| Sophia - 22/10/16: Nieuwe Nor, Heerlen (NL), with Astronaute |
| Set
list Resisting The Drifter Don't Ask Blame California St. Tropez / The Hustle You Said It's Alright Baby Hold On It's Easy To Be Lonely Bad Man So Slow Birds Another Friend The Desert Song no. 2 Darkness (Another Shade in Your Black) The River Song --------------- Bastards Oh My Love I Left You Review Spoiler alert! Voor wie niet houdt van een zorgvuldige spanningsopbouw: het optreden van Sophia, afgelopen zaterdag in poppodium Nieuwe Nor in Heerlen, was ronduit magistraal. Vooraf mocht Astronaute, een androgyne verschijning in de persoon van Myrthe Luyten, het publiek opwarmen. Singer-songwriters, ze zijn zó talrijk dat het lijkt op een muggenplaag. Dat je van dit voorafje geen jeuk kreeg, spreekt in het voordeel van Astronaute. Een mooie, flexibele stem, een fraaie opbouw van de liedjes, uitstekend gitaarspel. Naast zes snaren werd er ook een gevoelige snaar geraakt. En hoewel het eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn, dien je het er tegenwoordig expliciet bij te vermelden als een akoestisch optreden niet wordt geteisterd door ‘the Dutch disease’. In de Nieuwe Nor kon je een speld horen vallen, op kwaliteit afgedwongen door Astronaute. Sophia trad vervolgens aan in de bezetting waarmee voorman Robin Proper-Sheppard al enkele jaren voor het voetlicht treedt. De kern wordt gevormd door Belgische muzikanten, met een glansrol voor de gitarist ter linkerzijde van het podium, die met behulp van een uitgebreide set effecten de snaren om genade liet smeken. Afgetrapt werd met Resisting, één van de stevigere nummers van het laatste album Unknown Harbours (As We Make Our Way), dat bijna integraal werd gespeeld. Het gros van de songs van Sophia behandelt de liefde en andere ongemakken, verlies en roeren in de eigen ziel, waarbij niet altijd de mooiste inzichten naar boven komen. De demon 'verlies' kent Proper-Sheppard maar al te goed. Eén van de prilste Sophia-songs, standaard op de setlist, is So Slow. Een ode aan Jimmy Fernandez, bassist van zijn vorige band The God Machine, die aan de gevolgen van een hersentumor overleed. Het betekende het einde van deze band, die daarna een cultstatus kreeg. ‘But death comes so slow/When you're waiting/When you're waiting to be taken/And death comes so slow/When it's all you want/And it takes the ones that don't’. Veel vrolijker wordt het zelden bij Sophia, dat uit verlies, verdriet en relationele sores schoonheid en troost weet te puren. Het leven is een tranendal, maar op de mestvaalt van het menselijk onvermogen bloeit hier en daar een roos. California lijkt in eerste instantie een liedje waar het licht doorheen schijnt, ‘but the sun isn’t everything…’ Je hoeft ook geen groot illustrator te zijn om een tekening te maken bij songtitels als Baby, Hold On, It’s Easy To Be Lonely en Bad Man. Wanneer je, zoals ondergetekende, het motto ‘sad songs are the best’ huldigt, zit je gebeiteld bij Sophia. De kwaliteit van het songmateriaal en de opbouw van de liedjes, vaak eindigend in een climax waarbij gitaren de vrije hand krijgen, zorgen echter voor een catharsis, waarin zelfs de meest onverbeterlijke droefsnoet wel iets van verlichting vindt. ‘Songs by The God Machine? We don’t play them. But this is as close as you will get’, opperde Robin Proper-Sheppard tegen het einde van een magistraal optreden. Ten bewijze werden Darkness (Another Shade In Your Black) en The River Song bovengehaald, twee in hemels lawaai gehulde kopstoten. Met name in dat laatste nummer worden volgens het principe ‘deze vuist op deze vuist’ gitaarlagen op elkaar gestapeld, eindigend in een staccato gespeelde, ziedende gitaarstorm. Alsof je op de achterbank van een auto plaatsneemt – de bestuurder is een crash test dummy- waarmee je tegen een wall of sound te pletter rijdt, om vervolgens enthousiast ‘Nog een keer! Nog een keer!’ te roepen. Na een toegift, waarbij in I Left You (‘Oh I left you, but you never really felt that far away. Oh I left you because it seemed to hurt us less than if I stayed’) de pijn van het zijn als een schaafwond schrijnt, kwam er een eind aan een twee uur durende exhibitie in intensiteit. Sophia was groots, maar snel in slaap vallen viel na zo’n serie emotionele mokerslagen nog niet mee... Frank Heythuysen, 25/10/2016, muzine.nl Photo by Barry van Haaren  Photos by Roel Janssen         Photo by Jesse Maes  |