Sophia - 24/03/17: Handelsbeurs, Gent (BE), with Heisa
Set list
Resisting
The Drifter
Don't Ask
Blame
California
St. Tropez/The Hustle
You Say It's Alright
Baby, Hold On
It's Easy to Be Lonely
Bad Man
Ship In The Sand
So Slow
Bastards
Oh My Love
Desert Song No. 2
Darkness (Another Shade in Your Black)
The River Song
---------------
Every Day
I Left You




Review 1
Sophia, een goddelijke machine De wachtende muziekliefhebbers in de Foyer werden de zaal ingelokt door de meer dan verdienstelijke opwarmer Heisa. Een Limburgs trio waar we zeker nog van zullen horen. Bij Heisa is zang van ondergeschikt belang want het was vooral genieten van uitstekend drumwerk dat de geluidsmuur van gitaar schraagt en stuurt naar lekker dynamische postrock.
Voor een ondertussen goed volgelopen zaal begon Sophia aan zijn twee uren durende concert. Deze indieband die al meer dan 20 jaar muziek maakt, heeft veel trouwe fans in ons land. Na een jarenlange stilte hadden Robin Proper-Sheppard en zijn kompanen ons met hun nieuwe plaat ‘As we make our way (unknown harbours)’ ook weer weten te raken.
De nummers werden in Cd-volgorde afgespeeld, beginnend met ‘Resisting’, een binnenkomer van formaat. Nadien werd er naar de maan gehuild in ‘The drifter’ en wist ‘Don’t ask’ met zijn traag kabbelende melodie te bekoren. Ook ‘The hustle’ werd terecht heel enthousiast onthaald.
Tussen de nummers door bleek Robin Proper-Sheppard niet de treurwilg die je op basis van zijn duistere platen zou kunnen verwachten. Tristesse was niet van de partij. Hij verwees zelfs enthousiast naar de Gentse Feesten die hij 20 jaar geleden had beleefd, weliswaar eindigend in een Gentse goot.
Een paar minder beklijvende nummers (‘You say it’s alright’ en ‘Baby, hold on’) waren gewoon misleiding om nadien met de klassieke mokerslagen uit te pakken: ‘Bastards’, het bekende ‘Oh my love’, de geweldige postrock van ‘Desert song’ en de knock out met ‘Darkness’ en ‘The river song’.
Live is Sophia veel krachtiger dan op plaat. Meeslepende slowcore evoluerend naar ziedende rock: met een Sophiaconcert ben je aan het juiste adres. Cactusbezoekers zijn gewaarschuwd.
Frank Masselus, 28/03/2017, Cutting Edge


Review 2
Hoog bezoek in Gent voor fans van het indie-genre. Democrazy brengt deze avond (24/03/2017) Sophia naar de Arteveldestad. De handelsbeurs maakt zich op voor een stevige portie weltschmerz. Ik meng me in het publiek en komt zeer tevreden buiten.
Het geniale brein achter Sophia kent de muziekwereld al een hele tijd. Robin Proper Sheppard speelde in de jaren 80 nog bij de new waveband Society Line als keyboardspeler, maar verwierf vooral bekendheid met het stevigere werk van The God Machine. Na het tragische einde van deze band (één van de bandleden overleed) richtte Robin in 1996 zijn eigen groep op. Sophia werd meteen bij het debuutalbum (Fixed Water) gelauwerd om zijn authentieke en introverte songs over de schaduwkant van het leven. Eenzaamheid, de moeilijke omgaan met de dood en de liefde zijn een constante doorheen zijn nummers. Studio Brussel speelde in de beginjaren een grote rol in de opkomst van de groep. Veel nummers van Sophia zijn klassiekers voor fans van Duyster en de hechte band die Robin heeft met België is enkel nog maar versterkt doordat hij sinds een aantal jaar in Brussel woont. Na Fixed Water volgde kwaliteitsvolle albums elkaar op. Dit tot 2009, want na There are no Goodbyes kwam er een bezinningsperiode en vreesden fans dat het einde van Sophia naderde. Dit was buiten Robin gerekend, want na 7 jaar radiostilte bracht Sophia vorig jaar As We Make Our Way uit, een album waar erg hard naar werd uitgekeken.
