2016


THIS NEW ALBUM JUST HAS A SORT OF COLOR THAT GIVES IT A MORE HAPPY FEEL.
(by Didier Bécu, Peek-a-Boo Magazine, 19/04/2016)

Peek-A-Boo was invited by PIAS to have a chat with the charming Robin Proper-Sheppard of Sophia who just returns with a brand new album after seven years. During 30 minutes we got the opportunity to ask the man everything we wanted!

Hello Robin. This year you celebrate the 20th anniversary of Sophia. When people ask me what springs to mind when mentioning Sophia, I think of a loyal fan base. I guess it was very important for you, not?
For sure, yeah. To be honest, it’s actually the only reason why I put out another record now. It’s not a huge group of people, but without those dedicated people it wouldn’t have been possible. Even in times when I wasn’t making music, they still wrote me mails. Some fans are indeed very loyal, for some of them holiday means seeing Sophia everywhere.

About those fans. You needed seven years for your new album. I won’t ask you why it took so long, because you answered that a million times, but weren’t you afraid that people could have forgotten Sophia after all these years?
I really was, after all, those venues we played at were very small and it was not that we had like 1000 fans in each city. So yes, I really was worried about that. I am getting older, many fans are getting older... some are even from The God Machine-days. Also the position of my fans changed a lot, I notice that when I’m doing this promo tour now. A lot of things have changed now, as there is something called Facebook these days. And in a way I’m still old school, you know, now I do interviews with journalists that I already met seven or eight times! I guess artists like me just have to find the right balance between old and new school.

The new record is described by you as a “not sad sad record”. I hope you don’t mind me saying so, but for me it really sounds as a cynical album.
Definitely. There’s more anger in the songs, especially in California or St. Tropez/The Hustle. A track like Baby Hold On is about my daughter. There’s certainly a lot of melancholy and love in there. St. Tropez/The Hustle is indeed a cynical one, but It’s Easy To Be Alone is actually one of the most positive songs I ever have written. You know that I had a single called Holidays Are Nice and I noticed people don’t really listen to the lyrics. They were just thinking: oh Robin is writing happy songs now... you know, holidays are nice. I knew when I wrote Baby Hold On that there was a new direction for Sophia. Well new, I mean it’s not sad-sad.

I tried a lot of times, but I really don’t understand the title: As We Make Our Way (Unknown Harbours). Can you, and what’s the meaning of that anchor on the sleeve?
There are two elements in the title, that’s why I put two titles on it. As We Make Our Way originally was named As I Make My Way because I’m not allowed to stay in Belgium, in the UK or even in Europe. The reason why I changed it in “our” way is because I noticed that a lot of my friends are in a similar situation. Everybody’s life is changing so much these days, or friends who have a relationship of 20 years and now certainly realize: oh, where are we going from here? Unknown Harbours is because we all are wondering where it’s going to be. Nobody, including myself, has a clear vision where it will end.

Every artist will say that his newest album is the best. I guess you will say it too, but I really heard that you’re looking for new directions on this one. I mean a track like California is very uncommon for Sophia, not?
It is. A song like You Say It’s Allright was like a teaser track and a lot of people said it was like The God Machine, and so they thought it was great. But actually I don’t think it is, as the textures are different, but it has indeed the same hypnotic kind of trance

California is like the most indie track you ever made...
Exactly. It’s different than all the other songs I ever wrote.

Do I offend you if I say it’s actually a poppy album?
No, I am so glad you say it, as it is actually true. This album just has a sort of color that gives it a more happy feel.

You have recorded your new album in three cities: London, Brussels and Los Angeles. Recently Joe Jackson did the same for his newest album as he thought every city has a different atmosphere. Is this also the reason why you did it?

To be honest, the main reason I did this was because I was deported from Belgium. I couldn’t stay in Brussels, they gave me seven days to leave and also I couldn’t stay in the UK as I didn’t have a work permit over there, so I really was forced to record this album in three different cities. But the good thing is that a track like St. Tropez couldn’t have been written if I wasn’t kicked out of Belgium. You know, I wasn’t in California since my mother passed away. It has been fifteen years ago, and I was basically a kid when I was in California the last time. But now I’ve been there, it was like a cultural shock for me as human nature changed so much.

So you lived in Brussels. What do you think of that city?
Well, I still have an appartment in Brussels. The thing is, I love Brussels, it is one of the least expensive capital cities in Europe. It’s the center of everything, I see all my friends here during gigs at the AB or at the Botanique. And the main reason why I choose Brussels was for my daughter as she lives in London and thanks to the Eurostar she can come over here in 2 hours time.

I always linked Sophia with the DIY ethics. From the early beginning you released everything on your own label Flower Shop Recordings. I guess the DIY thing is very important to you, not?
You know the managing director of PIAS was actually the guy who ran Bang! Records and he released the first recordings of The Flower Shop Recordings, so in a way I still am working with the same people. We’re sitting here at this lovely building of PIAS, and I just can say that it feels like a testament to the people who work here. I myself had to stop with releases from other bands as it’s so hard. I mean for smaller labels it’s definitely hard, but for smaller companies like City Slang, Domino or PIAS it’s different. They still can have big success if they’re smart. Big companies don’t have any passion, for them it’s just the same if they sell perfume or dog food. Look over here, we see posters of Nick Cave, The Young Gods or Daan who is a good friend of mine. On my label I did 18th Dye, Ligament or Swervedriver. I really do think that I will put out again singles, and I’m not saying this because it’s Record Store Day soon. I just want to try that big atmosphere back.

Your former band The God Machine is completely cult now. These days people ask insane prices for your releases on Discogs, but back then The God Machine was rather small.
It doesn’t surprise me to be honest. The reason is because there are a lot of our fans who want to have these releases. And I’m smart enough to know that there are also record collectors who just watch those prices and want them in their collection. An EP that originally cost £2.99 pounds is now like £100. That’s indeed insane as Sophia never was in a mag like Record Collector.

Maybe it was because The God Machine was also popular among shoegazefans?

Sure, and now bands like Slowdive reformed. In fact, it’s kind of funny as we all saw them in venues with 50 people, just like Chapterhouse or Ride. The God Machine is similar with Sophia as you can’t categorize it. We were too heavy for the indie crowd, and we were too indie for the heavy fans. We were kind of right in the middle. A lot of time we got asked to support bands that have nothing in common with us. Do you know that our record deal with our American company fell apart because we refused to play with Soundgarden and Slayer? We said: that’s not our scene, let us play with PJ Harvey or so, but they didn’t understand us and simply dropped us.

Sadly we have to end, so I want to ask you something I was always wondering. I always compared your music with Adrian Borland as he’s a lonesome troubadour as well. Does this make sense?
Who, you say?

Adrian Borland of The Sound.
No, but a good friend of mine said it to me as well and told me that I had to check him out, but I never got the chance to listen it. Didn’t they have all those reissues out?

Yes, it’s them.
Were The Sound big in the UK?

No, but quite big outside.

Well, then we surely have something in common, right?






EXISTENTIAL DRIFTING: ROBIN PROPER-SHEPPARD TALKS NEW SOPHIA LP AND LIFE’S PRIORITIES
(by Chris Hegholtz, nbhap.com, 14/04/1016)

As Robin Proper-Sheppard prepares the release of his first solo LP in seven years it's time for a reflective talk about his life as an artist and musician.

You know, it’s not an easy job to conduct an interview. It’s got nothing to do with experience or rules. No matter how experienced a journalist you are, you can never be sure of the outcome until the talk is completed. It’s the nature of the beast, really. The situation in which an interview takes place is as much artificial as it is odd. The interviewer wants to find out useful information that are, well, worth telling whereas the interviewee wants to sell a product. Very often it is the case that the latter answers the same questions over and over again within a short period of time or even within days. Then the journalist might feel a bit guilty for asking said questions. However, this needn’t always be the case. And then you’re lucky enough to share an experience that is constituted by three essential aspects: a place where you feel comfortable, two personalities set in this place and the chemistry between them.

In case of my interview with SOPHIA, I meet mastermind Robin Proper-Sheppard at Hallmackenreuther in Cologne. Of course, it’s not the somewhat difficult to pronounce name of the bar that will strike you most. The café is peacefully located next to a church and its entry is a bit unremarkable. Inside, the light is pleasantly dimmed and you find younger and older folks sitting on furniture that resemble the cup chairs of the 70s. They read magazines or newspapers, they talk. And it’s like you can read in everybody’s eyes: Don’t tell anyone about it. It’s a secret place for the adepts and you’re part of it. You belong here. In a way, it’s a bit of a nostalgic place. It’s been seven years since the last Sophia record came out. What follows, is more than an interview about SOPHIA’s new record As We Make Our Way (Unknown Harbours), it’s a sincere conversation about life.

The man I only know as SOPHIA stands up and asks me what I would like to drink. Then he walks downstairs and orders mineral water. I’m pleasantly surprised by this rather unusual greeting. ‘I’m as much DIY as it gets’ says Robin. I wonder what he did during the past seven years and how it feels for him to be back in the business.

Robin: Well, I was living in Brussels and I’ve actually been producing a couple of Belgian and German bands. Also, I’ve always been writing songs but I didn’t feel that I had an album that actually said something about my life and said something about the bigger things around of me until now. I mean I could have done a record five years ago but it would have just been a record for the sake of doing a record. And I can’t do that. I think the people who appreciate SOPHIA expect a little more than that.
I had finished It’s easy to be lonely and The Drifter and it felt like I had the two songs that kind of expressed really where I was in my life. I was still drifting, obviously. In It’s easy to be lonely the first verse ends ‘We’re the sum of our choices and the mistakes that we make’ and the second verse ends ‘We’re the sum of our choices and the chances we take’ and to me it was almost an epiphany that I could write something so positive. Although the song is called It’s easy to be lonely I think it’s a very positive song and I realised that what I was expressing had changed.

You mention an interesting point because when I was carefully listening to the record I had the impression that on the one hand you clearly tell of personal experiences and sort of your own life as we know this to be the case from previous records. But on the other hand it occurred to me that, possibly especially due to the choice of your words and formulations, you also observe what’s going on around you, referring to the fast-paced society we live in today as there are statements like ‘Everybody’s running from something’, ‘It’s all about the hustle’ and ‘I don’t know what we’re always resisting’. So, there’s not an exclusive ‘I’ but also a ‘we’ in the lyrics. Talking about the ‘I’ first and the new positivity that you discovered in your lyrics, has your view on life or your inner attitude somehow changed?

I have this kind of joke going on that I’m an optimistic pessimist, you know, and the thing is that a lot of times when I get, for example, into a relationship I’m asking a lot of questions. This is what Don’t ask is about. On the surface I’m telling myself I just want to know as much as I can about this person but there’s obviously something inside of me that thinks if I dig deeper and only deep enough I will uncover something that is dark and it’s going to upset me and gives me a reason to leave a situation which leads back to ‘I don’t know what we’re always resisting or what we’re even kicking against’.

Talking about Resisting in terms of the ‘we’ in the lyrics, is there anything we shouldn’t resist?
I think as time is going on we resist a lot of things. Sometimes we even resist things that we know are good for us simply because a lack of believe in ourselves and that’s also got to do with why so many relationships fall apart. I think if we didn’t resist everything all of the time, so much more positivity, so much more positive things in life could come out of it. That makes me kind of sound like a hippie although I’m not a hippie at all, you know. But I think we resist a lot. Maybe we need to have a little more faith in our instincts and in our emotions.

That’s a beautiful message.
Yeah, I can say that, still I can’t say that I live it all the time.

That’s got partly to do with my impression that you also comment on the fast-paced society and its side effect that we might probably resist too many things due to the vast number of opportunities and chances that we have. As a consequence we’re constantly questioning our actions, decisions, choices, basically our lives altogether. Sometimes I find myself questioning something particular only to find the bad in it. That’s why I lik and could well relate to the line ‘So don’t ask what you don’t want to know’ in Don’t ask. Also, as part of the story, we’re constantly on the run and on the go, we ‘hustle’ a lot though the days. That’s why I loved the anchor on your artwork for the new record. Is it like music can be one of the anchors of our lives? Something we can hold on to and rely on? I listened to your album shortly after the terrorist attacks in Brussels and although I was thinking about stuff it helped me to drift off.
Actually, I recorded the majority of the album twice. We had our first recording session back in 2014 and after that I threw away eight of the songs. Well, I re-recorded most of them because when I listened to them back then it didn’t allow me to do what you said this record did to you. You were thinking about what’s going on around you in your life and it kind of let you drift away and think about things that were going on around you. The music was kind of there and it influenced your feelings a bit but it didn’t steel your attention whereas the original recordings didn’t allow me to feel this way. You know, I would listen to them and I wasn’t able to drift off and I want to be able to do that with my own music as well. It felt like I kind of failed because if I can’t drift off to my music then how can I expect anybody else to drift off to my music? That’s really an important part of music. It should basically help you to free your thinking a bit and allow you to move in different directions.

I guess one of the reasons why I could also relate to the lyrics is that basically you have a clue what it is about as they’re personal lyrics but at the same time they appear to be a bit abstract when you sing verses like ‘I don’t know what we’re always resisting’ or ‘Everybody’s running from something’. So, you immediately start thinking …
… ‘what is my something?’

Exactly. And that’s the beauty in it.
I think that’s a big difference between this record and previous SOPHIA records. If you listen to the early albums you knew that I’d had my heart broken and that I’d been in a relationship and it is pretty much all there. And for this new record I was trying to find what I can sing about and what can I offer the people that they are going to be able to take into their own life. It’s the first SOPHIA record I’ve ever done that isn’t just about me.

One of the most outstanding tracks on the new record is probably The Drifter. It kind of embraces both sadness and hope. Will we ever arrive?
This is not to make you feel depressed but I think one of the things you realise as you get older is that you never really know. One of the reasons why I called the album As We Make Our Way (Unknown Harbours) is because so many people I know in their 30s, 40s and 50s come to a point in their lives where they think they know everything, you know, like getting married, starting a family, and all of a sudden like in one moment it’s all gone and in their whole life everything spins around and they find themselves back in that situation where they don’t really know where they’re going and that is what the album title is about. I originally called the album ‘As I make my way’ but then I realised with all the music and people relating to it … I realised this record wasn’t about me, it was about ‘as we make our way’ just as you make our way.

I am about to ask Robin if he travelled a lot during the past seven years when he notices that my mobile phone is indicating an incoming call. It’s my mum calling and he encourages me to answer the phone. By pure coincidence, she wants to know about my flight to Rome the following day. Robin tells me that he’s just come back from the Eternal City and asks where I would stay and what I’m planning to see. It’s amazing to realise the amount of interest he shows for the conversation. Apparently, Robin didn’t travel a lot during the past years and states that he was ‘kind of exiled in Brussels’. But he’s also lived in London and went back to the States for the first time since his mother died including a trip to California where he grew up but hadn’t been for a period of 15 years.
First I was excited to be back there but after a while I just realised that it wasn’t my home anymore and I can’t go back to California. That was quite a big realisation for me, you know, finally accepting the fact that where you are born isn’t your home.

Would you say that Brussels is more like your home nowadays?
I love Brussels because it’s like a little village and I’ve got so many good friends there but it’s not my home. I love living there but it’s not my home. It’s the same with London where I’ve lived in and off for 25 years now. It’s like I don’t have a home right now.

Robin makes a short break and you can clearly see that he’s thinking about some final words. After a while he adds:

‘There is no ‘concrete’ in my life right now, that’s for sure.’

In a way, these words reassure me. We’re all drifters, baby, drifting along to the beautiful music of SOPHIA.




SOPHIA, IL VIAGGIO SENZA META DI ROBIN PROPER-SHEPPARD
(by Claudio Todesco, Rockol.it, 08/04/2016)

Robin Proper-Sheppard si alza, mi stringe la mano e chiede del tempo prima di iniziare l'intervista. Si risiede, mette le mani sulla tastiera del MacBook e risponde alle e-mail che ha ricevuto da quando è stata diffusa la notizia dell'attacco terroristico a Bruxelles. Il leader dei Sophia vive fra Londra e la capitale belga, non lontano da Molenbeek. "Heartbreaking", sussurra e intanto risponde a chi gli domanda dov'è, come sta, se è tutto ok. Scopro che lui, americano trasferitosi a Londra un quarto di secolo fa, non ha mai preso la cittadinanza inglese e da allora vaga per l'Europa. E del resto lo sradicamento, la lontananza, la mancanza di un baricentro e il senso di caducità delle cose sono temi centrali dell'album dei Sophia che uscirà il 15 aprile, "As we make our way (Unknown harbours)". È un disco di luoghi e di sentimenti espressi con la consueta misura, con il passo lento e malinconico che caratterizza la musica dei Sophia.

