Set list:
+ 'Death Of A Salesman' (Robin solo) as first encore.
Band:
Robin Proper-Sheppard: guitar & vocals
Jeff Townsin: drums
Adam Franklin: guitar
Philip Wauters: lapsteel & guitar
Daniel Bleikolm: keyboards
Sander Verstraete: bass
Bert Vliegen & friends: ghetto choir
Renato Màrquez: Violin
Isolde Lasoen: military drums
Review 1
Muziek met een rouwrandje
‘Eigenlijk had mijn nieuwe plaat al klaar moeten zijn’,
vertelde Robin Proper-Sheppard toen hij, met een totaal hernieuwd
Sophia, het podium betrad. ‘Maar hartzeer komt helaas niet op
bevel’. Dus speelde hij dit keer vooral oude songs, wat hem
door het publiek zeer in dank werd afgenomen.
De uit San Diego overgewaaide Robin Proper-Sheppard onderhoudt met
ons land al twee decennia een nauwe relatie. Toen zijn band The God
Machine in 1994 ophield te bestaan en de romance met de moeder van
zijn dochter op de klippen liep, kwam hij in Brussel zijn wonden likken.
Ook vandaag staat hij er weer in het bevolkingsregister ingeschreven.
De radiomakers van StuBru waren destijds zelfs de eersten om een demo
van Sophia te laten horen en luidden daarmee de tweede fase van ’s
mans carrière in. Zijn platen werden door het Belgische publiek
net iets hartstochtelijker in de armen gesloten dan elders in Europa
en zijn live-cd ‘De Nachten’ werd zelfs gedeeltelijk ingeblikt
in deSingel in Antwerpen.
Proper-Sheppard zag zijn liedjes gecovered door lokale bands als Sleepingdog
en Marble Sounds, werkte als producer met Horses en Oscar and the
Wolf en beperkt zijn huidige mini-tournee tot de driehoek Genk-Brussel-Kortrijk.
Ook de nieuwe incarnatie van Sophia blijkt overwegend uit Belgische
muzikanten te bestaan. Zelf spreekt de artiest al over een “all-new
‘classic’ line-up”, en inderdaad: na zijn vele solo-optredens
van de jongste jaren was het aangenaam zijn nummers weer eens in een
rijkere, vollere en dynamischer setting tegen te komen.
Over één ding kunnen we het alvast eens zijn: de introverte
songs van Sophia bezorgen je zelden de aandrang om een feesthoedje
op te zetten. Robin Proper-Sheppard valt dan ook vaak terug op trage
tempo’s en op thema’s als eenzaamheid, verlies, tegenslag
en zelfhaat. Eigenlijk kun je nooit genoeg contactlijm laten aanrukken
om de gebroken harten uit zijn teksten in hun oorspronkelijke vorm
te herstellen. En ook al maakt Sophia muziek met een rouwrandje, door
haar indringende schoonheid heeft ze steevast een troostend effect
op de luisteraar.
In zijn bindteksten toonde de zanger zich al net zo openhartig als
in de nummers zelf . “Ik heb hier in Brussel veel dronken feestjes
meegemaakt, maar meestal associeer ik deze stad toch vooral met pijn”,
vertelde hij. Meer dan eens schetste hij haarscherp dramatische gebeurtenissen
die hem voor het leven hadden getekend, zoals in de introductie tot
het pakkende ‘Ship in the Sand’. Maar gezonde zelfspot
was hem zeker niet vreemd. Zo kondigde hij ‘Razorblades’
aan als “alweer één van mijn vrolijke deuntjes”.
Op ‘There Are No Goodbyes’ uit 2009 na, zou Robin Proper-Sheppard
uit de hele discografie van Sophia putten. Ruim de helft van de songs
op de setlist kwam echter uit de eerste twee cd's, 'Fixed Water' en
'The Infinite Circle'. Dat dwong de zanger haast vanzelf stil te staan
bij de plotse dood van zijn vriend Jimmy Fernandez, de bassist van
God Machine, inmiddels twee decennia geleden. Nummers als ‘So
Slow’ of ‘If Only’, die statig voorbijschoven als
een schip dat in dichte mist de haven binnenvaart, namen Proper-Sheppard
én zijn publiek mee op een emotionele roetsjbaan. Niettemin
droeg de vijfkoppige band, occasioneel aangevuld met een violist,
er zorg voor dat de zanger altijd netjes op de rails bleef.
