SOPHIA - 'AS WE MAKE OUR WAY (THE LIVE RECORDINGS)' REVIEWS


writteninmusic.com (27/10/201, by Philippe De Cleen)
Sophia, de band rond Robin Proper Sheppard, werpt zich steeds vaker op als een favoriet in de Lage Landen. Zo brachten hij en zijn nieuwe band net een nieuwe, driedelige liveregistratie uit.
Eerder maakte Proper Sheppard binnen de Flower Shop Recordings al ruimte voor akoestische demo-opnames, livesessies op kamerformaat (’at home with Sophia’) en een bijzondere concertregistratie (De Nachten), maar een registratie van dit kaliber hebben we nog niet gehad. Deze release kwam er om verschillende redenen. Eerst en vooral: in het Sophia kamp heerste al langer het gevoel dat de grote sterkte van de band vooral in de concertzalen tot uiting kwam en anderzijds kwamen er steeds vaker vragen van fans voor een livecaptatie van het nieuwe werk. Zeker in België en Nederland heeft de band een behoorlijk uitgebreide fanbasis, vandaar ook dat vele van de opnames plaatsvonden in Brussel, Gent en Brugge, aangevuld met net iets exotischere lokaties als Duitsland (Keulen), Zwitserland (Luzern), Zweden (Stockholm) en Italië (Rome).
Eerst krijgen we de integrale liveuitvoering van het laatste Sophia album As We Make Our Way (Unknown Harbours) te horen, of de set waarmee de band de laatste tijd allerhande concertzalen onveilig maakte. Nadien volgen een resem tracks waarmee doorheen de hele Sophia back catalogue gegaan wordt, met inbegrip van zowel het oudste werk, met name het debuut Fixed Water, als rarities (het helaas veel te zelden gespeelde Razorblades en Ship In The Sand). Dat resulteert in een release die erg veel rekening houdt met de hoge verwachtingen van fans (o.a. lange, robuuste uitvoeringen van The Desert Song No 2 waarmee de groep altijd verschroeiend hard kan uithalen en The River Song).
Net die tracks vol beukende kracht maken indruk, zeker in contrast met de andere, vaak sobere en op akoestische leest geschoeide songs zoals pakweg Bastards dat uit het onderschatte The Infinite Circle geplukt werd. Datzelfde contrast is een van de belangrijkste kenmerken van de groep : aan de ene kant heb je tranentrekkers waarbij de aanwezigheid van een zakdoek gewenst is, zoals de morbide doodsmars So Slow, If Only of Don’t Ask en anderzijds rockt de groep waarbij het melodieuze en het verhalende nooit geschuwd wordt en waarbij je aanvoelt dat de roots van de band in wezen liggen bij vuile punkrock. Dat komt onder meer tot uiting in het net iets vuiler klinkende The Hustle, Darkness dat volop naar een band als Tool lonkt of in de stevige gitaaruithalen in Resisting. Overigens had Robin Proper Sheppard destijds tijdlang The May Queens als uitlaatklep. Te checken voor alle fans.
Kortom: dit is een release waar Sophiafans danig van gaan smullen. Een van de redenen die een aanschaf verantwoorden is de manier waarop Robin Proper Sheppard en zijn band de nummers soms danig herwerken, waardoor ze in sommige gevallen de originele uitvoeringen doen vergeten, zoals bijvoorbeeld een uitgerekt It’s Easy To Be Lonely of There Are No Goodbyes. Dat was natuurlijk ook volledig de bedoeling.
Tezelfdertijd is deze release ook een geweldige manier om in één trek de héle Sophia catalogus te heropwaarderen. De belangrijkste evolutie is dat Proper Sheppard en zijn band, zoals al te horen viel in het laatste werkstuk, zich niet langer in donkerte hullen – ook al is net dat de plek waar ze uitblinken – en steeds vaker een opgewekter en optimistischer geluid laten horen (California). In vergelijking met eerder werk blijft de groep muzikaal gezien zeker niet bij de pakken zitten. Hoor bijvoorbeeld hoe You Say It’s Alright vertrekt vanuit cheesy eighties synthmelodieën, om vervolgens het stevige gitaarwerk en de rollende drums prominent naar voren te schuiven of hoe Oh My Love een uiterst krachtig arrangement meekrijgt.
Kortom: een nieuwe Sophia release die best de moeite is. Toch treedt bij herhaaldelijke luisterbeurten snel een verzadingseffect op. Desalniettemin hopen we dat deze nieuwe, gelimiteerde release de groep een ruimer publiek oplevert. Sophia heeft immers meermaals bewezen dat ze zowel op plaat als live (met o.a. optredens op Cactus Festival, Brugge) haar mannetje kan staan, nu enkel de rest nog.. .


