| Sophia (+ string section) - Oct. 12 '09: Democrazy, Gent (BE), with Victorian English Gentlemans Club |
| Set
list The Sea Swept Back Signs Ship In The Sand Storm Clouds Oh My Love Desert Song #2 Leaving Obvious Pace Dreaming (solo) I Left You The River Song -------------- Heartache (solo + strings) Lost (solo + strings) Something (solo + strings) --------------- If Only If A Change Is Gonna Come -------------- Holidays are Nice (solo) Directionless (solo + strings) Review 1 Van bis naar bis Om met de deur in huis te vallen: Robin Proper-Sheppard kan bij ons thuis weinig verkeerd doen, in die mate zelfs dat de affiche van één van de vorige optredens in Vooruit (met Cat Power in het voorprogramma) ingekaderd in onze living staat te blinken. Voorlopig nog niet opgehangen maar dat is een kwestie van tijd. Zeker na het optreden van Sophia gisteren in Democrazy Minnemeers. Toen we dit voorjaar na de cd-voorstelling van There are no goodbyes in de AB waren, waren we ervan overtuigd, dit was een afscheid. Groot was onze vreugde dat ze nog eens langskwamen in Gent. Eerst moesten we The Victorian English Gentelmen’s Club laten voorbijgaan. Ze maken rechttoe-rechtaan muziek, aanstekelijk misschien, maar dat is Club Dorothée ook. Robin Proper-Sheppard, de frontman van Sophia kwam vrolijk geluimd het podium op. Het laatste concert van hun tournee, hoe kon het anders dan in lovely Belgium zijn? Hij leek enigszins teleurgesteld dat niemand aan de mellow cakes had gedacht die hij op het forum had gevraagd, maar dat kon de pret niet drukken. Het intimistische The sea opende de set. Wat later volgde ook nog Ship, ook al uit de live-cd van De Nachten en bij mijn weten de enige plaats waar je dit fantastische nummer op cd kan vinden. Proper-Sheppard houdt goede herinneringen aan die avond over, al was het maar omdat hun leven toen op een kruispunt stond. Een eerste hoogtepunt kwam al gauw met Oh my love. De stilte in de zaal was indrukwekkend, Proper-Sheppard hoorde zichzelf zowaar ademen. Voor een songwriter die zich zo in zijn gevoelens weet te wentelen en die weet uit te puren tot fantastische songs, zorgt dit soort waardering van het publiek dat de frontman vleugels krijgt. Voor de set kon geput worden uit 5 langspelers met melancholische songs doorspekt met gitaren. Het handelskenmerk van Sophia. Het woelige liefdesleven van de frontman zorgt voor hartverscheurende teksten en op het podium is hij niet te beroerd om hier in bedekte termen over te spreken. Al spreken de lyrics ook wel voor zich. De manier waarop Proper-Sheppard op de tippen van zijn tenen staat te kronkelen bij bijvoorbeeld Signs, “a special song because it has chrismas and Valentine’s day in it” zorgt ervoor dat hij telkens weer de vraag krijgt of het niet lastig is om elke avond zich weer in die heftige gevoelens onder te dompelen. Hij weet zichzelf echter ook uitstekend te relativeren. Eén van de nieuwkomers in de band had zich tijdens het eten laten ontvallen dat ze wel van Pace hield omdat het zo een optimistisch nummer is. Daarop begint de frontman de tekst op te zeggen, al snel wordt de grap duidelijk. “A cd full of happy Sophia songs?” Hij vindt de gedachte om te lachen. The River song gaat van intimistisch met een mooie bijdrage van de strijkers naar een muzikaal hoogtepunt met stevige gitaren en strijkers en sluit het eerste deel van het concert af. Voor de eerste bisronde gaan ze akoestisch. Dreaming vloeit naadloos over in Lost, één van mijn favorieten. De uitvoerige intro bij Something maakt ons iets wijzer over de huidige toestand van zijn liefdesleven en verklaart meteen waarom de sfeer in Minnemeers anders was dan in de AB een aantal maanden terug. Ik mis alvast de vrouwenstem in het duet niet en hou ook wel van deze versie. Ik begin al stiekem te hopen op een nieuwe cd vol melancholische songs en onoverkomelijke obstakels naar die ene liefde. Met If a change is gonna come uit People are like seasons zetten ze een stevig punt achter de tweede bisronde. Voor de derde, en toch wel laatste, bisronde liggen zowaar melow cakes op hem te wachten. Geen idee, hoe iemand er in geslaagd is om ze alsnog binnen te krijgen. Holidays are nice heeft zijn fervente aanhangers, al wordt het zelden live gespeeld. De één-maand-oude baby uit Directionless uit The infinite circle is