Set
list
Resisting
The Drifter
Don't Ask
Blame
California
St. Tropez / The Hustle
You Say It's Alright
Baby Hold On
It's Easy To Be Lonely
Razorblades
So Slow
Another Friend
Bad Man
The Desert Song no. 2
Darkness (Another Shade in Your Black)
The River Song
Review 1
Sophia in de AB: Klauwen en troosten
Sinds de klassieke oudheid kennen we Sophia als de godin van de wijsheid.
De jongste twintig jaar was het echter ook een indierockband, aangevoerd
door de Californische Brusselaar Robin Proper-Sheppard. Na een veel
te lange stilte, zette hij eindelijk weer het podium van de AB in
vuur en vlam.
---------------------------------
DA GIG: Sophia in AB, Brussel op 21/10.
IN EEN ZIN: Sophia speelde een afwisselend onstuimig en ontroerend
concert dat de toeschouwers anderhalf uur lang sterretjes deed zien.
HOOGTEPUNTEN: 'Resisting', 'Blame', 'Baby, Hold On','It's Easy Yo
Be Lonely', 'Razorblades', 'So Slow', 'Bastards', Darkness'...
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Robin Proper-Sheppard: 'Men vraagt me wel eens om nummers
van The God Machine te spelen. Maar doordat er één van
ons ontbreekt, kan het nooit meer als The God Machine klinken. En
ik wil mijn en jullie goede herinneringen aan die periode écht
niet bezoedelen'.
---------------------------------
Tussen 'There Are No Goodbyes' uit 2009 en de in april verschenen
cd 'As We Make Our Way (Unknown Harbours)' gaapt een hiaat van zeven
jaar. In de vluchtige wereld van de popmuziek is dat een eeuwigheid,
maar voor wie Sophia ooit aan zijn of haar hart had gedrukt, woelde
de terugkeer van de groep talloze emoties naar boven.
Eigenlijk past de muziek van Robin Proper-Sheppard beter bij de herfst
dan bij de lente. Zijn introspectieve songs handelen doorgaans over
vergankelijkheid en verwelkte liefde, over volwassen zijn en toch
stuurloos blijven rondzwalpen. Sophia verstaat de kunst tegelijk te
branden en te smeulen, te klauwen en te troosten. Ook nu klinkt de
stem van Proper-Sheppard nog altijd een beetje gehavend, zoals die
van een man die er niet altijd tijdig in is geslaagd dekking te zoeken
voor de zware stormen des levens.
De zanger voer lange tijd op een beschadigd kompas, maar op 'As We
Make Our Way' toont hij een nieuw gezicht, zonder het oude te verloochenen.
Wél is de tristesse in zijn songs dezer dagen iets minder uitgesproken
dan vroeger. Je zou zelfs van een voorzichtig positivisme kunnen gewagen:
'It's not a sad sad record' zegt hij over zijn jongste werkstuk. Eén
keer 'sad' blijkt dit keer te volstaan en sommige van de nummers zijn
zelfs van een poppy randje voorzien. Robin Proper-Sheppard zoekt nog
altijd naar het universele in het persoonlijke, maar hanteert nu een
gevarieerder muzikaal palet, waarin de gitaren al eens worden bijgekleurd
met een vleugje elektronica.
Verschroeiend
Het eerste deel van de Brusselse set stond volledig in het teken van
de -integraal uitgevoerde- nieuwe langspeler. Maar ook de oudere fans
van Sophia zouden op hun wenken worden bediend. 'Resisting' was alvast
een verschroeiende binnenkomer, waarmee het vijftal resoluut richting
postrock wees. 'St. Tropez/The Hustle', waartoe de bassist een stevig
fundament legde, werd overwoekerd door psychedelisch gitaargeweld
en ook in 'You Say It's Alright' zaten noisy passages verborgen. 'The
Drifter' was de frontman op het lijf geschreven, al werd zijn bewegingsvrijheid,
door problemen met paspoorten en verblijfsvergunningen, in het verleden
wel eens aan banden gelegd. 'Don't Ask' en het elegant getoonzette
'Blame' waren pakkend in hun eenvoud en dat gold ook voor 'Baby, Hold
On', een brief van Robin Proper-Sheppard aan zijn inmiddels negentienjarige
dochter, waarin hij zich verontschuldigt omdat hij er, door allerlei
omstandigheden, niet vaak genoeg kon zijn voor haar.
Bij Sophia zijn de dingen niet altijd wat ze lijken. 'California'
mocht op het eerste gehoor dan al luchtig aandoen, in werkelijkheid
was het een cynische uithaal naar de ik-gerichte mentaliteit van de
Amerikanen die de zonnige regio hun thuis mogen noemen. 'It's Easy
to Be Lonely', waarin de groep werd bijgestaan door een zevenkoppig
koortje, begon dan weer sober maar zwol geleidelijk aan tot het in
een verpletterende climax uitmondde.
