Sophia (Robin solo) - Nov. 7 '10: Muziekgieterij, Maastricht (NL)


Review 1
Sophia confronteert met intense depri-songs
Daar sta je dan samen met fotograaf Jeff Jaspar. Meneer Robin Proper-Sheppard – hij is Sophia – wil dat fotografen geluidloze toestellen gebruiken, zonder flits; hij raakt uit zijn concentratie als hij het harde geklik van spiegelreflexcamera’s hoort. Tegen dit verzoek ingaan is de goden verzoeken; Proper-Sheppard heeft een beetje een reputatie van moeilijke, humeurige man, en hij is niet te beroerd om onruststokers persoonlijk aan te spreken – of uit te schelden – of zelfs een optreden te stoppen. Dus helaas, geen foto’s van deze avond.
Eerst even een korte geschiedenisboostersessie: Robin Proper-Sheppard was begin jaren negentig de voorman van de inmiddels in cultkringen legendarische indie/noiserockband The God Machine, die twee fenomenale albums uitbrachten die tot de beste platen van dat decennium (en daarna) behoorden. Helaas kwam de band vroegtijdig aan zijn einde toen de bassist stierf aan een hersenbloeding; waarna Proper-Sheppard besloot zijn gevoelens van zich af te schrijven in sombere, rustige, goeddeels akoestische liedjes onder de naam Sophia. Daar is hij vervolgens nooit meer mee gestopt; hoewel de rouw over zijn vriend en bandlid op een gegeven moment leefbaar was geworden, bleek dat nauwelijks het geval voor zijn eeuwige moeite met het onderhouden van relaties. Dat is voor artiesten een goede bron van inspiratie, maar Proper-Sheppard brengt zijn relationele realiteit zo direct en open onder woorden dat het bijna pijnlijk is.
Zo ook vanavond. Sophia speelde solo met alleen zijn akoestische gitaar – meestal heeft hij een hele band bij zich en soms trekt hij zelfs een blik strijkers open. Nu kan hij dus behoorlijk moody als hem iets niet zint, maar daar was vanavond gelukkig totaal geen sprake van. Niets van dat, hij stapte het podium op en begon te vertellen, en te vertellen, en na enkele minuten begon hij pas met een liedje. En eigenlijk was dat exemplarisch voor de hele avond. Proper-Sheppard is een hedendaagse troubadour – weliswaar een volledig op zichzelf gerichte – die ontzettend boeiend kan vertellen over zijn extreem hobbelige liefdesleven.
Op zeer ironische wijze maar ook wel vol zelfmedelijden verklaart hij aan de hand van anekdotes hoe hij tot een tekst is gekomen, waarom hij een bepaald nummer wel móést schrijven. Tijdens het praten is er direct contact met de zaal – het publiek allemaal heel fijn op stoelen en banken – maar eenmaal aan een liedje begonnen wordt de goede man compleet in zichzelf gekeerd, ogen dicht, en gaat hij totaal op in zijn muziek en tekst. Met als enige effect zijn interne pedaal, diep ingetrapt op standje “pijnlijk intens”. Bijna beklemmend om te ervaren hoe volledig en alomvattend Proper-Sheppard zijn muziek beleeft, alsof je als toeschouwer bijna gegeneerd je hoofd wilt afwenden.
Maar dat deden we met zijn allen bepaald niet, geboeid als we waren door zijn muziek, en ook zeker door zijn mooie, humoristische en soms ook confronterende verhalen over bijvoorbeeld de dood van zijn moeder en het stervensproces van Jimmy Fernandez, zijn God Machine bandmaat. Daarmee kiest hij bepaald niet voor de makkelijkste weg, wel voor de meest oprechte, en dat is precies wat op het publiek overkwam. Zijn albums van de laatste jaren zijn weliswaar mooi maar niet echt spannend meer te noemen, maar zolang hij zulke optredens kan geven mag hij nog jaren en jaren door blijven gaan. Zoals hij zelf zegt: “ook al zou ik echte liefde vinden, dat staat bij mij nooit gelijk aan gelukkig zijn”, dus die depri-liedjes blijven gewoon komen. Hij kan niet anders.
