| Sophia - 17.05.2018: NOSTA, Opwijk (BE), with Whatever! |
| Set
list Razorblades Another Friend So Slow If Only The Desert Song no. 2 Darkness (Another Shade In Your Black) Oh My Love Pace California Ship In The Sand Birds I Left You There Are No Goodbyes The River Song ---------- Something It's Easy To Be Lonely Review 1 Waar u gisteravond was, is uw zaak, maar wij waren in Opwijk en dat mag u gerust weten. In Nosta stond daar namelijk het mooiste meisje van de wereld in de zaal, en onze meest favoriete zwartzak aller tijden op het podium. Het was precies twintig jaar geleden dat Sophia er speelde, en dat smeekte met aandrang om een herhaling. In een god hebben wij nooit geloofd, maar zowat een kwarteeuw geleden hebben we wel even getwijfeld of Robin Proper-Sheppard er niet één is. Dat zit zo: in 1993 speelde hij met zijn toenmalige band The God Machine op Pukkelpop. Als opgeschoten puber stonden wij vol verwachting voor het eerst op de Kiewitse wei. Donkere wolken dreven in het zwerk, zwanger van regen en ander onheil. Plots steeg vanop het podium een lang uitgesponnen, monotone ‘hmmmmm’ op, die wel een eeuwigheid leek aan te houden. Het wolkendek brak open, schuchtere zonnestralen priemden door de grijze lucht, The God Machine beukte de dag op gang en niet veel later was de hemel blauw. We hebben lang gedacht dat het tafereel zich alleen in onze verbeelding had afgespeeld, maar onverdachte bronnen hebben ons bevestigd dat ze hetzelfde ervaren hebben. Sindsdien is niks meer hetzelfde. ‘The God Machine… That was one fucking amazing band,’ zei Proper-Sheppard gisteravond nog. Zijn stem kraakte lichtjes, wij pinkten een traantje weg. Het verhaal is bekend: na de plotse dood van bassist Jimmy Fernandez trok Robin Proper-Sheppard zich terug in de duisternis en richtte hij Sophia op. Vanuit die donkere krochten opereert hij nu al een goeie twintig jaar, en het gemis van z’n vriend Jimmy vergezelt hem daar nog steeds. Tijdens ‘So Slow’, een ode aan Fernandez, liepen de rillingen ons alweer over de rug. Zo mooi. Sophia klonk bij momenten zo fragiel en breekbaar als de vleugels van een gevriesdroogde vlinder. Intiem en ingetogen en toch zo intens dat het bloed in onze aderen stolde en kookte tegelijkertijd. Andere songs rolden als een warm deken over ons heen, de finale van ‘Desert Song No. 2’ voelde aan alsof we ons erin konden nestelen en er veilig schuilen voor die boze, boze buitenwereld. Een veel poëtischer ziel dan de onze heeft er met ‘balsem voor de ziel’ ooit de meest toepasselijke zinsnede voor bedacht. Wie Sophia al heeft zien spelen, weet wat te verwachten, en dat is precies waarom je telkens weer teruggaat. Wie hen nog niet heeft gezien: zondag spelen ze nog in Muziekodroom in Hasselt en er is nog plaats. Vooruit, u moest al onderweg zijn. Hop hop! Wie binnenkort naar Nosta gaat: neem stoffer en blik mee, want ons hart ligt daar nog in duizend stukken op de grond. Het hoeft niet nog eens twintig jaar te duren, Nosta. rm, Humo, 18/05/2018 Review 2 “Happy 20 year reunion!”, wenste Robin Proper-Sheppard ons en Opwijk aan het einde van de set toe. Begin 1997 speelde Sophia in Opwijk inderdaad één van de allereerste concerten. Het optreden was doorspekt met terugblikken naar die voorbije twintig jaar zodat de avond inderdaad iets had van een reünie onder oude vrienden. We kennen slechtere manieren om een donderdagavond door te komen. Opener was het onbekende, Waalse bandje Whatever! Een erg catchy groepsnaam en op het eerste gezicht ook een erg catchy geluid. Aanstekelijke powerpop die best wel boeide, maar dertien-in-een-dozijn-liedjes consumeer en serveer je best met mate. Een verdienstelijk optreden maar na een half uur was de spanning er toch wat uit. Bij Sophia bleek het net andersom te gaan. Het eerste half uur zochten wij - en vooral de geluidsman - nog een beetje onze weg. De balans leek nogal zoek, wat vooral de luidere, meer intense songs de nek dreigde om te draaien. Na Desert Song No. 2 - naadloos overvloeiend in Darkness - zei Robin Proper-Sheppard dat het op podium erg luid was (“Het is hier alsof mijn hoofd ontploft”). Halfweg de set werd live-klassieker Ship In The Sand dan een keerpunt. Even later ontpopte I Left You zich zelfs tot een weergaloos slowcore-anthem, het soort onverwachte momenten dat elk Sophia-optreden melancholisch mooi kan maken. De setlist week niet erg af van de concerten die Sophia de voorbije jaren gaf in België en dat besefte Proper-Sheppard ook wel. “Jullie kennen intussen alle verhalen wel hé? Another Friend en So Slow, die we net speelden, gaan over het verlies van mijn goeie vriend en The God Machine-bassist Jimmy, If Only gaat over de moeder van mijn dochter”. Sophia heeft inderdaad een harde fanbase, die