Robin Proper-Sheppard si è trasferito a Londra all'incirca venticinque anni fa. Lì, in piena sbornia alternative rock, ha posto le basi per l'attività dei God Machine per poi cambiare radicalmente stile e inventarsi il progetto Sophia. Era il 1996 e la risposta alle atmosfere malinconiche dell'album "Fixed water" fu sorprendente. "E io che pensavo fosse troppo soft", racconta. "Sarei tornato in California e invece il primo album dei Sophia ha venduto per la mia piccola etichetta più dei due dischi dei God Machine messi assieme, che pure erano usciti per la PolyGram". E così è restato in Europa, ma non avendo la cittadinanza inglese chiede permessi di lavoro, spesso della durata di soli sei mesi. Avrebbe potuto risolvere il problema sposando la madre di sua figlia. "Ma il matrimonio per me è una cosa importante e non ho voluto farlo solo per risolvere i miei guai con i visti. Quando è finita la nostra relazione, dopo otto o nove anni, mi sono accorto di avere perso un'occasione. Ah, maledetto, romantico Robin".

Il che ci porta a Bruxelles. Alla fine del 2011 Proper-Sheppard si è esibito a un festival tedesco con una sezione d'archi. Stava rientrando in Inghilterra quando è stato fermato alla frontiera. "Ero in Europa da una settimana, ma sul mio passaporto c'era un timbro fatto a Zurigo un anno prima. Mi è stato detto che ero in Europa illegalmente e che non avevo diritto a rientrare nel Regno Unito. Mi hanno ammanettato e arrestato, mi hanno preso le impronte digitali e mi hanno dato un foglio di via. Dovevo lasciare l'Europa entro una settimana. Ho protestato: dove posso andare? Dov'è casa mia? Non gli Stati Uniti, che ho lasciato una ventina d'anni fa. Non è un nostro problema, m'hanno risposto. Ed eccomi allora tornare in California per la prima volta da quando è morta mia madre, una quindicina d'anni fa. È stato traumatico. Ed è così che è nata 'California', una canzone su un posto che non sento più mio, un luogo dove senti forte e opprimente l'idea del sogno di fare soldi. Non c'è niente da fare, sono diventato europeo". Alla fine, Proper-Sheppard ha chiesto la residenza in Belgio, un posto che già frequentava e che la figlia diciannovenne avrebbe potuto raggiungere in un paio d'ore.

Questo senso di precarietà e transitorietà è finito nelle canzoni di "As we make our way (Unknown harbours)" e in particolare in "The drifter", il girovago, che ritrae l'esistenza randagia di Proper-Sheppard attraverso una versione "countryficata" dei Cure - la definizione è sua. "C'è questo senso di caducità nel disco, vero? C'è la mancanza di un posto da chiamare casa e non è solo un fatto fisico, geografico. Questo senso di precarietà l'ho sperimentato anche nelle relazioni. Non mi fermerò da qualche parte solo perché sento il bisogno di avere una casa e non mi legherò a una donna solo perché ho bisogno d'amore. Continuerà il mio viaggio finché non avrò trovato il posto giusto. Però questo è anche il primo disco in cui non parlo solo di me stesso e del mio cuore infranto. Ecco perché ho cambiato il titolo da 'As I make my way' in 'As we make our way', c'è un passaggio dall'io al noi". In quel noi c'è la figlia cui è dedicata "Baby, hold on" in cui si citano Milano e Monterosso, nelle Cinque Terre liguri, "il ricordo di una vacanza estiva fatta assieme quando lei aveva 10 anni, uno dei momenti più belli della mia vita. E se c'è una cosa di cui sono orgoglioso è che le mie piccole, tristi canzoni mi hanno permesso di crescerla e mandarla a scuola".

Robin Proper-Sheppard esprime entusiasmo e vitalità quando parla. Non è la persona che uno s'aspetta ascoltando i dischi dei Sophia. "Non me lo so spiegare. Quando comincio a suonare, anche nella giornata più allegra, anche in quella in cui ho ricevuto un'ottima notizia o conosciuto una ragazza fantastica, esce fuori immancabilmente la mia parte più cupa ed emotiva. Forse è il modo in cui guardo la vita". In "As we make our way (Unknown harbours)" questa idea di musica è tradotta in suoni elettro-acustici misurati, arpeggi ripetuti su cui s'appoggiano poche note, gli stessi accordi suonati su corde diverse di due chitarre, tracce di pianoforte verticale preparato sovrapposte. Sono canzoni che crescono lentamente, anche quelle più intense ed elettriche, anche quelle caratterizzate da suoni di sintetizzatore. "Una delle mie etichette, non dirò quale, mi ha chiesto di spostare il pezzo strumentale 'Unknown harbours' dall'inizio alla fine del disco. Robin, m'hanno detto, la gente su Spotify ascolta solo 30 secondi e se non trova subito un pezzo forte passa a qualcosa d'altro. Fanculo, non mi farò influenzare dagli utenti di Spotify. Sono troppo old school per farlo. Conto sui fan hardcore, quelli che ascoltano i dischi dall'inizio alla fine. È per loro, è per rispettarli che non ho pubblicato un album per sette anni. Ho voluto aspettare di avere le canzoni giuste e non è stato mica facile perché quando non lavori non guadagni. Ho 46 anni, non ho una casa, non ho un'auto, non ho un cane. Non appartengo a nessuno, non appartengo a nessun posto. Ho solo la mia musica".




DE WONDERE WERELD VAN SOPHIA – ‘Als ik geen pijn voel, heb ik het gevoel dat ik niet leef’
(by ob, HUMO, 12/04/2016)

Robin Proper-Sheppard is geen onbekende in België. In de vroege jaren 90 kwam hij samen met zijn band The Godmachine naar Europa, en sindsdien verblijft de Amerikaan vooral in Brussel en Londen. Na het overlijden van bassist Jimmy Fernandez zag een nieuw muzikaal collectief het levenslicht: Sophia. Jarenlang was de gang van zaken: liefdesrelatie loopt stuk, plaat – geboetseerd uit verdriet en gal – komt uit. Maar zeven jaar na zijn laatste album breekt Robin met die gewoonte.

Ik tref een opmerkelijk goedlachse Robin in de lobby van PIAS – hij heet nauwelijks geslapen. Hij is druk in de weer met zijn mailinglist: een vertrouwelijke correspondentie met enkele duizenden van zijn trouwste fans. Een bezigheid die hem na aan het hart ligt.

HUMO Volgens Schopenhauer bestaat het leven uit pijn aan de ene kant, en verveling aan de andere.
Robin Proper-Sheppard «In plaats van ‘verveling’ zou ik ‘leegte’ zeggen. Als ik geen pijn voel, heb ik het gevoel dat ik niet leef. Veel van mijn muziek komt voort uit pijn. Emotionele pijn en beroering hebben lange tijd een grote rol gespeeld in mijn leven. Ik wil niet meer met die pijn leven, maar tegelijkertijd wil ik ook niet in de leegte dwalen.»

HUMO Wil dat zeggen dat je de misère die onvermijdelijk met liefde gepaard gaat, eindelijkgeaccepteerd hebt?
Proper-Sheppard «Ik heb geaccepteerd dat ik me waarschijnlijk nooit echt ergens zal thuis voelen. Weet je dat ik een tijdje geleden ben gedeporteerd uit Europa? Opeens was ik voor het eerst in ruim een decennium weer in Los Angeles. Ik realiseerde me dat Amerika niet mijn thuis is. Maar Londen en Brussel evenmin.
»En wat de liefde betreft? Ik denk niet dat ik het ooit zal begrijpen. Sinds de laatste plaat (‘There Are No Goodbyes’ uit 2009, red.) heb ik niet de behoefte gevoeld om mezelf weer in een serieuze relatie te storten. De laatste heet te veel pijn gedaan.»

HUMO Heeft het daarom zeven jaar geduurd eer ‘As We Make Our Way (Unknown Harbours)’ er kwam?
Proper-Sheppard «Als het niet over gebroken harten gaat, vind ik het best moeilijk om te schrijven (lacht). Daarom is deze plaat zo anders: in plaats van te zwelgen in gebroken harten, ben ik gaan terugkijken op mijn leven.»

HUMO Welke inzichten leverde dat op?
Proper-Sheppard «Misschien heb ik vrede met de vergankelijkheid van liefde, van het leven. Op mijn 16de dacht ik dat ik nu wel getrouwd zou zijn en een gezin zou hebben. Ik heb dat van m’n moeder. Zij was hopeloos romantisch, ondanks het feit dat m’n vader niet bepaald een aardige man was. Ik ben nu 47: ik heb weliswaar geweldige relaties gehad en ik hou natuurlijk erg veel van m’n dochter. Maar die ware liefde? Of een thuis? Dat heb ik nooit gevonden.»

HUMO In een email aan je mailinglist schrijf je dat de plaat over spijt gaat.
Proper-Sheppard «Het schrijven van dat soort e-mails aan m’n fans is precies wat mij tot vijf uur ’s morgens bezighoudt (lacht). Vooral ‘Baby, Hold On’ draait om spijt. Het gaat over m’n dochter. Ze was best wel jong toen haar moeder en ik uit elkaar gingen. Naarmate ze ouder wordt, zie ik dat ze daar nog steeds mee zit – het idee dat ik haar heb verlaten. Terwijl ik altijd in haar leven aanwezig ben geweest. Nu ze ouder wordt, en ik haar beter leer kennen – ze gaat dit jaar trouwens filosofie studeren – doet het me veel pijn om te bedenken dat het desondanks misschien niet genoeg was.»

HUMO Heb je soms spijt van eerdere relaties?
Proper-Sheppard «Het nummer ‘The Drifter’ begint met: ‘She asked me: where have you been all my life?’ Ik kan me dat voorval nog goed herinneren: ik lag op de bank in m’n appartement in Brussel toen een meisje dat aan me vroeg. Ik antwoordde: ‘Where all the monsters hide.’ Niet dat ik een slecht persoon ben – ik ga nooit vreemd of iets dergelijks, maar mentaal ben ik nogal complex en dat kan moeilijk zijn voor een geliefde.»

HUMO In een interview van een paar jaar geleden zei je dat het publiek erg veranderd is sinds het begin van Sophia. ‘Op veel vlakken keren we terug naar de idiotie van heavymetalbands.’ Wat bedoelde je daarmee?
Proper-Sheppard «Zei ik dat? Ik had zeker een slecht humeur die dag... Maar het klopt wel een beetje. Wat ik minder leuk vond aan het The Godmachinepubliek van vroeger, was dat sommige fans eigenlijk gewoon heavy metal wilden horen. Alles was goed, zolang het maar hard was. Terwijl ik ons helemaal niet als een heavymetalband zag. Ik bedoel, ik hou van The Cure. Dat is mijn favoriete band. We coverden Bauhaus, want dat vonden we leuk. Tegelijk maakten we luide en intense muziek, dat klopt. Dat is de ironie van mij als muzikant: aan de ene kant schrijf ik rustige ballads, maar aan de andere kant hou ik er ook van mezelf te verliezen in een muur van gitaargeweld. Mijn jongere publiek, dat is opgegroeid met Sophia en The Godmachine niet goed kent, houdt helemaal niet van dat harde werk. Toen de single, ‘Resisting’, uit kwam, kreeg ik een email van een meisje uit Hamburg. Ze zei dat ze het nummer wat minder vond. Te hard naar haar smaak. Maar ‘The Drifter’ gaat ze geweldig vinden. Dat weet ik zeker!»




LES MALHEURS DE SOPHIA, ACTE VI
(by Charles Van Dievort, La Libre, 13/04/2016)

Après un long silence, le collectif de Robin Proper-Sheppard sort un nouvel album. Retour sur une aventure musicale ô combien torturée. Après sept années de silence discographique, Robin Proper-Sheppard est de retour aux affaires avec un nouvel album de son collectif Sophia, le sixième. Intitulé "As We Make Our Way (Unknown Harbours)", il contient dix perles ciselées avec patience, dont le magnifique "The Drifter". Un disque qui à l’écoute résume parfaitement la carrière du groupe. On y trouve des ambiances des débuts rappelant "Fixed Water" (1997), des rythmes entraînants façon "Oh My Love", le tube indé de 2004, ou aussi efficace que le rouleau compresseur qu’est "River Song" (1998). La marque de fabrique de Sophia est au rendez-vous. Voilà dix titres truffés de mélancolie et de tristesse mais de toute beauté et teintés d’une note d’optimisme. C’est en tout cas ce qu’affirme l’intéressé.

Sans port d’attache
"C’est la première fois, explique l’Américain, qu’un disque de Sophia n’est pas la conséquence d’une rupture sentimentale mais qu’il parle de moi, de ce qu’a été ma vie jusqu’ici et de ce que je ne veux plus qu’elle soit." Car Robin Proper-Sheppard est un être pour le moins torturé. Chez lui, la fin de toute relation sentimentale s’apparente à un déchirement et ce sont ces épreuves qui depuis une vingtaine d’années nourrissent tous les albums de Sophia.

A 48 ans, c’est aussi un déraciné, toujours en pétard avec les services de l’immigration ici en Europe. Sa Californie natale, qu’il a quittée à l’aube des années 90, n’est plus qu’un lointain souvenir, explique-t-il. "J’y suis retourné une dizaine de mois après 15 années d’absence et j’avais l’impression d’être un touriste dans mon propre pays. Je ne suis pas en phase avec ce qui se passe là-bas. Le simple fait que quelqu’un comme Donald Trump puisse y être populaire me désespère. Je n’attendais qu’une chose, c’est de revenir en Europe."

Quant à ses débuts dans la musique, ils ont été douloureux. Son premier groupe, The God Machine, se désintègre en 1995 suite à la mort de son bassiste Jimmy Fernandez, terrassé par une attaque cérébrale. Deux ans plus tard, Robin Proper-Sheppard refait surface au sein du collectif Sophia. Le changement de registre est alors saisissant : aux oubliettes le rock lourd et sombre, teinté de métal mais toujours mélodieux, de God Machine, place aux guitares acoustiques et à de somptueux arrangements qui ne cesseront de se sophistiquer avec le temps. Car tout l’art de l’Américain, c’est donner l’impression que sa musique est simple alors qu’elle ne l’est pas.

A la poubelle
Robin Proper-Sheppard, c’est aussi un artisan. Il travaille à l’ancienne, "comme le faisaient nos grands-parents", dit-il en riant aux éclats. Avec Sophia, il fait tout et depuis toujours. Il est à la fois l’ingénieur du son, le producteur, celui qui appuie sur les boutons de l’enregistreur à bandes magnétiques chargé de capter le fruit de sa créativité.

Et quand la magie n’est pas au rendez-vous, il n’hésite pas à tout jeter à la poubelle, quitte à se retrouver sur la paille. C’est ce qui est arrivé avec "As We Make Our Way (Unknown Harbours)". "Peu après mon concert au Botanique en 2014, j’ai jeté les huit titres que nous avions enregistrés, dit-il. Tout le monde avait bien joué, mais en réécoutant les chansons, la magie n’était pas au rendez-vous. J’ai appelé mon batteur pour lui dire qu’il fallait tout recommencer mais en changeant de technique d’enregistrement. Les rythmes devaient être moins carrés, plus souples. Et ce fut la révélation. Les chansons sont apparues comme elles devaient être."

Le résultat est là : un très bel album qui ravira les fans de la première heure comme les autres. Un retour gagnant pour un groupe qu’il convient aussi de voir sur scène tant les prestations sont belles.




INTERVISTA: SOPHIA
(by Stefano Bartolotta, indie-rock.it, 14/4/2016)

Ho incontrato Robin Proper-Sheppard a Milano durante un promo day per l’ultimo album dei Sophia, 'As We Make Our Way (Unknown Harbours)', che esce venerdì, a 7 anni di distanza dal precedente. Le sue risposte descrivono quanto gli è accaduto negli ultimi anni, musicalmente e personalmente, e quanto questi due aspetti della sua vita si influenzano l’uno con l’altro.

