Sophia - 11.09.2021: Botanique, Brussels (BE)

Set list
Strange Attractor
Undone. Again.
I Left You
if Only
Alive
Wait
Birds
Ship In The Sand
Desert Song no. 2
Road Song
Oh My Love
So Slow
Bastards
There Are No Goodbyes
I's Easy To Be Lonely
------------
Resisting
We See You (Taking Aim)
------------
Lost (She Believed In Angels...) (solo acoustic)


Review 1
Les Nuits 2021: Sophia/ Float Fall - Feest in het Paradijs der Bedrukten
Eindelijk weer Les Nuits en eindelijk de kans om Sophia nog eens aan het werk te zien in een (middel)grote zaal. Die kans konden we niet laten liggen, ook al staat de band op 19 september ook nog eens op Leffingeleuren. Misschien daarom dat de zaal niet helemaal uitverkocht was, maar zoals steeds hadden de afwezigen ongelijk.
“It’s not the destination, it’s being underway”, zong Ruben Lefever in Castles, de afsluiter van de set van Float Fall. En wat een reis is het al geweest voor hem en Rozanne Descheemaeker! Het bootje stak van wal in 2012 en leek recht naar alle grote havens te varen, maar het liep allemaal even anders en een debuutplaat moet nog altijd komen. Op 24 september is het zover. Dan komt dat naamloze debuut uit, iets wat op 30 september wordt gevierd in een uitverkochte AB.
In de Botanique speelde de band een duoset en van zenuwen of knaldrang leken de twee geen last te hebben. Misschien omdat ze als voorprogramma bij Sophia geprogrammeerd stonden. Als lammetjes die gecast waren in een wolvenfilm. Of misschien omdat dit toch maar een repetitie was voor het echte werk. Hoe dan ook, de breekbare pop heeft, behalve het emotionele gehalte, niets gemeen met de oerkracht die de zevenkoppige hoofdact zou ontketenen.
Wie Float Fall een beetje volgt en Little Words, Hear You en Forever, de drie singles die voorafgingen aan de plaat, kent, weet dat er in al die jaren nog altijd weinig veranderd is in hun sound. Die klinkt nog altijd een beetje onderkoeld, al heeft Lefever datzelfde warme stemgeluid als Oliver Sim – van de band die we niet gaan noemen – en schuift Descheemaeker af en toe de Franse hoorn onder de synthklanken.
Alles liep niet op wieltjes.De vintage bandopnemer, die moest meelopen bijvoorbeeld, liet de band een paar keer in de steek, maar de Prince-cover I Would Die 4 u deed dat euvel snel vergeten. Float Fall lijkt klaar voor een waardig vervolg op het succes van Sometimes.
Sophia gaat al mee sinds 1996 – frontman Robin Propper-Sheppard zelf al bijna dertig jaar, als je The God Machine meetelt – en dat was te merken aan de vele grijze haren in het publiek. Bijna allemaal mannen en vrouwen die meer dan twintig jaar geleden op zondag de tv uitzetten om naar Duyster te luisteren in de beslotenheid van hun slaapkamer en daar kennismaakten met Robin-Proper-Sheppard.
En toch was die beslagen singer-songwriter “nervous as fuck”. Misschien omdat vaste anker, drummer Jeff Townsin, in Engeland was gebleven uit vrees voor een quarantaine achteraf. Of misschien omdat ‘Holding On/ Letting Go’ eindelijk live aan een groot publiek kon worden voorgesteld.