Bas Ickenroth, 8/11/2010, zwartgoud.net


Review 2
Sophia komt thuis in muisstille Muziekgieterij
Tachtig bezoekers - meer kwamen er niet in - waren zondagavond in de Muziekgieterij in Maastricht
getuige van een bijzonder concert. Robin Proper-Sheppard, frontman van Sophia, gaf er een exclusief
optreden voor een publiek dat muisstil aan zijn lippen hing. Het concert was getiteld At home with
Sophia en het publiek waande zich in de huiskamer van Proper-Sheppard.
Toen directeur Wim Smeets in de Muziekgieterij begon, had hij één band hoog op zijn verlanglijstje
staan: Sophia. Hij probeerde de band vergeefs op het gratis Bruis festival, dat jaarlijks in september in
Maastricht gehouden wordt, te krijgen ('misschien dat dit na vanavond wel gaat lukken') en was
verheugd dat hij de band nu wel in zijn poppodium kreeg. Hoewel het woord band wat groot is, het
was enkel frontman Robin Proper-Sheppard, die solo-akoestisch zijn liedjes op het publiek losliet.
Een solo-akoestisch concert is een flinke stijlbreuk met de Robin Proper-Sheppard die we kennen uit
de tijd dat hij furore maakte met de alternatieve gitaarband The God Machine. Na de dood van bassist
Jimmy Fernandez in 1994 (die het einde van The God Machine betekende) gooide Proper-Sheppard
het met Sophia over een heel andere boeg. Het gitaargeweld maakte plaats voor ingetogen en
verstilde liedjes, die in de akoestische setting van zondagavond ook nog eens flink uitgekleed werden.
Ontdaan van alle franje speelde hij nummers als So Slow, Death of a Salesman, Another Friend,
Something en I Left You. Nummers die die franje ook helemaal niet nodig hebben, zo bleek
zondagavond.
In een tijd waarin popconcerten vaak worden verstierd door aanhoudend geblaat uit het publiek,
waren de bezoekers van het concert van Sophia een verademing. Vooraf had Robin Proper-Sheppard
het publiek al verzocht om de telefoons uit te zetten en zich stil te houden en dat gebeurde. Je kon
een speld horen vallen in de muisstille Muziekgieterij, waardoor de Sophia-nummers nog indringender
overkwamen.
De setting van het concert was totaal anders dan gewoonlijk in de Muziekgieterij. Bij het concert, dat
stijf uitverkocht was, werden slechts 80 toeschouwers toegelaten en voor de gelegenheid was er een
seated concert van gemaakt. De schemerlampjes en de korte afstand tussen publiek en artiest
zorgden voor een huiskamersfeertje; niet voor niets is de tournee getiteld At home with Sophia.
Tussen de nummers door praatte Robin Proper-Sheppard honderduit over zijn leven. Over zijn vele
stukgelopen relaties en over de dood van zijn moeder en goede vriend Jimmy Fernandez. Het publiek
had niet alleen het gevoel uitgenodigd te zijn in de huiskamer van Proper-Sheppard, maar ook nog
eens een uniek inkijkje in zijn ziel te krijgen, voor zover het publiek dat met de songteksten van Robin
Proper-Sheppard dat nog niet had gekregen.
Frank Benneker, 10/11/2010, Trompetter


Review 3
1 Man 1 Gitaar 1 Muisstil publiek
Onder de titel At home with Sophia presenteerde Robin Proper-Sheppard een 2 uur durend kippenvelconcert in de Muziekgieterij te Maastricht.
