Sophia (Robin solo) - May 05 '10: Kunstencentrum België, Hasselt (BE)

Review 1
Prachtig, machtig mooi concert, ik kan niet anders zeggen. Robin Proper-Sheppard solo akoestisch, zo’n twee uur lang in een intieme setting, prachtig geluid, stoelen, heel fijn allemaal. De man is een verhalenverteller, of wellicht meer een anekdoten verteller, zeer persoonlijke snapshots uit zijn leven, vol hartenpijn, liefdesverdriet, rouw, falen, niet aan verwachtingen kunnen voldoen. Op papier soms over de grens van pathetisch, maar live volledig voorstelbaar en geloofwaardig. Mooie vertellingen over een laatste avond van een relatie die toch niet kon werken, de dood van zijn moeder, zijn 13-jarige dochter die hij te weinig ziet, dat soort dingen. Bij het vertellen herleeft hij de ervaringen volledig, en soms zit hij er dan zo ‘in’ dat hij even niet verder kan; even herpakken. Breekbaar en heftig allemaal. Na het concert nog kort woordje met hem gepraat, blijkt hij toch wat stabieler over te komen. Aardige man. Direct laatste album There Are No Goodbyes gekocht, vorig jaar volledig gemist. Zou ik toen wellicht ook hebben afgedaan als een beetje gewoontjes, maar nu ik achtergronden en elementaire versies van veel liedjes had gehoord komt-ie goed hard binnen. Heel mooie plaat. Voor wie wil weten hoe het concert ongeveer klonk is er op zijn sites http://www.sophiamusic.net/ en http://sophia.bandcamp.com/ At Home With Sophia gratis te downloaden. Met Anna Ternheim cover! (en alle bezoekers krijgen het concert zelf ook nog toegestuurd op mp3, leuke service). Robin is een held. (en ik sla me voor mijn kop dat The May Queens en Technology Won’t Save Us heb laten liggen).
Bas Ickenroth, subjectivisten.nl, 11/05/2010


Review 2
Het verhaal is genoegzaam bekend : in 1994 werd The God Machine ontbonden na het plotse overlijden van bassist Jimmy Fernandez. Frontman Robin Proper-Sheppard gooide het over een muzikaal totaal andere boeg, richtte The Flower Shop Recordings op en ging middels Sophia de nostalgische toer op. Vanavond in Kunstencentrum België solo te bewonderen in een akoestische set.
Onder de noemer 'At home with Sophia' wordt een huiselijke sfeer geschapen : op het podium staan enkele lampen en een oude zetel. Op de backdrop staat de radiatorprint van de laatste plaat (There are no goodbyes). Vóór de aanvang van het concert staat een oude bandrecorder te draaien, weze het niet volledig synchroon met de gespeelde achtergrondmuziek. Bij het opkomen heeft Proper-Sheppard daar (zoals over alles) een boompje over op te zetten : het iTunes-systeem drukt een setlist niet uit in minuten maar in bijvoorbeeld 1,2 uur. Reden waarom de bandrecorder te vroeg afliep.
Vooraan op het podium staat een speciale micro, die door Proper-Sheppard wordt omschreven als een 'figure of eight microphone' : een ultra-gevoelige micro die gebruikt wordt om het concert op te nemen. Een micro die ook alle omgevingsgeluiden oppikt en voor Proper-Sheppard hoorbaar maakt. Pakweg een half uur ver zet hij tot twee keer toe Death of a Salesman in, maar het nummer wordt telkens voortijdig afgebroken wegens teveel gefezel van het publiek, dat nochans zeer gedisciplineerd was. Maar Proper-Sheppard heeft het blijkbaar nodig om zichzelf in een soort van gevoelige bel op te sluiten, teneinde zijn nostalgisch-droevige materiaal te kunnen brengen. Het is een beetje een Sophia-gimmick, maar Proper-Sheppard is niet vies van enige zelfspot. Hij verontschuldigt zich bij het publiek voor het overkomen als een "grumpy old bastard" en speelt op het einde van het concert alsnog het uitstekende Death of a Salesman.
Maar dat eerste half uur was al wel zeer sterk begonnen met uitgepuurde versies van Heartache, If only en So slow. Drie typische nummers voor het oeuvre van Sophia : omgaan met verlies, dood en relatie-gebonden pijn. Dit concept zou een kleine twee uur volgehouden worden door Proper-Sheppard, met tussendoor veel achtergrondinformatie over de nummers. Zoals bijvoorbeeld over So slow : een demo-versie van dit aangrijpende nummer werd door ene Bart opgenomen op een dictafoon tijdens het allereerste interview dat Proper-Sheppard gaf in zijn hoedanigheid als Sophia. Deze demo werd door StuBru opgepikt en kreeg veel airplay. De band tussen België en Sophia zou voor altijd hecht blijven.
Of over Something : wederom een intens stukje emo-muziek dat door Proper-Sheppard werd omschreven als één van de twee meest waardevolle nummers die hij ooit schreef (samen met So slow). Het is bijna onmogelijk om onbewogen te blijven bij het aanhoren van de tekst van het cynische en harde Oh my love. Cynisme dat wordt doorgetrokken in het meest uptempo-nummer van de avond (If a change is gonna come), met wat wel het ultieme Sophia-anthem lijkt te zijn : "life's a bitch and then you die". Die ene nacht teveel met een persoon waarmee je in een gedoemde relatie zit, wordt omschreven in A last dance (to sad songs). Het nummer toont Proper-Sheppard op z'n kwetsbaarst, want hij moet het nummer even onderbreken omdat hij weer in die "fucking space" zit. Naadloos gaat het nummer over in een nieuwe brok hartepijn uit het album Technology won't save us : Where are you now.
Een apart hoofdstukje wordt opgedragen aan de overleden moeder van Proper-Sheppard, die vrijuit spreekt over haar korte maar hevige stervingsproces. Eerst met Lost (she believed in angels) en daarna nog een ode met Bastards (het lievelingsnummer van zijn moeder). Afscheid nemen van je één maand oude dochter in een taxi wordt door een duidelijk geëmotioneerde Proper-Sheppard omschreven in Directionless. Het slotakkoord van de reguliere set. In de bisronde wordt eerst een cover gebracht van de Zweedse Anna Ternheim (What have I done) en wordt een nochtans verdienstelijke cover van Jealous guy voortijdig afgebroken wegens te slecht en te weinig geoefend, met excuses van Proper-Sheppard aan John Lennon ("That sounds like fucking crap, I'm not doing it justice and John Lennon is a fucking god and I should've rehearsed this more"). Om aan te tonen dat hij sowieso een jaloerse eikel is en om de onafgewerkte cirkel alsnog rond te maken, wordt Swept Back opgediept. En hoe beter eindigen dan met Another trauma ?
Bijna twee uur hartepijn en weltschmertz kan teveel van het goede zijn, maar het is de ontwapenende openheid van Proper-Sheppard die dit concert hoogst genietbaar maakten. Dat hij her en der een akkoord mistte en hier en daar een moeilijk moment had, is hem gaarne vergeven. Avond na avond staat hij bij wijze van spreken naakt op het podium en gooit hij zijn hart te grabbel. Eerlijker dan dit kan een artiest niet zijn.
Peter Prong, peterprong.blogspot.com, 06/05/2010


Photos by Anne Ntibansekeye