SOPHIA - 'TECHNOLOGY WON'T SAVE US' REVIEWS


The Independent (26.10.2006, by Andy Gill)
A vehicle for the songs of Robin Proper-Sheppard, Sophia took a big stride forward with 2004's acclaimed People Are Like Seasons. This follow-up doesn't have quite the same impact, but there's plenty to savour - not least the opening title-track, a wistful instrumental which builds from acoustic guitar and woodwind, via strings and dramatic percussion, to climactic sheets of guitar noise. It makes a fine overture to an album that deals head-on with loss, remorse and yearning, with a blend of sophisticated, lilting pop, tense techno-rock, indie/Goth stylings, and in the case of "Twilight At Hotel Moscow", a desultory sound-collage given firmer shape by trumpet and keening strings, which comes across like a UK Calexico. 4/5


Uncut (Nov. 2006, by Adam Sweeting)
Epic gloom and grandeur from God Machine veteran
Robin Proper-Sheppard assembled Sophia from the ruins of his previous band, The God Machine. Ten years in from their debut album, Fixed Water, Sophia have evolved into a grand and far-reaching outfit, capable of stunning instrumental passages (like the mini-symphony of the title track, or the Calexico-ish "Twilight At The Hotel Moscow") as well as juddering audio barrages and stately, stripped-down ballads. Hints of desperation bubble up through "Big City Rot", though "Lost" manages to find some post-bereavement solace. Everywhere their imaginative textures and shifting dynamics remain constantly gripping. 4 stars


Buzz Magazine (Nov. 2006, by KC)
What is it with me and voices? I mean, here's another band I love and a lot of that is to do with frontman Robin proper-Sheppard (from seminal 90s band The God Machine) mesmerising vocals, a kind of husky dreamscape of a voice - best sampled on tracks like Big City Rot, accompanied by a pared-down acoustic backing. It gets me every time, and it works in all settings. From the aforementioned acoustic to full-on rouck-out, this album has it all. 5 stars


RockSound Magazine (Nov. 2006, by Trevor Barker)
If we were making a list of the great underrated bands then Robin Proper-Sheppard's mid-90s ensemble The God Machine would be pretty high up there, but his current band, Sophia might even be higher. This is their fourth album and, okay, it's not hard to see why it won't fly off the shelves. The title track is inspired by a father and son drowning off the Cumbrian coast as they desperately called for help on a mobile phone, and it doesn't get much more upbeat from there on in. But, whether he's beautifull evoking tragedy with swirling strings, stripping things down to an acoustic guitar with 'Big City Rot', or providing the almost upbeat dEUSisms of 'Pace', this is yet another album of rare emotional depth.


PlayMusic Magazine (Nov. 2006, by Brad Barret)
First of all I thought Sophia would be a female fronted project, which just goes to show that there's nothing in a name. It's a bloke strumming his heart out with a semi-solo project, backed with electronics, keyboards and the like. In fact it's Sophia's fourth release. While the majority of this record lends Robin Proper-Sheppard's (ex The God Machine) ordinary voice to write charming songs, there are some interesting diversions. Twilight At The Hotel Moscow combines a sporadic string arrangement and a solo trumpet performance to aching effect. The title track begins slow and dramatic before building to of thunderous propertions, discordant and menacing.
Even among the more song-based tunes there's an array of different influences. Track two has a New Radical fizz to it while track four has a certain Tom Waits crackle.
A genuine surprise. A pleasant one at that, and, let's be honest here, how often can you say that after mistaking someondes gender? In summation then: better than a trip to Bangkok!


Disorder Magazine (6.11. 2006, by Natalie Sharp)
Dearest Robin Proper-Sheppard, you must excuse the cliché ‘start as you mean to go on’ but this statement is of particular bearing when becoming lost in the opening track of your latest album ‘Technology Won’t Save Us’.
This emotive orchestral arrangement is based on a true story about a father and his nine-year-old son, whose drowning on the sandbars off the Cumbrian coast was heard via mobile phone by those vainly attempting to rescue them. You gave us four minutes and eighteen seconds of beautiful, saddening sounds, which got assaulted by the following track.
If you imagine the moment when you are almost at the end of a film, and the whole plot its about to become clear, Then, in walks your drunken, larey, housemate, switching on the overhead light and completely ruining the moment of magic.
A foolish move perhaps, but redeemable after listening to ‘Where Are You Now?’ which left me feeling a little low and sympathetic, this is only an entrée for what successfully follows; ‘Big City Rot’ replaces sympathy with empathy. You’ve got my full attention again. Your voice has broken and you speak with absolute conviction. The opening acoustic riff is tense and provides the lyric with perfect partnership.
The Consistency has gone again as ‘Twilight at the Hotel Moscow’ is a big black void slapped in the middle of the album, It sounds like a filler that was thrown in last minute to beef up the length.
This voice is real and I believe your every word, the intensity will not be lost if you take a pair of scissors and edit the leftovers out of it. There is a remarkable dejected feeling in the content, which is refreshing after hearing so many contemporaries churn out generic crap about skinny white boys getting pissed and getting shagged.
You've almost hit the nail on my head. 7/10


Drowned In Sound (27.11.2006, by Nick Cowen)
Despite his name sounding ready made for a career in stand-up comedy, Robin Proper-Shepherd has never been the jolliest of souls. While his music has undergone some massive changes between bands - from the dark shoegazing noise of God Machine, to the emo-folk he traffics in now - he has always been a dour, downbeat piece of work. He is by no means unique in this regard among alt-rock frontmen, but even fans of Sophia should brace themselves for the band's fourth studo album. Some of the material that this record contains is harrowing to the extreme - even if, as a whole, Technology Won't Save Us is a truly inconsistent affair.
The title cut, which opens the album, is one of the darkest and most disturbing pieces of music released all year - and also one of the most beautiful. Beginning with delicately picked guitar, 'Technology Won't Save Us' is quickly fleshed out with a gliding section of melancholic wind instruments. About midway, brass and strings join the fray hearalded with a rumble of kettle drums, and 'Technology Will Not Save Us' changes from folk to full-blown orchestral menace. Then harsh electronics descend like an invading alien force, leading the already threatening music to its positively ruthless conclusion.
It's a stunning piece of music. But you have to question the wisdom of placing it at the start of the album, especially when the press notes (and Proper-Shepherd's blog) seem intent on making sure that as many people as possible know what the song is about. It was inspired, apparently, by a horrific incident involving a nine-year-old boy and his father who both drowned off the coast of Cumbria. (According to reports, rescue workers heard the pair drown via mobile phone, as they searched for them along the coastline.)
Knowing the back story of 'Technology Won't Save Us' makes it an even more distressing listen - even if the title seems a little bit flippant given its dramatic heft. But in light of this, it seems really strange to follow it up with 'Pace'. The second track would be a perfect opener - it's an upbeat number with a metronomic, pounding snare and jangly guitar lines - but sequenced after the claustophobic trauma of the title track, it feels ghoulishly out of place, like a drunken party guest gatecrashing a funeral.
Things get back on track with 'Where Are You Now', one of the most exquisitely put together songs on the album. A hazy synth leads into gentle strumming, and shuffling percussion perfectly backdrops the singer's dejected sentiments; "It's 5am, I stumble down Oxford Street/the whiskey and gin - they ain't helping things." 'Big City Rot' follows, and it's a harsh, lonesome piece of work capturing the morose, self-defeating wallowing of anyone fed up of the daily grind, yet lacking the courage to leave the rat race for something better.
Unfortunately consistency is immediately lost with the fifth song, 'Twilight At The Hotel In Moscow'; it's a pleasant enough instrumental, but it leaves no lasting impression whatsoever. While 'Weightless' chisels its way into your memory with its repeated demands, and the guitar pyrotechnics of 'Theme For The May Queen No. 3' are compelling enough to warrant repeated listens, much of the rest of the album is a hit and miss affair which fails to live up to the first four songs.
In fact, the first four salvos Proper-Shepherd fires off on Technology Won't Save Us prove to be the album's greatest assets, as well as its undoing. Apart from the small niggle concerning the sequencing, they could have been the nucleus of a perfectly-formed EP - the reason why the rest the album is a bit of a slog is because it fails to live up the promise of what's gone before it. 6/10