ondertussen een flinke meid van 12 jaar met commentaar op het leven van haar papa. Hij haalt berustend de schouders op, het leven (en de vrouwen) is nu eenmaal moeilijk als je Robin Proper-Sheppard heet. Om kwart over elf, na een optreden van een dikke twee uur houden ze het voor bekeken, meteen de langste set van de tournee. Een meer dan geslaagde avond! Patricia, Gentblogt.be, 13.10.2009 Review 2 Als een artiest moet afzien en lijden om iets moois te creëren, heeft Robin Proper Sheppard van Sophia het groot lot gewonnen zo lijkt het wel. Tijdens het concert in de Minnemeers was het verdriet van de man bijna tastbaar aanwezig. Nog nooit hebben wij iemand zich emotioneel zo zien bloot geven op een podium. De meningen zullen wellicht verdeeld blijven over de vraag of een publiek wel een boodschap heeft aan de intieme details van zijn relatieproblemen en zijn twijfelachtige zelfbeeld. Dat dit een uniek en magistraal optreden was, daar was minder discussie over. Het uit Wales afkomstige kwartet The Victorian English Gentlemens Club mocht openen. Dat deze net hun tweede langspeler op het Flower Shoplabel van de Sophiafrontman uitbrachten zal hier wellicht voor iets tussen gezeten hebben. De twee mannen en vrouwen op het podium hadden de juiste attitude om hun arty punkrock aan de man te brengen, maar het bleef wachten op een song met kloten om ons over de streep te trekken. Een titel als Bored In Belgium omschreef goeddeels wat we voelden na hun set. Robin Proper Sheppard noemt Sophia een collectief omwille van de steeds wisselende samenstelling. Alleen dit jaar al speelde Sophia in maar liefst vier verschillende bezettingen in ons land. De strijkers waren een welgekomen constante na de release van ‘There Are No Goodbyes’. Ook trieste, slepende nummers als The Sea en Swept Back kregen daardoor een extra filmische dimensie en bijkomende draagkracht. Grote afwezige was Astrid Williamson, de zangeres die er ook bij was in de AB en op Feest In Het Park. Deze dame is namelijk de rode draad doorheen veel van de nummers van Sophia. Robin sprak openlijk over de zoveelste relatiebreuk met zijn soulmate en droeg Something - op cd een duet met de dame in kwestie - op aan haar. Ook op andere momenten sprak hij zonder schroom over de trieste toestand van zijn leven, ook al sprak de uitvoering van de songs daarover al boekdelen. De stilte tijdens zachtere stukken als Ship In The Sand was oorverdovend. Dit bracht Proper Sheppard tot heel dichtbij de gevoelens die aan de oorsprong van zijn nummers lagen. Naarmate de avond vorderde werd de sfeer beklemmender en donkerder. Het was alsof het verdriet hem aan de lippen stond. Dreaming ging naadloos over in I Left You en even later gaf de zanger toe dat hij door dit nummer echt uit zijn lood geslagen was. Hierdoor miste hij bovendien de start van River Song, dat net als het loeiharde If A Change Is Gonna Come voor een welgekomen catharsis zorgde. Uiteindelijk stonden de heren meer dan twee uur op het podium en kwamen ze nog eens terug voor maar liefst drie bisrondes. Maar het concert duurde geen seconde te lang. Het was een intens en zwaarmoedig optreden, maar luchtige interacties met het publiek - zijn liefdesverklaring aan de Belgische Melocakes was prachtig - zorgde desondanks voor enige afwisseling. Een bijna therapeutische concertervaring, zowel voor de band als voor het publiek, was het resultaat. Kristiaan Art, daMusic.be, 15.10.2009 Review 3 Ik leerde Sophia pas dit jaar kennen met het magnifieke doch donkere vijfde album "There Are No Goodbyes". Het melancholisch geweeklaag en liefdes- en levensleed van de sterk persoonlijke songs richten zich naar de ik-figuur. In het nummer 'Portugal' klinkt een sprankeltje hoop: “I decided today I’m gonna be a better person. No, it’s never too late to change” maar voor de rest vriest zelfbeklag, relatiesmart en het gebroken hart in de CD-speler. Es muss gesagt: seine Herzenschmerzen verschlimmen! Voor hem is het duidelijk maar voor haar niet... Hij droomt van een ideale vrouw, voor hem... Hij wijst niet met de vinger wanneer een geliefde hem verlaat omdat hij over alles en nog wat zat te morren. Maar hij denkt wel dat ze het te weinig voor hem op nam... Hij weet niet goed wat hij met signalen moet doen... stormwolken wil hij laten voorbijrazen en de nieuwe ochtend