Sophia - 22/03/17: Het Depot, Leuven (BE), with Hear, hear! (a cheer)

Review 1
Tweezijdig weerzien
Nee, happy zal je van de liedjes van Sophia nooit worden, maar ze weten de ellende wel mooi te verpakken. In Het Depot was het weerzien met de band aangenaam, al was de kwaliteit niet altijd in verhouding met de kwantiteit. Hear Hear (A Cheer) is eigenlijk Tomas Verheyen, die zijn ei niet (meer) kwijt kon bij bands als Yuko en dan maar een soloproject opstartte. Normaal brengt hij zijn songs met een aantal vrienden, maar in Het Depot deed hij dat in zijn eentje en verstopte hij zich achter (gespeeld?) onhandige humor. Nochtans had hij niks om zich voor te schamen. Zijn kleine liedjes deden vooral vanwege zijn stem denken aan vroege Devendra Banhart en kregen het vroeg opgedaagde publiek meer en meer op zijn hand. Mooie aanzet van de avond. Dat hij zijn merch vergeten was, bleek dus een vergissing. Paul Weller zag er het nut nooit van in om een oude plaat integraal te gaan spelen. En dus speelde hij tijdens de ‘Sonic Kicks’-tour zijn Iaatste gewoon van voor naar achter. Robin Proper-Sheppard is duidelijk dezelfde filosofie genegen, want ook Sophia liet de nieuwste plaat helemaal voorbijkomen. En dat betekende dat er meteen met een regelrecht hoogtepunt begonnen werd. De band kon zich namelijk meteen uitleven in een wild om zich heen slaand - leadgitarist Jesse Maes nam dat zelfs letterlijk - Resisting, dat opdoemde uit feedback om dan gelijk los te barsten. Maar dat had ook nadelen, want de daaropvolgende songs waren dan wel degelijk ok, ze haalden het toch niet bij de opener waardoor het publiek een beetje op de honger bleef zitten. Pas in St Tropez/The Hustle klonk Proper -Sheppard weer wat nijdiger. En met de plaatafsluiter It's Easy To Be Lonely werd het eerste deel toch nog op een high en zelfs met een episch einde afgesloten. Maar daarbij bleef het uiteraard niet. Integendeel, achteraf zou blijken dat de show nog niet eens halfweg was. En dan mochten klassiekers als So Slow, zowaar opgedragen aan lokale platenwinkel Bilbo Records, niet ontbreken. Jammer wel dat de frontman de tekst helemaal door elkaar klutste, tot verbazing en jolijt van de band. En ook Oh My Love – wel in correcte versie - mocht uiteraard niet ontbreken. De zwaartepunten van het concert lagen nochtans elders. Specifiek Bastards en het afsluitende trio Desert Song No. 2, Darkness (Another Shade In Your Black) en The River Song zullen zeker nog even nazinderen in onze oren, niet in het minst vanwege de donkergrijze wolken die zich leken samen te pakken boven het podium, klaar om donder en bliksem uit te sturen. En er was meer. Drummer Jeff Towsin voelde zich niet echt lekker, maar na enig overleg werden er toch nog drie bisnummers aan de set toegevoegd. Opvallend dat in de laatste daarvan, Directionless, het less-is-more-concept wel werkte. Met ruim twee uur muziek gaf Sophia waar voor zijn geld. Jammer dat niet alles even spannend was, maar desondanks zijn wij althans tevreden de band nog eens aan het werk te hebben gezien.
Patrick Van Gestel, 23/03/2017, damusic.be


Review 2
Leuven et Gent, même combat pour Sophia
22 mars 2016. L'horreur frappe par deux fois la Belgique. Ce soir-là, c'est le Depot de Leuven qui sera notre lieu de recueillement avec la mélancolie des Tindersticks en toile de fond. Un an plus tard, retour au même endroit avec les atmosphères teintées de spleen de Sophia, parfaites pour panser des blessures toujours bien ouvertes.
Outre une date la veille au Reflektor de Liège, Robin Propper-Shepard et ses ouailles se produisaient également le surlendemain au magnifique Handelsbeurs de Gent. Retour sur ces deux prestations à la philosophie sensiblement identique et axées, dans un premier temps, sur "As We Make Our Way (Unknown Harbours)", l’excellent sixième album studio du collectif sorti voici presqu’un an.
En effet, l’intégralité de la plaque en question sera d’emblée interprétée dans l’ordre des plages et, quelques remerciements isolés mis à part, sans un mot. L’occasion pour les musiciens de se concentrer sur des compositions qu’ils maîtrisent désormais à la perfection et auxquelles ils insufflent une fougue que l’on n’avait plus connue aussi spontanée depuis 2004 et la tournée en support de "People Are Like Seasons".
Quelles sont les raisons de cette métamorphose musclée?? Une collection de nouveaux titres imparables, tout d’abord (on n’ose pas dire lumineux dans le cas de Sophia) mais surtout un backing band dont la seule envie est de se lâcher. Le guitariste à la droite de Robin semble le plus à fond dans son trip malgré une veste de costume qu’il gardera tout au long du concert. Ses interventions vont transcender "Resisting", "You Say It’s Alright" et un "Holiday" faussement léger. Mais ses camarades de tournée (dont un claviériste qui n’hésite pas à attraper une guitare lorsqu’une dose de décibels supplémentaire est requise) ne sont pas en reste non plus.
Ceci dit, lorsque le tempo se ralentit, leurs délicates interventions emmènent "The Drifter", "Don’t Ask" ou "Blame" vers des sommets, le tout accentué par le visage expressif du leader. Un leader qui activera son moulin à paroles dès la fin de l’hyper prenant "It’s Easy To Be Lonely", qui allait marquer la fin de la première partie du set. Robin va ainsi, comme à sa bonne habitude, abondamment disserter sur son parcours et celui de feu son groupe The God Machine tout en partageant des souvenirs liés aux villes visitées (Louvain et le magasin de disques Bilbo qui a écoulé bon nombre d’albums du groupe, Gand et le trottoir du Kinky Star lors de Gentse Feesten bien arrosées). Notons aussi quelques messages personnels à certains fidèles fans présents dans la salle.
Lors de cette seconde partie, ce sont essentiellement les débuts de Sophia qui seront revisités dans des versions qui n’ont plus grand-chose à voir avec celles gravées sur "Fixed Water" (1996) et "The Infinite Circle" (1998). "If Only" et "So Slow" n’ont toutefois rien perdu de leur pouvoir émotionnel alors que les énervés "Bastards" et "The River Song" feront place à un mur de guitares peaufiné sur le final enlevé de "Bad Man", la version en crescendo de "Desert Song No.2" (Leuven only) ou les parties noisy mâtinées d'un harmonica flippant de "Darkstar (Another Shade In Your Black)". Sans oublier le hit "Oh My Love", bien entendu.
Les rappels auront quant à eux une teneur plus apaisante qui atteindra son paroxysme avec le toujours aussi délicieusement plombant "I Left You" (le seul commun aux deux soirées). Le Depot aura droit à un titre rare ("Razorblades") et à un ultime "Directionless" tandis que le Handelsbeurs sera le théâtre d’un "Everyday" spécialement répété pour l’occasion avant que le couvre-feu ne stoppe net les musiciens dans leur élan. Finalement, entre émotion, nervosité et intensité, les deux prestations auront été complémentaires.
Olivier Wouters, 26/03/2017, musicinbelgium.net


Photos by Marc Timmers













Photo by Peter Cauberghs