Indie-Rock.it - Non hai fatto musica tua per diversi anni, ma hai continuato a registrare e a produrre album per altri musicisti. Questa esperienza è stata utile per non perdere contatto con la musica o per rinfrescare il tuo stile?

Robin Proper-Sheppard - No, ho continuato a scrivere musica per tutto questo tempo, avrò 50 canzoni nel mio computer, ma in realtà, fino a quando non sono tornato in California, non sentivo di avere un collegamento tra queste canzoni, che ci fosse il tipo di musica che possa portare a fare un album. Normalmente, i dischi dei Sophia sono su una ragazza, ogni album rappresenta un momento in cui ho avuto il cuore spezzato, ma dopo ‘There Are No Goodbyes’ ho deciso di prendermi un po’ di tempo lontano da relazioni serie, e senza avere il cuore seriamente spezzato, non c’era quel tipo di disco dei Sophia. Poi ho dovuto tornare in California, non ci ero tornato per 15 anni, e mi sono reso conto che l’America non era più la mia casa, e questo in qualche modo ha fatto sì che la mia mente si concentrasse. È difficile da spiegare ma è capitato tutto insieme così, dopo 7 anni ho visto una strada dall’inizio alla fine. Poi c’è stato comunque bisogno di tanto tempo, ho registrato l’album due volte e ho buttato via la prima versione.

Forse, questa è la la risposta alla mia prossima domanda… Nel 2014 hai pubblicato ‘It’s Easy To Be Lonely’ e il disco era atteso per l’estate, poi cos’è successo?
Quello che è davvero successo è che, per prima cosa, ho registrato due volte l’album nel 2014, ma poi, alla fine del 2014/inizio del 2015, sono stato espulso dall’Europa e ho dovuto tornare in America e mi hanno dato un preavviso di 7 giorni, hanno detto che dovevo andare via e questo era.

Stai presentando questo disco dicendo che “è un disco dei Sophia, ma è diverso”. Secondo me, la differena più grande è un suono molto più pulito e penso anche che sia molto più pieno, cerchi proprio di occupare tutto lo spazio possibile.
Penso che ci fosse molto spazio in ‘There Are No Goodbyes’, principalmente perché avevo il cuore così spezzato mentre stavo facendo il disco, da non riuscire nemmeno a ascoltare musica e non voler prendere tempo a ascoltarla, volevo che le canzoni fossero fatte, i testi fossero fatti, era come quando rompi con qualcuno di cui sei così innamorato da non riuscire nemmeno più a guardare una sua foto. Con questo disco, avevo a che fare con cose diverse, essere espulsi è davvero una cosa grossa. Quando hai un pezzo di carta del Governo che ti dice che devi andartene in 7 giorni, e non sai quando potrai tornare, e devi capire che non ero stato in America per 15 anni, non avevo letteralmente messo piede in America da quando mia madre è morta nel 2001, e non sapevo quando sarei stato in grado di tornare in Europa, se tra 6 mesi o tra 5 anni. Questo ha fatto sì che mi concentrassi sulla musica in un altro modo, e probabilmente anche sulla produzione.

L’altra cosa che trovo abbastanza diversa nel disco è il modo in cui hai usato il piano. Sento molta più importanza per il piano in questo disco.
È strano che tu dica così, perché io non so come si suona davvero il piano e finisco sempre per prendere delle note che mi servono per le atmosfere. Normalmente, se William Foster avesse suonato, avrebbe suonato dei grandi accordi e cose così e in certi aspetti sento che c’è meno piano in questo disco, però, allo stesso tempo, penso che quando lo guardi, è il ruolo che gioca il piano nelle canzoni a essere importante, e effettivamente è un ruolo più importante. Non ci ho mai ripensato a questa cosa.

Ci sono un paio di canzoni, ‘The Hustle’ e ‘It’s Easy To Be Lonely’, che mi sembrano più simili al passato. Forse sono state scritte prima delle altre? L trovi anche tu più simili al tuo passato rispetto alle altre canzoni di questo disco?

In realtà, ‘The Hustle’ è una canzone molto nuova, ma penso che esista un ceto sound dei Sophia e se parti dal primissimo disco e vai avanti per tutto il percorso, c’è un certo collegamento. Alcuni dischi sono più duri, altri più soft, ma c’è sempre un collegamento se percorri tutto il percorso dei Sophia. ‘It’s Easy To Be Lonely’ e ‘Resisting’ le avevo iniziate intanto che stavo facendo ‘There Are No Goodbyes’, probabilmente ho usato una settimana di lavoro solo per ‘Resisting’, solo la parte in mezzo. ‘It’s Easy To Be Lonely’ inizia nel 2008, ma solo nel 2014 è accaduto che ero seduto nel mio appartamento a Bruxelles e finalmente ho trovato la linea di testo, e una volta che ce l’avevo, la canzone si è costruita.

Di solito, quando pensiamo a una canzone dal punto di vista critico, la dividiamo in diversi elementi, la melodia, il suono, il testo, pensiamo a queste cose come a elementi separati. Ma per la tua musica, ho sempre avuto l’impressione che dobbiamo pensare a essa come a una cosa unica, non ho l’impressione che tu lavori prima sulla melodia, poi sul testo, poi sul suono, ma che l’intero processo sia integrato.
Assolutamente, e con questo non dico che certe volte io non debba lavorare sul testo in un secondo momento, o sulle strutture in un secondo momento, però tutte le mie canzoni iniziano e ci sono le parole e c’è un’atmosfera, e forse è come quando stai dipingendo un’immagine, inizi a dipingere e vedi come sarà l’immagine anche quando sei proprio all’inizio, e hai tutti i diversi elementi nell’immagine. Questo è proprio il modo in cui lavoro, se non ho una scintilla iniziale non mi metto nemmeno a scrivere le parole, non è che ho dei riff di chitarra a cui servono le parole, se non arriva tutto insieme, non è una canzone.

La tua carriera è piuttosto lunga e hai visto tante tendenze musicale cambiare. Penso che oggi le cose che vanno di tendenza siano molto lontane dai Sophia, probabilmente non sei mai stato così lontano dalle tendenze come ora. Però, alla fine, stai avendo dei grandi riscontri al tuo ritorno, basta guardare la pagina Facebook. Ti senti effettivamente lontano da ciò che è trendy?
Beh, però cosa è trendy? Uno dei gruppi con maggior popolarità sono i War On Drugs e non penso che siamo così lontani da loro. I National sono un gruppo importantissimo e non penso che siamo troppo lontani nemmeno dai National. Penso fermamente, e probabilmente per alcune persone questa cosa è positiva, mentre per altri è negativa, che una delle cose che possono essere dette sui Sophia è che nessuno sia mai stato in grado di dire “OK, i Sophia fanno questo tipo di musica”, da un ceto punto di vista siamo troppo soft per chi apprezza la musica dal suono duro e abbiamo un suono troppo duro per chi apprezza la musica soft. Era lo stesso coi God Machine, eravamo troppo indie per il pubblico heavy metal e troppo heavy metal per il pubblico indie. Onestamente, non mi sento più lontano ora da ciò che va di moda rispetto a quanto mi ci sentissi in passato, penso che siamo sempre stati in un’area leggermente strana.

Sulla pagina Facebook, ci sono circa 20 persone elencate nel "Sophia colllective".
E in realtà è anche più grande!

In che modo ognuno è parte di questo "Sophia collective"?
Principalmente, sono persone che mi sono rimaste attorno, che conosco, nelle quali in qualche modo credo, molti dei miei musicisti hanno una propria band o hanno suonato in altre band e la mia idea è che non voglio dire “no, guarda, tu devi far parte solo dei Sophia”. Negli ultimi 20 anni, ci sono persone che ci sono sempre state quando ne avevano la possibilità, e questo è il collettivo. Non c’entra niente essere uno che suona bene o male, c’entra credere in ciò che sono i Sophia e nel contesto emotivo.

Ho visto che sei in tour con la band e penso davvero che queste canzoni siano particolarmente adatte a essere suonate con la band.
Assolutamente!

Quindi suonerai solo con la band o farai anche dei concerti da solo?
Una cosa che ha iniziato a piacermi tantissimo l’anno scorso sono i concerti in soggiorno, quindi non so se farò un vero e proprio tour acustico, penso che se lo farò, andrò solo nei soggiorni delle persone. È semplicemente troppo più divertente e più intimo. Però, detto questo, ho dei nuovo musicisti nella band, e il mio chitarrista, il mio bassista e il mio pianista sono in grado di suonare tute le tastiere di cui ho bisogno, poi sanno cantare, il chitarrista ha la voce di un angelo, quindi ho anche delle eccellenti voci secondarie. Parlando di ‘It’s Easy To Be Lonely’, quando l’abbiamo fatta per la prima volta, nel 2014 avevamo fatto un paio di concerti in giro, eravamo in 7 sul palco, ma ora che abbiamo fatto alcuni concerti di riscaldamento la scorsa estate eravamo solo in 4, quindi non ero certo di voler provare ‘It’s Easy To Be Lonely’ senza tutti i musicisti che avevo nel 2014. Ma le prove stavano andando benissimo e il batterista ha detto “facciamo ‘It’s Easy To Be Lonely’” e io ho detto “non sono sicuro che riusciamo a tirarla fuori e il chitarrista: “beh, è un peccato se non la facciamo, perché ho trovato come far uscire il suono di un corno francese dalla mia chitarra” e me l’ha fatto ascoltare e io ho detto “proviamoci” – ancora adesso ho la pelle d’oca – ed è stata la miglior versione di quella canzone che abbiamo mai suonato e eravamo solo in 4, siamo arrivati alla fine e cresceva, e cresceva da un certo punto di vista è anche meglio di com’è su disco, su disco ha questa grossa sensazione di trionfo, ma come la suoniamo live, non la metterei nemmeno su disco perché sarebbe troppo facile, ma quando la suoniamo live, arriva a un certo punto verso la fine in cui è più pesante, rumorosa e profonda e è semplicemente fantastica.




INTERVIEW MIT SOPHIA
(by Leonie Wiethaup, Stageload.org, 10/04/2016)

Mit 19 vom Zuhause San Diego nach New York gezogen, ein Jahr später weiter nach London. Durch Einwanderungsprobleme nach Brüssel gegangen, dort dieselben Probleme bekommen und seitdem zwischen den beiden Städten am Pendeln. Im letzten Jahr dann zurück nach Kalifornien – zum ersten Mal seit 15 Jahren und ganze 25 Jahre nach dem Auszug – und dort schließlich die Erkenntnis, dass Amerika nicht mehr das Zuhause ist. „Alles ist unglaublich offensichtlich nicht Europa“ sagt Robin Proper-Sheppard lachend. Beinahe unglaublich, dass der Frontmann der Indie-Rock-Band Sophia überhaupt lachen kann, schließlich kam es erst am Tag zuvor in seinem Brüsseler Zuhause zu mehreren Anschlägen – unter anderem an dem Flughafen, an dem er sich noch am Vortag befand.

Wie hast du von den gestrigen (22. März) Anschlägen erfahren?

Ich war für Interviews in Mailand und als ich morgens aufgewacht bin, hatte mir eine Freundin aus London geschrieben: „Bitte sag mir, dass du gerade nicht in Brüssel bist“. Auf der Seite des „Guardian“ habe ich dann erfahren, warum sie so besorgt war. Ich kann immer noch nicht glauben, was da passiert ist. Ich weiß, dass sehr viele Menschen verletzt und getötet wurden, aber mit der Bombe im Zug und der Kalaschnikow am Flughafen – sie wollten wirklich ein Massaker anrichten. Weißt du, es bricht einem das Herz und macht unendlich traurig, wenn man an Paris denkt, aber wenn es dann noch in der eigenen Stadt passiert, ist es persönlich noch viel schlimmer.
Die Anschläge von Paris wurden ja auch in Brüssel – Molenbeek, um genau zu sein – geplant, was meinem Apartment sehr, sehr nah ist. Und als das passiert ist und die belgische Regierung quasi die gesamte Stadt dicht gemacht hat, meinten viele noch, dass sie überreagieren würden. Und jetzt passiert auf einmal so etwas. Gerade wo die Leute fast wieder zur Normalität zurück gefunden haben. Brüssel ist wie ein kleines Dorf, in dem jeder jeden kennt und sich niemand fragen will, ob es einem Freund noch gut geht oder nicht. Wir gelangen nur einfach an einen Punkt, an dem es ihnen egal ist, wem sie das Leben nehmen.

Obwohl wir darüber wahrscheinlich Stunden reden und diskutieren könnten, sollten wir trotzdem auch über deine Musik sprechen. Lass uns doch zunächst ein bisschen die Geschichte der Band Sophia zusammenfassen, die meisten unserer Leser werden die wahrscheinlich nicht kennen.
Traurig, traurig, traurig – und traurig (lacht). Viele könnten aber vielleicht The God Machine kennen, die Band, die sich später irgendwie zu Sophia entwickelt hat. Obwohl ich sogar ein Streichquartett benutzt hatte, war die Musik vom ersten Album noch sehr schwer und dicht, die vom zweiten dann aber schon zurückgenommener, was ich bei und mit Sophia auch fortgesetzt habe.
Sophia ist auch persönlicher als The God Machine, wo es sehr viel um Existentielles und Spirituelles ging. Zu der Zeit war mein bester Freund an einer Gehirnblutung verstorben und obendrein noch meine erste große, feste Beziehung in London zu Ende gegangen. Das hat mich musikalisch so beeinflusst, dass deswegen alles viel dunkler und eben auch zurückgenommener wurde. Daraus hat sich Sophia entwickelt.

Sehr oft wird Sophia als ein Band-Kollektiv um dich herum beschrieben. Würdest du es deswegen mehr als ein Solo-Projekt betrachten oder ist Sophia tatsächlich eine Band?
(zögert) Ich habe es Sophia genannt, weil ich es als eine Band sehe. Ganz egal mit wem ich arbeite, wir erschaffen immer etwas, das mich zu mehr als einem bloßen Singer/Songwriter macht. Man kann Sophia natürlich auch als ein Solo-Projekt sehen, weil es auch als ein solches funktionieren würde, aber ich möchte es so nicht bezeichnen. Sophia bin ich – und eine Gruppe von Musikern um mich herum.

Sophia wurde 1996 gegründet, was es inzwischen schon 20 Jahre alt macht. Jetzt geht es nach sieben Jahren Pause weiter – vielleicht genau wegen des 20-jährigen Jubiläums?
Ich wünschte, ich hätte daran gedacht (lacht). Ich habe es tatsächlich erst realisiert als ich wieder Interviews gegeben habe und die Leute meinten, „Fixed Water“ sei vor 20 Jahren veröffentlicht worden (Anmerkung der Redaktion: „Fixed Water“ ist das Debütalbum von Sophia (1996)). Der Anstoß war aber wahrscheinlich, dass ich wieder zurück in Kalifornien war und erkannt habe, dass das nicht mehr mein Zuhause ist, was sich dann in der Musik wiedergefunden hat.
Finanziell wäre es nur wirklich besser gewesen, wenn ich vor fünf Jahren ein neues Album veröffentlicht hätte – das wäre allerdings nicht so gut geworden und hätte auch nicht so eine starke Aussage gehabt, da bin ich mir sicher. Und, um ehrlich zu sein, hat Sophia gar nicht so ein großes Publikum und je älter wir werden, desto kleiner wird es. Hätte ich vor fünf Jahren ein Album veröffentlicht, mit dem sich niemand identifizieren kann, dann hätten wir wahrscheinlich auch noch den Rest verloren. Jetzt und mit dem neuen Album in der Tasche fühle ich mich, als könnte ich gleich noch ein weiteres schreiben.

Wie ist es für dich, nach so langer Zeit mit neuer Musik zurück zu sein? Bist du sehr nervös?