zal zijn angsten overwinnen... Tja, het lijkt me toch wel een beetje te veel een eikel, misschien zelfs een etter. Een fucked-up persoon. Hij pookt concert na concert in zijn uitgedoofde liefdesvuren en schraapt de korsten van de liefdeswonden telkens weer open... Zijn laatste album gaat - zo hij zelf zegt - over zijn laatste en meest serieuze relatie (alé, toch die die hij 't meest zag zitten...). Door zijn knullige bindteksten ben ik daar sterk gaan aan twijfelen. Ik geloof zijn verhaal niet meer. "Who wants to buy a happy Sophia album", laat hij vanavond vallen, na een van de meest stupide bindteksten die ik ooit hoorde. Ja, er staat niet één (tel ze maar na: niet één) vrolijke noot in zijn teksten. Maar als Sophia begint te zingen met zijn baritonstem en de muzikaliteit van de liederen doorklinkt, zorgen deze ervoor dat ik toch van deze tristessa kan genieten. Melancholische melodieën die nergens vervelen en telkens opnieuw weten te boeien. Het is evident dat dit aan Neil Young doet denken. Maar dan niet met Crazy Horse, eerder met The Stray Gators (Harvest). De orchestrale background klinkt soms goed door en dat brengt sfeer. De andere groepsleden zijn Jeff Townsin op drum, Will Foster op keyboard en Adam Franklin op gitaar. Triest, ongelukkig, druilerig, bitter, ontgoocheld, ... het zijn de slechtere adjectieven die bij de teksten passen. En na vanavond eigenlijk ook op de concertbeleving. Ik ben pas in zaal Minnemeers geraakt tijdens het vijfde nummer. Problemen met de autobatterij. Gelukkig heb ik naast de verre vrienden ook goeie buren. Bij Eveline aangebeld en haar vriend Steven stond een half uurtje later al klaar met zijn tools en kennis over auto- (en mocht het ooit nodig zijn vooral vrachtwagen-) motoren. Met een boutje uit een van mijn vorige fietsen kreeg hij de batterij weer aan de praat. Hij was de deus ex machina die ervoor zorgde dat ik toch nog deze avond in Gent geraakte (en hij heeft dus nog een wijntje te goed!!). Bij Sophia is de liefde de Godsmachine... En dat "mechanisme" kwam vanavond niet op de planken. Het liep zelf niet gesmeerd en hij bracht ook geen vonken op het podium. Af en toe een hoogtepuntje. Net nadat ik arriveerde zong hij voor een muisstille zaal. Dat was verschrikkelijk mooi. Hij was er het publiek dankbaar voor, maar dat had hij blijkbaar beter niet gedaan, want plots begonnen nu juist wel plastieken bekers onder de voet gelopen, frigodeuren dichtgeslagen, babbelingen bij (echt?)gescheiden koppels of verenigde individuen. Ik stond ook op een slechte plek waar voortdurend mensen passeerden om bier te halen, te gaan plassen, opnieuw bier te halen, opnieuw te gaan plassen, enzovoorts... Bij de hoogtepunten kon het me niet schelen, maar helaas waren er niet zo heel veel hoogtepunten. Allemaal wel goed gespeeld... als een amateur. Want dat is toch wel het beeld dat bovendrijft: de man is een sukkel in de liefde (als dat dus al waar zou zijn...), het geluid was ronduit slecht, de groepsleden zaten veel te vaak fout en naast elkaar te spelen (en het grappige: zaten toen te knikken tot ze weer op een zelfde lijn zaten!). Maar de amateurs hadden er wel zin in en dát maakt veel goed. Ze trokken zich niets aan van dat kwalijke geluid, maar deden gewoon hun ding. Dit was een matig concert met piekjes en dalletjes. Beetje alledaags, doordeweeks (heelmaandelijks, gansjaarlijks) zoals in de Oostvlaamse Ardennen: aangename stukken en kasseistroken, beetje heuvelachtig (ups and downs), maar echte hoge pieken kun je er niet scheren. Noch op snelheid geraken, noch aan rivierdalen dwalen. Ik rij daar wel graag... Piet Vercaempst, http://users.telenet.be/piet.vercaempst, 13.10.2009 Review 4 On connaît bien l’affection toute particulière que porte Robin Proper-Sheppard à la Belgique (il fait d’ailleurs souvent référence à De Nachten, son album live enregistré à Anvers en 2001). Et pour remercier une fois encore ses fans du plat pays, il a décidé de donner la dernière date de sa tournée européenne à Gand, dans une salle (Minnemeers) gérée par le Democrazy. Il s’agit d’une salle qui sert de répétition à une troupe de théâtre, mais qui a été aménagée de bien belle manière d’un point de vue acoustique, surtout que les noms qui vont se succéder à l’affiche dans les prochaines semaines sont loin d’être des amateurs. Il