The Irish News
First thing’s first: Sophia isn’t some sort of female singer songwriter, would-be pop diva or r’n’b bump and grinder. In fact, Sophia is a guy called Robin Proper Sheppard, or rather the name he Christened his post-God Machine solo project.
In case you missed them in their early 1990s heyday, The God Machine were a perfectly named trio who specialised in heavy, industrial tinged cinematic rock that was a little too experimental to be labelled just plain metal. Proper-Sheppard was their singer, his Perry Farrell-esque vocals further adding to the band’s engaging idiosyncrasies.
Sadly, The God Machine made just a couple of devastating EPs and a truly ahead of its time debut double album, Scenes From The Second Storey, before being cut down in their prime by the death of bassist Jimmy Fernandez. The almost complete sessions for their second record were later released as the equally impressive One Last Laugh in Place of Dying in 1995.
Proper Sheppard returned to music the following year, starting his own indie label Flower Shop and unveiling a new acoustic based musical direction via Sophia that was at complete odds with the dark grindings of his former outfit. His debut solo LP, Fixed Water, was a critical hit and secured the musician a whole new fanbase, augmented by broader-minded veterans from his God Machine years.
Since then, Sophia has evolved over the course of three albums, of which the last, 2003’s People Are Like Seasons was the most well rounded and accessible. It was an engrossing, atmospheric record boasting a full-band guitar based sound influenced by the widescreen introversion of My Bloody Valentine but buoyed up by Proper-Sheppard’s way with hauntingly bittersweet melodies and broken hearted lyrics.
Technology Won’t Save Us sees him turning back from this direction somewhat in favour of his earlier, acoustic based work, albeit this time subtly augmented by electronics and strings.
The new LP features an array of moods and textures across its 40 or so minutes, beginning with the opening instrumental introduction of the title track, apparently inspired by the horrible story of a father and son whose drowning was broadcast via mobile phone even as their would-be rescuers raced to their aid.
A couple of minutes of gentle acoustic plucking, wistful strings and woodwinds give way to meandering piano and rumbling drums, which is then abruptly swamped by a wave of Isis style post-rock white noise.
Happily, Pace, switches direction in favour of some easy on the ear guitar-pop melodies and a tried and trusted four-square beat, before the wistful, string-laden Where Are You Now slows things down for some heart-broken introspection.
Big City Rot shifts gears again, opening with just Proper-Sheppard’s throaty croak and his trusty acoustic and gradually layering on organ and subtle drum machine backing before the mournful horn and violin laced instrumental interlude of Twilight At The Hotel Moscow marks the albums mid-point. Kicking off “side two” Birds waltzes along on brushed drums and a trumpet melody, painting a picture of a circle of life which could be broken at any moment, while Lost (She Believed In Angels) combines a straight guitar/bass/drums set up and multi-layered vocals for a solid slice of hopefulness in the face of death, augmented by some Slowdive style icy guitar washes for extra texture.
The deceptively gentle musical backing on Weightless disguises a rather bleak lyric, setting things up nicely for the ragged romantic despair and anger of P1/P2 (Cherry Trees and Debt Collectors), all glassy guitars and queasily shifting bass in another of the album’s dreampop-esque moments. before proceedings conclude with Theme For The May Queen No 3, a short scorching instrumental of white hot guitars and doomy bass.
Newcomers to Sophia may find the relentless sonic twists and turns of Technology Won’t Save Us to be unsettling. However, for the faithful who have come to savour Robin Proper-Sheppard’s confidence and eclecticism, it’s simply another fine addition to an already impressive musical canon.
Rating: 8/10


The Big Takeover (issue 60, July 2007, by Robert Cherry)
I say this every time Robin Proper-Sheppard graces the world with a new
album--and somehow it¹s always true--but this is the man¹s best album to
date, another slice of truth and beauty from the former singer-guitarist for
The God Machine (pick up the band¹s "Last Laugh In A Place Of Dying," if you
can find it). Here, Proper-Sheppard revisits a range of dynamics,
arrangements and moods from all phases of his career, from Morricone-style
instrumentals (the harrowing title track) to funereal ballads (³Where Are
You Now²) to strutting riff-rock (³Theme For The May Queen No. 3²). The
lyrics pierce your head and heart, the melodies stay with you long after the
album has ended. On ³Birds,² he resigns himself to the seeming disorder of
the universe, singing, ³Isn¹t it beautiful our lack of control. No prayers
unanswered or wishes ignored.² Technology won¹t save us from it, but the
very human voice contained within these songs just might.


Intro Magazine (no. 144, 23.10.2006, by Daniel Koch)
Robin Proper-Sheppard wird es nicht gerne hören, aber seitdem er sich vom spärlich instrumentierten Sound der ersten Sophia-Alben verabschiedet hat, rutscht einem schnell der Vergleich mit The God Machine über die Lippen. Diese Entwicklung zeichnete sich ja schon bei „People Are Like Seasons“ ab, wo er zum ersten Mal wieder wütende Rocksongs zuließ oder epische Mehrminüter, die einen sofort in die God-Machine-Zeit zurückbrachten. „Technology Won’t Save Us“ funktioniert da ähnlich. Es beginnt mit einem orchestralen Instrumental („the most expensive song I ever recorded“), führt über den möglichen „Oh My Love“-Nachfolge-Hit „Pace“ („pure and simple, a darkly positive pop song“) bis hin zu einem dröhnenden Finale („I really wanted the guitars to sound like you were getting your head cut of with a chainsaw“). Es wird also immer schwieriger, einzelne Songs als typische Sophia-Nummern durchzuwinken. Lediglich das tieftraurige „Big City Rot“, das Robins Sinnkrise bei den Aufnahmesessions thematisiert, und das ebenso simple wie schöne „Where Are You Now“ haben noch diesen Abnick-Effekt: Hach ja, Sophia. Traurig. Eingängig. Schön. Nur zu gut, dass er sich nicht auf die Masche verlässt, sondern seine Hörer eifrig herausfordert. Robin wusste wohl nicht recht, in welche Richtung der Sophia-Sound gehen sollte – also hat er einfach alle mal ausprobiert. So ist die Homogenität einer flirrenden Spannung gewichen, die es einem schwer macht, die Platte bloß nebenbei zu hören. Instrumentals treffen auf schleppende Balladen, beschwingte Songs mit tieftraurigen Lyrics („Lost“, ein Song über den Krebstod seiner Mutter) wechseln fast mit gut gelaunten Popsongs („Birds“) ab. Nur eines hat sich nicht geändert: „I still only write music about things that affect or inspire me personally.“ Wer sich also schon immer von Robins eindringlicher Ehrlichkeit belästigt fühlte, der sollte es lieber mit anderen Bands probieren. Tja, wer aber genau darauf steht, wird hier reich beschenkt.