Ja! Jeder, mit dem ich im Musikbusiness zusammenarbeite, meinte, dass sich die Industrie in den letzten Jahren sehr verändert hat. Deswegen weiß ich jetzt auch nicht, was ich erwarten kann – was das Publikum oder auch die Verkaufszahlen betrifft. Was mir allerdings noch mehr Angst macht, ist, dass das neue Album ganz anders klingt als die früheren Sophia-Alben

Aber die Unterschiede gab es auch schon früher, es hat ja nie ein Album genau wie das davor geklungen. Ich persönlich finde, dass man „As We Make Our Way (Unknown Harbours)“ anhört, dass es ein Sophia-Album ist, auch wenn es viel positiver als sonst klingt.
Ich war noch nie ein Freund von einfachen Songs, weswegen es wahrscheinlich auch Jahre gedauert hat, bis ich „It’s Easy To Be Loney“ fertiggestellt hatte. Ich kann mich noch daran erinnern wie ich in meinem Apartment in Brüssel an dem Song und der Zeile „we’re the sum of our choices and the mistakes that we make“ gearbeitet habe und mir irgendwann „we’re the sum of our choices and the chances we take” einfiel, was die wohl positivste Zeile in meiner ganzen Karriere ist. Die Fertigstellung des Albums hat dennoch noch ein paar Jahre gedauert, weil ich immer wieder Sachen oder ganze Songs rausgeworfen habe – sogar noch am letzten Tag im Studio.

Bist du wirklich so ein großer Perfektionist?
Ja, manchmal schon. Ich habe auch fast das gesamte Album zweimal aufgenommen. Die erste Version habe ich aber nicht weggeworfen, weil ich so ein Perfektionist bin, sondern weil ich einfach nicht das Gefühl hatte: Das ist genau das, was ich wollte. Ein Album kann noch so perfekt aufgenommen sein, hat es kein Gefühl, ist es nicht nur unperfekt, sondern ein einziger Misserfolg. Etwas wegzuwerfen ist für mich trotzdem immer eine große Entscheidung, weil ich auch einfach nicht das Geld dafür habe. Ich konnte nur schlicht und einfach nicht mit dem Album leben. Und als ich dann irgendwann doch das Gefühl bekam, wurden die kleinen Elemente nach und nach immer wichtiger: Der Klang, die Schichten, die Struktur, die Atmosphäre – ich habe in alles sehr viel Zeit investiert. Wahrscheinlich zu viel.

Einer der früheren Sophia-Songs, „Technology Won’t Save Us“, hat diese tiefe und emotionale Hintergrundgeschichte mit dem Jungen und seinem Vater, die vor der Küste Cumbrias ertrunken sind. Gibt es so etwas auch bei „As We Make Our Way (Unknown Harbours)“?

Nichts, das so dunkel ist, es ist vielmehr (zögert) – ich glaube, der Unterschied zwischen diesem Album und den früheren ist, dass die anderen viel von mir und meiner Sicht auf alles gehandelt haben. Eigentlich sollte dieses auch „As I Make My Way“ heißen, doch als ich meinen Freunden immer wieder etwas vorgespielt hatte und erstes Feedback bekam, merkte ich, dass die Songs nicht nur von mir handelten, sondern sich viele genauso fühlen. Deswegen habe ich auch den Titel verändert. Viele Leute, die ich kenne, sind 30, 40 oder 50 Jahre alt, verheiratet, haben eine Familie, ein Haus und dann passiert ganz plötzlich etwas, das alles verändert, und sie fragen sich, wie es weitergehen soll – das ist die Idee von „Unknown Harbours“. „Wo werden wir unser Zuhause finden?“, „Wo finden wir einen sicheren Hafen?“.

Die Texte sind im Großen und Ganzen aber nicht mehr so traurig wie früher. Was hat sich verändert?

Ich würde es als eine positive Melancholie bezeichnen (lacht). Die Ironie ist, dass ich immer noch von Trennungen singe, aber über keine spezifischen, weil ich zwar Beziehungen, aber keine große Liebe in den sieben Jahren hatte, was es mir erlaubte, alles mal ein bisschen distanzierter zu betrachten. „Don’t Ask“ handelt zum Beispiel von einer Beziehung, die nicht funktioniert hat, es ist also schon ein persönlicher Song, handelt aber von keinem bestimmten Moment wie andere Sophia-Songs. Ich habe mich quasi ein bisschen „breiter“ und ungenauer ausgedrückt.
Geplant war das aber ganz und gar nicht. „You say it’s alright“ ist so auch eine Zeile, von der viele wahrscheinlich auch erst nach langem Überlegen wirklich wissen, was sie tatsächlich bedeutet. Dass es unglaublich schmerzt, wenn man ganz genau weiß, dass es jemandem nicht gut geht, er es dir gegenüber aber nicht zugeben will. Du willst das, was dem Anderen Schmerzen bereitet, beseitigen, aber in Wirklichkeit bist du der Grund, warum es dem Anderen nicht gut geht. „You say it’s alright“ ist nur eine Zeile, aber dafür eine sehr finstere.

Von Beginn an hatten die Musik und die Lyrics immer etwas Dunkles und Trauriges in sich, es gab aber dennoch immer etwas, das man sich herausziehen und Trost darin finden konnte. Glaubst du, dass dies bei so traurigen Texten notwendig ist?
Wenn ich einen Song schreibe, denke ich überhaupt nicht darüber nach, ob sich Leute damit identifizieren können, ich schreibe einen Song, weil es etwas gibt, das ich unbedingt sagen möchte und muss. Anders herum hätte ich als Musiker aber keinen Sinn und Zweck, wenn die Leute die Songs nicht nachempfinden könnten. Ich muss nicht auf der Bühne stehen und Songs singen, die die niemand versteht, das wäre pure Eitelkeit und worin liegt da der Sinn? Ich bin schließlich kein Popstar (lacht). Pop-Musik handelt davon, dass sich Leute ihr Leben wegtrinken. Meine Musik bringt vielleicht manche zum Trinken, weil sie vorher nicht wussten, wie traurig sie eigentlich sind (lacht).






SO MUSS MAN SONGS SCHREIBEN
(by Daniel, musikblog.de, 12/04/2016)

Auf seinem letzten Album „There Are No Goodbyes“ schilderte Robin Proper-Sheppard mit brutaler Aufrichtigkeit das Ende einer Beziehung, ließ aber zumindest einen schmalen Silberstreifen der Hoffnung am Horizont. Denn das Album endete mit dem schwelgerischen Song „Portugal“ über den Wunsch, sein altes Leben hinter sich zu lassen und noch einmal neu zu beginnen: „I decided today I’m gonna be a better person.“ Sieben Jahre später sind Sophia zurück und erzählen mit „As We Make Our Way (Unknown Harbours)“ von diesem Aufbruch und der anschließenden Suche. Im Gespräch erzählt uns der Singer/Songwriter, warum diese Reise wohl nie enden wird, weshalb das aber gar nicht so schlimm ist und wie das Scheitern dieser Suche dennoch zu dem positivsten Album in der Geschichte von Sophia geführt hat.

MusikBlog: Dein letztes Album „There Are No Goodbyes“ erschien vor sieben Jahren. Warum hast du dir für den Nachfolger „As We Make Our Way (Unknown Harbours)“ so viel Zeit gelassen?
Robin Proper-Sheppard: Bisher handelte jedes Sophia-Album von einer Beziehung, „Fixed Water“, „The Infinite Circle“ und „People Are Like Season“ drehen sich alle um eine große Liebe, die ich hatte und die dann zerbrach. Nach „There Are No Goodbyes“ wollte ich auf keinen Fall eine weitere solche Beziehung eingehen. Vielleicht nicht nie wieder, aber keinesfalls in den nächsten Jahren. Ohne diese große schwarze Regenwolke einer gescheiterten Beziehung über meinem Kopf musste ich erst mal andere Gründe finden, um dieses Album zu schreiben. Ich hätte auch schon vor fünf Jahren ein Album aufnehmen können, die Musik dafür hatte ich. Aber es wäre kein Sophia-Album geworden, zumindest keines, wie es die Fans von mir erwarten. Einige Songs des neuen Albums stammen sogar noch aus der Zeit von „There Are No Goodbyes“, fühlten sich damals aber nicht richtig an oder passten nicht in das Konzept des Albums.

MusikBlog: Über dein letztes Album hast du einmal gesagt, dass du die Songs zum ersten Mal in sehr kurzem zeitlichem Abstand zu den Ereignissen geschrieben hast, die du darin besingst. Hast du für „As We Make Our Way (Unknown Harbours)“ erneut diese sehr unmittelbare Art zu Schreiben gewählt?
Robin Proper-Sheppard: Absolut, „California“ habe ich beispielsweise letztes Jahr geschrieben, während ich dort war. Und „Baby, Hold On“ entstand erst an einem der letzten Tage im Studio. Tatsächlich musste ich deshalb einen anderen Song aus dem Album streichen. Es waren also erneut Dinge, die zu dieser Zeit in meinem Leben und um mich herum passierten.

MusikBlog: Der Albumtitel, aber auch Songs wie „Blame“, „Don’t Ask“ und vor allem „The Drifter“ handeln vom Reisen und Umherirren. Hast du die Zeit seit deinem letzten Album als Suchender verbracht?
Robin Proper-Sheppard: Diese Atmosphäre des Aufbruchs wurde durch den Umstand geprägt, dass ich Probleme mit meiner Aufenthaltserlaubnis in England und Europa hatte und deshalb auch im letzten Jahr Europa verlassen musste. Mir wurde mitgeteilt, dass ich innerhalb von sieben Tagen in die USA zurückkehren müsse, wo ich seit 15 Jahre nicht mehr gelebt hatte. Plötzlich hatte ich kein festes Zuhause mehr und auch keinen wirklichen Plan, wo es in Zukunft hingehen würde.
Der Plural im Albumtitel deutet außerdem an, dass viele meiner Freunde und Bekannten sich in einer ähnlichen Situation befinden. Sie hatten einen Job, sie hatten eine Familie, sie hatten ein Zuhause und plötzlich verändert sich alles so schnell um sie herum, dass sie nicht mehr länger wissen, was die Zukunft bringen wird. Daher wurde aus „As I Make My Way“ der Titel „As We Make Our Way“, weil mir klar wurde, dass dieses Album womöglich gar nicht ausschließlich von mir handelt.

MusikBlog: Der letzte Song „Portugal“ auf „There Are No Goodbyes“ wünscht sich einen Neuanfang herbei, das anschließende Album handelt nun von der Suche. Startete diese also in gewisser Weise schon mit dem letzten Album?
Robin Proper-Sheppard: So habe ich das bisher noch gar nicht betrachtet, aber das ist eine gute Beobachtung. Zu der Zeit von „There Are No Goodbyes“ gab es tatsächlich die Idee, nach Portugal abzuhauen. Der Song handelt also von einem sehr konkreten Wunsch. Wer weiß, ob ich nicht sogar in Portugal gelandet wäre, wenn ich nicht aus Europa hätte ausreisen müssen. Als Thema taucht der Wunsch nach Veränderung und Aufbruch in „Portugal“ zum ersten Mal auf, der Song nimmt also in gewisser Weise die Stimmung des neuen Albums ein wenig vorweg.

MusikBlog: Der Anker auf dem Album und auch der Hafen im Titel sind ja ein Symbol für Stabilität und Schutz. Hast du einen solchen Zufluchtsort gefunden?
Robin Proper-Sheppard: Nein, ganz im Gegenteil. Ich habe mich in den 25 Jahren, in denen ich Musik mache, noch nie so heimatlos gefühlt. Andererseits hat mich die Einsicht, dass ich womöglich nie ein solches Ziel finden werde und mein Leben immer eine Reise bleiben wird, auch befreit und ich fühle mich mit dieser Vorstellung mittlerweile wohl.

MusikBlog: Klingt deshalb „As We Make Our Way (Unknown Harbours)“ auch ein wenig optimistischer als deine früheren Alben?
Robin Proper-Sheppard: Ich stimme dir zu, dass es mein positivstes Album bisher ist. Ich denke, das hängt damit zusammen, dass ich mir keine Sorgen mehr mache, ob ich jemals eine neue Heimat finden werde.

MusikBlog: Für „There Are No Goodbyes“ hast du sehr schlichte Musik geschrieben, die die Texte und ihre Emotionen in den Mittelpunkt rückt. „As We Make Our Way (Unknown Harbours)“ klingt, als hättest du dich dieses Mal stärker auf die Arrangements konzentriert.
Robin Proper-Sheppard: Es gibt eine fantastische BBC-Dokumentation über die Anfänge der Eagles, in der sie viel über Songwriting und Arrangements sprechen. Als ich diese Doku in Los Angeles sah, hat mich das wirklich inspiriert und ich dachte mir: So muss man Songs schreiben! Man darf sich nicht nur hinsetzen und über sein gebrochenes Herz singen, sondern muss sich manchmal auch Gedanken über die Struktur der Songs dahinter machen.

MusikBlog: Nach dem instrumentalen Intro startet das Album mit dem überraschend lauten und energetischen Song „Resisting“, der beinahe an deine Noise-Rock-Band The May Queens erinnert. Wolltest du deine Fans ein wenig überraschen, als du diesen Song als ersten vorab veröffentlicht hast?
Robin Proper-Sheppard: Wenn man sich nach sechs oder sieben Jahren zurückmeldet, ist es ein schönes Gefühl, den Fans etwas präsentieren zu können, womit sie nicht unbedingt gerechnet haben. Und die Reaktion war wirklich überwältigend. Ich erhielt so viele Mails und Nachrichten auf Facebook von Fans, die sich über die neue musikalische Ausrichtung von Sophia freuten. Zur gleichen Zeit erhielt ich aber auch einen Brief von einer Frau aus Hamburg, die schrieb: Robin, es ist fantastisch, dass du zurück bist, aber ich muss gestehen, dass ich „Resisting“ überhaupt nicht mag. (lacht)

MusikBlog: Nach „There Are No Goodbyes“ hast du viele intime Wohnzimmerkonzerte gespielt. Hattest du deshalb jetzt wieder Lust auf rockigere Songs?
Robin Proper-Sheppard: Ich liebe diese Akustikkonzerte und ich glaube, dort liegt auch meine Zukunft als Musiker. Und zwar meine ich nicht Akustikkonzerte in Clubs, sondern wirklich in den Wohnzimmern von Fans mit höchstens 20 bis 25 Zuhörern. Andererseits freue ich mich auch darauf, die Stücke von „As We Make Our Way (Unknown Harbours)“ mit meiner kompletten Band zu interpretieren. Und wenn wir dann die rockigeren Songs live wirklich verdammt laut spielen, genieße ich das total.

MusikBlog: Und ziehst du diese Wohnzimmerkonzerte auch vor, weil der Kontakt zu den Fans viel direkter ist?
Robin Proper-Sheppard: Für mich gibt es nichts besseres, als in einem kleinen Raum Musik für Menschen zu machen, die diese wirklich genießen. Keine PA-Anlage, nur ich mit meiner Akustikgitarre und die Zuschauer. Aber auch das komplette Gegenteil hat seine Vorzüge, wenn man im Club die ganze Kraft der Boxen und Verstärker nutzen kann. Hoffentlich können wir bei dieser Tour die beiden Seiten von Sophia zusammenbringen.




DE NIEUWE PLAAT VAN SOPHIA IS ER EINDELIJK: "IK HEB MEZELF AFGEVRAAGD 'WAAR BEN IK IN GODSNAAM MEE BEZIG?'
(by Geert Verheye, Newsmonkey.be, 24/04/2016)
Zelden hebben we iemand meer innemend ontmoet dan Robin Proper-Sheppard, de man die ondertussen al 20 jaar opereert onder de naam Sophia. Enthousiast ook, blij dat hij eindelijk nog eens interviews kan geven. Zijn vorige plaat dateert immers al van zes jaar geleden en deze – As We Make Our Way (Unknown Harbours) had hij eigenlijk zo’n twee jaar geleden al af willen hebben.
Robin Proper-Sheppard: In al mijn enthousiasme was ik te laat voor mijn eerste interview vanmorgen. Ik wilde nog een nieuwsbrief uitsturen naar de fans waarin ik een nieuw nummer heb gedeeld en deze gesprekken heb aangekondigd. Ik vind dat contact met de fans erg belangrijk. Ik wil dat zij als eerste een nieuw nummer kunnen horen of tickets kunnen bestellen voor een nieuwe show, soms tot onvrede van mijn labels. Dan hangen ze aan de telefoon en zijn ze boos. “Waarom heb je dat nummer nu al vrijgegeven? We wilde dat volgende week pas online zetten”, dat soort dingen.