rabiaat blijft terugkeren. Op de vraag wie er twintig jaar geleden (eigenlijk was het eenentwintig jaar geleden en niet in deze zaal maar in de oude Nijdrop) ook al bij was in Opwijk, gingen heel wat handen de lucht in. Naar eigen zeggen repeteerde de band dertig songs en zouden we misschien wel heel wat bissen krijgen, als iedereen bleef hangen. Dat laatste was het geval, maar desalniettemin zat het concert er na Something en een alweer briljant It’s Easy To Be Lonely op. “Another chance to change is avoided / decisions left unmade”, zingt Proper-Sheppard in dat laatste nummer. Het gaat ongetwijfeld over relaties en de grotere levensvragen, maar kan evengoed van toepassing zijn op de concerten van Sophia. Veel is er in de loop der jaren niet veranderd en je kan je afvragen waarom je andermaal naar diezelfde zieleroerselen en levensliederen zou gaan luisteren. Toch doe je het en geniet je er telkens opnieuw van, net zoals je minstens één keer per jaar de twaalf afleveringen van Fawlty Towers kan verslinden. Als u nog onbeslist bent, hakken we graag voor u de knoop door: ga op 20 mei toch maar naar Sophia in de Hasseltse Muziekodroom! Christophe Demunter, damusic.be, 18/5/2018 Review 3 “You probably think I’m a depressive motherfucker. Guilty as charged” grapte Sophia-boegbeeld Robin Proper-Sheppard. Zelfkennis blijft nog steeds een deugd en de vele trouwe fans zijn de Amerikaan al decennia dankbaar dat hij zijn weltschmerz in ontroerende klaagliederen weet om te zetten. Het is geen muziek waar je vrolijk van wordt, het relaas van een mistroostige troubadour die zijn kromme hersenkronkels omzet in melancholische pracht. Nog steeds geen Belg, voegt hij eraan toe, maar zijn band is dat des te meer. Op drummer Jeff Townsin na, zijn de rest (klasse-) Belgen: Sander Verstraete (Faces On TV, Hypochristmutreefuzz), Bert Vliegen (Teen Creeps) en Jesse Maes (Hypochristmutreefuzz). Robin weet het zelf ook wel. Hoe sterk zijn band vanaf het begin ook is bejubeld, toch is het sinds dat hij onze landgenoten heeft ontmoet dat Sophia op zijn allersterkste is. Er is geen tour, wel een optreden op het uitverkochte Duitse Orange Blossom-festival dit weekend en daar werden twee Belgische data aan toegevoegd. Eentje in de Muziekodroom (op 20 mei) en in de Nosta. Voor het optreden in Opwijk was er alweer een reden om de blik naar het verlangen van weleer op te zetten, want het was twintig jaar geleden dat Robin op dat podium stond. Of het waar is of niet weten we niet, maar de chanteur blijkt zich alles nog te herinneren. Naar verluidt zou de band deze zomer nieuwe songs inblikken voor de opvolger van As We Make Our Way. Niets van gemerkt in Opwijk, want het was een set van hits. Nou ja, niet dat ze ook maar één keer een hit hebben gescoord, maar de fans kennen de teksten wel van achteren naar voren. Zagen we ook in de Nosta. Gesloten ogen en bewegende lippen die de songs woord per woord binnensmonds prevelden. Voor wie het niet weet, of ze nog nooit zag (foei!) brengt Sophia een perfecte mix van zeemzoete liefdesliedjes vol tranen (het liefdesleven van Robin is geen pad op rozen) en frustratie die geuit wordt in pure noise, wat uiteraard de trouwe fans aan de oude dagen van The God Machine doet denken. Een obscure band waar sommigen maar niet over uitgepraat raken, ook al kon je niet zeggen dat ze ooit succes hadden. De meer dan anderhalf uur durende set werd gestart met Razorblades. Een song die net als het ijzeren stukje onschuldig is, maar je kan eraan dood bloeden. Opvallend weinig songs uit As We Make Our Way (California haalde toch de set), wel veel oud materiaal. Sinds ze vorig jaar op het Cactus Festival er helemaal hun debuut Fixed Water hebben door geblazen, heeft Robin meer en meer zin om oude (weliswaar niet vergeten) songs aan zijn fans te etaleren, zoals tijdens de bis Something uit There Are No Goodbyes. Hoogtepunten? Zijn er laagtepunten in een Sophia-optreden? Kruisig er ons voor, maar de band heeft maar één voorspelbaarheid in zich: ze zijn altijd goed. So Slow klinkt nog steeds beangstigend (de dood die geen genade kent), If Only opgedragen aan de moeder van zijn dochter, de morbide chaos van Darkness waarin Bert Vliegen toont waarom hij zo’n sleutelfiguur is in de recente Sophia, de ritmische “hit” Pace die ons liet denken aan tijden toen De Laatste Show een band als Sophia kon uitnodigen, de smart van I Left You of de gebruikelijke slotsong The River Song (ideaal om het publiek naar de merchandise te lokken zodat ze zich de driedelige live-cd kunnen aanschaffen). Slotbedenking? Een recensie lezen van Sophia is pure tijdsverspilling, ze ontgoochelen gewoon nooit… Didier Becu, luminousdash.com, 18/05/2018 
 Photos by Pieter Van Keymeulen          |