Het concert stond logischerwijs om die reden vooral in teken van dit laatste album. Op de tonen van Unknown Harbours stapt de band richting het podium. Robin wordt deze tournee vergezeld door een aantal talentvolle Belgische muzikanten. Ik herken o.a. Bert Vliegen van Horses en Jesse Maes en Sander Verstraete van de beloftevolle noiseband Hypochristmutreefuzz. Meteen wordt het publiek getrakteerd op twee pareltjes uit het laatste album. Resisting is beklijvend vanaf de eerste noot. De band toont meteen zijn beste kwaliteiten. Snijdende gitaren, opbouwende drums en de emotionele teksten van Robin bezorgen me het eerste kippenvelmoment. Vervolgens is duidelijk dat Robin vasthoudt aan de volgorde op de cd. Hoogtepunten zijn de melancholische rillingen die ontstaan bij The Drifter, Don’t Ask en Baby, Hold On. De liefdespaden die Robin doorwandelt zijn niet bepaald bemoedigd, maar ze leveren wel al twee decennia wonderschone nummers op. Ook op de laatste plaat blijft het ondraaglijk verlangen naar de perfecte liefde doorschijnen. Toch klinkt alles hoopvoller dan vroeger. Robin is zichtbaar tevreden en amuseert zich op het podium. Dit was in het verleden vaak anders, toen zijn zelfbeklag soms meer zijn bindteksten dan zijn songs beheerste.
As We Make Our Way komt live zeer sterk over en moet zeker niet onderdoen voor de oudere albums. Nieuw is de duidelijke afwisseling tussen het hardere werk en de verstilde singer-song nummers. Bij het energieke California krijgen de gitaren een duidelijke hoofdrol. Bij het prachtige It’s Easy to Be Lonely en St. Tropez / the Hustle is een opbouwende muur van gitaren heel bepalend. Vaak is de vergelijking met postrock niet veraf en dat kunnen de fans van The God Machine zeker smaken. Ook nadat de nummers van het laatste album gepasseerd zijn, zet de rockerige trend zich verder. Het publiek wordt stevig verwend met oude klassiekers en onbekendere pareltjes want wat start met het stevige Bad Man wordt pas tien nummers later beëindigd met de meezinger I Left You. Tussendoor maakt Robin tijd vrij om een aantal mensen te bedanken. Ook Studio Brussel krijgt een eervolle vermelding, waarna hij de tonen inzet van het emotionele So Slow uit het debuutalbum. De woorden ‘But death comes so slow, When you’re waiting, When you’re waiting to be taken’ komen hard aan voor iedereen die in het verleden te maken heeft gehad met de strijd tegen ongeneeslijke ziekten. Ook met Ship In The Sand toont Sophia dat het gerust naast Elliot Smith en Nick Drake kan gaan staan in het rijtje van geniale singer-songwriters. De hoogtepunten blijven zich opstapelen. Het bekendste nummer van Sophia Oh My Love zingt iedereen enthousiast mee en met The River Song veroorzaakt een Wall Of Sound een heerlijk gevoel door je gehele lichaam. Sophia speelt in totaal twee uur en dit mocht van zowel Robin als het publiek nog een pak langer duren. Van een comeback gesproken! Dit is voor mij nu al een kanshebber voor het concert van het jaar. Thanks Robin!
Tomas Serrien, 25/03/2017, musicisequaltotheworld.wordpress.com


Review 3
Nog maar twee jaar bezig, vrij obscuur (dat verandert hoor!) en toch al in De Handelsbeurs mogen openen voor het monument dat Sophia heet. Het overkwam Heisa. We hebben al heel wat bands in hun broek zien pissen van angst die aan zo’n missie beginnen, want het moet worden gezegd dat Sophiafans over vrij kritische muziekfans beschikt, maar deze drie jonge gasten uit Hoeselt hadden daar geen probleem mee.