Vaak zette de frontman een song sober en akoestisch in, waarna de
muzikanten, onder wie voor het eerst in de live-geschiedenis van Sophia
een pedal-steelgitarist, invielen zonder de intieme sfeer te verstoren.
Op het menu stond vooral alt.folkrock, soms overgoten met een kamermuzieksausje
(zie: ‘The Sea’), al kwam de groep occasioneel ook wat
potiger uit de hoek. Zo werd ‘Sometimes’, waarin een treurende
viool en een klassiekerig pianomotiefje een prominente rol speelden,
van een noisy coda voorzien. In ‘Within Without’ en het
sprankelende ‘Oh My Love’ –de grootste hit van Sophia
tot nu toe– lieten Proper-Sheppards begeleiders al evenzeer
de spierballen rollen, terwijl het bezwerende ‘The River Song’
, qua intensiteit, het midden hield tussen The Bad Seeds en 16 Horsepower.
Dat het net zo goed behoedzaam en ingehouden kon, bleek dan weer uit
‘I Can’t Believe The Things I Can’t Believe’.
Robin Proper-Sheppard zette de bisronde in zijn eentje in met het
op verzoek gespeelde ‘Death of A Salesman’, waarin hij
even zijn tekst vergat. En helemaal aan de staart van het concert
kregen we dan toch nog twee voorsmaakjes van de achtste langspeler
van Sophia die, als alles goed gaat, tegen de zomer het licht zou
moeten zien. Vooral de majestueuze nieuwe single ‘It’s
Easy To Be Lonely’ wekte hoge verwachtingen. Alleen jammer dat
de stemmen van het inderhaast opgetrommelde Ghetto Choir door de muzikanten
werd overstemd. Want waarom vocale versterking inroepen, als niemand
in de zaal het kan horen?
Voor de rest echter geen klachten. Anno 2014 is Sophia een groep die
er weer helemaal staat en Proper-Sheppards songs alles geeft wat ze
nodig hebben om talloze eenzame studentenkamers euh… op te fleuren.
Laat dat hartzeer maar komen.
Dirk Steenhaut, Focus Knack, 21/03/2014
Review 2
"Toen ik de eerste keer in Brussel speelde, was het ook in deze zaal,
ik was toen vier jaar oud of zo" zei Robin-Proper Sheppard ergens
in de loop van het concert. Dat was in februari 1997 en toen verhuisde
het concert ter elfder ure van de piepkleine Rotonde naar de Orangerie.
Zeventien jaar later was diezelfde Orangerie alweer uitverkocht. Rondtoeren
in steeds dezelfde zalen, het typeert Sophia wel... de aanhang blijft
groeien en de muziek snijdt ook de jongere generatie aan maar toch
blijft het grotere succes uit.
Proper-Sheppard bedankte bij het betreden van het podium de volle
zaal om te komen, zelfs al bracht zijn band geen nieuwe plaat mee.
Het jongste album There Are No Goodbyes dateert intussen al van 2009
en de voorbije drie jaar trad Proper-Sheppard, op een reeks huiskamerconcerten
na, ook al niet op. Dat zijn muzikale activiteiten op een laag pitje
staan, weet hij met een knipoog aan het opdrogen van zijn belangrijkste
inspiratiebron: "you can't chase the heartache". De man van 12 relaties
en 13 bad break-ups strooide vervolgens anderhalf uur lang tristesse
in het rond. Gebroken relaties en de dood van zijn beste vriend Jimmy
Fernandez (de bassist van het intussen mythische The God Machine die
in mei 1994 plots stierf) vormden de donkerrode draad. De oudere fans
werden verwend met heel wat werk uit de eerste twee platen Fixed Water
en The Infinite Circle.