Koude rillingen
Pas toen alle songs uit 'As We Make Our Way' de revue waren gepasseerd,
richtte de zanger zich voor het eerst rechtstreeks tot het publiek
en meldde hij hoe blij hij was weer eens in 'sweet little Brussels'
op het podium te staan. Vanaf nu nam Sophia een duik in het verleden
met het relatief obscure, ietwat druilerige 'Razorblades', dat in
2004 om onduidelijke redenen de cd 'People Are Like Seasons' niet
haalde, maar gelukkig uit de vergetelheid werd gered middels de rarities-verzameling
'Collections: One'. Vervolgens putte Proper-Sheppard tot twee keer
toe uit 'Fixed Water', de sadcoreplaat waarmee hij twee decennia geleden
zijn leven na The God Machine inluidde. "Death comes so slow
/ When you're waiting to be taken / And death comes so slow / When
it's all you want / And it takes the ones who don't", bezorgden
ons, na al die jaren, nog altijd koude rillingen.
'Bastards' (uit 'The Infinite Circle') stond al evenzeer in het teken
van wanhoop en vertwijfeling', terwijl de muzikanten in 'Desert Song
No. 2' -stapvoets ritme, doodgraverspiano, loden gitaren- grondig
hun duivels uitdreven. Maar dan nog bleven er genoeg over om het vuur
in het aan The Stooges verwante 'Darkness (Another Shade in Your Black'
op te poken. Bissen kwamen er, wegens de avondklok in de AB, niet
aan te pas, maar Sophia speelde het haar toegemeten anderhalf uur
helemaal vol en eindigde met een bezwerend 'The River Song'.
Na eerdere topconcerten in de Botanique en op Pukkelpop wist de groep
al voor de derde keer dit jaar indruk te maken. We durven het bij
deze dan ook luid en duidelijk te verkondigen: Sophia is aan een tweede
leven begonnen
Dirk Steenhaut, Focus Knack, 22/10/2016
Review 2
Sophia maakt The God Machine overbodig
Er zijn singer-songwriters die nooit een Nobelprijs zullen winnen,
al vermoeden we dat Robin Proper Shepard oftewel Mr. Sophia, daar
geen ene moer om geeft. Je hebt alleen je eigen rotsvaste overtuiging
en je trouwe schare fans nodig, en de vonk zal zo wel overslaan. Getuige
daarvan was de afgeladen Club-tent afgelopen zomer op Pukkelpop. Terwijl
er buiten een storm passé-elektronica raasde, was het er een
pak veiliger vertoeven dankzij Sophia. “It’s easy to be
lonely” zingt Robin op zijn laatste plaat, ‘As we make
our way (unknown harbours)’. Gezien de opkomst in de AB zal
het voor Shepard toch net dat beetje moeilijker worden om nog alleen
te zijn in de toekomst. Toch is dit al zomaar even de derde passage
van Sophia in België dit jaar, maar steeds dagen de fans trouw
op.
Ere wie ere toekomt, we kennen weinig artiesten die voldoende smoel
hebben om in de eerste helft van hun concert hun nieuwe plaat integraal
uit te voeren. We maakten er geen enkel probleem van, want ‘Unknown
Harbours’ is wat ons betreft één van de beste
releases van 2016. De eerste maten van ‘Resisting’ werden
zo stevig door de strot geramd dat we even de indruk kregen op een
optreden van Sonic Youth te zijn beland. Shepard sprak aanvankelijk
geen woord tussen de nummers, tot ook ‘It’s easy to be
lonely’ de revue was gepasseerd. Het subtiele ‘Blame’
kan je volgens ons alleen maar zingen als je elke noot en elk woord
meent, en ook ‘Don’t ask’ werd in één
woord bloedmooi gebracht.
Proper Shepard heeft een opvallend jonge band rond zich verzameld
voor deze tournee, en dat vertaalt zich naar intense en frisse versies
van het oudere werk.
‘Desert song no.2’ werd als enige nummer uit 'People are
like seasons’ geplukt. Voor Robin ‘So slow’ inzette
gaf hij nog mee dat we absoluut niet meer op een reünie van The
God Machine moeten hopen. Een kniesoor die daar nog van wakker ligt,
zeker toen er werd afgesloten met een beheerste en meticuleus getimede
versie van ‘The river song’. Niet verzengend, maar wel
snoeihard. Zo hebben we het graag.
Bart Walravens, Cutting Edge, 24/10/2016
Review 3
Les étincelles de Sophia à l'AB
Après avoir présenté "As We Make Our Way
(Unknown Harbours)" en toute intimité à la Rotonde
du Botanique au printemps dernier, Robin Proper-Sheppard alias Sophia
se produisait à l'Ancienne Belgique ce vendredi 21 octobre
pour définitivement asseoir la réputation de son excellent
dernier album.