Zanger Jacques tovert allerlei vreemde effecten zijn micro, het basgeluid van Jacques is uiterst strak en terwijl we toch met bloemen gooien: het is lang geleden dat we nog zo’n straffe drummer als Jonathan Frederix bezig zagen. Gevoel voor timing en ritme heet zoiets. De muziek is een potpourri van alles, en dat gaat van Led Zeppelin tot Tool. Of eigenlijk de hele rockgeschiedenis. Eigenzinnig, zoals we het tegenwoordig graag in dat land hebben, maar wel verduiveld goed! De gesprekken die we nadien in de foyer opvingen gingen van “straf” tot “zeer speciaal”. Waarschijnlijk besefte Heisa gisteren dat ze op een podium stonden dat ze nog wel eens zullen betreden. Wij zijn in ieder geval zeker van wel!
Met Bert Vliegen, Jesse Maes en Sander Verstraete wordt het Sophia-collectief met de minuut Vlaamser. Vrij verwonderlijk is dat natuurlijk allemaal niet, want Robin heeft altijd een zeer speciale band met ons landje gehad en kon zich in De Handelsbeurs bijvoorbeeld nog perfect herinneren hoe hij ooit tijdens de Gentse Feesten in de goot van de Kinky Star was belandt.
Sophia is al een tijdje op toer met het vorig jaar verschenen album (As We Make Our Way-Unknown Harbours), maar de fans hebben er nog altijd niet genoeg van (kan ook niet!). De goed gemutste frontzanger had er veel zin in, en jammer dat het optreden om elf uur moest stoppen, anders zou de set nog langer dan twee uur hebben geduurd!
Het is ondertussen een traditie geworden dat Sophia zijn set start met het overweldigende Resisting, een mooiere kans voor Jesse bestaat er niet om te tonen dat hij zich helemaal wil laten gaan. Verdrinken (en er nog blij om zijn!) in een zee van oorverdovende shoegazegitaren, een geluid dat je herinnert aan het feit dat Robin ooit deel uitmaakte van The God Machine. Destijds nauwelijks opgemerkt, maar daarna uitgroeid tot de cultband par excellence! Toen Robin in de ogen keek van één van zijn trouwste fans, herinnerde hij zich dat hij aan de kerel een God Machine-tape had beloofd, maar die was vergeten. Jammer voor de man, weleen prachtbewijs dat Robin voor zijn fans leeft.
Aan iedere song kleeft er wel een brok melancholie. De dood, geen thuis hebben, de verloren liefde, de hoop, de innerlijke demonen…het zit allemaal netjes in Sophia verwerkt. Niet alleen de emoties wisselen af, ook de songs doen dat. Robin mag je gerust als één van de belangrijkste shoegazepioniers noemen, maar hij is ook de troubadour die je hart breekt. Muzikale dromen vol liefde, maar evengoed angst om vergeten te worden.
De songs van Sophia zijn op zijn zachtst uitgedrukt zwaarmoedig, om niet te zeggen zwartgallig, maar net op het moment dat de deur zonder genade dichtklapt, haalt de band je uit de droeve duisternis en toont ze je het licht, hoewel de treurwilgen nooit helemaal uit het Sophia-beeld raken.
Voor de fans was het concert bijna pure routine, maar wel routine die je nooit beu raakt. De vrees dat na zeven jaar pauze Robin er de brui aan zou geven werd gisteren nog maar eens weggeveegd. Sophia is misschien een groep met fans in wiens haren je al wat grijze lokken kan zien, het blijft nog steeds één van de beste bands op deze aardbol. En in diezelfde foyer was er geen mens die dat tegensprak…
Didier Becu, luminousdash.com


Review 4
Leuven et Gent, même combat pour Sophia
22 mars 2016. L'horreur frappe par deux fois la Belgique. Ce soir-là, c'est le Depot de Leuven qui sera notre lieu de recueillement avec la mélancolie des Tindersticks en toile de fond. Un an plus tard, retour au même endroit avec les atmosphères teintées de spleen de Sophia, parfaites pour panser des blessures toujours bien ouvertes.