Aanvankelijk had het concert - wegens het gebrek aan speelritme de
laatste jaren - iets weg van een uit de hand gelopen try-out. Het
geluid klikte niet, zijn stem zat tijdens The Sea en So Slow niet
goed en de nagelnieuwe arrangementen (dit keer met pedal steel gitaar!)
deden sommige songs aan spankracht inboeten. Maar gaandeweg viel alles
netjes in de plooi en wisselden magische en pakkende passages elkaar
af. Een song als Bastards werd een beetje richtingloos op ons afgestuurd
maar ontpopte zich tot een energieke brok die bij het schrijven dezes
nog aan het nazinderen is. Zoals vaouds sloot The River Song als een
intense geluidswaterval de set af. Maar toen moest het beste eigenlijk
nog komen.
Robin Proper-Sheppard keerde in zijn eentje terug ("de band is even
naar het toilet") om een verzoekje aan te nemen. Na een paar afgewimpelde
nummers en mislukte pogingen, kregen we uiteindelijk een erg mooi
uitgekleed Death Of A Salesman. Waar de meeste bands de hits tot het
einde opsparen, hield Sophia de enige twee nieuwe songs tot op het
einde achter de hand. Die twee songs, met voorop The Drifter beloofden
het allerbeste voor het album dat later dit jaar nog zou moeten in
de platenzaak liggen. Afsluiter It's Easy To Be Lonely had ons een
paar weken geleden al van onze sokken geblazen toen de song per ongeluk
lekte en instant een kleine hype creëerde in de Select en Duyster
regionen van een nationale radiozender. Maar in de Botanique kregen
we een ronduit verbluffende versie, aangestuwd door een negenkoppig
Sophia Ghetto Choir (Bert Vliegen van Horses en vrienden) en naar
een apotheose gehesen door het tromgeroffel van cameodrumster Isolde
Lasoen. Voorlopig zijn er nog geen festivals gepland, maar we hopen
dat de programmatoren van Dour, Cactus of Pukkelpop aan de oren van
Robin Proper-Sheppard blijven zagen totdat ie toegeeft. Als zoethoudertje
kon iedereen een downloadcode voor een ep'tje meenemen naar huis.
Hoe attent!
Christophe Demunter, proximusgoformusic.be, 21/03/2014
Review 3
“Thanks for coming, although we haven’t got a new album
out. We really wanted to have the new record finished but you can’t
chase the heartache, it either comes or it doesn’t.” Het
gebeurt niet vaak dat de band die op de bühne staat uitgebreid
het woord richt tot het publiek nog voor er één noot
gespeeld is, maar Robin Proper Sheppard deed het. Hij beloofde veel
ouder werk te spelen (“most of you are a fan op Sophia since
a long time, I suppose”) en hij hield woord. Het was subliem.
Eigenlijk had Sophia in november al moeten komen, maar omdat het album
niet tijdig afraakte werden de data verplaatst naar maart. De plaat
is nu voor de zomer, maar omdat Sheppard niet nog eens wilde verplaatsen
kwam hij gewoon. De concerten in België (C-Mine, Orangerie, De
Kreun) waren dan ook van de bijzondere soort.
Beginnen deed Sophia met The Sea, dat prachtige nummer met die lange
instrumentale vioolintro dat enkel terug te vinden is op de live-cd
uit 2001 die in België is opgenomen op het voormalige De Nachten.
Dat werd meteen gevolgd door één van de gevoelsmatig
zwaarste songs uit de set, So Slow. Toen Proper Sheppard vertelde
dat dat het eerste nummer was dat hij schreef als Sophia en dat hij
niet kon geloven dat Jimmy Fernandez, met wie Proper Sheppard in The
God Machine zat en wiens overlijden de directe aanleiding voor de
song was, volgde enkel een doodse stilte. Omdat een applaus misplaatst
geweest zou zijn. Het was een intens moment en toen moest het nummer
zelf nog komen.
Dat Sophia ook nog steeds stevig kan uithalen bewees Desert Song No.
2, een meesterwerk dat het hele muzikale spectrum – van heel
erg zacht tot heel erg luid – in één enkel nummer
verenigt en met Oh My Love volgde daarna het nummer waarmee Sophia
ooit het dichtst tot bij een hit gekomen is.