n’y avait malgré tout pas beaucoup plus de monde que lors du dernier passage de Sophia en Belgique (en mai à l’AB). Et c’était juste une poignée de spectateurs qui était présent au moment d’accueillir la première partie, The Victorian English Gentlemens Club (à leur décharge, il faut dire que le site Internet de la salle indiquait le début des hostilités à 20h30, alors que tout a été avancé d’une demi-heure en dernière minute). Les quatre membres du groupe un peu particulier sont arrivés sur scène avec des maquillages assez bizarres. Entre cœurs rouges, têtes de cheval vertes dessinés sur leurs joues ou maquillage flashy autour des yeux, on avait le choix. Deux nanas pas très jolies (guitare, basse) et deux mecs à peine plus élégants (chant, guitare, batterie) qui ont l’air bien déjantés. Cela se confirme avec un cri du batteur avant de lancer la machine, pour un premier morceau qui, franchement, m’a fait craindre le pire. Un peu trop intello à mon goût avec des montées et des descentes qui préfiguraient une première partie ennuyante. Mais heureusement, il n’en a rien été, car dès le deuxième morceau, tout s’est emballé, créant le chaînon manquant entre les B-52’s (la voix), les Sex Pistols (l’attitude) et The Cure (les arrangements) (un morceau faisait d’ailleurs furieusement penser à Killing An Arab). Mis à part ça, on mettra de côté leur leitmotiv de lever un instrument verticalement au moment de commencer un morceau ainsi que l’atroce voix des deux filles. Au rayon intéressant, la cloche sur lequel tapait le batteur de temps en temps apporte un petit truc original au son d’un groupe qui, à bien y réfléchir, n’est pas si inintéressant que cela… Robin est donc arrivé sur scène sur le coup de 21h, accompagné de ses musiciens, dont le claviériste de Mercury Rev, trois violonistes et une contrebassiste, qui vont, comme à leur bonne habitude, magnifier les compositions. Armé de sa guitare, il a commencé par converser comme à sa bonne habitude avant de lancer les accords de The Sea et directement, on est sous son emprise, prêt à se laisser emporter par sa voix et l’intensité de ses pièces musicales. Hormis un son un peu saturé que le préposé derrière la table de mixage mettra quelques minutes à régler, tout est bien en place et dès le début de Swept Back, rien ne va plus empêcher Robin de se donner à fond, et surtout de s’épancher entre les morceaux. En effet, il est toujours aussi bavard et se livre au public comme un patient à son psy. C’est clair que c’est un écorché de la vie et on a l’impression qu’il ressasse son passé depuis toujours. C’est sans doute la clé de la mélancolie de ses compositions. Par rapport à l’AB, il va jouer pas mal d’extraits de There Are No Goodbyes, son dernier album (Signs, Storm Clouds et Obvious pour citer les versions les plus réussies) et, grande surprise, sa blonde Astrid Williamson n’est pas présente ce soir (il va quand même lui dédicacer Something lors d’un rappel). Il a beau proposer des balades déchirantes qui nous font de l’effet (Dreaming, I Left You, Bad Man), c’est lorsqu’il s’énerve que sa musique prend un autre sens. En effet, lorsqu’il décide de mettre les guitares en avant (en même temps que le claviériste troque son instrument contre une guitare qu’il triture avec une baguette notamment et dont il sort des effets larsens), c’est une avalanche de décibels qui s’abat sur la tête des spectateurs (Oh My Love, The River Song). Généreux, il reviendra trois fois sur scène. La première fois sera entièrement acoustique avec une poignante version de Heartache, Lost et le précité Something. La deuxième sera bien plus nerveuse, même si il la débutera avec I Left You. Par contre, If A Change Is Gonna Come… va tout déchirer sur son passage. Tandis que pour la troisième (tout à fait imprévue), il se fendra de Holidays Are Nice, le morceau préféré d’une spectatrice fidèle (mais pas autant que Jean-Paul qui en était à son 99ème concert de Sophia) ainsi que Directionless (aux paroles adaptées puisque dans l’original, sa fille avait 1 mois alors qu’elle en a 12 maintenant) qui mettra un terme à plus de deux heures d’un show généreux et sincère, à l’image de Robin. On ne se lasse décidément pas de le voir… Olivier Wouters, 20.11.2009 Photos by Joris Bulckens          Photos by Liesbeth Vander Elst           |