THE MAY QUEENS - 'THE MAY QUEENS' REVIEWS BBC Online The debut Lp from a band whose unabashed taste for garage rock and noise is more than apparent. Featuring Robin Proper-Sheppard, former singer with 'The God Machine' and now of 'Sophia', and members of 'Oil Seed Rape' and 'Elevate', this hurtles along bringing together 'MC5' carnage, surf instrumentals and angular guitar riffage a la 'Sonic Youth' into the mix. Monster!! Uptomusic (by Dave Peeters) We didn’t think it would happen again but Robin Proper-Sheppard – you know, the man behind The God Machine and Sophia – finally got the volume knob on his amp fixed. After filling two salon records with the introspective Sophia collective, now Sheppard treats us to 'The May Queens' and shows he hasn’t forgotten how to rock out just yet. He culled the cream of the crop from bands on his Flower Shop label, including Graham Miles (Elevate), Dan Mulligan (Oil Seed Rape) and James Elkington (Elevate) and wrote 10 rock songs, all of which qualify as more than interesting. Don’t expect any leftovers from The God Machine songs this time around, because you’ll only be disappointed. Robin shows a side of himself on 'The May Queens' that he previously kept hidden from the general public. Opener 'Theme for The May Queen no. I' is a pleasing rip-roaring track that falls somewhere amidst Sonic Youth, Kyuss and a whole boatload of drinking anthem rock riffs. 'If you want it' starts out as a cross-pollination of the late The Pixies and climaxes in a typically grand Elevate-style chaos. The complete guitar back catalogue is meticulously dissected, seeing as how you ironically enough detect a slight Bob Mould influence in the number 'Changes'. Years ago, Mould wrote a number of the same name with Sugar, so maybe our imagination is getting a bit carried away here. Once we’ve come back down to Earth, we listen to the terribly beautiful 'Tonite'. Closing track 'Theme for The May Queen no. II' is a worthy finish to an album that takes the best of guitar rock and skilfully sums it all up. HUMO (5/4/2000, by Jurgen Groenwals) It’s true, what Joske 'Farinelli' Verreth, the near-seated forester from Berendrecht who once mistook his chainsaw for a scooter, learned: balls really do grow back. Robin Proper-Sheppard – you know, the guy you should never invite to your parties, he only puts on Joy Division records and inspires the nympho hussy from Limburg who you were about to thrill with the Waasland classic 'Can I slap my sausage on your neck?' to run off and join a convent – has finally gone and made another motherfucker of a rock record, and that my friends is something you and I should be most happy about. Sheppard, once the leader of the magnificent God Machine – a group with a wall of sound that made the Berlin Wall look like some sad tatty tarp flapping in the breeze on a Blankenberg dune – kept busy the past years making one mistake after the other, with the bore-core of Sophia, which we tolerated as long as it took to find a more upbeat radio station, and the occasional guest appearance on one of his Flowershop label bands, all of which led us to think the worst. Don’t ask what he’s been taking, but his motto seems to once again be 'C’mon! It Can Go Louder!', and all he wants to do with his new group The May Queens is to give you raging tinnitus in a record time of 29 minutes. Right off the bat the opener 'Theme For The May Queen No.1 -alright (oh yeah)' is as in your face as chronic acne; a bigass riff monster peppered with Black Francis-style gibberish vocals, where, just when you thought you’d had enough of those Black Francis-style gibberish vocals, extra fucked up noise pedal is thrown into the mix. Right on! Just as good are the spiteful 'If You Want It', even if it is solely for the line 'I like breaking things / when I'm breaking up /it gives me something to hold on to’; 'Closer', the one sung through an empty Cocoa Krispies box, a meat and potatoes rocker in the 'Southern Man'-tradition; and 'Theme For The May Queen No.2', a burly surf-instrumental that wouldn’t be out of place on 'Project Infinity' from Man Or Astroman?. The irritation factor reluctantly shows up when he reaches for the acoustic guitar: 'Oi! Robin! No!' we beg while listening to 'Like A Record', snivelling little Sophia clone that despite the self-deprecation ('I'm a record that needs to be broken / I bore all my friends with the same old song') falls harder than an epileptic roller skater on a freshly polished deck of a sinking oil tanker. The worst clangers on the record ('Fench', a nervous mess of post rock noodling, and 'Tonite', whinging