Razorblades, een nummer dat enkel op restjesplaat ‘Collections:
One’ te vinden is en dat nog maar een handvol keer gespeeld
is, sneed misschien nog wel het diepst. Toen daarna ook nog If Only
volgde moest Proper Sheppard het nummer na de eerste strofe hernemen
omdat het hem nog steeds deed denken aan de eerste date met zijn ex,
de moeder van zijn kind.
Zulke momenten deden je beseffen dat een nummer voor Proper Sheppard
nooit vrijblijvend kan zijn. De manier waarop hij zong, de inleving
en de pijn die op zijn gezicht te lezen stond en de zelfrelativerende
grapjes: het was allemaal echt. En door zoveel authenticiteit werden
ook wij geraakt. Het is lang geleden dat we nog zo vaak naar onze
schoenen hebben gekeken en dat we na bijna twee uur spelen de duizend
stukjes van ons hart, waarin stevig gekerfd was door Sophia, bij elkaar
moesten vegen.
De reguliere set werd afgesloten door het noisy The River Song waarna
Sophia nog vier bisnummers speelde, een uitzondering zo zei Robin
Proper Sheppard zelf. Met The Death Of A Salesman keerde hij nog eens
terug naar het allervroegste werk en dan volgden ook nog Birds en
het veelbelovende The Drifter, een nieuw nummer.
Het afsluiten was weggelegd voor de nieuwe single It’s Easy
To Be Lonely waarvoor Sophia vervoegd door “the ghetto choir”,
een koor dat volledig is samengesteld uit Belgen onder leiding van
Bert Vliegen van Horses wiens plaat Robin Proper Sheppard geproduceerd
heeft. Het bleek een knappe afsluiter van een subliem concert.
Ken je van die concerten waardoor je alleen nog maar in ‘voor’
en ‘na’ kan denken? Dit was er zo eentje. En nu gaan we
nog even terug in onze lappenmand liggen.
Geert Verheyen, 22/03/2014/ DaMusic.be
Review 4
Ce n’est pas une volonté de notre part mais plutôt un hasard du calendrier.
Il n’en reste pas moins que ces derniers temps, ce sont surtout de
vieilles connaissances qu’on a l’occasion de voir. Après les dix ans
d’Iliketrains ou The Veils, on remonte encore plus loin avec la découverte
de Sophia.
L’excuse peut paraître un peu facile, mais c’est un sommet européen
et la circulation dantesque qu’il crée qui nous aura privé de New
Found Land. Match remis donc.
Même si je suis plus que familier de la musique de Sophia depuis,
disons, une grosse quinzaine d’années, ce n’est que la troisième fois
que j’ai l’occasion de voir le projet de Robyn Proper-Sheppard. Après
un Pukkelpop entouré d’une section de cordes et une Rotonde tout seul,
il revient accompagné de six musiciens. Mais pas muni d’un nouvel
album. On ne peut pas dire que ce soit un artiste très productif.
Quelques nouveaux morceaux laissent sans doute prévoir un album cette
année (ou plus tard, soyons réalistes) mais on y reviendra.
S’il n’a pas une discographie très étendue, on n’a pas non plus l’occasion
de le voir souvent en concert. Et c’est sans doute ça qui donne la
seule petite réticence par rapport à ce concert. Les artistes qu’on
va voir tournent souvent beaucoup, voire énormément, et ils montrent
une aisance sur scène qui peut être soufflante. Midlake par exemple,
c’est aussi un effectif étoffé, mais c’est une machine de guerre.
Evidemment, Robyn reste à l’aise sur scène, et les musiciens sont
bons, mais il manque sans doute d’un peu de pratique pour que ce qui
fonctionne déjà puisse prendre encore plus d’ampleur. On pense au
toujours plaisant Oh My Love qui en a sans doute encore sous la pédale.
Ce concert était prévu pour le mois d’octobre et a été reporté à maintenant
tout comme la tournée (de quatre dates) mais l’envie du public semble
intacte. Et il le sait, et il balaye toute sa discographie, et forcément,
on aime beaucoup ça. Avoir du monde autour de soi rend If Only, Desert
Song et surtout Bastards qui donne vraiment toute sa mesure.
