconnu par ici.
Etant donné qu’il jouait en première partie de Sophia, on ne devait pas s’attendre à voir sur scène la réincarnation de la Bande à Basile. Au contraire, il a d’emblée prévenu que son objectif était que les gens repartent dans un état pire que celui dans lequel ils étaient arrivés. Et c’est vrai que ses textes ne transpirent pas la joie de vivre ("You Still Hurt Me", "Find Me To Forgive"). Par contre, ses commentaires entre les titres sont exquis et c’est clairement sa manière à lui de mettre le public dans sa poche. Un excellent point de départ pour une soirée qui s’annonçait émotionnellement très chargée…
La dernière fois que Sophia a joué à l’AB, c’était en novembre 2004 et le concert était sold out. Ce soir, ce n’est pas le cas et Robin commencera par s’en excuser et remercier ceux qui ont fait le déplacement. Il attrapera ensuite sa guitare pour lancer les premières notes de "The Sea". On est déjà sous le charme… Sur scène, on retrouve beaucoup de monde: un quatuor à cordes, un batteur, un claviériste, un second guitariste et un bassiste entourent Robin. En plus d'Astrid Williamson, une grande blonde qui chante avec lui un titre sur l’album ("Something") et qui assurera les chœurs ce soir (en plus d’être le personnage central de la majorité des anecdotes de Robin). Un Robin qui est d’humeur joviale et qui a l’air heureux d’être là.
"There Are No Goodbyes" est un très bon album dans lequel il puisera allègrement, dont l’excellent "A Last Dance (To Sad Eyes)" (interprété très guitares en avant), le prenant "Signs" et le guilleret (dans la mélodie en tout cas) "Obvious" ainsi que le déjà mentionné magnifique duo avec Astrid Williamson. Seul "Storm Clouds" nous a paru ennuyant. Par contre, les classiques de Sophia nous ont, comme à chaque fois, donné des frissons. Ainsi, "Swept Back" et surtout "I Left You" sont bourrés d’émotion et les violons qui soutiennent les musiciens apportent encore un peu plus d’intensité et de mélancolie.
Mais on n’avait encore rien vu car les rappels allaient poursuivre dans le même sens, si ce n’est que là, c’est carrément la larme à l’œil qui nous est montée pendant "Lost" et "If Only". "When You’re Sad" apportera une dose de déprime supplémentaire tandis que "The River Song" et son final tout en puissance nous émerveillera comme si c’était la première fois.
On croyait Robin parti mais il reviendra pour deux ultimes morceaux, "Heartache" et surtout le magistral "So Slow", qui nous laissera la gorge nouée. Un bien beau final pour un concert mélancolique à souhait, mais dans le même temps tellement prenant. Aucun doute possible, on a retrouvé le Sophia qui nous fait tant rêver. Et cela fait du bien… Olivier Wouters, musicinbelgium.net, 27.05.2009


Review 6
I 2 concerti a cui ho assistito in questo TANG tour (Frankfurt e Bruxelles) resteranno a lungo nei miei occhi ma soprattutto nel mio cuore e nella mia anima.
Visto che non erano previste date in Italia (grrrrrr!!!), la stanchezza delle 2 trasferte estere ravvicinate ed i soldi spesi, sono stati ampiamente ripagati dallo spettacolo offerto da Robin e la sua band.
Oltre che doverosa, è sentita la menzione dell’opening act William Fitzsimmons che, con la sua “immagine” a metà tra un frate ed un amish, è stata per me una vera e gradita sorpresa.
Accompagnandosi alla chitarra, ha offerto 35 minuti di magia acustica, snocciolando le sue storie tristi e poetiche contrastanti con le sue battute con cui ha saputo catturare l’attenzione del pubblico che ha gradito e ricambiato la sua spontaneità.
Penso (e spero) che ne risentiremo parlare molto presto. Grazie Will!
Sophia, dicevamo. Robin, anzi. Disponibile come e più di altre volte, ha intrattenuto il pubblico scherzando con Astrid e del loro rapporto, introducendo molte delle canzoni che ha eseguito. A Frankfurt ha pescato la setlist andando indietro “solo” fino a PALS e regalando momenti intensi (su tutte la “mia” RAZORBLADES da solo con gli archi) e sorprese (LEAVING non era sulla setlist). Circa 2 ore di spettacolo coinvolgente, chiuso dalla consueta THE RIVER SONG.
Discorso differente a Bruxelles, ultima data del tour, nonché “casa sua” per alcuni anni. Concerto in cui è andato a ritroso fino a FIXED WATER, pescando una inaspettata e graditissima WHEN YOU ARE SAD e che, dopo aver terminato la prima serie di bis con THE RIVER SONG, richiamato a gran voce, ha chiuso con una 2 brani chitarra ed archi come secondo ancore: HEARTACHE e SO SLOW (quest’ultima eseguita dopo una lunga e sentita introduzione perché è con questa canzone che è “nata” Sophia…). Speriamo di poter assistere anche in Italia al prossimo tour che, come Robin mi ha confermato, è programmato per il prossimo autunno, altrimenti si riparte… Grazie Robin!!!
Angelo



Photos by Lieven Vandecandelaere




















Photos by Astrid Baudine





































Photos by Olivier Bourgi





































Photos by Angelo















Photos by Barbara Peremans