slo-core à la Low with a bad vodka hangover) are luckily sandwiched mercilessly between raucous quarterbacks of songs like 'Rollin'', an in-yer-face helping of trash straight out the pan where Sonic Youth once dared warm up their gumbo; 'Falling' (won't you fall in too), deceptively fluffy barbed-wire pop; and our fave 'Changes', a bit less bombastic kid brother of the old God Machine track 'Painless', where the dyed-in-the-wool misanthrope Sheppard once again proves he can easily make an entire winner of a song out of just one guitar chord, provided he plugs that guitar cable directly into his soul. Stretched out on a still-smokin’ tigerskin with one hand down our shorts, one hand in a bucket of Chicken McNuggets, and the other, sewed on by our good doctor Benway just below our elbow and nailed to the remote (yep, the famous 29th minute of 'Basic Instinct'), we’re keeping an eye on him again, that Robin Proper-Sheppard. HUMO (5/4/2000, by Jurgen Groenwals) (original Flemish version) Wat Joske 'Farinelli' Verreth, de bijziende boswachter uit Berendrecht die zijn kettingzaag ooit voor een bromfiets aanzag, ook mag beweren; kloten groeien wel degelijk terug. Robin Proper-Sheppard - u weet wel, de man die u nooit mag uitnodigen op uw feestjes; hij draait alleen Joy Division en bekeert de geile Limburgse del die u net wilde binnendoen met de Waaslandse klassieker 'Mag ik mijne wöst is in eiwe nek leggen?' gegarandeerd tot kloosterzuster - heeft eindelijk weer eens een motherfucker van een rockplaat gemaakt, en daar horen u en wij meer dan blij om te zijn. Sheppard, ooit aanvoerder van het magistrale God Machine - een groep met een wall of sound die de Berlijnse Muur een zielig flapperend windscherm op een Blankenbergse duin liet lijken - deed de laatste tijd namelijk de ene foute zet na de andere; de bore-core van Sophia vonden wij maar leuk zolang het duurde om de knop naar een joliger radiozender om te draaien, en de schaarse guest appearances die hij bij de groepen van zijn Flowershop-label deed, lieten het ergste vermoeden. Vraag ons niet wat de mens gepakt heeft, maar zijn levensmotto is thans gewoon weer 'Dat Kan Harder!', en het enige wat hij wil met zijn nieuwe groep The May Queens is u in een recordtijd van negenentwintig minuten het roodgloeiende tinnitus te bezorgen. Zo is opener 'Theme For The May Queen No.1 -alright (oh yeah)' meteen even in your face als een accute acne-infectie; een van Black Francis-achtige onzinvokalen voorzien riffmonster, waar, net wanneer u denkt het wel gezien te hebben qua van Black Francis-achtige onzin vokalen voorziene riffmonsters, nog een extra teringherrie-pedaal bij wordt ingetrapt. Right on! Zeker even goed zijn het venijnige 'If You Want It', al was het maar voor de zin 'I like breaking things / when I'm breaking up /it gives me something to hold on to' ; het vanuit een lege Chocoas-doos gezongen 'Closer', een oerdegelijke rocker in de 'Southern Man'-traditie; en 'Theme For The May Queen No.2', een potige surf-instrumental die op 'Project Infinity' van Man Or Astroman? had kunnen staan. Het heen-en-weer dient zich pas schoorvoetend aan als de man weer een akoestische gitaar meent te moeten omgespen; 'Oi! Robin! No!' briesten wij ziedend bij het beluisteren van 'Like A Record', een dreinerig Sophia-doorslagje dat ondanks de zelfspot ('I'm a record that needs to be broken / yet I bore all my friends with the same old song') harder onderuit gaat dan een epileptische rolschaatser op het net geboende scheepsdek van een kapseisende olietanker. De ergste miskleunen op de plaat ('Fench', een nerveus potje postrocken gefriemel, en 'Tonite', zeurderige slo-core à la Low met een vodka-kater) worden gelukkig genadeloos gesandwisht tussen bonkige quarterbacks van songs als 'Rollin'', een hondsbrutale veeg trash uit de pan waar ook Sonic Youth haar gumbo wel eens in durft opwarmen; 'Falling' (won't you fall in too), verraderlijk luchtige prikkeldraad-pop; en onze favoriet 'Changes', een wat minder bombastisch broertje van het oude God Machine-nummer 'Painless', waarin de eeuwig misantrope Sheppard nog maar eens bewijst dat hij uit één gitaarakkoord gemakkelijk een hele prachtsong kan slaan, als hij de gitaarkabel maar rechtstreeks in zijn ziel inplugt. Zij het languit liggend op een nog narokend tijgervel met één hand in onze boxershort, één hand in een emmer Chicken McNuggets, en één, door onze goede dokter Benway net onder onze ellenboog aangenaaide hand op de rewind-knop van de afstandsbediening (yep, die fameuze 29ste minuut in 'Basic Instinct'), we houden hem weer in het oog, die Robin Proper-Sheppard.