On sait ce qu’on est venus chercher et on le trouve. Les chansons
inoubliables qui comptent rarement plus de quatre phrases différentes,
ses interventions très intimes, ces chansons qui ont seize ans mais
semblent de toute première fraicheur. C’est étrangement chez nous
que ce Californien a le plus de succès, et on sent que le public est
celui de toujours, de ceux qui ont peut-être découvert la version
de So Slow enregistrée au dictaphone et diffusée sur Stubru (anecdote
qu’il dévoile). Il y aura forcément des moments de bravoure, comme
un très puissant The River. Et puis, au bout d’un rappel de quatre
titres commencé tout seul avec The Death Of a Salesman, il entame
ce qui est peut-être son meilleur morceau, le très ample et tout frais
It’s Easy To Be Lonely. Il est pour l’occasion accompagné d’une seconde
percussionniste et du Ghetto Choir pour planter en toute fin le clou
du spectacle. Certes, il y a en tout 19 personnes sur scène mais il
faut ça pour qu’un des meilleurs morceaux de l’année donne tout son
suc. Grand, puissant, ample.
On ne rate pas le trop rare Robyn, surtout quand il joue pratiquement
à domicile. Evidemment, on a aimé bien des choses depuis qu’on l’a
découvert, parfois plus fortes même, mais on n’oublie pas qu’il a
ouvert une porte, par laquelle sont passées tellement de belles émotions.
Marc Mineur, mescritiques.be, 21/03/2014
Review 5
Retour en terre connue d’un vagabond céleste. Robin Proper Sheppard
se carapate maintenant depuis deux décades, fuyant son passé mais
le rappelant à cor et à cri au travers de chansons parfois terriblement
poignantes et souvent déconcertantes de vérité. Il est parfois irritant
dans son impudique effeuillement du mal adolescent, mais pourtant
si vrai, authentique et fichtrement sympathique, qu’on finit toujours
pas lui pardonner ses excès de pathos. Un retour marqué par les souvenirs
ancrés entre les murs de Bruxelles, où Robin a vécu quelques années
avant de reprendre la route, cherchant ailleurs ce qui ne se trouve
nulle part. Un concert de retrouvailles, annoncé par un single (téléchargeable
gratuitement sur Bandcamp) au titre en forme de balle dans le pied
(“It’s Easy To Be Lonely”) mais qui va prendre corps ce soir dans
un final majestueux où le groupe, soutenu par un chorale, va définitivement
dévoiler la magie de Sophia. New Found Land n’a pas laissé de traces
indélébiles dans les esprits à l’heure où le collectif Sophia monte
sur l’estrade. Au plus le sentiment diffus d’un sympathique interlude.
Accompagné de son nouveau line-up, Robin, le sourire suspendu aux
lèvres est heureux de retrouver son public. Car entre l’ancien God
Machine et la Belgique, c’est une histoire d’amour. Et l’amour, c’est
le fond de commerce de Sophia. Surtout dans sa veine la plus tourmentée.
De nombreux souvenirs viennent donc émailler le concert, dont le cours,
tantôt calme, tantôt tumultueux, va se jeter au final dans la rivière.
Les premières notes se déposent timidement comme autant de vagues
sur une plage paisible et triste. Puis le sourire de Jimmy Fernandez,
l’ami parti précocement il y a presque vingt ans déjà, vient auréoler
l’espace de sa présence. Ainsi s’ouvre la valse du chagrin, qui tangue
dans la voix et s’invite dans chaque arpège, sur chaque accord plaqué.
Les anecdotes dévoilées avec ce grain particulier, celui de la vérité,
rappelant la genèse des deux premiers albums, majoritairement représentés
ce soir. Adam Franklin et Jeff Townsin, les fidèles acolytes de l’ombre,
assurant l’équilibre et relevant le nez de la barque quand celle-ci
menace de sombrer. Parfois, les mots s’échappent de la caboche de
Robin, se jouant de lui, se dérobant à sa mémoire sous le feu de turpitudes
émotionnelles. Mais le navire fait front, l’équipage est soudé, et
personne dans l’assistance ne semble rester à quai. Comme à l’accoutumée,
“The River Song” vient achever la première partie, dans un final puissant,
secouant, bouleversant comme une tempête existentielle. Après un court
laps de temps, Robin revient seul interpréter un morceau acoustique,
laissé au choix du public (“The Death Of A Salesman”, autre chanson
dédiée au bassiste de God Machine qui figure sur “Fixed Water). Ensuite,
le reste du groupe le rejoint sur les planches de l’Orangerie pour
deux autres titres avant l’apothéose “It’s Easy To Be Lonely”, porté
par un choeur et une instrumentation grandioses. Le public est comblé,
le groupe ravi. Le contraire aussi. Dès sa sortie de scène, Robin
viendra tailler la bavette en compagnie des fans, tout à la joie de
partager quelques instants avec lui. Sans chichis, en toute simplicité.