Visions magazine (no. 164, by Dennis Plauk)
Schwer zu sagen, was eher da war, der Herbst oder die neue Sophia. Sollte sich Robin der Scheue nachhaltig verschuldet haben mit der Platte – sie war es wert. Ein Triumph im Stillen.
"Technology Won't Save Us" beginnt mit dem teuersten Stück Musik, das Robin Proper-Sheppard je aufgenommen hat. Das muss im Indie wenig heißen, erst recht bei Robins kleiner Band Sophia und soll uns auch nur deshalb beschäftigt haben, weil der Künstler selbst drauf hinweist. "Technology Won't Save Us" – das Album wie das instrumentale Titelstück, das es eröffnet – habe ihn mehr gekostet als alles vorher. Nicht Nerven, Geld. Dringlichkeit bestand. Spätestens, seit Proper-Sheppard von einem Unglück vor der Küste Englands gehört hatte: Vater und Sohn in Seenot, über Handy halten sie den Kontakt zum nahen Rettungsteam und ertrinken doch, weil der Wellengang zu stark und die Sicht zu schlecht ist, sie herauszuholen. Was der Alte dem Jungen mit auf den Weg gab, die letzte Weisheit für ein Leben, das jede Minute vom Tod verschluckt werden wird, gibt dem Album einen Namen. "Technik wird uns nicht retten", Fortschritt ist nicht die Antwort, Verbesserung manchmal das schlechtere Neu – das sind die pessimistischen Motive einer im Kosmos Sophia fast optimistischen Platte. Dazu Pauken, Streicher, orchestraler Pomp – die Mehrkosten sind schon mal erklärt. Robin Proper-Sheppard hat nicht gleich die Sonne eingeladen, aber er lässt ihr die Tür auf. Einen Spaltbreit. "Pace" als Konter, in Uptempo und aller Eingängigkeit, klingt wie eine Liebeserklärung ans Leben von einem, der es nicht euphorischer sagen kann. "We can't change the pace the world spins around us.” Das verwechselt man nicht so schnell mit Resignation, denn die geht bei Sophia anders. Dunkler, tiefer, verneinender. Und auch sarkastischer als in "Birds", dieser bittersüßen Elegie mit ihren auf Himmelsharfen gesponnenen Harmonien: "Isn't it beautiful, our lack of control?" Ein Album, das vom sich der Welt Ergeben erzählt, ohne das Chaos willkommenzuheißen. Würde es das, wäre es weniger strukturiert und nachvollziehbar. Denn das ist Proper-Sheppard inzwischen wichtig – dass man ihm folgen kann und nicht an der abstrakten Poesie zu knacken hat, die er früher gerne mal zwischen sich und den Hörer stellte. "Technology Won't Save Us" mag je nach Geschmack als stärkstes oder stärkeres Sophia-Album in den Katalog Proper-Sheppards finden. Als sein direktestes so oder so.


De Morgen (31.12.2006, by DS)
Sophia, een los-vast collectief met als spil zanger-gitarist Robin Proper-Sheppard, maakt typische herfstmuziek: introspectief, weemoedig en met oog voor de dingen die voorbijgaan. Twee jaar na 'People Are Like Seasons' komt de groep nu op de proppen met haar rijkste en avontuurlijkste plaat. 'Technology Won't Save Us', ook de titel van de instrumentale openingstrack, werd geïnspireerd door het waar gebeurde verhaal van een vader en zijn negenjarige zoon die tijdens een strandwandeling door het plots opkomende water worden verrast, via hun mobiele telefoon de hele tijd in contact blijven met de reddingsdiensten, maar niettemin verdrinken.
Strijkers en houtblazers stuwen de tragedie naar een sinistere climax en ook in de andere nummers spelen fraaie, barokke orkestraties een belangrijke rol. 'Where Are You Now' is bitterzoete folkpop en 'Big City Rot' een sobere uiting van claustrofobie, terwijl het mijmerende 'Weightless' hand in hand gaat met een elektrobeat. Maar Sophia komt soms ook behoorlijk stevig uit de hoek, zoals in de catchy single 'Pace", het elegische 'Lost' en verzengende afsluiter 'Theme For The May Queen No. 3', dat herinnert aan Proper-Sheppards vorige bad, The God Machine.
Gevarieerde plaat dus, maar wel met een onmiskenbare stilistische samenhang. De eerste oplage bevat bovendien de akoestische bonus-cd 'Music For Picnics'.


Het Nieuwsblad (3 Nov. 2006, by kbz)
De tien nummers op de avontuurlijke vierde plaat van Sophia schieten alle kanten uit, maar telkens geeft Robin Proper-Sheppard zijn ietwat donkere, maar daarom niet minder eerlijke songs de goeie richting mee: die naar je hart en alles meevoelend daarrond. Single Pace is een knap staaltje poprock en Where Are You Now een schaamteloos meeslepende tearjerker. Melancholie op z'n mooist, zorgvuldig gerangschikt op deze onvermijdelijke kandidaat voor de eindejaarslijstjes.


Humo (nr. 3453, 11 Nov. 2006, by cv)
'I still believe in the goodness of Man / Despite the evil in my world / And I still believe in love / Though I'm happy to be free of the pain': de mentale wendbaarheid van Robin Proper-Sheppard blijft verbazen, ook op deze vijfde cd van Sophia, een los-vast collectief waarin hij de enige constante is.
De schielijke dood van een zijn beste vrienden, een pijnlijke scheiding (en voor een tijd de fysieke scheiding van zijn dochtertje Hope), en andere miserie vormden in het verleden de inspiratie voor zijn songs, en getuige 'Technology Won't Save Us' is hij nog altijd niet uit de shit. Vooral 'Big City Rot' is aangrijpend direct: 'I just realised I can't afford to live in this city / But who cares, no one ever smiles and the weather's shitty (...) At least with Hope in my life / I feel like I've got a home'. Het gaat over Londen, waar de Amerikaan in vrijwillige ballingschap gegaan is om zo dicht mogelijk bij zijn dochter te zijn. Emotioneel exhibitionisme? Toch niet, want hij geeft aan de teksten altijd zo'n draai dat ook buitenstaanders er zich in kunnen herkennen.
Wie gemeen wezen wil, zal beweren dat Proper-Sheppard maar drie songs heeft en daar al vijf platen lang variaties op bedenkt, maar dat zal ons eerlijk gezegd zwarte pens wezen - we worden er keer op keer week van en dát telt.
Bon, wat heeft hij deze keer in de aanbieding? Striemende rock ('Pace', 'Lost (She Believed in Angels...)'), akoestische mijmeringen ('Big City Rot') en afwisselend smachtende en smekende songs, begeleid door hoogromantische strijkers ('Where Are You Now', Birds'). En een buitenbeentje: de instrumentale grootstadblues 'Twilight at the Hotel Moscow'.
Helaas heeft 'Technology Won't Save Us' ook zijn mindere kantjes: 'Weightless' drijft op een triphopperig ritme dat tien jaar geleden al tweedehands klonk, 'P.1/P.2 (Cherry Trees And Debt Collectors)' mist een smoel, en 'Theme for The May Queen No. 3' is een instrumentaal afdankertje. Door die stinkers heeft 'Technology Won't Save Us' niet van begin tot eind de naar de keel grijpende emotionaliteit van 'Fixed Water' en 'People Are Like Seasons', maar - technology will save this album - zwier tracks 2 tot 7 op de iPod, en 24 minuten koude rillingen zijn uw deel. 3/4


RifRaf (no. 180, Nov. 2006, by Bram Vermeersch)
De nieuwe plaat van Sophia begint zoals de vorige eindigde: met kaal getokkel. Maar vergis u niet: opener 'Technology Won't Save Us' ontvouwt zich een weinig later tot een vuurspuwende doemsymfonie met een dikke laag distortion. The God Machine revisited? Yep! Er staan nog meer harde songs op de plaat: 'Theme For The May Queen no. 3', ook een instrumental, sluit op kurkdroge wijze de plaat af en 'Lost (She Believed In Angels...)' bewijst dat Robon Proper-Sheppard kan rocken als geen ander. Rustiger gaat het er aan toe in weltschmerz-songs als 'Weightless' en 'Big City Riot'. Het onbeschaamd afscheidslied 'Where are you now' (veel violen) is de mooiste track van de cd: hij strompelt 's nachts dronken naar huis en vraagt zich af waar ze is, terwijl zij in de ban is van Jezus - we moesten voor het eerst lachen om een song van Sophia. Een gemakkelijke plaat is 'Technology...' niet omwille van de isntrumentale nummers en de gevarieerde aanpak, maar u kan wel tegen een stootje, niet?