Hoe dan ook, het zorgde er wel voor dat de trein met een ruk uit het perron vertrok met Strange Attractor en nooit stilviel. Er waren zoveel songs te spelen dat Proper-Sheppard maar een paar woorden met het publiek wisselde en de songs voor zich liet spreken. Ook de zes man sterke band stond volledig in dienst van de songs. Enkel gitarist Jesse Maes stuiterde af en toe van rechts naar links over het podium, de energie nog opdrijvend tot alle meters in het rood gingen.
Na twee nummers uit de meest recente plaat werd er met I Left You een eerste oudje op ons losgelaten en werd het emotionele register helemaal opengerukt. Voor ons stond duidelijk een man die geleefd heeft en zijn fouten moet meezeulen als “poids morals” in de rugzak. Een man die de gezichten van ex-geliefden ziet als hij zijn ogen sluit, maar die ook af en toe bijna de gelukkige momenten kan (h)erkennen of minstens berust in zijn lot.
De fans waanden zich alleszins in het Paradijs der Bedrukten. Zelfs zij die Sophia al lange tijd volgen. Sheppard is zich immers bewust dat hij vaak voor eigen parochie speelt en probeert speciaal voor hen telkens weer nieuwe elementen in de songs te stoppen. Zo kreeg The Desert Song een vioolintro van Renato Màrquez die ons recht naar een Marokkaanse souk katapulteerde en eindigde Wait in een zandstorm waarin saxofoon, viool en een overstuurde gitaar voor een onstuitbare orkaan zorgden in de outro.
En ook al hangt de schaduw van de dood over songs als So Slow en Bastards, toch zag je overal extatische gezichten elke keer als Maarten-Jan Huysmans (Amatorski) de sax bovenhaalde. De fans prevelden de woorden van de songs, die voor hen verbonden zijn met een bepaalde periode uit hun leven, woord voor woord mee of probeerden het ritme van Christophe Claeys te volgen in rocksongs als Road Song en Oh My Love om zo opgelopen littekens uit te wissen.
Met afsluiters There Are No Goodbyes en It’s Easy To Be Lonely kreeg de eigenlijke set een redelijk ingetogen staart, maar uiteraard kon de band niet ontsnappen zonder een paar bisnummers. Daarin werd nog eens flink uitgehaald. In Resisting worstelden drie gitaren met elkaar in een straatgevecht zonder weerga en met We See You (Taking Aim) werd een genadeschot afgevuurd dat een heel peloton kon neerleggen.
Het concert leek daarna definitief voorbij, maar toen velen de Orangerie al verlaten hadden, kwam frontman Robin Proper-Sheppard toch nog eens terug. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat hij en de nieuwe band niet meer songs hadden kunnen repeteren en speelde dan maar in zijn eentje nog Lost, een nummer dat hij al lang niet meer live speelde, maar deze zomer opnieuw oppikte tijdens de Duyster-show. “One more breath for the wicked” die lang genoeg bleven hangen.
Marc Alenus, 12/09/2021, damusic.be