Vanaf de start van de Muziekgieterij had men 1 band direct op het verlanglijstje staan,Sophia. Herhaalde malen had men getracht om de band naar Maastricht te krijgen om te spelen op het Bruisfestival of in de zaal van de Muziekgieterij. Wat steeds net niet lukte, lukte dan nu uiteindelijk wel. Sophia kwam naar Maastricht, alhoewel eigenlijk alleen de frontman Robin Proper-Sheppard, om aan de gelukkigen die een kaartje konden bemachtigen (max. was gesteld op 80 toeschouwers) een avondvullend solo akoestisch programma te presenteren.
De setting was perfect. In een tot huiskamer omgetoverde zaal met stoeltjes, zitkussens, schemerlampen met ornamenten, on stage een ouderwetse bandrecorder die voor het programma begon ons al heerlijke muziek wist te serveren en als achtergrond de vergrote afbeelding van de hoes van Sophia's laatste album There are No Goodbyes.
Na de aankondiging eerst nog wat heerlijke achtergrondmuziek en plots liep Robin het podium op met zijn gitaar onder de arm. Gekleed in het zwart, was het eerste wat hij deed, zijn schoenen uittrekken. Hij verteld waarom hij dit doet. Tijdens een solo-optreden kraakte de vloer zo erg dat hij zijn schoenen uittrok om zo de overlast te beperken. Hier hield hij zo een goed gevoel aan over dat hij het sindsdien altijd doet. Robin is een gevoelsmens, voor diegenen die dat nog niet wisten wordt dit in de loop van de avond wel duidelijk.
Opener is Heartache van zijn laatste album, vervolgd door If only ( De Nachten ). Tijdens dit nummer schiet de gitaarkabel uit zijn gitaar en Robin vraagt om tape. Hij loopt rustig het podium af en komt terug met 2 stukken tape. Hij verteld dat dit zijn lievelingsgitaar is en de duurste die hij ooit kocht (1000 euro) maar het is wel een eigenzinnige gitaar en hij vergelijkt hem met een vrouw, die doen vaak ook datgene dat je net niet verwacht.
Robin Proper-Sheppard geeft je een kijk in zijn leven en neemt de tijd om uit te leggen waar zijn nummers over gaan. Het ene kippenvelmoment volgt het andere op. Something is een nummer dat hij schreef en vanavond wil opdragen aan Astrid zijn grootste liefde ooit. Hij heeft veel liefdes gehad, maar Astrid blijft speciaal voor hem. Hierna speelt hij een nummer dat niet op de setlist staat, maar omdat de vibe zo goed is wil hij het toch spelen en weer special voor Astrid zingt hij Where are you Now. Het ene prachtige nummer na het andere wordt ons voorgeschoteld door een artiest die speelt vol passie en gedrevenheid. Zijn concert is als een biografie en hij speelt nummers van zijn eerste cd Fixed Water tot en met zijn laatste album, het eerder genoemde There are no Goodbyes. Een van de hoogtepunten ( alhoewel het eigenlijk een aaneenschakeling is van hoogtepunten) van deze avond is I Left You ,het nummer over de moeder van zijn dochter. Robin zegt ons dat het hem letterlijk pijn doet dit nummer te zingen, maar wil het ons niet onthouden.