GoForMusic.be
Voor een portie vrijblijvend vertier ben je bij Robin Propper-Sheppard van Sophia aan het verkeerde adres. Openings- en titeltrack Technology won't save us zet de toon: het is de lugubere soundtrack bij een waargebeurd verhaal van een vader en zoon die verdrinken op de zandbanken van de Cumbrische kust (Noord-Engeland). De song begint met een liefelijke akoestische gitaar en zwierige strijkers, maar al gauw verstoren omineuze drums en dreigende noisegitaren de idylle. Ijzingwekkend hoe Sophia het geluid van de fatale aanstormende golven weet op te roepen.
Ook de andere nummers hebben de inpact van een emotionele splinterbom. Of het nu de halfdronken mijmering over een vervlogen relatie is (Where are you know), een gedreven uptempo rocker over een verloren geliefde (Lost), instrumentale weltschmerz (het bloedmooie Twilight at the Moscow Hotel) of plechtstatige kamerpop (Birds): Sophia blaast je telkens weer van je sokken. De snoeiharde afsluiter Theme for the May Queen No 3. evoceert zowaar de apocalyptische waanzin van Propper-Sheppard's vorige band The God Machine. De technologie zal ons misschien niet redden, maar Technology won't save us van Sophia is een oneindige bron van schoonheid en troost. 5/5


Studio Brussel
De zesde cd van de groep rond Robin Proper-Sheppard haalt het niet van het in 2004 uitgebrachte pièce de résistance People Are Like Seasons: minder beklemmend, minder naar de keel grijpend. Dat neemt niet weg dat Technology Won’t Save Us een aanrader is. De nieuwe Sophia is zonder meer de meest gevarieerde plaat die Proper-Sheppard ooit uit zijn mouw heeft geschud. Met sprekend gemak - en zonder te verzanden in een onsamenhangend, chaotisch allegaartje - laveert hij van gloedvolle pop en venijnige rockers over introspectieve, weemoedige ballades naar breed uitwaaierende, episch georkestreerde instrumentals. De symfonische arrangementen lopen het less-is-moreprincipe wel eens voor de voeten, maar ook nu weer borrelt ’s mans songwriterstalent naar de oppervlakte, waarbij zijn stemmingspalet zowel idyllisch, zachtmoedig, bijna lichtvoetig als ronduit onheilspellend kleurt. Voorwaar een krachttoer om zulke uiteenlopende sferen en muziekjes tot een homogene cd vol fijne liedjes te verwerken. (rasto)


Muziekagenda.nl (15.10.2006, by Hans Vrijmoed)
De nieuwe Sophia is misschien niet het monumentale album zoals de voorganger, maar nog steeds meer dan de moeite waard als soundtrack bij de herfst. Robin Proper-Sheppard maakte met People Are Like Seasons dé winterplaat van 2004. Een album dat vergeleken met zijn voorgangers een meer grimmig en rockend geluid had. Een lijn die wordt voortgezet op Technology Won't Save Us. Het instrumentale titelnummer is ingegeven door een drama aan de kust van Cumbria, Engeland, waarbij reddingswerkers machteloos waren terwijl ze door hun mobiele telefoon een man en zijn zoontje ten onder hoorden gaan op een zandbank in de mist; een desolaat nummer dat breekbaar begint en tot uitbarsting komt in een ziedende finale. Diezelfde instrumentale troosteloosheid komt halverwege het album nog eens terug in Twilight At The Hotel Moscow. Sheppard is nog steeds zijn depressieve zelf, en wisselt stemmige tragiek af met up-tempo nummers als (de toekomstige single) Pace of Lost (She Believed In Angels...), een van de hoogtepunten van het album. Maar er zijn weer juweeltjes te over op deze nieuwe Sophia, zoals het melancholische Where Are You Know of de sterk naar het vorige album neigende laatste twee nummers. Technology Won't Save Us zal misschien niet de impact hebben van dat meesterwerk, maar is wel gevarieerder en nog steeds een must voor wie een gepaste soundtrack zoekt bij de vallende blaadjes. 4/5


Hurricanebar.de
Kaum wehen kältere Winde durch die Strassen, die immer wieder bunte, von den Bäumen gefallene Blätter aufwirbeln, schon steht Robin Proper-Sheppard alias Sophia mit seiner Gitarre, seiner traurigen Stimme, und vor allem: mit neuen Songs bereit. Zwar liegt die letzte Platte “People are like Seasons“ mehr als zwei Jahre zurück, doch hat es sich immer wieder gelohnt, sich viele Momente mit dieser zu versüßen. Der Wahllondoner und Ex-The God Machine Proper-Sheppard hat in dieser Zeit den Bands seines eigenen Labels „Flower Shop Recordings“ mit Rat und Tat beiseite gestanden und wie wild an einem Nachfolger für das dritte Studioalbum gezimmert. Mit “Technology won’t save us“ ist erneut ein Werk entstanden, dass in seiner Stimmung und seinen dargebrachten Emotionen den Vorgängern in Nichts nachsteht. Es geht wieder um Tod, Depressionen, Einsamkeit. Schon wenn man den ersten Klängen lauscht, wird man in wehmütige Stimmung versetzt. Man sieht die Welt an sich vorbeiziehen, die Regentropfen an der Fensterscheibe und die grauen Wolken über sich. Was zunächst harmlos mit zarten Gitarrenklängen anfängt geht in kraftvolles Geigengewitter und Drumgetöse über. Von da an prasseln die Regenmassen nur so auf den Hörer ein. Kraftvoll ist auch der Rest des Albums. Zwischendrin verstecken sich kleine tieftraurige Sheppard-typische Balladen. Diese werden getragen durch seine Gitarre und seine einzigartige melancholische Stimme. Er war schon immer ein Balladen-Typ. Man denke nur an die wunderschönen Titel „Swept back“ oder „I left you“ vom Vorgängeralbum. In diese Zeit fühlt man sich zurückgesetzt, wenn man „Where are you now“, „Big City Riot“ oder all die anderen Kerzenschein-Songs anhört. Nein, es ist nichts anders geworden. Er begießt sich immer noch mit tragischen Liebes- oder Nichtliebesbekundungen, mit mörderischen Selbstzweifeln und Angstvorstellungen. Aber das macht er wie immer so gut, dass man mit ihm leiden möchte. Was gibt es schöneres, als bei herbstlichen Temperaturen und Stimmungen im Selbstmitleid zu versinken und die Gänsehaut zu spüren, die die Geigen, Gitarren und Bläser erzeugen. Hurra, endlich ist Herbst! 10/12


Kindamuzik.net (29.10.2006, by Vincent Romain)
Met zijn laatste album People are Like Seasons en het begeleidende hitje ‘Oh My Love’ op zak heeft Sophia voor de nieuwe plaat hoge verwachtingen in het leven geroepen. Robin Proper-Sheppards carrière is tot nu toe alleen maar in stijgende lijn gegaan en dus moet het met orakelende titel beladen Technoloy Won’t Save Us die status bevestigen. Op de cover pakken donkere wolken zich samen na een mooie dag aan het strand en dan weet je al bijna zeker dat het er hier weer niet vrolijk aan toe zal gaan. Het instrumentale titelnummer zet de toon met bombastische maar wel prachtig uitgevoerde orchestrale arrangementen. Daarna gaat het met ‘Pace’ naar gewone liedjes toe en dat bevalt zo goed dat de schaduw van het vergeten House of Love weer even opdoemt. Maar de meer akoestische nummers ‘Where are You Now?’ en ‘Big City Riot’ leggen de plaat daarna te vroeg stil en zijn zowel tekstueel als melodieus te mager om echt grote gevoelens op te roepen. Het weerom instrumentale ‘Twilight at the Hotel Moscow’ is in al zijn drama dan weer wel onweerstaanbaar en brengt de mistige plattelandsymfonieën van David Sylvian in gedachten. Het crescendo van ‘Birds’ trekt net op tijd de plaat weer op gang en het daarop volgende ‘Lost’ is meteen uptempo, iets dat de groep stukken beter af gaat. Proper-Sheppard kan zijn tijd dus beter besteden aan het schrijven van mooie gitaarliedjes over het onuitputtelijke thema liefde, dan nog langer de wereldverbeteraar te spelen. Al is het over de ondraaglijke lichtheid van deze maatschappij handelende ‘Weightless’ zeker niet slecht. Maar naar het einde van de plaat vertilt Sophia zich plots toch weer met het te dreinerige en overladen ‘P.1/P.2’. En dan sluit de plaat onverwacht nog af met een nijdige industriële brok gothisch gitaargeweld van amper twee minuten. Zulke vergezochte overgangen brengen de eenheid van de luistervaring in gevaar en de luisteraar blijft daardoor een beetje in verwarring achter. Technology Won’t Save Us is daardoor geen slechte plaat geworden, maar mocht hier nog even langer over nagedacht zijn, dan was het misschien een knaller geworden.