Review 2
Nuits du Bota 2021: la plénitude de Sophia
La quatrième fois aura été la bonne pour Robin Proper-Sheppard qui a enfin présenté officiellement le nouvel album de Sophia sur scène dans le cadre des Nuits du Bota. Accompagné de ses jeunes loups affamés et chauds comme la braise, il a signé une prestation d’une rare intensité à l’Orangerie.
Le parcours de Float Fall, le groupe choisi pour introduire la soirée, ressemble à tout sauf à un long fleuve tranquille. Jugez plutôt. En 2012, le duo originaire de Leuven ramène la médaille de bronze du Humo Rock Rally (remporté cette année-là par Compact Disk Dummies) avant de décrocher un hit mondial avec “Someday” et de signer dans la foulée chez The Cherry Party, un sous-label de Sony. Mais les choses ne se passent pas comme prévu et la collaboration s’avère finalement stérile.
C’est désormais PIAS qui s’occupe de leur destinée discographique et qui publiera ce 24 septembre le premier album du groupe composé de Rozanne Descheemaeker et de Ruben Lefever. Tous deux se produisent assis, elle derrière ses claviers, lui armé de sa guitare devant un magnétophone à bandes vintage qui connaitra quelques ratés durant leur prestation. Paradoxalement, ce sont des bidouillages électroniques contemporains qui prennent le dessus. Couplés à la zenitude de leurs compositions, ils rendent l’ensemble assez proche de l’univers de The xx, sensiblement accentués par la voix de Ruben. Celle de Rozanne renvoie quant à elle à Portland et pose les bases d’une délicate dream pop aérienne.
Le dernier album de Sophia, “Holding On / Letting Go”, aurait dû voir le jour en avril 2020, soit juste avant sa prestation aux Nuits du Bota. Une certaine pandémie passant par là, les deux événements ont été postposés de quelques mois. Si l’album est bien sorti en septembre dernier, il a donc fallu patienter jusqu’à ce week-end pour enfin le voir décortiqué sur scène.
Lors d’un double concert en solo acoustique début juillet à Leffinge, Robin Proper-Sheppard nous avait confié qu’il ne jouerait aucun nouveau morceau avant d’avoir la possibilité de le faire avec son groupe. Sachant qu’il attendait cette date du Botanique de pied ferme, on vous laisse imaginer son état d’excitation et sa détermination au moment de monter sur scène.
Cela s’est d’ailleurs instantanément vérifié via les deux premiers titres du set, similaires à ceux de la nouvelle plaque. Emmené par une basse d’enfer et une guitare déchaînée, “Strange Attractor” fera tellement grimper la température que Robin cassera déjà une corde sur “Undone. Again.” juste après. Deux titres impeccables sur disque qui deviennent tout simplement irrésistibles sur scène. Un peu plus tard, les cuivres d’“Alive” et de “Wait” les rangeront dans la même catégorie. Finalement, parmi les nouvelles compositions, seul “Road Song” peinera à se démarquer.
À l’exception du batteur, chaque musicien dispose d’un micro et l’utilisera à foison, sans toutefois empiéter sur la voix de leur boss. En parlant du batteur, le fidèle Jeff Townsin étant actuellement bloqué en Angleterre (merci les mesures Covid…), il est remplacé ce soir par Christophe Claeys (Balthazar, Mark Lanegan). Au sein du backing band, on retrouve notamment Bert Vliegen, aperçu récemment à la basse chez Whispering Sons et le guitariste Jesse Maes, expressif comme à sa bonne habitude. Au total, pas moins de six musiciens accompagnent Robin dans son trip jouissif.
Un Robin anormalement taiseux dans un premier temps, qui va plutôt se concentrer sur son sujet et nous donner de premiers frissons lors d’un majestueux “I Left You”. À ce propos, l’utilisation de cordes et particulièrement d’un violon sublimera une bonne partie de la set-list, “Birds” et “Ship In The Sand” en tête. Mais un rêveur “The Desert Song” ne sera pas en reste, ponctué par un final toutes guitares en avant dont le groupe a le secret.
Et c’est bien ce qui fait la force de Sophia. Alterner délicatesse et puissance avec une facilité déconcertante, parfois même au sein du même morceau. “Bastards” en sera un parfait exemple, juste après un “So Slow” réarrangé dont le pouvoir émotionnel reste intact vingt-cinq ans après sa sortie. Pointons encore le toujours aussi efficace “Oh My Love” et un incroyable “It’s Easy To Be Lonely” en crescendo qui mettra en exergue la dextérité de tout le personnel sur scène en guise de final du set principal. De jeunes loups affamés, on vous disait…
Les rappels continueront dans la même veine via un efficace “Resisting” suivi d’une version noisy comme on les aime de “We See You (Taking Aim)”, sans doute le titre le plus emblématique de “Holding On / Letting Go” et dont le volume sera poussé dans le rouge. Une conclusion parfaite qui connaîtra un prolongement inattendu car Robin remontera seul sur scène, encouragé par des applaudissement insistants. Il retrouvera par la même occasion la parole et se fendra d’une somptueuse version acoustique de “Lost (She Believed In Angels…)”. Ou comment magnifier une prestation déjà parfaite jusque-là.
Olivier Wouters, 14/09/2021, www.musicinbelgium.net