Maar goed, laten we hier beginnen. Van één vraag ben ik nu al zeker dat ik ze ga krijgen: ‘Waar heb je al die tijd gezeten?’ (lacht)

Vooruit dan maar: waar heb je al die tijd gezeten? Er was een concert aangekondigd voor november 2013 dat je uitgesteld hebt naar maart 2014 omdat de plaat nog niet af was. In maart 2014 kwam je wel spelen, maar zonder nieuwe plaat. Die zou voor de zomer zijn, klonk het toen. En toen hoorden we lange tijd niets meer, tot nu: lente 2016.
Proper-Sheppard: (lacht) Wel…zoals de meeste mensen ondertussen al wel weten ben ik een Amerikaan die al lange tijd in Brussel woont, ik vind het fijn hier. In 2011 ben ik gearresteerd door de Belgische politie omdat mijn ‘artist residency’ niet goedgekeurd werd. Ik moest dus een nieuwe aanvragen en het heeft de bevoegde autoriteiten - (met nadruk) - twéé jaar gekost om die te weigeren. Het was niet dat ze me hier niet wilden, maar wel dat je de aanvraag blijkbaar moest indienen vanuit je thuisland. Vandaar: terug naar Los Angeles. Daar ben ik tien maanden gebleven.
Als ik eerlijk ben heb ik die administratieve rompslomp als een soort van excuus gebruikt om mijn plaat niet af te maken of om er alleszins minder intens mee bezig te zijn dan had gemoeten. Teruggaan naar Los Angeles is uiteindelijk een goed ding geweest voor mij, want ik het was voor het eerst in vijftien jaar dat ik echt terugging naar de Verenigde Staten. Ik had er niets meer, verbleef er in een appartement dat je evengoed een krot zou kunnen noemen en al die omstandigheden samen deden me stilstaan bij mijn leven en deden me afvragen “Waar ben ik in godsnaam mee bezig?” En belangrijker: “Waar wil ik naartoe?” Ik ben als een gek beginnen schrijven in Los Angeles. Zelfs tot de dag waarop we de plaat zouden afwerken, tijdens het mixen, kwam ik met nieuwe nummers af waardoor ik er dan weer andere vanaf gooide.

Aha, dus jij weet hoe Kanye West zich voelde.
Proper-Sheppard: (lacht) Wel eigenlijk: ja! Met dat verschil dat ik ergens las dat het Kanye lukte om teksten te schrijven voor drie nummers op één dag terwijl hij tussendoor nog wat publieke verschijningen maakte met Kim Kardashian. Dat lukt mij dus niet, nooit, never.

Twee nummers die nu ook op de plaat staan heb je in 2014 in de Botanique ook al gespeeld: It’s Easy To Be Lonely en The Drifter dus dan neem ik aan dat je al wel een idee had op dat moment waar de plaat naartoe zou gaan.
Proper-Sheppard: Die twee nummers hebben de lat gelegd, dat was het idee. Nu ben ik blij dat die lat zo hoog lag, maar het was werken. Ronald Austin, de drummer van The God Machine – mijn eerste band – vertelde me dat hij had gewild dat It’s Easy To Be Lonely een nummer van The God Machine was geweest. Als je beste vriend je zoiets vertelt, dan weet je dat je op de goede weg bent, maar dan weet je ook dat het niet makkelijk zal worden.

In het Vlaams zeggen we: “Ge gaat uit uw pijp moeten komen.”
Proper-Sheppard: Hahaha, ja. Die uitdrukking ken ik. Ja, dat was het wel.

Zelf geef je The Cure en Nick Cave aan als invloeden, dat zijn natuurlijk niet de minste.
Proper-Sheppard: Mja, ik weet het. Maar ik kan niet anders. The Cure is altijd al een invloed geweest, zelfs nog ten tijde van The God Machine. De eerste plaat waar ik echt verliefd op werd was Seventeen Seconds (1980). En Nick Cave: he’s the man. Nog altijd. Hij is meer een invloed op tekstueel gebied, maar sowieso: vandaag loopt er nog altijd geen tweede Nick Cave rond op deze aardbol. Die vent is uniek.

“De plaat gaat niet letterlijk over spijt, maar ze voelt wel zo aan”, schreef je.
Proper-Sheppard: Het zit vaak in de vibe van de nummers. Misschien ben ik niet altijd de best mogelijke versie van mezelf geweest en dat hoor ik terug in die nummers. Ik zing het niet letterlijk, maar ik weet wel waar de nummers vandaan komen. De tekst van Baby, Hold On bijvoorbeeld, het voorlaatste nummer op de plaat: ik heb er langer aan gewerkt dan aan welk nummer ooit tevoren. Ik denk dat ik wel tien verschillende pagina’s tekst heb voor dat nummer. Ik hoorde het nummer in mijn hoofd, maar de tekst wilde maar niet kloppen. Tot ik door had dat ik van Baby, Hold On een excuus wilde maken tegenover mijn dochter omdat ik er te weinig voor haar ben. Ik was er wel – fysiek – maar ik was er niet. Niet echt.

Het is best een moeilijke plaat om emoties op te plakken. Ze is triest en je gaat er in geen tijden vrolijk van worden, maar ze is niet zo triest als de meeste van je eerdere platen. De eerste zin die we te horen krijgen op de plaat (in Resisting) is “We could have cried all day/And yeah some days I suppose we did.” Maar dan denk ik meteen: sommige dagen dus ook niet.
Proper-Sheppard: Ja, da’s goed opgemerkt. De meeste mensen zijn gefocust op de tristesse, maar het is niet enkel dat. Ik zie deze plaat graag als het licht aan het einde van de tunnel. Ik zie het leven graag als een zwengel tussen saaiheid en pijn en ik geloof echt dat we drama en trauma’s nodig hebben om het leven ten volle te kunnen ervaren, maar ik heb mijn portie drama ondertussen wel gehad. Ik stel liefde gelijk aan pijn en de afwezigheid daarvan op dit moment in mijn leven is eigenlijk best oké. Ik ben nog altijd niet degene die ’s ochtends enthousiast uit bed springt, de gordijnen opentrekt en de vogels gaat toefluiten op het terras, maar ik zit ook niet de hele dag naar de muur te staren, denkend of ik ooit wel over deze pijn ga komen. Er zit nog donkerte in mij, maar ze is niet meer mijn vaste metgezel.

“Don’t ask what you don’t wanna know” zing je ook ergens op deze plaat. Lijkt mij een goed advies, soms.
Proper-Sheppard: Da’s echt iets waar ik echt mee worstel. Mijn moeder heeft dat al tegen mij gezegd, een ex heeft dat al tegen me gezegd. Ik probeer het tegen mezelf te herhalen, als een mantra. Ik ben één van die mensen die denken dat ze sterker worden als ze dingen weten en soms is dat ook zo, maar soms is onwetendheid echt de betere optie. De drang naar weten heeft letterlijk elke relatie die ik ooit had kapot gemaakt. Ik ben er mooie mensen door kwijtgeraakt. Ik weet het en toch weet ik ook dat ik er bij een volgende relatie weer mee zal worstelen.

Er is nu een nieuwe plaat en nu ga je een show spelen in een heel kleine zaal: de Rotonde van de Botanique. Terwijl je in het verleden al AB’s gevuld hebt. Waarom zo klein?
Proper-Sheppard: Vorige keer hebben we in de Orangerie gespeeld en die show was uitverkocht, maar wel pas drie dagen of zo voor de show. We wilden bescheiden beginnen. In alle eerlijkheid: we waren niet zeker of ik de Orangerie wel zou kunnen uitverkopen, laat staan de AB. Ik was niet alleen, mijn agent was ook niet zeker en bij de Botanique waren ze ook niet zeker. Via mijn mailinglist heb ik ook ongeveer de helft van de tickets beschikbaar gesteld via presale en zelfs daar was twijfel over of mensen ze wel zouden willen. Ze verkochten uit in vier minuten. Ik was overtuigd van de kracht van mijn mailing list – uiteraard – maar het was toch een opluchting dat er toch nog mensen zijn die Sophia niet vergeten zijn. Dat gezegd zijnde: er komen ook nog grotere shows aan en na jaren stil te hebben gezeten wil ik er eindelijk aan beginnen.




ICH BIN EIN SEHR GRÜBLERISCHER MENSCH
(by
Martin Böttcher, deutschlandradio kultur, 12/04/2016)

Seit 20 Jahren lotet Robin Proper-Sheppard als "Sophia" mit wechselnden Musikern vor allem die eigenen Untiefen aus – und landet dabei immer wieder bei Trennungsgeschichten. Der Melancholie ist er dabei treu geblieben. Trotzdem findet er, seine neue Platte habe auch etwas Positives.
Robin Proper-Sheppard ist die einzige Konstante der amerikanischen Band "Sophia". Seit 20 Jahren lotet er mit immer wieder wechselnden Musikern vor allem die eigenen Tiefen und Untiefen aus – und landete dabei immer wieder bei Trennungsgeschichten – nicht nur, aber vor allem die Trennung von ehemals sehr geliebten Lebenspartnern. Sieben Jahre sind seit dem letzten Sophia-Album vergangen – was auch daran lag, dass Robin Proper-Sheppard einerseits nie wieder eine Trennungsplatte aufnehmen wollte, andererseits nur im Leiden und Nachtrauern und Verarbeiten von gescheiterten Beziehungen wahrhaftige Themen zu finden glaubte. Ein Dilemma. Aber eins, das sich offenbar auflösen lies, denn jetzt gibt es eine neue Sophia-Platte. Sie heißt "As We Make Our Way (Unknown Harbour)".

Hallo, Robin Proper-Sheppard, wo haben Sie so lange gesteckt?
Robin Proper-Sheppard: Nach meiner letzten Platte litt ich an gebrochenem Herzen, also nahm ich mir eine Auszeit von der Liebe. Ich reiste herum, ich lernte Segeln, produzierte Bands, einfach so das Leben leben halt. Ich brauchte wirklich nach der letzten Platte eine Auszeit, um meinen Weg zu finden.

Martin Böttcher: Die meisten Ihrer Alben drehen sich um Trennungen. Trennungen von geliebten Menschen. Brauchen Sie Schicksalsschläge und Drama, um als Musiker kreativ zu werden?
Robin Proper-Sheppard: Ich glaube nicht, dass ich notwendigerweise diese Erfahrungen in meinem Leben brauche, um zu schreiben, aber es ist das, worüber ich schreiben möchte. Wenn ich glücklich bin, ist das Letzte was ich tun möchte, herumsitzen und Lieder schreiben, dann geh ich lieber raus in die Sonne und in den Park.
Ganz allgemein gesprochen: Wenn ich diese Art von "dunklen" Beziehungen erlebe und Dinge, die mehr meine melancholische Seite herauskitzeln, dann setz ich mich hin und Musik ist dann mein Begleiter und ich drücke mich darin aus.

Martin Böttcher: Ihre Musik hört sich manchmal sehr, sehr traurig, fast schon schwermütig an, aber wenn man so mit Ihnen spricht, machen Sie einen sehr aufgeräumten Eindruck. Aber sind Sie denn ein grüblerischer Mensch, der vor allem auf die dunklen und traurigen Seiten des Lebens reagiert und dafür die Musik braucht?
Robin Proper-Sheppard: Ich bin ein sehr grüblerischer Mensch, ja, ich glaube, das ist der Amerikaner in mir: Wir wachsen auf mit einer Menge Aggression um uns herum. Die Kultur in Amerika ist irgendwie zerrissen durch Konflikte, Klassenkonflikte, Rassenkonflikte. Gleichzeitig lernen wir, die eher dunklen Sachen zurückzuhalten. Die Leute lächeln lieber in der Öffentlichkeit, die dunkle Seite kehren sie nur zuhause hervor. Wenn ich alleine bin, bin ich sehr nachdenklich und melancholisch. Das ist Teil meiner Persönlichkeit.

Martin Böttcher: Sie leben ja in Brüssel und London. Ist das auch ein Grund, dass Sie versuche, so ein bisschen dem amerikanischen Lebensweg zu entkommen?
Robin Proper-Sheppard: Wir kamen anfangs eher zufällig nach Europa. Ich hatte immer den Gedanken, irgendwie ist Amerika und besonders Kalifornien immer noch meine Heimat. Doch als ich letztens zurück musste wegen eines ungeklärten Aufenthaltsstatus, stellte ich feste: America isn't my home anymore. Ich fühle mich nicht mehr zuhause dort und die Melancholie, über die wir sprachen, trifft mich dort viel härter. (…) Ich fand es manchmal schwer herauszufinden, wie es um die Menschen um mich herum steht.

Martin Böttcher: Lassen Sie uns zum Schluss noch mal kurz über den Klang von "As We Make Our Way" sprechen: das sind keine euphorischen Songs, aber auch ganz sicher keine schwermütigen – sondern sehr schön arrangierte, anspruchsvolle Lieder. Was hat sich am Sophia-Sound geändert?
Robin Proper-Sheppard: Auf dieser Platte hatte ich nicht ein "dunkles Herz", das so viel Sophia-Musik inspiriert hat. Früher war es für mich schmerzvoll, die Songs nochmal anzuhören, jetzt konnte ich richtig tief in die Arrangements eintauchen. Es ist immer noch eine melancholische Platte, aber ich denke, sie ist irgendwie auch positiv, wenn Leute meine Liedtexte zitieren, sagen sie: Das klingt nicht nach einer besonders fröhlichen Platte. Ich würde sagen, die Musik hat sich geändert, auch wenn es immer noch dunkel und melancholisch ist. Aber irgendwie ist es auch aufgefächerter .






LE NOUVEL ALBUM DE SOPHIA EST PLUS POSITIF, PLUS OUVERT
(by Philippe Blackmarquis, L'Avenir Musiczine, 20/04/2016)

Leader de The God Machine, une formation américaine 'culte' qui a sévi au cours des années 90, et de Sophia, son projet actuel, Robin Proper-Sheppard est un musicien remarquable mais surtout, un être foncièrement attachant. Dans le hall des tout nouveaux locaux de PiaS, en plein centre de Bruxelles (juste à côté du Centre Belge de la Bande Dessinée), son accueil est chaleureux. Aujourd'hui, c'est la journée 'promo' pour la sortie du dernier opus de Sophia, ‘As We Make Our Way (Unknown Harbours)’. Robin est habillé de noir (tout comme votre serviteur) ; souriant, il me propose un café et la conversation s'engage tout naturellement sur le thème de Bruxelles, la ville où il a élu domicile, il y a de nombreuses années.

« J'aime beaucoup Bruxelles », confie-t-il. « Au départ, j'ai choisi cette ville lorsque mon ex-épouse et moi se sont séparés, parce que cette solution permettait aisément de faire un saut à Londres en Eurostar pour voir ma fille. Et aujourd'hui, je m'y sens très bien. J'habite dans le centre et j'ai un petit territoire privé qui s'étend entre mon appartement du côté de Sainte-Catherine, le Delhaize de La Bourse et l'Archiduc. »

L'Américain a vite trouvé en notre pays une terre d'accueil qui soutient les artistes. « Le gouvernement ici a pris des mesures en faveur des artistes et il est possible d'obtenir des subsides, ce qui n'est pas le cas dans d'autres pays. Et les conservatoires de musique sont plus ouverts aux musiques modernes et alternatives. Les musiciens belges avec lesquels je travaille vivent uniquement de la musique. »

A l’instar des productions précédentes, ‘As We Make Our Way’ propose un indie-rock flirtant avec le folk et le post-rock. Mais on sent quand même une évolution importante. « La plus grande nouveauté, c'est que ce disque n’est pas aussi triste que les précédents. Auparavant, mes compositions exprimaient la souffrance de mes amours déçues ; tandis que sur celui-ci, le point de vue est moins personnel. La production est moins brute et laisse davantage de place aux expérimentations sur le son, les textures et la dynamique... Oui, le nouvel album de Sophia est plus positif, plus ouvert. »

Un des deux premiers titres qui a servi de 'teaser', ‘Resisting’, témoigne de cette évolution. Il se distingue par une superbe progression, très post-rock, vers un refrain qui résonne comme un hymne. « C'est juste ! J'ai constaté que mes nouvelles compositions avaient un impact différent. Mes amis m'ont avoué qu'ils étaient touchés par ce côté plus ouvert, moins égocentrique. C'est d'ailleurs pourquoi j'ai changé le titre de l'album : à l'origine il s’intitulait 'As I make my way' et j'ai remplacé le 'I' par 'We' pour souligner cette ouverture. »

La chanson ‘You Say It's Alright’ est également un bel exemple de la nouvelle direction empruntée par Sophia. « Je l'ai composée à la guitare, mais on a beaucoup travaillé sur les arrangements, en introduisant un arpeggio au synthé, afin de créer une tension tout au long du morceau. Au départ, les fans de Sophia ont été surpris par ce côté électro ; mais maintenant les retours sont très positifs. Et le riff de guitare, à la fin, rappelle un peu The God Machine. » Après plusieurs écoutes, les voix atmosphériques font aussi penser à M83.