Fileunder.nl (23.10.2006, by T-tusz)
Ogenschijnlijk vlotjes en eenvoudig bouwt Robin Proper-Sheppard aan zijn muzikale CV. Alweer de vijfde release (buiten de tour-verzamelaar gerekend). Maar het moest dit keer van ver komen. Een eerste schrijf/opnamesessie werd afgebroken en de muziek ervan in de prullenbak gegooid. Een tijd van bezinning en een 'eenzame' periode van schrijven (en schrappen) in een afgelegen landhuis volgde. Een akoestische tour en een lange zomer in de studio verder werd Technology Won't Save Us dan toch geboren. De titel refereert aan het tragische verhaal van een vader en zoon die bij een wandeling aan de Engelse kust overvallen werden door mist en opkomend water. Hoewel er constant contact was met de reddingsdiensten middels mobiele telefoon, bleek het onmogelijk ze te redden. Ook het nummer "Lost" heeft een droevig doch berustend uitgangspunt: het overlijden van Robin's moeder. Maar waar de tekstuele thema's zich amper onderscheiden van eerdere platen, is het muzikale spectrum aanzienlijk rijker geworden. Tussen de lieflijke openingsklanken (denk aan Mercury Rev's Deserter Songs) en de laatste tonen van de plaat ("Theme fom May Queens No. 3", het hardste nummer tot nu toe dat onder de Sophia-titel uitkwam) word je heen en weer geslingerd tussen up-tempo rockliedjes, georkestreerde ballads en filmische instrumentals. De plaat is divers maar komt toch meer als een eenheid over dan haar voorganger. Ondanks een ietwat tegenvallende akoestische tour kan het nu niet anders: Sophia gaat met deze plaat geen oude fans verliezen, maar wel veel nieuwe winnen. Terecht!


Volume Musikmagazin (by Dagmar Goller)
WICHTIG: Nach der ehrfürchtigen Entzellophanierung der neuen Sophia-Scheibe und der gespannten Einfuhr in die CD-Lade bitte DRINGEND darauf achten, dass ein bequemer Sessel hinter Euch steht, wenn der titelgebende Opener erwächst. Was da als zaghaft zartgezupftes Gitarrenmelodeichen beginnt, erhält sogleich verschiedenste Flötentöne beigebracht, die Schicht um Schicht mehr nach Animé-Musik von America klingen, entwickelt sich plötzlich durch drohend donnernde Drum-Unterwanderung zu einem elektrischen Gitarrengewitter, und lässt uns dann mit Nachdruck im eisigen Wind alleine… Ihr legt Euch rücklings auf den Boden ob dieses orchestralen Opus’, falls kein passendes Möbelstück greifbar ist!!!
„Technology Won’t Save Us“ ist dabei kein ökologischer Aufruf zur Weltverbesserung, sondern erzählt wortlos eine wahre Geschichte, die die düsteren Wolken über der glatten Meeresoberfläche auf dem Cover bereits andeuten. Robin Proper-Shepard – seines Zeichens Kopf, Herz und Seele von Sophia – erzählt selbst, wovon sie handelt: “a father and his nine-year-old son that drown together after becoming stranded on the mud flats and sand bars off the Cumbrian coastline of the UK. Disorientated by the fog and quickly rising tides, the father was in constant contact with the rescue team via his mobile phone and although the rescuers were just a few hundred meters away, the raging tide and lack of visibility made it impossible for the pair to be saved. During one of the calls, the son was said to be sitting on his fathers' shoulders and rushing water can be heard in the background…”
Naturgewalten, die sich auch in Sophia’s neuem Album völlig entfesseln, aber immer nur den eigenen Kosmos komplett zerstören wollen.
Wie in „Where Are You Now“ der Weltschmerz und die Sehnsucht zelebriert wird, das geht einem direkt ins Herz, „Lost“ versteht sich als kraftvolle Flucht nach Vorne, die auch glaubhaft stattfinden könnte, wohingegen das desillusionierte „Big City Rot“ das Letzte zu sein scheint, das niemand hörte, ehe der Schemel unter den Füßen weggestoßen wurde.
Auch weist „Technology Won’t Save Us“ zwei weitere Instrumentalstücke auf: „Twilight at the Hotel Moscow“ beschwört fast schon eine truffaulteske Solitaire-Stimmung herauf, die schwermütig von osteuropäischen Fiedlern durchwirkt wird, und „Theme for the May Queen No. 3“ bildet einen druckvollen Abschluß, dessen meterhohe Gitarrenwälle so bretthart sind, dass man in gelebtem Selbsthaß seinen Kopf dagegen dreschen möchte.
Erwähnt sei noch, dass „Technology Won’t Save Us“ auch in limitierter Auflage mit einer feinen, kleinen Bonus-CD erschienen ist, auf der akustische Versionen bewährter Sophia-Songs zu hören sind. Bewährt deshalb, weil es diejenigen waren, die während der One-Man-Tour Robin Proper-Shepards im Frühjahr die Publikums-Wunschlisten anführten – und das berechtigt! 8/10


Kulturnews magazine (Nov. 06, by CS)
Robin Proper-Sheppard ist Sophia - und der beste aller traurigen Geschichtenerzähler. Wie etwa im Titelstück seines vierten Albums. Da berichtet er von Vater und Sohn, die vor der britischen Küste ertrinken, trotz ständiger Handyverbindung mit einem Rettungsteam. Angemessene Worte findet Proper-Sheppard nicht, der Song bleibt instrumental, ein feierliches, orchestrales Intro mündet in agressive Industrialklänge. Wenn es aber ums eigene Leid geht, ist der Exillondoner nicht um eindringliche und kitschfreie Texte verlegen. Wie etwa bei der Überballade "Where are you now", die verzweifeltes Liebesleid zelebriert. In "Big City Rot" beschreibt Proper-Sheppard sogar eine kreative Identitätskrise. Unnötige Bedenken: Mit "Pace" ist wieder eine Hymne für die Indiedisco dabei, und wie schon beim Vorgänger gelingen neben der Gestaltung opulenten Schmerzes auch die Wutausbrüche. Zum Abschluss will er die Gitarren so klingen lassen, als werde der Kopf des Hörers mit einer Kettensäge abgetrennt - und auch dieses "Theme for the May Queen No. 3" funktioniert beängstigend prächtig. Das bisher beste Sophia-Album. 5/6


Amazon.de redaktion (by Sven Niechziol)
Platten von Sophia springen einem nie sofort ins Gesicht, sie wollen entdeckt und entschlüsselt werden. So ist es auch mit dem famosen Technology Won’t Save Us, dessen Album-Titel finstere Zukunftsvisionen erahnen lässt und doch eine menschliche Tragödie meint. Das gleichnamige Instrumentalstück und episch-artrockende Eröffnungsstück wurde inspiriert durch die Geschichte eines von den Fluten überraschten, auf einer Sandbank stehenden Vaters und dessen Sohn, die trotz Kontaktes mit ihrem Mobiltelephon zu den vermeintlichen Rettern in der nebeligen Nordsee ertrinken. Die Natur war stärker als alle Technik - was für eine finstere Metapher. Auch danach drücken die fast im Alleingang eingespielten, durch Calina de La Mares Streicherarrangements wunderbar ausstaffierten, erstaunlich transparenten Songs des Sophia-Zentralgehirns Robin Proper-Sheppard aufs Gemüt. „Where Are You Know“ erzählt vom Ende einer Beziehung. Der akustische Gitarren-Track „Big Riot City“ entstand Weihnachten 2005, als unsere tragischer Held in seiner Wahlheimat London alles schmeißen will, weil er abgebrannt, verzweifelt und desillusioniert ist. Ein aufwühlendes Stück folgt dem nächsten, so wie „Lost“, dass vom Tod von Proper-Sheppards Mutter erzählt und einen doch hoffnungsvoll stimmt. Wie auch „Weightless“, in dem die Worte „...give me love, give me hate, give me anything that’s not just o.k….make me laugh, make me cry, something anything to feel alive…”. Ausdruck einer Angst vor dem Mittelmaß im Leben, Mittelmaß, dass auf Technology Won’t Save Us nie herrscht. Schon gar nicht auf der limitierten Sonderausgabe, die sechs reizvolle, akustische Songs extra enthält.