Review 3
Sophia live: Melancholieverliebt
Wie weet wat komt raakt zelden overrompeld of in vervoering gebracht. Juist daarom is het aanbevelenswaardig om liveshows te bezoeken van bands die je nog niet uitgebreid hebt ge-spotified of ge-YouTubed. Dan kan het je overkomen dat je wordt overvallen. Mij overkwam het in de Botanique in Brussel waar op zaterdag 11 september de band Sophia speelde. Ik kwam onwetend en ging gelouterd huiswaarts. Had ik wel een band gezien? Of was dit iets anders? Een gemoedstoestand bijvoorbeeld. Of wellicht een wijs inzicht.
Spil van de Indie-rockband Sophia is de Amerikaan Robin Proper-Shepard (1968). Een wanhopige optimist. Geen lachebek, althans niet op het podium. Eerder een man die zich met moeite staande lijkt te houden in een onbarmhartige tijd. Iemand evenwel die de ondraaglijke lichtheid van het bestaan in zijn teksten en muziek gewicht geeft. Na een avondje Sophia kun je er weer tegen.
Melodische rock met een melancholische rouwrand. Soms The Cure met een vleugje Echo & the Bunnymen in herinnering roepend. Levenspijn, gebroken harten en doodsangst zijn voorkomende thema’s in Proper-Sheppards oeuvre. Melodisch, melancholisch en soms heftig. Ongefilterde emoties. In het Duits spreken ze toepasselijk van ‘melancholieverliebt’. Proper-Sheppard is geen man voor een niemendal. In zijn teksten klinkt levenswijsheid door met een hoofdrol voor twijfel, vertwijfeling, hartstocht en ontgoocheling. Leven en muziek neemt hij niet met een korreltje zout. De man weet wat er in de wereld te koop is. In die zin is de naam Sophia, die verwijst naar de godin van de wijsheid, treffend gekozen.
Veertigplus domineerde in de zaal die avond in Brussel. Je zou het uit tien albums bestaande liedmateriaal als volwassen popmuziek kunnen typeren. Liedjes met veelal aanzwellende power. Aarzelend beginnend, met open akkoorden op de gitaar van Proper-Sheppard, worden de nummers geleidelijk aan manifest. Alsof hij in een song vragen stelt waarop hij al spelend een antwoord vindt.
Sophia heeft in Europa een vaste schare fans. Met name in België geniet de band een relatief grote bekendheid. Proper-Sheppard kwam al vanaf de vroege jaren negentig met zijn Californische rockband The Godmachine naar Europa. Met hun debuut Scenes From The Second Storey (1993) stonden ze op het punt van doorbreken. Na het plotselinge overlijden van zijn bloedbroeder bassist Jimmy Fernandez in 1994, sloeg hij een andere, meer melodie gedreven weg in en zag het collectief Sophia het levenslicht. De zanger verbleef in Brussel, Londen en tegenwoordig min of meer permanent in Berlijn. Een drifter, een man die enkel een onderdak vindt in zijn muziek, zo lijkt het.
Over de zeskoppige band kun je veel zeggen. Dat het (vrijwel allemaal Belgische) topmusici zijn bijvoorbeeld. Plus dat ze de nummers perfect inkleurden en ervoor zorgden dat je een echte band aan het werk zag. Een collectief en geen eenmanszaak. De drummer speelde strak en de gitarist wist met zijn gruizige solo’s meermaals een vibe van Neil Young’s Cortez the Killer in herinnering te roepen. De zanger keek er geamuseerd naar. Voorgesteld werden de bandleden echter niet. Sophia draait om die ene complexe man. Hij is al die jaren de constante factor en houdt de teugels in de hand. Een perfectionist voor wie een optreden geen af te vinken datum op de kalender is, maar een eredienst voor de muziek.
In zijn podium performance toonde Proper-Sheppard zich timide. Nee, een podiumbeest dat zijn publiek opvreet is hij allerminst. En ook een grensverleggend zanger blijkt niet aan hem verloren gegaan. Hij staat er in dienst van de muziek en niet ter meerdere eer en glorie van hemzelf. En toch. Toch blijf je naar hem kijken ook al staat hij vaak met zijn rug naar de zaal. Hij was deze avond, naar het schijnt, voor zijn doen weinig mededeelzaam en verheelde niet behoorlijk zenuwachtig te zijn. Geconcentreerd werkte hij zich door de set heen waarbij There are no Goodbyes van zijn gelijknamige album uit 2009, Bastards afkomstig van The Infinite Circle (20017) en Wait en Stage Attractor uit album Holding On / Letting Go (2020) indruk maakten omdat daarin het volledige melodische potentieel, de thematiek van zijn teksten en de virtuositeit van de band perfect tot uitdrukking kwamen.
Toen de setlist was afgewerkt bleef de zaal vragen om meer. Hij kwam in z’n eentje terug. Ze hadden niet meer nummers ingestudeerd, verontschuldigde hij zich. Robin Proper-Sheppard nam de akoestische gitaar ter hand. Hij keek zowaar in de zaal. Toonde zich zoals hij werkelijk is. Vriendelijk, goedlachs, niet om een woord verlegen. Alleen de wijze weet dat je niet droevig hoeft te zijn om een droevig liedje te maken. Sterker nog, muziek - ook al is ze droefgeestig van aard - heeft alles te maken met levenslust. Wie triest is zingt vaak een treurig lied, maar weet zich ermee te vermaken. Vrolijk huiswaarts. Sophia ging met me mee.
Ludo DIels, 14/09/2021, Heavenmagazine.nl




Photo by Virginie


Photos by Ilse Vandamme

Photo by Olivier Wan



Photos by Christel Schoepen





Photos by Olivier Bourgi




Photos by Astrid Baudine












Photos by Nathalie Derhé