| Sophia - 21.05.2022: Wilde Westen, Kortrijk (BE) |
| Set
list Strange Attractor Undone. Again. I Left You Alive Wait Birds Desert Song No. 2 Road Song If Only So Slow Bastards It's Easy to Be Lonely -------- Resisting We See You (Taking Aim) -------- Ship In The Sand Oh My Love Review 1 Sophia - Thuiskomen Toen Robin Proper-Sheppard in september 2020 eindelijk de opvolger voor ‘As We Make Our Way (Unknown Harbours)’ kon releasen, moet hij gebrand hebben van ongeduld om de nieuwe songs ook live op een publiek af te vuren. Sinds hij een paar jaar eerder een aantal Belgische muzikanten had ingelijfd, rockte Sophia op een podium harder dan ooit. Het duurde helaas nog een jaar vooraleer hij met ‘Holding On / Letting Go’ de hort op kon gaan (en ons in de Botanique en op Leffingeleuren overrompelde met de nieuwe nummers. Dit weekend sloot Sophia een korte Europese lentetoernee af met twee concerten in België. Wij gingen horen, zien en voelen in Kortrijk. Tijdens deze toernee staat ‘Holding On / Letting Go’ nog steeds centraal. Terecht, naar onze bescheiden mening, want Strange Attractor en Undone. Again. zetten als openers meteen de juiste sfeer neer, maar ook het mooi gearrangeerde Alive (streepje sax!) of Wait konden gerust wedijveren met de "usual suspects" in de set zoals I Left You, If Only of de ruim een kwarteeuw oude oer-Sophia song So Slow. Road Song mocht dan weer naadloos opborrelen aan het eind van een heftig Desert Song No.2. Die song, die Proper-Sheppard ooit omschreef als het hardst rockende dat hij ooit schreef, leek een machtige speeltuin voor zijn zeskoppige begeleidingsband, van de filmische intro op viool tot de epische dambreuk waarin de song traditioneel uitmondt. De klasse van de band bleek ook uit de vinnige versie van Bastards, naar een hoger niveau gestuwd door gitarist Jesse Maes. Robin Proper-Sheppard was minder spraakzaam dan anders, maar bij Bastards gaf hij toch even duiding bij zijn nieuwe snor. Het harige kleinood werd ter plaatse “The Bastache” gedoopt en naar eigen zeggen mag hij hem van zijn tourkompanen niet afscheren. Een lach, een traan, het blijft een rode draad doorheen een optreden van Sophia. Hoewel het Sophia-publiek in zekere mate dweept met de songs uit de vroege platen - noem het jeugdsentiment? - onderstreepte Proper-Sheppard in Kortrijk niet alleen hoe scherp het meest recente album is, maar ook hoe onderschat de voorganger is. Uit ‘As We Make Our Way (Unknown Harbours)’ was It’s Easy To Be Lonely een heerlijke afsluiter van de set, maar mocht het subtiel gelaagd opgebouwde Resisting ook de bisreeks weergaloos aftrappen. Die bis eindigde lekker chaotisch met We See You (Taking Aim), maar omdat Proper-Sheppard vaststelde dat er “geen stagemanager die ons tegenhoudt” was, kwam de band nog een tweede maal terug voor live-favorietje Ship In The Sand en Oh My Love (het dichtste dat Sophia ooit kwam bij een hitje). Sophia toert relatief vaak in België maar brengt toch altijd een trouwe schare fans op de been. Het zorgt ervoor dat elk concert eigenlijk aanvoelt als een huiskamerconcert, waarop je thuiskomt en kommer, kwel en kwinkslagen met bekenden en onbekenden deelt. Anno 2022 heeft de wereld vooral nood aan dit soort momenten. Robin Proper-Sheppard beloofde na het concert dat Sophia in het najaar terug gaat touren. Het is genoteerd! Christophe Demunter, 23/05/2022, damusic.be Review 2 Knipogen in het tranendal De aanhouder wint, zeker als die luistert naar de naam Robin Proper-Sheppard. De frontman en gedurende een kwarteeuw enige constante factor van het treurwilg collectief Sophia moest de release van diens jongste opus ‘Holding On/Letting Go’ om