À l’image de sa carrière.
Akim Serar, Musiczine, 21/04/2013
Review 6
Sophia dévoile (un peu) son avenir musical
Alors que "There Are No Goodbyes", son dernier album en
date, est sorti voici déjà presque cinq ans, Robin Proper-Sheppard
alias Sophia se rappelle à nos bons souvenirs via un nouveau
titre disponible sur le net et une mini tournée belge qui faisait
escale à l'Orangerie du Botanique ce jeudi 20 mars.
Mais avant de faire le point sur l'état affectif de l'artiste,
place à la première partie signée New Found Land,
qui est en réalité le projet d'Anna Roxenholt, une Suédoise
installée depuis de nombreuses années à Berlin
(son anglais est d'ailleurs parsemé de petite pointes d'accent
teuton). De formation classique, elle a finalement opté pour
une carrière dans le milieu du rock qui lui permet de toucher
davantage de gens au travers de ses trois albums publiés depuis
2009.
Physiquement, elle a le faciès de Robyn en plus strict et une
féminité toute relative (la faute aux cheveux courts??).
Si l'on se concentre sur la musique, deux influences qui font directement
référence à ses origines s'entrechoquent. Ainsi
les mélodies pop distillées par un synthétiseur
(il n'y a pas de basse) viennent adoucir une rigidité bien
présente dans la voix et l'attitude. Encore que, lorsqu'elle
part dans un délire à la Vampire Weekend, cela fonctionne
relativement bien. Mais dans l'ensemble, on serait curieux d'entendre
ses compositions dépouillées, libres de tout artifice.
La tournée de Sophia (trois dates à Genk, Courtrai et
Bruxelles) était au départ prévue pour la fin
octobre, mais a été reportée à l'époque
car Robin Proper-Sheppard était toujours en train de travailler
sur de nouvelles compositions. Presque six mois plus tard et, mis
à part "It's Easy To Be Lonely" disponible via le
Bandcamp du groupe, il en est visiblement toujours au même stade.
Mais cette fois, il assume et promettait même l'un ou l'autre
nouveau titre pour l'occasion.
C'est en tout cas tout sourire qu'il est apparu sur scène,
guitare et set-list à la main, s'excusant de ne pas encore
avoir un nouvel album à promotionner avant de se lancer dans
"The Sea", classique titre d'intro qui a la faculté
de directement emporter les esprits dans l'univers mélancolique
du bonhomme. Il sera suivi du non moins troublant "So Slow",
première composition de Robin après l'aventure The God
Machine suite au décès du regretté bassiste Jimmy
Fernandez il y a vingt ans, à qui il sera dédié.
Un début tout en douceur qui nous permettra d'observer les
six musiciens sur scène parmi lesquels on retrouve un joueur
de pedal steel guitar dont les parties seront parfaitement intégrées
à l'ensemble et un violoniste aux interventions magiques (sur
"Razorblades" notamment). Robin ne quittera pas sa guitare
et jouera continuellement les yeux mi-clos, comme pour s'immiscer
plus encore dans ses compositions majoritairement autobiographiques.
Comme à sa bonne habitude, il conversera longuement entre les
morceaux, racontant ça et là des anecdotes plus ou moins
dispensables mais souvent très drôles. Il parlera régulièrement
de "la maman de sa fille", laissant supposer que sa chanson
préférée actuelle ne doit pas être celle
de Pharrell Williams et qu'une rechute n'est pas à exclure
("Are You Happy Now", "If Only"). Un comble en
cette journée du bonheur.