cooltry.com.au (by Ezekiel Rodofili)
During their tour to support the release of As we Make our way (Unknown Harbours), Sophia recorded each (as far as I’m aware) live show which has now lead to the release of As we Make our way (the Live Recordings), their second live album released this year and their fourth live album overall. The first ten tracks are the entirety of As we Make our Way. There are a number of deviations from the studio recordings, with some songs being further improved and some shifting sideways. It’s a bit of a mixed bag, but the songs all hold up well. “Resisting” becomes more raw, ragged and urgent whilst “Blame” becomes a more tender tune. “The Hustle” really benefits from sounding more guitar-driven, underpinning the vocals much better and “You say it’s Alright” sounds much more driven and rolling. Like “Resisting”, it too is quite raw and ragged. “It’s Easy to be Lonely” is still quite a strong song. The way that it unfolds here lacks a bit of the depth compared to the studio version. However this is compensated for in the guitar work which layers and builds upon itself without becoming a hot mess, and the uplifting feel of the song is retained allowing the song to remain a moving piece of music. The rest of (Unknown Harbours) sounds good with the slight changes and overall the performance of the album is quite strong. The remaining fifteen songs are from most of Sophia’s catalogue. It is a shame that nothing from Technology won’t Save us shows up as many of the songs from that album would have worked very well with the track list, but otherwise the chosen songs work well together. Many of the remaining songs are also altered. “There are no Goodbyes” is a softer and more melancholic song, “The Desert Song No. 2” becomes more bottom-heavy whilst remaining as expansive and “Last Night I had a Dream” becomes a slower song that remains sombre whilst no longer sounding mired by its sombreness. Some songs are a little more faithful to the studio recordings, such as “So Slow”, “Oh my Love” and “Darkness”. They all work well with the rest of the track list, sounding as tight and as lively as necessary. One of the standout tracks here would have to be “Razorblades” which might just be the definitive version of the song. The vocals and instrumentation are much stronger than on the original and whilst the original has its own drama through the use of string instruments, this one sounds much better developed. The way that it flows and expands outward without losing its impact is impressive. The solo that has been included feels as emotive as the lyrics “But baby I can’t promise you anything, like anything will change” and carries the weight of the song through the passage in which it appears with ease. It is a fairly sad song but it is also a well-written one that needed an older voice to give it the strength that it needed. This is now the fifth recording of “The River Song” that we’ve received and it still remains a very strong song. All the visceral bitterness and anger is still there as the song becomes louder and more intense as it progresses. Also of note is the pairing of “Bad Man” and “Bastards”. “Bad man” is much noisier than its original incarnation, sounding almost like it is crashing in parts whilst not becoming overwhelmed, whereas “Bastards” starts off quiet and builds upon the noise of “Bad Man” into something much more angry, abrasive and gripping. Overall, the performances captured here are all strong. There’s a lot of clarity in the record and when sounds meld together they don’t become muddy. Robin Proper-Sheppard sounds in fine vocal form throughout the entirety of the album, always matching lyrics and music appropriately without sounding as though there was any struggle to do so. Sophia sound like a band that works hard which really pays off as, whilst these aren’t the most technically complex of songs, they would still be pretty easy to screw up. Not only does Sophia sound like a band that works hard, but they’re also a really consistent band and Robin Proper-Sheppard is a really consistent songwriter. Whilst the track list could have included some other songs, As we Make our Way (the Live Recordings) is an excellent capture of an excellent band.



cuttingedge.be (19/12/20, by Bart Walravens)
Weemoed voor onder de kerstboom
Robin Proper-Sheppard heeft een voorliefde voor België. Daar zijn wij niet rouwig om. Ondanks het feit dat je de man voortdurend op onze podia aantreft geraken wij de weemoedige nummers niet beu gehoord, terwijl Sophia ondertussen elke release opnieuw bewijst rasechte meesters in het genre van de het-is-een-wonder-dat-ik-nog-leef-muziek te zijn. Tijdens de uitgebreide concerttour rond ‘As we make our way (unknown harbours)’ werd de nieuwe plaat telkens integraal gespeeld als eerste deel van het concert. Je hebt zo van die bands die daar mee weg geraken. Proper-Sheppard volhardde in het boze en het ongemakkelijke, waardoor de nummers uit ‘Unknown harbours’ ondertussen even diep in ons geheugen gegrift staan als ‘Fixed water’.
De laatste liveregistratie van Sophia dateert ondertussen al van 2001, en ook deze werd in België opgenomen. Geen punten voor wie weet waar ‘De nachten’ destijds op band gezet werd. Dit was wel de enige opname -tot deze release- waarop het pareltje 'Bad man' prijkte. Daarnaast zaten bij de eerste edities van ‘Technology won’t save us’ en ‘There are no goodbyes’ live-cdtjes met enkele nummers, maar nu worden we pas helemaal verwend met een driedubbele (!) liveregistratie die ook weer grotendeels in België werd opgenomen en waar naast de volledige ‘Unknown harbours’ uitvoerig gegrasduind wordt in het complete oeuvre van Sophia.
Je merkt dat de liveversies van sommige nummers nét dat hardere kantje bevatten, waardoor je telkens weer naar de concerten gaat kijken. ‘Bastards’ mag dan op plaat al een geweldig nummer zijn, in deze liveversie is het gewoonweg verwoestend. Robin durft dan wel een keer alleen met een akoestische gitaar op tournee gaan, we vinden Sophia toch nog steeds een band.
Er zijn maar enkele momenten waar de liveregistratie te kort schiet. De energie die ‘Oh my love’ moet uitstralen haalt het wéér niet van de studioversie en Proper-Sheppard worstelt er duidelijk met de toonhoogtes. ‘The river’ zoekt even naar het juiste tempo maar wordt dan zijn slepende verwoestende stroom die dat nummer moet zijn. Het zijn echter details. Kleine details.
Leg dit kleinood maar onder de kerstboom van je verloren geliefde. Verplichte kost heet dit!