de intussen gekende reden herhaaldelijk uitstellen tot ie finaal wereldkundig werd gemaakt in de herfst van 2020. Een prima seizoen voor een extra portie weemoed zou je dan denken, maar ook de bijhorende promotour bleek een schijnbaar eindeloze aaneenschakeling van ‘cancelled’ en ‘rescheduled’ gigs. Het ongedurige wachten wordt deze maand eindelijk beloond: Sophia tourt voor het eerst sinds 2017 door een aantal Europese landen, met zowaar twee stops in België. Aan de vooravond van hun passage in Het Depot, Leuven kwam eerst het Kortrijkse Wilde Westen aan de beurt. Wie ooit al present tekende op een optreden van Sophia kwam daar zelden of nooit met een glimlach buiten. Bewuste stijlbreuk met het verleden of niet, maar vanavond was dat wel even anders. Een zichtbaar ontspannen en bijwijlen zelfs ronduit grappige Proper-Sheppard klonk als performer nog steeds even weemoedig als weleer, maar als mens leek ie op het randje van gelukkig met zijn langverwachte terugkeer naar podium en publiek. Hij weet zich daarbij geruggesteund door wat hij zelf graag ‘The Sophia Collective’ noemt, met naast zijn longtime partner in crime op drums Jeff Townsin o.a. ook leden van de Belgische bands Hypochristmutreefuzz, AFF en Teen Creeps. Ook muzikaal lijkt Sophia op de jongste worp ‘Holding On/Letting Go’ een paar opmerkelijke nieuwe ingrediënten aan hun inmiddels gekende recept te hebben toegevoegd. Zo werd set- en albumopener “Strange Attractor” uitgerold op een langgerekte electro groove waarna een strakke krautrock beat het commando overnam. En wat doet een saxofonist ineens tussen de vertrouwde breed uitwaaierende gitaren? Wel heel veel eigenlijk, getuige het meeslepende “Alive” dat het midden hield tussen Morphine’s crossover indiejazz en een wanhopige Bowie ten tijde van ‘Station to Station’. En warempel, met de furieuze protest uppercut “We See You (Taking Aim)” maakte Proper-Sheppard tijdens de eerste ronde encores zelfs plaats voor zijn brutale punkrock alter ego The May Queens, wiens enige en zwaar onderbelichte titelloze album intussen reeds 22 kaarsjes mag uitblazen. Van flashbacks gesproken, die waren er zaterdagavond natuurlijk ook. Het gros van het publiek had de muzikale 90ies klaarblijkelijk ook zelf meegemaakt en knikte goedkeurend - al dan niet met een krop in de keel - toen uit dat decennium de Sophia evergreens “If Only” en “So Slow” werden opgediept. Met dit soort intimistische songs die altijd hoog scoren op onze weemoed barometer zou Sophia makkelijk een volledige setlist kunnen vullen, maar dat is buiten de eigenzinnige Proper-Sheppard gerekend. De tijd dat hij potten brak met de pastorale emo-pletwals genaamd The God Machine mag dan reeds lang vervlogen zijn, met het epische “Desert Song No. 2” werden we toch zonder pardon teruggeflitst naar die turbulente periode. In de finale van deze publiekslieveling werden alle registers meedogenloos open gegooid, waardoor het even leek alsof we in het repetitiehok van Godspeed You! Black Emperor waren beland. “Bij gebrek aan een stage manager” speelde Sophia niet één maar twee bisrondes. Kijk, het zijn dat soort knipogen in het tranendal van Proper-Sheppard die suggereren dat de naar Berlijn uitgeweken Amerikaan zijn imago van eeuwige treurwilg zelf niet al te ernstig lijkt te nemen. Op zich vormden de encores een fraaie staalkaart waar Sophia live voor staat: epische grandeur (“Resisting”), intieme sadcore (“Ship in the Sand”) en pop-noir (“Oh My Love”). Het begrip ‘klaagzang’ in alle mogelijke betekenissen klonk zelden zo mooi als vanavond. Geert Huys, Musiczine.net  Photos by Lies Depraetere     Photo by Tania Tampieri  Photo by Nico Haemers  |