Ceci dit, c'est tout de même lorsqu'il se lâche qu'il
devient le plus convaincant, surtout que son groupe le suit à
fond dans sa démarche. Il suffit de voir ce que des titres
comme "Desert Song No.2", "Oh My Love" et "Bastards"
provoquent comme réaction dans le public pour s'en convaincre.
Un public qui sera particulièrement respectueux lors des intermèdes
ou pendant les compositions les plus douces ("Ship In The Sand"
aux guitares très "Lullaby", "I Can't Believe
The Things I Can't Believe").
Mais voilà qu'arrive "The River Song" et toujours
pas une nouvelle chanson à se mettre sous les oreilles. On
sait que, traditionnellement, il s’agit du dernier titre du
set mais on fait abstraction de tout jugement le temps de s'en prendre
plein la figure, surtout que la version proposée ce soir sera
dantesque. Comme craint, le groupe quittera ensuite la scène
au terme d’un déluge sonore assourdissant.
Robin reviendra seul sur scène avec son instrument pour un
premier rappel résultant d’une requête presqu’unanime
du public, "The Death Of A Salesman", qu’il réussira
à foirer en plein milieu en oubliant les paroles… Il
se rattrapera avec ses musiciens lors de l’interprétation
de "Birds" mais les faits sont implacables. Jusqu’ici,
on aurait pu, à peu de choses près, assister au même
concert en 2006…
Heureusement, il allait alors limiter l’exaspération
de ceux qui voulaient découvrir quelque chose de neuf en se
lançant dans deux nouvelles compositions, même si elles
ne révolutionneront pas le style de Sophia. "The Drifter",
tout d’abord, un rien pleurnichard malgré des parties
de claviers "joyeuses" alors qu’une troupe de musiciens
(dont des membres de Horses) investira ensuite la gauche de la scène
autour d’un seul micro pour une impeccable version du précité
"It’s Easy To Be Lonely". Ce titre addictif et parfaitement
construit devrait théoriquement rapidement atteindre le statut
de classique.
Les spectateurs présents pourront désormais l’écouter
à profusion puisqu’un code pour le télécharger
gratuitement sera distribué à la fin du concert, accompagné
d’une version acoustique de "There Are No Goodbyes"
et d’une autre, musclée, de "The River Song"
enregistrée lors de son passage à l’AB en 2004.
Une manière habile de boucler la boucle mais, au risque de
tomber dans le circuit nostalgie, son prochain passage devra impérativement
être accompagné de la sortie d’un nouveau disque…
Olivier Wouter, www.musicinbelgium.net, 26/03/2014
Review 7
Ondanks het heerlijke lenteweer deed vanavond de herfst terug zijn
intrede in een uitverkochte Orangerie van de Brusselse Botanique.
Treurwilg bij uitstek, Robin Proper Sheppard, frontman van de slow
core band Sophia, kwam er zijn ziel bloot leggen onder begeleiding
van een volledige band. Het was lang geleden dat we Sheppard nog eens
met een volledige bezetting op een podium zagen staan en hoewel zijn
droefgeestige songs ook solo, in alle subtiliteit perfect tot zijn
recht komen, geeft zo'n full band bezetting toch een extra dimensie
aan de nummers. We ontwaarden ondanks de sombere kleur van zijn songs,
enkel lachende en genietende gezichten onder de toeschouwers en terecht.
Dit Sophia slaat nog steeds spijkers met koppen.
Weinig artiesten weten zo diep te graven in hun eigen ziel dan Robin
Proper Sheppard, maar er is meer. Robin deinst er niet voor terug
om publiek zijn hart uit te storten voor een ganse zaal. Voor Sheppard
zijn de pakkende songs en de conversaties met zijn trouwe fans echter
een gedroomde therapie. Al deze getormenteerde gevoelens van liefdesverdriet,
twijfel, scheiding, eenzaamheid en de dood zijn daarentegen onderwerpen
die herkenbaar zijn voor iedereen. Geen enkele song uit de set laat
je vanavond onberoerd door de aangrijpende teksten in combinatie met
de gebroken, lijdende stem van Robin. Vanavond steekt hij ons nog
dieper in het hart met een band die instrumentaal hoge toppen scheert
en zijn getormenteerde songs nog extra in de verf zet, met niet enkel
elektrische gitaar en een ritmesectie, maar ook de slepende tonen
van een pedal steel, viool en donkere keyboardtonen. Als surplus schotelt
hij ons in de finale bis "It's Easy To Be Lonely" zelfs een achtkoppig
koor voor, dat samen met een instrumentaal stormachtig slotakkoord
deze woorden nog meer overtuigingskracht geeft.