Mais c'est le côté très 'dark' de Robin Proper-Sheppard qui intéresse surtout votre serviteur. L'occasion d'en savoir plus sur ses références postpunk/new-wave ! « J'adore The Cure, Bauhaus et tous ces groupes issus des années '80. En fait, au début, on exécutait des reprises chez The God Machine. Par exemple le ‘Double Dare’ de Bauhaus. ‘Disintegration’ de The Cure m’a également énormément marqué. De même que le répertoire d’Echo And The Bunnymen. Eux-mêmes étaient influencés par la musique garage et psyché des années 70. J’apprécie aussi beaucoup Wire ; Graham Lewis est un ami. »

Irait-on jusqu'à affirmer qu'il existe un élément de postpunk dans sa musique ? « Oui ! C'est aussi une question d'attitude. Je n'ai pas peur de choquer, de surprendre. Il y a une 'angularité', un 'anti-conformisme'. A la fin de 'Drifter', par exemple, les synthés sont dissonants. Ce n'est pas une chanson 'pop' ! Et ce concept, je le tiens de toutes ces formations nées dans les années '70 et '80. »

Il existe également une structure 'prog' dans la musique de Sophia. Pas comme chez Genesis ou Yes, mais dans l'approche progressive des compositions, qui recèlent différentes séquences, différentes atmosphères. Un peu comme chez Radiohead et les formations de post-rock. Qu'en pense le principal intéressé ? « Je confirme ! Merci pour ces comparaisons, qui m'honorent! »

Ce qui surprend lors de cette interview, c'est que contrairement à la plupart des musiciens connus, Robin Proper-Sheppard s'intéresse véritablement à son interlocuteur. Ce qui permet de présenter mes activités comme scribouillard bénévole pour différents 'webzines', DJ et animateur d’émission radio. On parle du nouvel elpee de The KVB, paru sur Invada Records; de l’interview que votre serviteur a réalisée en compagnie de John Foxx et je promets de lui envoyer 'Hiroshima, Mon Amour', le titre culte d'Ultravox!

Plus tard, Robin accordera un showcase privé devant une centaine de fans dans la petite salle, chez PiaS. Sans micro et sans amplification, il va nous réserver des versions acoustiques de ses chansons, en agrémentant sa prestation d'anecdotes savoureuses. Un moment inoubliable!




SOPHIA-FRONTMAN ROBIN PROPER-SHEPPARD OVER NIEUW, ALWEER MELANCHOLISCH ALBUM
'ALS IK GEEN PIJN VOEL LEEF IK NIET'

(by Gunter Van Assche, De Morgen, 21/04/2016)
Robin Proper-Sheppard heeft met Sophia opnieuw een wondermooie crisisplaat gemaakt. Al peutert hij op As We Make Our Way (Unknown Harbours) eens niet uitsluitend in eigen ziel, maar woelt hij ook het hart van zijn vrienden om. En dat van u.

We could have cried all day”, verwelkomt Proper-Sheppard je op zijn nieuwste plaat. “And, yeah, some days I suppose we did.” Op die bitterzoete manier lokt hij u alweer naar de weemoedige vrijhaven die Sophia altijd is geweest. Al drukt de frontman ons op het hart dat er veel veranderd is sinds zijn laatste werkstukje There Are No Goodbyes (2009). Met die
plaat kerfde hij diep in eigen wonden. Een gestrande relatie vormde de inspiratie voor de songs, waar zelfhaat, schuld, boete en afscheid de dienst uitmaakten.
“In de zeven jaar die op die plaat zijn gevolgd, heb ik niet de behoefte gevoeld om mezelf weer in een serieuze relatie te storten”, vertelt hij vandaag. “De laatste breuk deed zo’n verschrikkelijke pijn dat ik mijn hart bewust op een kiertje heb gezet. Er waren sindsdien mensen die in en weer uit mijn leven stapten, maar eigenlijk zette mijn liefdesleven het voor het eerst op een kabbelen. Uit zelfbehoud, denk ik. People do some fucked up things to each other.
“Ik sta mezelf niet meer toe om me over te geven aan één liefde. Eigenlijk is dat zonde. Maar het heeft me ook nieuwe inzichten gegeven. Dit is de eerste plaat die niet helemaal om mij draait. Het werd hoog tijd dat ik eens om me heen begon te kijken, om te zien hoe iemand anders zijn hart bloedt. Dat is ook niet zo’n fraai zicht, trouwens.
“Op dit ogenblik zie ik hoe mijn beste vrienden hun wereld in elkaar stort omdat een lange, vaste relatie uit elkaar spat. In plaats van te zwelgen in verdoemde liefde, kijk ik op deze plaat terug op wat het leven te bieden heeft. En op wat het afneemt.”

Te dik littekenweefsel
  Eén song verwijst wel nog duidelijk naar zijn eigen leven: ‘Baby, Hold On’ gaat over de dochter van de songschrijver, en draait om spijt. “Ze was nog behoorlijk jong toen haar moeder en ik beslisten om uit elkaar te gaan. Ik zie haar nu ouder worden, zie haar opgroeien tot een geweldige vrouw, maar tegelijk kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik in haar ogen blijf lezen dat ik haar heb verlaten.”
Dat zulke confessionele songs een publiek leven gaan leiden op het podium, boezemt de frontman van Sophia weinig angst in. “Sowieso zijn sommige diepe songs als ‘Lost’ al lang niet meer mijn persoonlijke bezit. Als ik die song enkel en alleen zou spelen om te treuren over de dood van mijn moeder, dan zou ik mijn slaapkamer niet verlaten. Wanneer ik op het podium sta, denk ik gewoon aan wat ik op deze plaat ook zing: ‘We are all running from something.’
“Maar waarom ik zulke persoonlijke bekentenissen doe? Goede vraag. (grijnst)Weet je: als ik geen pijn voel, heb ik het gevoel dat ik niet echt leef.” Hij zegt het met een blik alsof hij zelf niet weet of dat nu lach- of meelijwekkend moet klinken. Veel van mijn muziek spruit voort uit diezelfde pijn. Ik wil oprecht niet langer zo leven omdat ik anderen ook meesleur in die miserie. Maar tegelijk wil ik ook niet in een emotioneel vacuümdwalen.
“Toen mijnmoeder 15 jaar geleden stierf, waarschuwde mijn broer me nog voor de gevaren van pijn: bij elke crisissituatie ontstaat een diepe snee, die mettertijd weer heelt. Het littekenweefsel wordt dan elke keer wat dikker. Tot het zo dik wordt dat je niets meer voelt. Doorheen de jaren groeide zoveel littekenweefsel rond alle plaatsjes waar ik mijn hart heb gebroken, dat ik het gevoel heb dat het zover is. Dat mijn gevoel afgestompt is geraakt. De hopeloze romanticus in mij was daar altijd bang voor.”
Om die reden pluist hij niet alleen zijn eigen navel uit, maar ook de wereld. In de aanloop naar zijn nieuwste plaat met Sophia moest Proper-Sheppard trouwens sowieso uit zijn comfortzone treden. De songschrijver werd geboren in de Verenigde Staten, woonde vanaf zijn 19de enige tijd in Londen, maar trok een paar jaren geleden naar Brussel, waar hij zijn tijd verdeelde tussen een onderdanige rol voor de muze en “drunk dj sets to pay the bills”.
Vorig jaar werd hij evenwel ons land uitgezet. “Een soft deportation heette dat met een duur woord”, grinnikt hij. “Het is niet zo dat ik gillend vliegtuig werd gezet of zo. Mijn misdaad? Pechvogel zijn. Ergens werd een administratieve fout gemaakt, waardoor ze niets over mij konden vinden in hun papierwerk. Plots was ik niet langer een artiest in België waar niemand een bal om geeft, naar een man zonder papieren! Voor het eerst in vijftien jaar moest ik daarom terug naar Los Angeles.
“Ik kon gelukkig terecht bij de drummer van The God Machine (Proper-Sheppards vorige cultgroep, (GVA), maar ik kon natuurlijk niet eeuwig blijven crashen in iemands zetel. Vandaar ging het naar Echo Park met een prachtig zicht op het Hollywood-teken. Maar ik heb ook op plaatsen geslapen waar de kakkerlakken en ratten wegstoven wanneer ik de kamer betrad.
“Dat harde jaar in L.A. heeft vast zijn sporen nagelaten in de teksten en in de harde sound van sommige songs: je bent echt een stumperd tussen alle andere stumperds, die zichzelf een weg naar de top proberen te banen. Een heel vreemde wereld: maandenlang was ik bijvoorbeeld de enige blanke op de bus, die contacten legde met Mexicaanse huismoeders, zwarte arbeiders en vriendelijke gangstertypes.” (lacht)

Hoera voor weemoed
Dat hij er makkelijk contacten legde, dankt hij aan zijn liefde voor huiskamerconcerten, beweert Proper-Sheppard. “Ik spreek graag met wildvreemden”, klinkt het. “Dat is het voor-en nadeel van huiskamerconcerten: ik hou van mijn publiek, maar het zuigt me leeg. (lacht)
“Anderzijds is dat de ware intimiteit waar ik altijd naar heb verlangd. Het is alsof ik de adrenaline van de begindagen voel: de gastheer en zijn vriendinnetje kennen mijn songs, maar er zijn altijd een twintigtal mensen bij die gewoon komen omdat ze bevriend zijn met de bewoners. Die moet ik voor me zien te winnen. Daar
doe ik als uitslover meestal een uur of twee over. (lacht) Het is zo uitdagend dat ik zelfs niet meer weet of ik mijn akoestische shows in échte clubs nog zo spannend vind!”
Maar ook met zijn nieuwe werk moet Sophia sommige fans opnieuw over de streep trekken, merkt hij. Toen de vrij harde single ‘Resisting' vooruitgestuurd werd, liet Eppo Janssen van StuBru weten: “Alsof je de plaat One Last Laugh in a Place of Dying van The God Machine te lang liet opstaan en er 22 jaar later plots een hidden track door je speakers knalt. Hoera voor weemoed!”
Maar ongeveer tegelijkertijd kreeg Proper-Sheppard een e-mail van een fan uit Hamburg die de song maar niets vond. Te hard. “Dat is het eeuwige probleem: ik heb fans die alleen zweren bij de verstilde melancholie, en anderen die vasthouden aan The God Machine. Elk concert is een dans op de slappe koord. Maar goed: mijn volgende single ‘The Drifter’ zal dat Duitse meisje geweldig vinden. En anders? Dan zal mijn leven voor niets zijn geweest… Ah well.”





'IK BEN NOG STEEDS EEN VERMOEIEND, EGOCENTRISCH TYPE'
MET AS WE MAKE OUR WAY HEEFT ROBIN PROPER-SHEPPARD EEN TROOSTRIJK ALBUM GEMAAKT. WAAR IS DIE ZUIGER VAN WELEER GEBLEVEN?
(by Menno Pot, de Volkskrant, 21/04/2016)

Paradiso, 10 april 1997. Als voorprogramma van de populaire Amerikaanse rockband Live verschijnt Robin Proper-Sheppard ten tonele, ex-frontman van rockband The God Machine, nu solo. Een jaar eerder heeft hij onder de naam Sophia de akoestische rouwkaart Fixed Water uitgebracht: acht hartverscheurende treurballades over liefdesrampspoed en de plotselinge dood (in 1994) van The God Machine-bassist Jimmy Fernandez, zijn maatje sinds de lagere school.
Het wordt een kort optreden. Het publiek babbelt, vanuit de zaal wordt iets gegooid en als in het derde liedje voor de tweede keer een snaar van zijn gitaar breekt, vindt Proper-Sheppard het welletjes: hij slaakt een woeste kreet en bam, daar spat de gitaar (zijn enige) in splinters uiteen op een monitor.
Doei, Amsterdam. Tot later.
'En die lui van Live zeiken, jongen!', zegt Proper-Sheppard (46) nu. 'Ze zeiden: 'Straks klagen ze ons nog aan.' Ik zei: 'Doe rustig joh, dit was het eerste echte rock-'n-rollmoment van jullie hele tour.'
Het was voor bijna alle aanwezigen de eerste kennismaking met Sophia, dat vooral rond 2004 (inmiddels viermansband) op eigen kracht zalen van Paradiso-formaat uitverkocht, vooral in België, Duitsland en in iets mindere mate Nederland. De reputatie is de vereuropeeste Amerikaan Proper-Sheppard altijd blijven aankleven: driftkikker, moeilijke, drukke jongen die veel energie slurpt uit zichzelf en de mensen om hem heen.
Bijna twintig jaar later, in een bar in de Londense hipsterwijk Shoreditch, waar hij woont, toont Proper-Sheppard (leren jack, pilotenbril, grote gestalte) de andere kant van de medaille: intens type, jazeker, maar wat een spraakwaterval en wat een joviale man. Hij praat luid en veel, morst een paar keer bier, wil álles over zijn Nederlandse gesprekspartner weten ('Heb je kinderen? Ben je nog samen met hun moeder?') en vertelt zelf zonder enige gêne wat een gestoorde vent hij wel is: tijdens een goed uur praten zal hij zichzelf onder meer 'verknipte idioot', 'narcist' en 'psycho' noemen, meestal gevolgd door een donderende schaterlach.

ZELFREFLECTIE
Tussen het vorige Sophia-album There Are No Goodbyes (2009) en de prachtige, pas verschenen zesde plaat As We Make Our Way (Unknown Harbours) gaapt een gat van zeven jaren waarin, zo suggereren we, het nodige met Proper-Sheppard gebeurd moet zijn. Kan het kloppen dat dit het eerste Sophia-album is dat geen egocentrische rouwplaat is, maar een troostrijk album waarop nu eens niet alles om hemzelf draait?
Hij is het zó hartstochtelijk met de observatie eens dat hij de tafel bijna met bierglazen en al omver gooit. 'There Are No Goodbyes was mijn grote liefdesverdrietplaat. Mijn vriendin had me verlaten, ik was er kapot van en tijdens het maken van dat album ging ik nóg eens kapot. Ik besloot: zo'n zware plaat wil ik niet nog eens schrijven. Het was tijd voor zelfreflectie.' Hij nam er de tijd voor, 'gewoon even léven. Hij bracht tijd met zijn nu 19-jarige dochter Hope door ('ze heeft me nu eindelijk geaccepteerd als Facebook-vriend') en had een paar korte affaires, geen al te serieuze.
En daar kwamen de liedjes: Baby, Hold On, over zijn dochter ('ik heb nog nooit zo veel liefde en tijd in een songtekst gestoken') en Don't Ask, met een repeterend advies aan zichzelf ('don't ask what you don't want to know'). Die fout maakte hij dus altijd in relaties: vragen naar dingen die hij niet wilde weten.
'Zo heb ik al mijn relaties verknald. Net zo lang zeuren tot ik iets vond om woest over te worden en weg te lopen. En daarna janken omdat ze me niet meer terug wilde, je kent dat wel. Op de allereerste Sophia-plaat zong ik het al: 'I'm only happy when you're sad.' Zo verknipt ben ik: ik zoek ruzie om te checken of ze wel genoeg om me geeft. Ik zuig mensen leeg. Nog steeds, hoor. Ik ga hier niet zelfingenomen zitten vertellen dat ik mezelf nu gerepareerd heb.'