Goddeau.com (3.11.2006, by Joris Vanden Broeck)
Kreeg voorganger People Are Like Seasons al eensgezinde positieve kritieken, dan is opvolger Technology Won’t Save Us zo mogelijk een nog imposanter werkstuk. De nieuwe Sophia verrast niet door de muzikale richting, maar wel door de sterkte van de songs die elk het etiket ’klassieker’ verdienen.
Een man raakt met zijn negenjarige zoontje in de problemen voor de Britse kust. Met zijn gsm belt hij de hulpdiensten. Hoewel ze telefonisch contact hebben, raken die door de barre weersomstandigheden niet tot bij de noodlijders. Op amper enkele minuten afstand van de kustwacht verdrinken vader en zoon. Dat tragische bericht in het nieuws vormde de voornaamste inspiratie voor "Technology Won't Save Us", de instrumentale openingstrack van het gelijknamige nieuwe Sophia-album. De dramatiek van het nummer lijkt je zelf te omsluiten als de golven die de vader en zijn zoontje verzwolgen. Met de aanzwellende barokke strijkers en de waanzinnige gitaaruithalen is "Technology Won't Save Us" een imponerende opener die je totaal overdondert, je bij je nekvel grijpt en de plaat in sleept zoals, helaas, maar weinig openers dat kunnen.
Word je van de openingstrack automatisch een beetje stil, dan is eerste single "Pace" een lichtpuntje in de duisternis van het Sophia-universum. De toon is verrassend opgewekt en doet sombere gedachten vanzelf verdwijnen. Dezelfde hoop, maar dan heel wat ingetogener, is terug te vinden in "Where Are You Now", dat de bijna typische, slepende Sophia-melancholie in zich draagt. Het nummer voelt soms aan als een combinatie van "Swept Back" en "Holidays Are Nice" uit voorganger People Are Like Seasons en bouwt hierdoor een prima brug tussen beide platen.
Met die vorige plaat had Sophia zichzelf nogmaals overtroffen, tot in de verkoopaantallen toe. De vraag rees dan ook of de band erin zou slagen de prestatie van twee jaar geleden — een ijzersterke plaat een zo mogelijk nog sterker vervolg geven — te evenaren. Hoe moeilijk de bevalling van deze plaat voor Robin Proper-Sheppard ook was, het resultaat is verbijsterend goed. Kille, eerder ingetogen, middernachtelijke nummers als "Twilight At The Hotel Moscow" of een wild om zich heen slaand en niets of niemand ontziend "Theme For The May Queen No. 3" — daar heb je dat semifictieve zijproject weer — grijpen je naar de strot en doen je afvragen hoe Proper-Sheppard en zijn collectief er keer op keer in slagen zo'n dijk van een plaat af te leveren. Eentje dan nog waar de muzikale uitersten afgetast worden zonder dat je het gevoel hebt van het ene muzikale spectrum naar het andere geslingerd te worden.
Zelden imponeerde Robin Proper-Sheppards stem meer als in het keer op keer kippenvel bezorgende "Big City Rot". Zelfs als de man zich in "Birds" laat bijstaan door een subtiel koortje, blijft de kracht van zijn stem je treffen, niet in het minst als hij aanspoort tot haast, "because we're a day late for spring." Die lente mag rustig nog even uitblijven nu we met Technology Won't Save Us de ideale plaat gevonden hebben om de lange winteravonden in de juiste mood door te komen.


Suonati.it (8.11.2006, by Lucalosvizzero)
Era parecchio tempo che non ascoltavo un disco a ripetizione, senza intervalli, senza comporre playlist, nel pieno rispetto della sequenza dei brani, quella scelta da Proper Sheppard per la sua ultima fatica: Technology won't save us.
E' anche giusto dire che lo attendevo, e non poco: oltre 2 anni sono passati dal precedente People are like season.Caro Proper, questo lavoro è un centro pieno e piacerà parecchio anche al grande pubblico, ti auguro di sfondare, te lo meriti, per tutto quello che hai fatto sino ad ora, per chi ti segue
come noi e per l'ispirazione data a molti gruppi con la tua musica.
Tutto il disco è centrato sulle atmosfere intime che riesce a ricreare, non certo una novità per i Sophia, e sugli arrangiamenti sinfonici, vero punto di forza. Le incursioni soniche dei God Machine si sono trasformate in composizioni strumentali avvolgenti come per l'intro, che dà il titolo all'album, o Twillight at the Hotel Moskow in cui si respirano atmosfere molto simili a quelle di Siesta di Miles Davis. Pace e Where are now sono i brani più pop dell'album, si riesce anche a canticchiarli.


Impattosonoro.it (7.11.2006, by oRi_NoiSy_HeaD)
Sapere che Robin Proper Sheppard e tornato non può che causare un salto al cuore, è difficile infatti dimenticarsi di una band così, soprattutto dopo una manciata di dischi uno più bello dell'altro al cui vertice troviamo "The infinite circe", un vero capolavoro.
E nonostante alcuni anni di attesa, molti dubbi sul futuro della band e alcune dichiarazioni di cambiamento radicale sul piano musicale i Sophia sembrano voler ripartire esattamente da dove si erano fermati, come se le dichiarazioni di cambiamento netto fossero svanite, ingoiate dal tempo che corre e dalle stagioni che avanzano e non hanno pietà.
E forse Sheppard deve essersi fermato un momento, magari ha pensato che in fondo non c'era bisogno di stupire o stupirsi con stili nuovi e svolte magari troppo forzate e deve aver preso in mano la chitarra, come faceva sempre e deve aver scritto questo disco, con in faccia il mare che è ritratto sulla copertina del cd e con dentro la pioggia, quella che aleggia dentro di lui da tempo, da quando cioè Sophia è sinonimo di emozioni e malinconia.
E anche questa volta Sheppard ha fatto la scelta giusta, confezionando un album davvero intenso ed ispirato, in cui la sua vena creativa si mostra al suo meglio ed in cui la sua voce si muove sicura, isaltando su atmosfere adattissime alla sua tonalità ed al suo calore.
Il disco si apre con il pezzo che da il titolo all'intero lavoro, uno strumentale che parte con una timida chitarra acustica su cui si inseriscono poi gli strumenti d'orchestra per sfociare dopo pochi minuti in u terremoto di elettricità, qualcosa di simile all'arrivo di un temporale, incombente come una minaccia all'orizzonte, fermo li, in attesa di colpire; strumentali sono anche "Twilight at the hotel Moscow" che in chiave elettrica non sfigurerebbe nel repertorio dei nostri Giardini di Mirò e "Theme for the may
queen n° 3" che al contrario rimbomba di elettricità e sintetizzatori e che sembra volersi riannodare al pezzo iniziale, se infatti "Technology" rappresentava il pericolo all'orizzonte "Theme.." è l'arrivo del ciclone, il colpo finale che spazza via tutto.
Fra i brani da segnalare troviamo "Pace" (uscita anche come primo singolo) che si avvicina leggermente a "Oh my love" dal precedente lavoro per andamento e melodia, "Where are you now" che probabilmente non è esagerato dire essere il pezzo migliore del lotto con il suo ritornello immediato e la melodia che esalta le doti vocali di Robin e "Lost (she believed in angels)" che ci riporta su un andamento leggermente più sostenuto e che non può che confermare la brillantezza dell'intero album.
I Sophia sono tornati e sono in forma come sempre, l'inverno è alle porte e quest'anno a scaldarci e cullarci ci penseranno queste canzoni e la voce di Robin Proper Sheppard che sa di foglie che cadono e di pomeriggi senza fine. Ps vi consiglio di non perdervi la versione limitata dell'album con un cd in
più contenente sei pezzi in versione acustica, davvero bello! 4/5