Het levenspad van Robin Proper Sheppard was niet bestrooid met rozen.
Toen hij als frontman van het alt-rock collectief The Godmachine verkaste
van San Diego naar London om daar meer succes te oogsten, overleed
zijn vriend en bassist Jimmy Fernadez aan een hersentumor. Robin zat
in zak en as en of dit nog niet genoeg was liep zijn relatie op de
klippen, zodat hij ook dikwijls zijn dochter Hope moest missen. De
goede keerzijde van de medaille was dat deze tegenslagen schitterende
songs opleverde en het ontstaan betekende van het huidige Sophia.
Vele fans keken vandaag hoopvol uit naar een nieuwe plaat van Sophia,
maar Robin moet ons teleurstellen. Het nieuwe album is niet tijdig
klaar geraakt en buiten een nieuw nummer "The Drifter", moeten we
ons tevreden stellen met zijn klassieke repertoire. Niet getreurd
echter, want hoewel de nummers overbekend zijn, blijkt de uitvoering
en de gekende inleving van Robin, moeiteloos het laatste zieltje in
de zaal te veroveren en een klassieker als “If Only” nog steeds als
publiekslieveling te laten weerklinken.
Als je de setlist overloopt sta je versteld hoeveel klassiekers deze
man geschreven heeft in dit genre, met tunes die je van bij de eerste
noot overbekend in de oren klinken. Het is alsof hij vanaf het eerste
nummer België al wil eren, met als opener de onweerstaanbare lokroep
in de inleidende gitaarrif van “The Sea”, een nummer dat op zijn live
album, opgenomen in De Singel, “De Nachten” prijkt. Het eerste wat
opvalt is de bijkomende warme pedal steel klank, die echt een meerwaarde
heeft en de gitaarnoten extra keur geeft, zeker in een treurend nummer
als “So Slow”, waar Robin nog steeds moet slikken wanneer hij zegt
dat zijn goede vriend Jimmy al twintig jaar overleden is. Al deze
instrumentale kleuren zorgen ervoor dat er toch veel drive en afwisseling
in de in tristesse gedompelde songs komt te zitten. Zo kruipt “Dessert
Song No 2” bevend over je rug met zijn snijdende vioolintro en zijn
mijmerend akoestisch gitaarspel en pianonoten, om dan explosief los
te barsten vol drammend drumgeweld en gierende gitaren. De slepende
tonen van de pedal steel laten samen met de viool onvermijdelijk Americana
gevoelens opborrelen, zeker in een slepend nummer als “Razorblades”,
dat in zijn finale leen stormachtige, hartverscheurende instrumentale
boost meekrijgt. Vele nummers deinen zo op en neer als een schip op
de golven, dat een rustpunt kent op de top maar opnieuw steil naar
beneden schiet in een wilde branding. In “The River Song” wanen we
ons zelfs even in de Colorado dessert, waar Robin als een David Eugene
Edwards zijn dwingende profetische woorden als een mantra scandeert,
op een pompend ritme ondersteund door woest post-rock gitaargeweld.
Wie dacht dat Sophia geen vuist meer kon maken nadat Robin Proper
Sheppard een paar jaar de solotoer opging moest na vanavond dringend
zijn mening herzien. Hij blijkt nog steeds de perfecte dirigent en
bezieler van een knap muzikanten collectief en weet zo zijn songs
live nog naar een hoger niveau te tillen. Hopelijk mogen we binnenkort
zijn langverwachte nieuw album verwelkomen. Het oudere werk trotseert
moeiteloos de tand des tijds, maar onze nieuwsgierigheid wordt nog
meer geprikkeld als je weet daar er iets nieuws op til staat. We kijken
ernaar uit.
Rootstime.be
Photos by Olivier Bourgi @ CuttingEdge.be
Photos by Marc Mineur
Photos by Yvo Zels
Photos by Bert Vliegen
original poster
|