Outre une date la veille au Reflektor de Liège, Robin Propper-Shepard et ses ouailles se produisaient également le surlendemain au magnifique Handelsbeurs de Gent. Retour sur ces deux prestations à la philosophie sensiblement identique et axées, dans un premier temps, sur "As We Make Our Way (Unknown Harbours)", l’excellent sixième album studio du collectif sorti voici presqu’un an.
En effet, l’intégralité de la plaque en question sera d’emblée interprétée dans l’ordre des plages et, quelques remerciements isolés mis à part, sans un mot. L’occasion pour les musiciens de se concentrer sur des compositions qu’ils maîtrisent désormais à la perfection et auxquelles ils insufflent une fougue que l’on n’avait plus connue aussi spontanée depuis 2004 et la tournée en support de "People Are Like Seasons".
Quelles sont les raisons de cette métamorphose musclée?? Une collection de nouveaux titres imparables, tout d’abord (on n’ose pas dire lumineux dans le cas de Sophia) mais surtout un backing band dont la seule envie est de se lâcher. Le guitariste à la droite de Robin semble le plus à fond dans son trip malgré une veste de costume qu’il gardera tout au long du concert. Ses interventions vont transcender "Resisting", "You Say It’s Alright" et un "Holiday" faussement léger. Mais ses camarades de tournée (dont un claviériste qui n’hésite pas à attraper une guitare lorsqu’une dose de décibels supplémentaire est requise) ne sont pas en reste non plus.
Ceci dit, lorsque le tempo se ralentit, leurs délicates interventions emmènent "The Drifter", "Don’t Ask" ou "Blame" vers des sommets, le tout accentué par le visage expressif du leader. Un leader qui activera son moulin à paroles dès la fin de l’hyper prenant "It’s Easy To Be Lonely", qui allait marquer la fin de la première partie du set. Robin va ainsi, comme à sa bonne habitude, abondamment disserter sur son parcours et celui de feu son groupe The God Machine tout en partageant des souvenirs liés aux villes visitées (Louvain et le magasin de disques Bilbo qui a écoulé bon nombre d’albums du groupe, Gand et le trottoir du Kinky Star lors de Gentse Feesten bien arrosées). Notons aussi quelques messages personnels à certains fidèles fans présents dans la salle.
Lors de cette seconde partie, ce sont essentiellement les débuts de Sophia qui seront revisités dans des versions qui n’ont plus grand-chose à voir avec celles gravées sur "Fixed Water" (1996) et "The Infinite Circle" (1998). "If Only" et "So Slow" n’ont toutefois rien perdu de leur pouvoir émotionnel alors que les énervés "Bastards" et "The River Song" feront place à un mur de guitares peaufiné sur le final enlevé de "Bad Man", la version en crescendo de "Desert Song No.2" (Leuven only) ou les parties noisy mâtinées d'un harmonica flippant de "Darkstar (Another Shade In Your Black)". Sans oublier le hit "Oh My Love", bien entendu.
Les rappels auront quant à eux une teneur plus apaisante qui atteindra son paroxysme avec le toujours aussi délicieusement plombant "I Left You" (le seul commun aux deux soirées). Le Depot aura droit à un titre rare ("Razorblades") et à un ultime "Directionless" tandis que le Handelsbeurs sera le théâtre d’un "Everyday" spécialement répété pour l’occasion avant que le couvre-feu ne stoppe net les musiciens dans leur élan. Finalement, entre émotion, nervosité et intensité, les deux prestations auront été complémentaires.
Olivier Wouters, 26/03/2017, musicinbelgium.net


Photos by Joris Vanonckelen

















Photos by Luminous Dash