Kathodik.it (by Alessandro Crestani)
Sul suo sito, qualche mese fa, nell’annunciare la fine del registrazioni delle canzoni di ‘Technology won’t save us’, il suo nuovo album con lo pseudonimo Sophia, Robin Proper-Sheppard spiegava che il titolo era ispirato ad un episodio di cronaca, la morte per annegamento di padre e figlio durante un’escursione in riva al mare lungo le coste della Cumbria. I soccorritori, nonostante i mezzi a disposizione e il continuo contatto con le vittime grazie ad un telefono cellulare, non erano riusciti ad evitare il peggio a causa delle avverse condizioni atmosferiche.
In effetti, la precarietà e la fragilità della condizione umana (a dispetto delle meraviglie del progresso), la fallibilità della nostra natura, rimpianto e redenzione sono i temi che connotano questo quarto album (senza contare il live ‘De Nachten’ e la raccolta ‘Collections - One’) del musicista/cantautore americano ormai da tempo trapiantato nella terra d’Albione.
Trattasi di circostanza che non sorprenderà di certo chi ha familiarità con la sua produzione post-God Machine, da sempre caratterizzata da una profonda introspezione e pregna di malinconia, solitudine, distanza e un insopprimibile malessere esistenziale.
A colpire, semmai, fin dal primo ascolto di ‘Technology won’t save us’, è la svolta, rispetto al passato, operata dal Nostro con riguardo agli arrangiamenti, per i quali Proper-Sheppard ha optato, in diverse tracce, per una soluzione orchestrale, ricorrendo con accortezza a tastiere e/o archi e/o fiati, dei quali ha sapientemente fatto un uso molto “impressionista”, al fine di dipingere idealmente luoghi e scenari o di dare voce, mediante suggestioni ambientali, a stati d’animo e sensazioni, cercando di illustrare con un linguaggio diverso quanto le parole dei testi non riescono a dire.
Esempio pregevole ed eloquente di questo nuovo corso ci viene fornito già dal brano iniziale, che dà titolo all’opera: una traccia strumentale, che, con grande efficacia, rievoca il drammatico succedersi degli eventi in occasione dei fatti di cui sopra: in principio, la chitarra, circondata da violini e oboe, richiama le iniziali spensieratezza e serenità delle due vittime, ignare di quanto il destino di lì a poco avrebbe riservato loro; il progressivo incupimento dei suoni e l’irrompere minaccioso di un tamburo dal battito irregolare annunciano l’improvviso presentarsi del pericolo e descrive il sussulto interiore provocato dalla presa di coscienza della sua gravità, risolvendosi infine una lacerante sciabolata di rumore che segna la tragica conclusione con il sopraggiungere della morte.
In Where are you now tastiere e violini rievocano l’incipit di un nuovo giorno, il lento rimettersi in movimento della vita con il progressivo dissolversi del buio notturno che lascia spazio al pigro albeggiare. In questo scenario, la voce narrante, in preda ai postumi di una nottata all’insegna di eccessi etilici, affronta a viso aperto i ricordi e i rimorsi dai quali è assediata (“It’s 5 a.m./I stumble down Oxford Street/The whiskey and the gin they ain’t helping things/If I could speak I’d call out your name/If I could walk I’d run back to you again/But where are you now?”).
La tromba quasi antemica di Birds ci riporta, almeno in parte, all’inaspettata leggadria che nel precedente ‘People are like seasons’ avevamo incontrato nella solare e spavalda Holidays are nice (“Isn’t it beautiful /Our lack of control/No prayers unanswered/No wishes ignored…Come on, hurry up now, we’re a day late for Spring/We can sneak in through April/We won’t miss a thing”), mentre vagamente allucinata e pervasa da una sottile angoscia è l’atmosfera che viene creata quale cornice dell’accorata invocazione di Weightless (“Give me love or give me hate/Give me anything that’s not just okay/Make me laugh or make me cry/Something, anything, to feel alive”).
Altrove le chitarre non mancano comunque di tornare in primo piano ed essere protagoniste.
E’ acustica e solitaria, alla maniera dei primi due album targati Sophia, quella con la quale Proper-Sheppard si accompagna nell’autobiografica Big city rot, per narrare, con una voce insolitamente roca e poco più che sussurrata, il tormento che ha segnato la gestazione dell’album e che, ad un tratto, lo ha portato ad allontanarsi da Londra per ritirarsi nelle campagne del Suffolk (dove poi il disco è stato effettivamente registrato).
Sonorità elettriche sono invece quelle del singolo Pace (un pulsante ed elegante flirt con il pop, intelligente nella musica, con un tocco di tastiere alla Weezer/Rentals, e, come sempre, mai banale nei testi – se tutte le canzoni radio-friendly suonassero così, questo sarebbe un mondo migliore…) e della straziante Lost (She believed in angels…), i cui toni drammatici vengono amplificati da repentine dilatazioni (a dire il vero molto shoegaze) con il grido di Proper-Sheppard (“Please give me one last breath before I pass from this place/One last breath for the wicked/ One last breath for their sin/One last breath for the lost, the nameless and those that I forgot/One last breath to ease the darkness in those I love when I’m gone/One last breath to say goodbye/Please don’t mind me as I Iinger on”) che riecheggia nello spazio oscuro che improvvisamente viene ad aprirsi.
Rimandano infine direttamente ai trascorsi con i God Machine le furiose distorsioni della conclusiva, e ancora strumentale, Theme for the May Queen n. 3.
’Technology won’t save us’ è un disco profondamente diverso da qualsiasi altra cosa Robin Proper-Sheppard ci abbia mai proposto fino ad ora, più complesso negli arrangiamenti e più grave nei toni, il cui ascolto richiede un certo impegno. Saranno gli anni a venire ad aiutarci a capire se questo è il suo capolavoro. Per il momento, ne salutiamo con entusiasmo l’uscita e lo promuoviamo a pieni voti. 5/5