'FUCKED UP'
Ziedaar The Drifter, de prachtige eerste single van het album: 'Don't take this the wrong way/ But maybe I should pack my things and go.' Die 'drifter' is hijzelf: hij dobbert maar wat, zou zijn teksten nog altijd als donker en 'fucked up' willen typeren, maar zegt dat hij toch evenwichtiger en gelukkiger is dan ooit. Zijn 'ballingschap' in Californië, de staat van zijn jeugd, droeg eraan bij.
'De douane vermoedde dat ik mijn visum probeerde te verlengen door even snel de EU in en uit te gaan, naar Zwitserland en terug. Dat was niet zo, ik had daar een meisje, maar goed: ik moest terug naar de VS, waar ik al vijfentwintig jaar niet meer woon en vijftien jaar niet was geweest.'
En daar liep hij door San Diego en Los Angeles, waar hij nauwelijks nog mensen kende. Het leverde een liedje op: California.
'De zon scheen, het was heerlijk, maar ik kon toch vooral vaststellen dat ik er toerist was. Daarvoor dacht ik altijd: wat er ook gebeurt, ik kan altijd nog terug naar Californië. Nu weet ik beter: ik ben Europeaan. Dat geeft rust, al ben ik op dit moment nog even illegaal in Londen. Haha, eeuwig The Drifter.'
Zo bleven de liedjes evolueren, jarenlang: een net iets andere zangmelodie, een wending, een zinnetje. Hij kneedde ze tijdens solo-optredens bij fans in de huiskamer. Hij somt de spelregels op: 'Niet via een boekingsagent of promotor, alleen vrienden en bekenden uit je eigen kring uitnodigen en eten en drinken moet voor de aanwezigen gratis zijn. En geen katten, want daar ben ik allergisch voor.'
De songs volgden hun eigen schema tot ze een album vormden dat de muzikale ontwikkeling laat horen die Sophia in twintig jaar doormaakte: het slepende tempo, de kalme, open akkoorden op de akoestische gitaar en de klaaglijke zang van Proper-Sheppard zijn gebleven, maar het geluid transformeerde van kaal, akoestisch en direct naar een meer dynamisch en gelaagd bandgeluid.
De teksten vormen, in goede Proper-Sheppard traditie, een eerlijk, in mooie woorden gevangen maar toch eenduidig verslag van wat zich sinds 2009 in zijn leven afspeelde.
'Een echt vrolijke Sophia-plaat? Misschien komt het er nog eens van. Op alle eerdere albums zong ik altijd over mijn ellende, die uiteraard altijd de schuld was van anderen. Ik was een vermoeiend, egocentrisch type.' Ferme slok bier. 'Dat ben ik natuurlijk nog steeds, maar nu geef ik het tenminste toe en kan ik er soms iets aan doen. Dat is een stap in de goede richting, toch?'







SOPHIA, RETOUR À BON PORT
(Le Soir, 20/04/2016, by Didier Zacharie)

Le plus brusseleir des songwriters américains. Le plus européen, pour sûr. Natif de San Diego, Robin Proper-Sheppard a beaucoup vadrouillé. De la Californie à New York et puis Londres avec son précédent groupe The God Machine qui a implosé en plein envol lorsque son bassiste Jimmy Fernandez est mort d’une foudroyante tumeur au cerveau en 1994. Et puis la Belgique. C’est d’abord chez nous qu’il a en effet trouvé, à sa grande surprise, un public enthousiaste et accueillant quand, en 1996, il sort discrètement sur son propre label le premier album de Sophia. Au point de le pousser à s’installer un temps à Bruxelles, puis de repartir vers l’horizon, transportant son spleen et ses chansons précieuses le long des routes. Il revient aujourd’hui après sept ans d’absence avec le bien nommé As We Make Our Way (From Harbour to Harbour), un disque de Sophia tel qu’on les aime, où la tristesse nous fait du bien.
Voici l’entretien qu’il nous a accordé dans les bureaux de [PIAS], juste avant un showcase donné devant quelques dizaines de fans, le 14 avril dernier. Le bonhomme est apparu tellement loquace et sympathique qu’on vous offre l’intégralité des trois-quarts d’heure qu’a duré l’interview, (quasiment) sans coupe. Au menu: le nouvel album, le premier album, la Californie, Bruxelles, The God Machine et ses histoires de coeur.

Cela fait sept ans depuis There Are No Goodbyes qui s’est en fin de compte avéré être un album d’au revoir…

Well, pour la fille à qui il était adressé, c’est sûr! Thank God! Je ne savais simplement pas trop où emmener Sophia ensuite. Pour moi, ce groupe a toujours été à propos de la fin de mes histoires d’amour, vraiment. Chaque album a sa grande histoire d’amour qui lui est attaché. Et après There Are No Goodbyes, je savais que je ne pourrais plus avoir une histoire comme celle-là. Parce qu’elle m’a presque tué. Vraiment. Et donc, sans cela comme moteur, je ne savais pas trop où emmener ma musique. Je me suis donc juste laissé vivre pendant un temps avant de trouver une direction.

Ce nouvel album sonne un peu comme un carnet de voyage. Avez-vous pris la route durant cette période?

C’est vrai, tiens. Disons que le disque a été enregistré dans trois endroits différents. Et je suis retourné en Californie. C’était la première fois que je remettais les pieds aux Etats-Unis depuis que ma mère est morte en 2001, c’était donc quelque chose d’assez important. J’y pensais justement aujourd’hui. La dernière fois que j’y suis allé, j’avais 32 ans, j’en ai aujourd’hui 46. Entre ces deux âges, beaucoup de vie s’est écoulée, j’ai changé, l’Amérique a changé. Ça a été un vrai choc culturel pour moi.

Quel est votre sentiment par rapport aux Etats-Unis aujourd’hui? Vous sentez-vous toujours américain?

Non! Cela faisait partie de… J’allais dire des déceptions. Mais j’ai réalisé que l’Amérique n’est plus chez moi. Je n’ai vraiment pas envie d’y vivre et je ne m’y sens plus du tout attaché. Mais jusqu’à ce retour, il y avait toujours quelque chose en moi qui me disait qu’il y avait encore une connexion, que je finirais un jour où l’autre par rentrer et m’y installer. Mais ce n’est plus le cas. C’est terminé. C’était une triste expérience, en réalité.

Cela nous amène au titre de l’album. Est-ce le disque de quelqu’un qui cherche un “chez soi”?
Tu sais, je pensais que c’est ce que je recherchais. Un endroit que je puisse appeler « chez moi ». Et dans mon esprit, la manière dont je vivais ma vie, je sentais que je cherchais cet endroit et en même temps, au fond de moi, je sentais qu’il y avait cet endroit où je pourrais toujours retomber. Mais ce retour en Californie m’a fait réaliser que c’est presque comme si l’idée même que je recherche un « chez moi » n’existe plus. Pour faire une analogie avec l’amour, on pense qu’on cherche toujours le grand amour, et quand on l’a trouvé ça se termine avec le coeur brisé et on sent qu’on n’a plus besoin d’amour dans sa vie. C’est un peu ce que je ressens avec ma volonté d’avoir un “chez moi”. J’aurais aimé en avoir un, mais c’est comme si ce tout grand amour n’existait pas et que je n’allais jamais trouver un tel endroit. N’est-ce pas triste? (rires)

Où habitez-vous aujourd’hui?
Eh bien, j’ai acheté un appartement à Bruxelles, mais je ne peux pas y vivre. Je ne suis autorisé à vivre en Europe que durant 90 jours tous les 180 jours.

Mais cela fait vingt-cinq ans que vous êtes en Europe…
Je sais, mais j’ai toujours bougé à droite à gauche et d’autant plus durant ces sept dernières années. Le fait de ne pas avoir sorti d’album en sept ans a eu un impact sur différents aspects de ma vie que je n’avais pas prévu. Si j’avais sorti un disque il y a cinq ans, ma vie aurait été tout autre, mais je n’avais pas ce disque en moi, je ne voulais pas faire There Are No Goodbyes #2, tu vois ce que je veux dire? Donc, j’ai attendu. Et même en Angleterre où j’ai une fille qui va avoir 19 ans, je ne suis pas autorisé à y vivre…

Donc vous bougez tout le temps… From Harbour to Harbour…
From Harbour to Harbour, exactement. Mais à nouveau, ce n’est qu’avec mon retour en Californie que cela a eu un réel impact sur moi. Parce que j’avais toujours pensé que je pourrais y retourner et m’y installer. En fait, j’ai fait une première demande de visa professionnel en Belgique qui m’a été refusée. C’est la raison pour laquelle je suis rentré en Californie. Ils m’ont dit « Non, vous avez sept jours pour partir ». J’étais devenu une sorte de clandestin…

Qu’est-ce que vous comptez faire maintenant?

J’ai fait une nouvelle demande de visa professionnel en Belgique. Mais ça prend du temps… En fait, j’aurais pu atterrir à deux endroits: Bruxelles où se situe [PIAS] et Berlin où se trouve CitySlang. C’est là que je suis le plus installé professionnellement. J’ai choisi Bruxelles parce que c’était plus facile pour ma fille avec l’Eurostar… Mais en vérité, j’aime beaucoup Bruxelles. C’est la deuxième fois que j’y habite et c’est vraiment comme un village. Je peux trébucher jusqu’à l’Archiduc en deux minutes, j’ai mon petit triangle magique entre la place Sainte Catherine, l’AB et le Delhaize du coin. Même si mon petit centre-ville a beaucoup changé ces dernières années, et d’autant plus depuis ces dernières semaines, il y a toujours eu un petit côté à cran (“on the edge” – Ndlr) et il est facile de s’entendre avec les Belges. Sauf quand ils boivent trop. Et alors, là, tu ne comprends simplement plus rien de ce qu’ils te racontent. Mais j’aime beaucoup, j’espère vraiment obtenir ce visa d’artiste et pouvoir rester ici.

Pour en revenir à l’album et à la Californie. « California » ne serait-elle pas la première chanson que vous écrivez au sujet de votre lieu de naissance?
Je pense bien, oui. Et tristement (ou pas), c’est une chanson sur ce que je déteste de la Californie… Cette impression qui m’est tombée dessus quand j’y étais. Ce sentiment que les gens sont complètement déconnectés les uns des autres. Je ne parle même pas des communautés ethniques, mais tout le monde. La vie est tellement dirigée par l’argent et cette idée du succès, c’est vraiment triste. Tu comprends que quelque chose a foiré quand tes amis se foutent de toi parce que tu as pris le bus! C’est dingue! Les seules personnes qui prennent le bus là-bas sont les pauvres. J’ai tellement l’habitude d’être dans les transports en Europe, d’y penser, d’y lire, d’y écouter de la musique, ça fait partie de la vie de tous les jours ici. Là-bas, tu t’isoles dans ta voiture et c’est comme un symbole de ton statut social. Tu dois avoir une belle voiture et bien la montrer. C’est vraiment n’importe quoi!

Dans « The Drifter », il y a cette très belle phrase: « I disappeared for a while and found a quiet place between the laughter and the smiles ». Il y a dix ans, vous auriez probablement écrit « between the laughter and the tears/entre rires et larmes »…
Probablement, oui… Mais il faut remettre dans le contexte de la première ligne, particulièrement avec cette chanson. Il y a cette fille qui demande « Where have you been all my life?/Où étais-tu toute ma vie? » Parce qu’en 2009, surtout après cette relation, je me suis vraiment senti comme un monstre. Je veux dire, cette fille était vraiment mauvaise… Par le passé, j’ai fait beaucoup de mal à beaucoup de filles qui ne le méritaient pas, mais cette fille était vraiment « dark », ténébreuse. Et elle m’a réellement convaincu que j’étais un monstre. Et l’ironie est qu’après notre rupture, la vérité a fini par surgir. Et cette ligne, c’est moi essayant de m’échapper. Je suis une personne joyeuse, ça fait partie de ma personnalité, surtout de ma personnalité publique. Mais profondément ancrées en moi se cachent de la tristesse et de la mélancolie et pour un moment, j’ai juste voulu voir entre les rires et les sourires… ça reste assez sombre, hein? Ce n’est pas un disque triste triste. Mais ça reste un disque triste. (rires)

Musicalement, on retrouve toutes les facettes de Sophia. L’acoustique, l’électrique, le plus pop et aussi quelques sonorités synthétiques de Technology Won’t Save Us…
Oui. Ce qu’il y a, c’est que j’ai un super groupe! Je suis toujours avec le batteur des débuts (Jeff Townsin – Ndlr) mais j’ai quelques nouveaux musiciens belges avec moi, désormais. Et ça sonne vraiment bien! Je veux dire, il y a un paquet de chansons qu’on n’a jamais joué sur scène durant ces vingt dernières années simplement parce qu’on n’y arrivait pas. Mais avec ce groupe, on peut tout jouer. Des trucs heavy comme des trucs plus acoustiques. « Darkness » de People are like Seasons, par exemple. On ne l’a jamais joué live parce que sonnait juste comme de la merde! Sérieusement, chaque fois qu’on essayait, c’était un carnage tel que je n’avais plus envie d’essayer. Mais il y a sept ou huit ans, on s’y est mis à huit sur scène et ça sonnait incroyablement! (excité – Ndlr) « It’s Easy to be Lonely », pareil! Impossible! Et les gars se sont pointés, on était quatre, et c’est la MEILLEURE version qu’on ait jamais faite! J’en ai la chair de poule rien que d’y repenser! Sérieusement, j’ai un groupe incroyable! Je m’emporte mais ça va être super en live! J’ai vraiment hâte!

Rien à voir mais l’autre jour, j’ai réécouté de vieux disques que j’adorais adolescent. Les albums de God Machine…
Oh! Yeah!

Et ça sonnait toujours vraiment bien, mais ça donnait l’impression de revenir un million d’années en arrière… Comment considérez-vous The God Machine aujourd’hui?
Tu sais, je pense que j’apprécie plus aujourd’hui qu’à l’époque, en réalité. Surtout le premier album, Scenes from the Second Storey, la production… Je pense qu’il est trop produit. Sur certaines chansons, on entend vingt guitares! Mais One Last Laugh In A Place of Dying… (deuxième album sorti à titre posthume après la mort du bassiste Jimmy Fernandez – Ndlr) est intemporel pour moi. On l’a enregistré sur mon petit huit pistes à Prague où on a passé un an. Ce qui est incroyable, c’est que j’ai une mémoire absolument vive de cette période. Je me souviens de beaucoup de choses de façon très claire. Je revois encore la fille et l’arrêt de tram à Prague qui ont donné « The Train Song ». ça me ramène vraiment là-bas. A Los Angeles, j’ai beaucoup revu Austin, le batteur. Lui est rentré aux Etats-Unis vers 1998. Il a arrêté la musique. Tu sais, à la mort de Jimmy, on a revendu nos instruments…

Pour vous, alors, la musique, c’était terminé?
Tout à fait. La seule raison pour laquelle je faisais de la musique, c’était parce qu’on était trois amis, qu’on avait grandi ensemble et qu’on avait un contrat d’enregistrement. Pour être honnête, je ne me considérais pas du tout comme un songwriter alors. Ce qui m’intéressait, c’était créer des atmosphères sonores en studio, ce genre de trucs. Quand Jimmy est mort, ce qui a mis fin à God Machine, j’allais reprendre l’université, étudier la philosophie et devenir professeur. C’était vraiment ce que j’allais faire. Et puis, j’ai rencontré la mère de ma fille, elle est tombée enceinte, j’ai monté ce petit label (The Flower Shop Recordings – Ndlr) sur lequel j’ai publié le premier album de Sophia. Je ne pensais pas du tout que ça allait faire quoique ce soit, c’était tellement différent de God Machine, mais il s’est avéré que Fixed Water s’est plus vendu que les deux albums de God Machine réunis! Et c’était sur mon propre label! Soudain, j’avais cette carrière qui se construisait… C’est avec « So Slow », qui est la première chanson que j’ai écrite après la mort de Jimmy, que je me suis dit soudain que peut-être j’étais un songwriter, que c’était ma manière de m’exprimer. Et tout à coup, je vendais des disques, j’étais parti en tournée et ma copine était enceinte. Ma vie avait changé…

A combien d’exemplaires s’est vendu Fixed Water?
Aujourd’hui, on doit être autour des 50.000. Mais ça a pris du temps. Parce que tu dois comprendre que lorsque Jimmy est mort, on n’avait pas terminé l’enregistrement de One Last Laugh… Ce qu’on entend, ce sont les premiers mix, ce n’est même pas le disque fini. On a tout arrêté d’un coup. Il avait seulement entendu ces premiers mix avant de tomber malade et il est mort subitement. Avec Austin, on a décidé que ce serait l’album. Ce que Jimmy avait entendu. C’est pour ça qu’on a laissé une pochette blanche aussi. On a juste fait quelques interviews et puis c’était terminé. Qui sait ce qui se serait passé? Je pense que God Machine n’a jamais atteint le pic qu’il aurait pu atteindre. Quand on a joué ici, à Bruxelles, pour le premier album, c’était au VK et la salle était à moitié vide! A Berlin, on s’est retrouvé devant 20 personnes, à Cologne, 35 personnes… Mais ces 35 personnes étaient des journalistes, des gens de la scène rock indé, des enthousiastes. En Belgique, on a fait le Pukkelpop, il devait être midi, mais on a assuré. Si bien que lorsque le premier Sophia est sorti, le peu de gens qui avaient vu God Machine en ont parlé. La première tournée de Sophia était soldout, mais c’était à 75% des fans de God Machine. La deuxième tournée, les salles n’étaient pas pleines, à l’exception de la Belgique et de l’Allemagne… Austin a dit qu’en entendant Fixed Water, il avait compris la direction qu’allait prendre God Machine, mais je ne suis pas sûr que tous les fans pensaient de même. La transition n’a pas été facile.