Na Holidays are Nice (alhoewel ze dat volgens hem eigenlijk niet zijn) volgt het verhaal van zijn beste vriend Jimmy Fernandez. Hij vraagt zich nog altijd af waarom niemand dit verhaal nu eens wil opschrijven zodat de mythe die rond de dood van Jimmy hangt eindelijk opgelost wordt. Vandaar dit intermezzo: Robin en zijn beste vriend Jimmy Fernandez spelen samen in de band The God Machine. Begin jaren 90 spelen ze op Pukkelpop in België en moeten die dag openen om 11.00 uur. Rond 10 voor 11 kijken ze zenuwachtig van achter het podium richting festivalweide en zien helemaal niemand staan. Blijkt later dat de poorten pas vlak voor 11 uur open gingen en toen ze opkwamen was het festivalterrein vrijwel meteen gevuld met publiek. Later waren ze in Londen om hun album af te mixen en Jimmy begon te klagen over hevige hoofdpijnen. Op aanraden van Robin gaat Jimmy naar de dokter die hem pillen voor migraine voorschrijft. Niets ernstigs,hebben veel mensen last van zegt de dokter. Jimmy bleef echter hoofdpijn houden en tintelingen in zijn armen. Toen ze een restaurant inliepen om wat te gaan eten rende Jimmy plotsklaps weer de straat op en begon te schreeuwen van de pijn en kreeg een epileptische aanval. Wat Robin het meeste bijbleef was dat er toeristen plotsklaps foto's gingen maken van zijn vriend die daar lag te kermen ( What a world were living in). Jimmy werd meteen naar de dokter gebracht en deze stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een scan. Na enkele weken wachten op de uitslag besloot Jimmy toch maar eens zelf te bellen naar het ziekenhuis en daar hoorde hij dat ze helaas zijn testresultaten kwijtgeraakt waren. Hij zou het beste een nieuwe afspraak maken voor een scan, dan zou alles goed komen. De afspraak werd gemaakt, maar het zou nog enkele weken duren voordat hij terecht kon. Een andere vriend van Jimmy en Robin besloot om Jimmy te bezoeken en belde bij hem thuis aan. Na enige minuten gewacht te hebben hoorde hij gestommel uit de woning komen en toen uiteindelijk de deur open ging bleek dat Jimmy nog nauwelijks op zijn benen kon staan en verging van de pijn. Hij bracht Jimmy zo snel als hij kon naar het ziekenhuis en toen Jimmy daar aangekomen op een brancard werd gelegd stopte hij met ademen en overleed. Naderhand bleek dat een knots van een hersentumor de oorzaak van alles was geweest. Robin was woedend op zichzelf en op heel de wereld. Waarom Jimmy, die altijd zo positief was en begaan met anderen en waarom niet hij die zo negatief was en het zo gewoon vond dat Jimmy er altijd voor hem was geweest. Waarom heb ik Jimmy nooit gezegd dat hij zo'n geweldig persoon is? Waarom neemt De Dood altijd de verkeerde mensen mee? Het nummer dat volgt ( So Slow) is speciaal geschreven voor en wordt ook deze avond opgedragen aan zijn beste maatje Jimmy Fernandez.
Hierna volgt wederom een nummer over de dood, Lost. Hij draagt dit nummer op aan zijn overleden moeder en zegt nog altijd spijt te hebben dat hij haar grote wens ( dat Robin zou terugverhuizen naar San Diego ) niet heeft kunnen vervullen. Hij draagt het nummer op in nagedachtenis van het positieve dat zijn moeder had in haar leven en altijd begaan was met anderen al hadden die haar nog zo'n verdriet gedaan.
Robin wijkt meerder keren van zijn setlist af en speelt veel langer dan gepland, dit om het publiek en mensen van de Muziekgieterij te bedanken voor een perfecte avond. Om de cirkel rond te maken sluit hij af met de song I Can't Believe The Things I Can't Believe van Sophia's eerste album Fixed Water. Wat eerder Neil Young met moeite lukte tijdens zijn Greendale tour in de HMH en onlangs niet lukte tijdens Mecc Jazz bij Lizz Wright, lukte Robin Proper-Sheppard binnen enkele tellen, het publiek bleef tijdens het hele optreden muis en muisstil en werd hiervoor meerdere malen bedankt door Sophia's frontman.
Na afloop had Robin nog een verrassing voor het aanwezige publiek, Iedereen die zijn of haar e-mailadres achter zou laten krijgt over een tijd de mogelijkheid om gratis de concertregistratie van At Home With Sophia te downloaden.
Een emotionele avond werd afgesloten met een geweldig applaus richting de man die zijn ziel deze avond voor ons had blootgelegd, met zijn verhalen en zijn muziek.
An evening At Home With Sophia was an evening not to be forgotten for the rest of our lives.
Hans van Eijsden, 3voor12, 3/11/2010


Photos by Hans van Eijsden