Damusic.be (by Dieter Vandeweyer)
Technology Won’t Save Us’, van een eeuwige zwartkijker als Robin Proper-Sheppard hadden we niet veel anders verwacht. Al vier platen lang verpakt hij met Sophia zijn fin de siècle-gevoel in wondermooie songs, delicaat balancerend op de dunne rand tussen pathos en weemoed. Twee jaar geleden kondigde ‘People Are Like Seasons’ nog een stijlbreuk aan, waarbij de gitaren en distortionpedalen meer doorheen de treurnis kwamen kijken. Op deze vierde plaat trekt Proper-Sheppard die lijn door. De dramatische titeltrack heeft natuurlijk een betekenis. Wanneer een vader en een zoon tijdens een rustig boottochtje voor de Engelse kust motorproblemen krijgen, maken ze gebruik van een mobiele telefoon om de hulpdiensten te verwittigen. Enkel slagen die diensten er nooit in het duo te redden: enkele kilometers voor ze de drenkelingen kunnen bereiken, verdrinken vader en zoon. Die gevoelswending uit zich ook in de song: een rustig gitaarlijntje wordt halverwege overspoeld door dreigende strijkers, die golf na golf uitdeinen tot een bombastische finale. En meteen is de toon gezet. De eerste single Pace mag dan wel iets minder sterk en aanstekelijk zijn dan zijn voorganger Oh My Love; met de doordringende drum als toonaangever laat Proper-Sheppard nogmaals blijken dat hij zich niet voor een vakje wil laten vangen. Nochtans blijven de thema’s dezelfde: Weltschmerz en machteloosheid overheersen ook ditmaal de teksten. Ook bij Where Are You Now zit diezelfde oerschreeuw om liefde en affectie. De weggelopen geliefde, het zoeken naar een manier om het allemaal te vergeten(“The whiskey and gin/they ain’t helping things”), we hebben het allemaal al zovele malen eerder gehoord. En toch weet Robin Proper-Sheppard telkens opnieuw de juiste snaar te vinden. Even verder weerklinkt met Big City Rot dan ook het ware hoogtepunt van deze ‘Technology Won’t Save Us’. Niet meer dan een akoestische gitaar en een aanzwellende viool zijn er nodig om deze grootstadblues in een prachtige song te gieten. “I just realized I can’t afford to live in this city/but who cares, no one ever smiles and the weather’s shitty” zo klinkt een getergde Proper-Sheppard. Maar er schuilt toch een sprankeltje hoop in het leven van de man: “But at least with Hope in my life/I feel like I’ve got a home”, zo verduidelijkt hij het belang van zijn dochtertje in zijn leven. Tien jaar na debuutalbum ‘Fixed Water’ lijkt Proper-Sheppard eindelijk uitgemaakt te hebben welke richting hij Sophia wil uitsturen. Van de zwartgallige en verbitterde songschrijver die op de eerste twee platen fel naar voren kwamen, is niet veel meer te merken. Enig cynisme is hem nog altijd niet vreemd, maar nog meer dan op ‘People Are Like Seasons’ probeert Robin Proper-Sheppard een brug te slaan tussen de twee bands die hem groot gemaakt hebben. Hij koppelt de grootsheid van The God Machine aan de tragiek van Sophia, zoals in het instrumentale Twilight at the Hotel Moscow. In afsluiter Theme for the May Queens No. 3 komt dat ander nevenproject dan weer even opduiken. Toch blijft het geheel heel Sophia klinken, zonder een radicale stijlbreuk te zijn met al het vorige. Zowel muzikaal als tekstueel(“And I still believe in the goodness of Man/despite the evil in my world”, zo klinkt het in Lost(She Believed in Angels)) weet Sophia een aantal stevige mokerslagen in ons gezicht te geven, zonder evenwel het oog voor subtiliteit te verliezen. We zouden kunnen bekritiseren dat met slechts zeven ‘echte’ nummers en drie instrumentals Robin Proper-Sheppard zich er te snel vanaf heeft gemaakt, maar dat zou deze plaat onrecht aandoen. Dit is pure klasse.


Les Inrockuptibles (by Jean-Daniel Beauvallet)
On a ici souvent devisé (voire ricané : on a la chance d’avoir la santé) des malheurs de Sophia, notamment les mots (maux) choisis de leur chanteur Robin Proper-Sheppard, grand reporter au cœur des conflits amoureux, chroniqueur assidu du mal-vivre, Nicolas Hulot en direct des gouffres existentiels. Peu de mots imprimés sur cette pochette, mais dès la première phrase, on comprend que Sophia n’est toujours pas la capitale du rire et de la gaudriole : “Je viens juste de comprendre que je ne peux plus me permettre de vivre dans cette ville/Mais tout le monde s’en fout, personne ne sourit jamais et le temps est merdique.”
L’Américain Robin chanta autrefois du rock viril, malsain et bruyant avec God Machine : la machine, un jour, s’est grippée (mort d’un bassiste) – “la technologie ne nous sauvera pas”, confirme le titre. Elle est d’ailleurs ici totalement exclue d’un CD-bonus acoustique, qui apporte un peu de lumière vacillante à un album toujours grisâtre, même si le spleen a appris à se masquer. Il surjoue ainsi le funèbre (les moments pénibles) ou, au contraire, s’impose un étrange sourire pâle, avenant même si sanglotant. Le plus étonnant reste cette vigueur de culturiste qu’abordent à l’occasion ces chansons que l’on connut autrefois si malades, anémiées. On est donc loin des abysses affolantes du dangereux Fixed Water de 1996 et, façon Red House Painters, Sophia sait désormais mettre les formes à sa méforme, rendre hospitalier le noir d’encre.


Il Mucchio (by Aurelio Pasini)
Chi lo ha visto dal vivo lo può testimoniare: almeno in concerto Robin Proper-Sheppard è una persona sorridente. Tutto il contrario della sua musica, che racconta e trasmette tensione, rabbia malcelata, disillusione, dolore. Sentimenti che un tempo esprimeva a suon di decibel con i God Machine e che da un decennio a questa parte incanala in strutture più raccolte e notturne nei dischi dei Sophia. Approcci complementari il cui frutto si trova in dischi dalla portata emotiva talmente forte da trasformarne l’ascolto in una esperienza catartica, esattamente come deve essere stata la loro realizzazione. Non fa eccezione "Technology Won’t Save Us", frutto di un processo di lavorazione particolarmente travagliato, con Proper-Sheppard arrivato sull’orlo della crisi artistica. Crisi scongiurata - a quanto si può sentire - cercando di trovare un punto di incontro fra le sue due anime: quella più notturna e quella maggiormente rumorosa. A segnare l’atmosfera ci pensa la title track strumentale, che apre l’album sulle note morbide di un arpeggio per poi riempirsi progressivamente in un crescendo drammatico che si conclude con una esplosione di distorsioni. Dopodiché, i sentieri si dividono: da una parte i momenti più elettrici, dalla trascinante "Pace" fino a una "P.1/P.2 (Cherry Trees And Debt Collectors)" carica di risentimento; dall’altra le ballate acusticheggianti in perfetto stile Sophia, in cui la quiete è soltanto la maschera che cela un mare in tempesta ("Where Are You Now", "Big City Rot"). Modi diversi, si diceva poc’anzi, di affrontare le medesime problematiche - si paragonino, ancora, gli altri due strumentali del lotto, uno riflessivo e cinematico ("Twilight At The Hotel Moscow"), l’altro aggressivo e potente ("Theme For The May Queen No. 3") -, al cui crocevia si trova "Lost (She Believed In Angels)", dedicata agli ultimi istanti di vita della madre: la tappa più drammatica di un viaggio nel lato oscuro reso speciale dalla presenza di una guida che ormai ne conosce a menadito ogni singolo anfratto.


Popnews.com (by Christophe Dufeu)
Certaines personnes semblent avoir le pouvoir de tout transformer en or. C'est le cas de Robin Proper-Sheppard, le leader de Sophia, qui le démontre (à nouveau) sur ce quatrième album. Tout, en effet, car dans sa veine de prédilection, un rock ambitieux et romantique, Proper-Sheppard se frotte à tous les exercices, de l'instrumental classieux à la chanson dépouillée avec une réussite indéniable. Les instrumentaux, "Technology Won't Save Us" en est peuplé : le premier titre est une véritable petite symphonie, habitée par une clarinette sensuelle, et qui se terminera dans les affres de guitares électriques saturées ; "Twilight at the Hotel Moscow" est servi nappé de volutes de cordes et de cuivres et d'un violon élégant et, pour finir "Theme for the May Queen No. 3" sort de ses gonds avec rythmique electro et guitares offensives. Voix abîmée et guitare en bandoulière, Proper-Sheppard chante son dépit avec classe sur "Big City Rot", ballade aux relents de gueule de bois et de ras-le-bol ("I'm tired of trying / I'm ready to stop") ou joue aux crooners décalés façon Tom Verlaine ou Lloyd Cole sur "Birds". Mais là où le compositeur est le plus fort, c'est sur ses chansons pop les plus enlevées où il se révèle être un song-writer époustouflant, à l'image d'un Andy Lemaster (Now It's Overhead) mais avec ce côté plus onctueux, moins sec, qui rend irrésistibles des refrains comme celui de "Pace" ou des morceaux comme "Weightless" ou "Where Are You Now" (petite perle pop capable de faire succomber le plus intransigeant des mélomanes, dans la lignée des "Oh My Love" ou "Swept Back" de "People Are Like Seasons"). Et si le chanteur, en acoustique ou entouré de machines, pense que la technologie ne nous sauvera pas, il nous laisse l'illusion, avec un album de cette trempe, que le rock, peut-être, en sera capable.