L’avant-veille du concert, Nico Kennes ne s’imaginait
jamais, même dans son rêve le plus fou, assurer la première
partie de la soirée. C’était sans compter sur
le flair de Robin himself qui a invité le bonhomme à
se produire avec son projet Barely Autumn. Un conte de fées
que l’auteur-compositeur allait bien vite transformer en opportunité.
En plein enregistrement de son premier album, il a rameuté
ses musiciens (dont un claviériste absorbé par une tablette
sous ses yeux) pour mettre en place un set live qui le verra présenter
des compositions déjà bien abouties, sobres et gentiment
nerveuses, à l’image du répertoire d’Arid
par exemple. D’ailleurs, bien que forcées, certaines
intonations du leader renvoient à Jasper Steverlinck alors
que les riffs de guitare pourraient être décochés
par un certain David De Pré. Gageons que leur personnalité
continuera à se développer.
La dernière fois que Robin Proper-Sheppard a foulé les
planches de l’AB, c’était il y a plus de sept ans,
lors de la sortie de "There Are No Goodbyes", le cinquième
album de Sophia. Depuis, sa fille a grandi, il a contourné
un avis d’expulsion du territoire, a déniché Oscar
& The Wolf et enregistré "As We Make Our Way (Unknown
Harbours)", un nouvel album qui non seulement tient toutes ses
promesses mais renoue surtout avec les meilleurs moments du collectif
créé voici un peu plus de vingt ans.
La clé de ce renouveau n’a sans doute rien à voir
avec sa participation à l’album "Atomic" de
Mogwai (il joue de la gratte sur "Tzar"). En revanche, les
jeunes loups à l’énergie débordante qui
l’accompagnent désormais peuvent se targuer de lui avoir
redonné une pêche qui avait tendance à lui manquer
depuis une bonne dizaine d’années.
Ensemble, ils vont s’appliquer à donner une lecture rugueuse
aux dix titres qui composent la nouvelle plaque, interpretés
dans l’ordre du tracklisting, confirmant la confiance aveugle
que le leader place dans les compositions en question. Pour preuve,
ce "Resisting" entamé d’emblée avec
trois guitares. À ce propos, le guitariste à la gauche
de la scène aura tendance à en faire un peu trop, jouant
parfois d’une manière théâtrale appuyée
à la limite du ridicule.
Robin arbore désormais une coiffure mi longue qui a pour effet
de lui donner un look rajeuni. On le sent gonflé à bloc
et concentré. Il ne va pas se confier au public comme il avait
l’habitude de le faire jusqu’alors, préférant
donner priorité aux mélodies imparables de "The
Drifter" (dommage, cette voix au seconde plan), au texte écorché
de "Don’t Ask" (on ne se refait pas) et à l’atmosphère
poppy juste ce qu’il faut de "California".
Si l’on se délectera du mur du son infernal ornant "St.
Tropez / The Hustle", on se demande toujours ce que cette mini
chorale est venue faire pendant un "You Say It’s Alright"
qui se suffit à lui-même. Un tristounet "Baby Hold
On" suivi d’un toujours aussi prenant "It’s
Easy To Be Lonely" au final apocalyptique refermeront la première
partie de la soirée, entraînant la décrispation
d’un leader qui commencera à dialoguer, mais de manière
retenue. Il reparlera ainsi des débuts du groupe, coïncidant
avec la fin de l’aventure The God Machine, consécutive
au décès inopiné du bassiste Jimmy Fernandez,
avant de se lancer dans un "So Slow" bourré d’émotion
et "Another Friend", deux extraits du premier album de Sophia
en 1996 ("Fixed Water").
Bien que moins évidente qu’attendue, la fin du set va
permettre au groupe de laisser son trop-plein d’énergie
éclabousser l’Ancienne Belgique. Un "Bastards"
hyper intense rivalisera avec un "Desert Song no.2" particulièrement
puissant. Quant à "The River Song", on vous laisse
imaginer ce qu’il peut donner lorsque le boss laisse ses recrues
s’amuser à leur guise, au détriment de sa propre
voix…
Avec tout cela, le couvre-feu (strict à l’AB, rappelons-le)
était déjà dépassé. Robin est tout
de même remonté sur scène pour s’excuser
de ne pas pouvoir aller plus loin. Petite déception en découvrant
la set-list puisqu’"I Left You" et "Oh My Love"
étaient encore au programme. Rendez-vous avant sept ans de
préférence…
Olivier Wouters, www.musicinbelgium.net, 26/10/2016
Photos by Olivier Bourgi
Photos by Nathalie Derhé
|