Avez-vous les droits des chansons de God Machine?
Non. Si bien que je ne peux pas les rééditer. Le catalogue appartient maintenant à Universal qui avait racheté PolyGram qui avait lui-même racheté Fiction (label historique de The Cure sur lequel était signé The God Machine – Ndlr). Et même si ça n’a aucune valeur pour Universal, ils vont le garder, parce que c’est comme ça qu’ils font. Ils gardent tout ce qui est dans leur giron. Ce qu’il y a aussi, c’est qu’on devait tellement d’argent à Fiction! Genre, des centaines et des centaines de milliers de livres! Maintenant, je connais le gars qui s’occupe de Fiction en Angleterre. Ce n’est pas le même Fiction, mais c’est un sous-label d’Universal. Et je lui ai dit: la chose cool à faire, ce serait de me léguer le catalogue de God Machine en licence, ne fut-ce qu’en licence, histoire que je puisse le rééditer sur The Flower Shop. Parce que si ce sont eux qui s’en occupent, ça va être une catastrophe. Il y a quelques années, ils m’ont parlé de remixer les disques. J’ai dû leur écrire, parce que c’est une nana qui était là à l’époque, elle connaissait Jimmy, elle savait l’histoire, la raison pour laquelle on a gardé ces premiers mix. Je ne veux pas d’un nouveau mix sur ces albums. Ce serait un carnage. Juste… Fuck Off!

Comment se porte votre label The Flower Shop?
Pffff! (lève les yeux au ciel) Aujourd’hui, ce n’est plus que moi, vraiment. L’ironie, c’est que c’est grâce à Flower Shop que Sophia est né. Ce sont les musiciens qui étaient sur le label qui m’ont poussé à reprendre la guitare et à sortir le disque. Jusqu’au début des années 2000, ça se passait bien, je voyais où on allait. Je pouvais investir 10.000 euros pour enregistrer un groupe en sachant que je les récupérerais plus ou moins car les disques se vendaient et Sophia marchait bien. Et puis aux alentours de People Are Like Seasons, environ (sortie en janvier 2004 – Ndlr), l’industrie a changé. Et aujourd’hui, à moins d’enregistrer dans sa chambre, ce n’est plus possible, je ne peux plus me permettre d’investir ces 10.000 euros car je sais que je ne les amortirais pas. Par contre, ce que je vais faire, c’est refaire de Flower Shop un label spécialisé dans les 45 tours. C’est comme ça que ça a commencé, on enregistrait sur mon petit huit-pistes que j’appelle Old Betsy Satan et comme je viens de le récupérer et que le vinyle est de nouveau à la mode, on va refaire comme ça… Voilà l’histoire: il y a deux ou trois ans, je tombe à l’Archiduc sur le type de Rising Sun Studios où on avait enregistré The Infinite Circle en 1998. Et il me dit: « Robin, tu sais que j’ai toujours ton huit-pistes? » Et moi: « Fuck! Je me demandais où il était passé! » C’est avec ça qu’on a enregistré le deuxième God Machine et les deux premiers Sophia. Quinze ans que je pensais l’avoir perdu! Voilà, ça montre à quel point je bouge… (rires)







INTERVISTA A CUORE APERTO CON ROBIN PROPER-SHEPPARD
(La Repubblica, 14/04/2016, by Tobia D'Onofrio
)
Dopo sette anni di silenzio dall’ultimo album del progetto Sophia, il cantautore torna con “As We Make Our Way (Unknown Harbours)” in uscita il 15 aprile

A molti sarà capitato di curare il proprio cuore infranto con le struggenti canzoni di Sophia, progetto ormai ventennale dietro cui si cela il cantautorato introverso di Robin Proper-Sheppard. Pochissimi conosceranno invece il precedente gruppo del frontman di San Diego, The God Machine, una seminale band di culto in attività dal ‘91 al ‘95. Questo power trio, giunto dalla California negli squat londinesi, si fece notare sfoggiando un sound maestoso, spesso saturo di distorsioni e feedback, che metteva insieme, in uno stile unico, metal e post-punk, noise e slo-core, disegnando cattedrali gotiche in deserti psichedelici, come se i Led Zeppelin cortocircuitassero con i Bauhaus.

Il loro capolavoro è forse il secondo album-testamento, un disco che per ironia della sorte trasuda un senso di tragedia imminente, una profezia, più che un concept album, sulla solitudine e sulla morte che era dietro l’angolo: il bassista Jimmy Fernandez sarebbe stato fulminato da un’emorragia cerebrale alla fine delle registrazioni. Fu così che dal vuoto generato dall’esperienza God Machine nacque Sophia e il cantautorato esistenzialista di Robin Proper-Sheppard si spostò sensibilmente verso l’universo delle sue relazioni personali, muovendosi musicalmente tra desolazioni confessionali al limite dello slo-core e malinconiche ballate di velluto con sonorità lisergiche. Oggi, dopo sette anni di silenzio dall’ultimo capitolo della discografia, Sophia torna con un nuovo album, in uscita il 15 aprile per Flowershoprecordings, dal titolo As We Make Our Way (Unknown Harbours).

Un disco austero e sofferto, come era lecito aspettarsi, ma anche molto diverso dai precedenti. In attesa di vedere la band sul palco del Covo il 6 maggio a Bologna, abbiamo avuto modo di intervistarlo e di gustare un’intima esibizione milanese in cui ha persino soddisfatto le richieste del ristretto pubblico di giornalisti, regalando delle intense versioni di vecchi brani come If Only e Swept Back.

Il primo singolo, che sembra un po’ un pezzo dei Mogwai, si intitola Resisting e recita: “Non so esattamente a cosa ci opponiamo, o contro cosa ci ribelliamo”. Intendi dire che ribellarci sia la nostra condizione naturale a questo mondo?
“Sì, puoi leggerlo anche così, ma credo che, più che di ribellione da un punto di vista politico, l’intero disco parli (anche implicitamente) di rimpianto, di rimorso. Quel verso, in particolare, si riferisce a quando sei con qualcuno, ma cerchi di non lasciarti andare completamente all’amore. A quando arrivi al punto in cui non sai neanche contro cosa combattendo: forse contro l’idea stessa di vivere una relazione, più che contro quella persona nello specifico. Sai, riflettendo sulle mie relazioni passate mi sono accorto che i rapporti, il più delle volte, non hanno funzionato per colpa mia. In realtà è un verso molto personale che può essere letto a livelli differenti”.

Viene fuori un punto di vista un po’ buddista… Sembra che tu suggerisca che la sofferenza è dappertutto, ma che in realtà va combattuta con un cambiamento interiore.
“Questo è sicuramente vero, mi piace il fatto che tu aggiunga una qualità zen al verso”.

In realtà Resisting mi ricorda i God Machine. Inizia con un muro di suono sinfonico e il testo ha una vena molto più esistenzialista, rispetto al cantautorato confessionale a cui ci avevi abituato con Sophia. Anche altri testi dell’album si muovono in questo senso, fino al finale It’s Easy To Be Lonely in cui dici: “siamo la somma delle scelte e degli errori che facciamo, ma anche delle opportunità che riusciamo a cogliere”.
“In un certo senso direi che è vero. Per altri versi no. Nonostante il nome della band, God Machine, sono cresciuto con una strana esperienza della religione, a causa della mia famiglia… Credo in dio, ma non credo necessariamente nel Dio che la religione ci propone. Diciamo che ho un’idea generalmente più filosofica. Beh, nei God Machine c’era un focus esistenziale che era collegato al modo in cui mi relazionavo con dio. Anche perché ero più giovane e un po’ più naif. In Sophia, invece, essendo diventato più vecchio, le relazioni sono diventate il centro dei miei pensieri per molti anni. Ma dopo il travaglio del penultimo album, There Are No Goodbyes, sono cambiate un po’ di cose. Quell’album è stato faticoso, mi ha quasi ucciso e adesso sono completamente fuggito dalle relazioni. Quindi questo nuovo disco effettivamente è più esistenzialista, parla di come mi relaziono con il mondo. È difficile per me dire che si ricolleghi ai God Machine, ma credo che si riagganci al periodo in cui i miei pensieri dentro le canzoni spingevano la gente a riflettere su temi più ampi”.

In una precedente intervista spiegasti che nei God Machine eri solito chiederti se dio esistesse, mentre nei Sophia ti chiedi se esista l’amore. Sei arrivato a darti una risposta?
“È un’ottima citazione (ride, n.d.r.). Grazie, non la ricordavo. Probabilmente credo nell’idea dell’amore più di quanto non l’abbia mai fatto, ma le mie aspettative sono cambiate parecchio. Sono una persona molto intensa e quando quest’intensità inizia ad affievolirsi, allora tendo a scappare, ogni volta. Non ho una storia seria dai tempi di There Are No Goodbyes e per il momento cercherò semplicemente di tenermi lontano dal grande amore”.

Come dici in The Drifter: “sono alla deriva, piccola, e mi hai beccato mentre ero in giro”. Possiamo dire che non credi nell’amore eterno?
“Ad un certo livello sì. Come l’altro verso che dice: “è stata una storia bellissima, ma ci son già passato”. In realtà spero anche che la mia attitudine cambi leggermente con l’età che avanza. Vedremo…”.

Il titolo quindi è un riferimento all’invecchiamento?
“Assolutamente sì. È un riferimento al fatto che invecchiamo e cerchiamo un posto dove sentirci a nostro agio. Quel posto non l’ho ancora trovato, ma i dischi rappresentano proprio questo: il viaggio”.

E l’ancora in copertina cosa rappresenta?
“Devo precisare che in realtà le influenze di quest’album sono tutte attorno a me; è un disco molto meno focalizzato sulla mia persona. Ho finito l’album il giorno della vigilia di Natale e all’epoca una mia amica artista ha postato la foto di quell’ancora. Appena l’ho vista è stato uno di quei momenti in cui tutto torna. Non saprei dirti perché, ma è un momento particolare per tutti quelli che mi circondano, quindi direi che ci sono molte cose dietro questa copertina”.

Non si capisce bene se tu stia salpando oppure ormeggiando, in questo “porto sconosciuto” che è il sottotitolo dell’album.
“Infatti. Secondo il mio batterista, il fatto che l’ancora sia illuminata significa che mi sta chiamando. Comunque non è necessariamente un’idea legata al mare, quanto piuttosto al concetto di andare alla deriva: diciamo che quell’immagine mi ha semplicemente parlato”.

La metafora della deriva è dunque il tema dell’album. Nelle foto promozionali sei vestito come un marinaio. Mi è venuto in mente Driftin’ di Tim Buckley, il brano contenuto in Lorca…
“Non c’è alcun riferimento. È stata la prima canzone che ho scritto e ultimamente ne ho passate di tutti i colori. Tre anni fa sono stato deportato dall’Europa e sono tornato in America perché sostenevano che fosse scaduto il mio permesso di soggiorno. Il mio avvocato si è dato da fare ed effettivamente hanno riconosciuto un errore da parte dell’ufficio immigrazione, ma nonostante questo avrei dovuto richiedere la residenza in Germania o in Belgio, dove ho le mie etichette. Quindi l’ho chiesta a Bruxelles e, dopo lunghe pratiche burocratiche, non l’hanno approvata. Mi hanno dato 7 giorni di tempo e mi sono ritrovato su un aereo per l’America…”.

È questo il motivo per cui ci hai messo sette anni a pubblicare un album?
“In qualche modo anche questo ha contribuito, più di quanto fossi disposto ad accettare. Ma credo che sia stata una cosa positiva. Anche tornare a Los Angeles e confrontarmi con la mia cultura dopo 25 anni ha avuto un impatto notevole sull’album”.

Quindi hai scritto lì il brano California… Musicalmente è una canzone dall’atmosfera solare, ma un po’nostalgica, nello stile di Byrds e Jefferson Airplane. Sei sarcastico nel testo? Sembra quasi che tu dica che i californiani pensano soltanto a se stessi, fingendo di condividere qualcosa.
“Si tratta esattamente di questo. Non tutti sono così, ovviamente. C’è anche gente meravigliosa e genuina, ma in linea di massima è così. Vivevo a Los Angeles con Austin dei God Machine che vive in un’area molto cool, ma anche molto costosa. Ogni giorno andavo a passeggiare in posti come il Sunset Boulevard. Non prendermi per razzista, ma sull’autobus ero l’unico bianco perché quell’autobus arrivava fino a Skid Row, un quartiere malfamato dove sono praticamente tutti homeless. Sembra quasi che i ricchi facciano finta di non vedere tutto questo. La loro attitudine è di totale indifferenza”.

Saint Tropez/The Hustle, invece, è aggressiva e potrebbe essere un pezzo di One Last Laugh In A Place Of Dying, il secondo album dei God Machine.
“In effetti un’altra cosa che avvicina quest’album ai God Machine è il fatto che sia stato concepito e registrato per la maggior parte in power-trio con basso e chitarra. La cosa folle di questa canzone è che quando ho iniziato a lavorarci, con la chitarra acustica, mi suonava come un pezzo di Nick Cave o PJ Harvey. Poi l’ho portata in sala prove, l’abbiamo provata tre volte e l’abbiamo registrata in 20 minuti”.

E il testo? Si ricollega a quello che dicevi su California? Chi cerca continuamente di ingannarti?
“Quando sono tornato in California, Austin mi ha detto immediatamente che tutti avrebbero cercato di abbindolarmi ed effettivamente non aveva tutti i torti. Non importa se parliamo di industria discografica o di qualcuno che vuole affittarti un appartamento o della strumentazione: tutti cercano di raggirarti. All’inizio non ci credevo, perché vivo in Europa. Qui da voi, infatti, soprattutto a livello di affari, molte cose sono ancora basate su rapporti personali. Ma in California non è così. Lì tutti se ne fottono di te, a meno che tu non possa aiutarli o fare qualcosa per la loro carriera. Soltanto a quel punto tutti vogliono starti vicino. Ed è in un certo senso ciò che influenza quella canzone: l’idea di quanto sia importante fare soldi in America. Voglio dire… i soldi sono importanti ovunque, ma laggiù ancor di più! Mi spezza il cuore essere americano e vedere come stia andando forte Donald Trump. Per quanto sia un essere umano violento, infatti, ti rendi conto che è in grado di usare il suo successo come uomo d’affari per farsi accettare come politico. E questo per me è devastante! Se c’è una canzone politica nell’album, è sicuramente The Hustle“.

You Say It’s Alright ha delle reiterazioni di tastiera ipnotiche e circolari, sembra una sorta di new wave epica che mi ricorda gli MGMT. Anche questo brano propone una forma canzone alternativa, evitando il cliché dell’alternanza strofa-ritornello. Il testo è composto da un’unica frase ripetuta all’infinito: “dici che è tutto a posto, ma so che non lo è affatto”. In che modo credi che questo album sia diverso dai precedenti?
“In diversi modi. Innanzi tutto non è stato scritto da un cuore infranto. Secondariamente, visto che è passato così tanto tempo dall’album precedente, da un punto i vista musicale ricorda il periodo tra Infinite Circle e People Are Like Seasons: non mi sono preoccupato del tipo di musica da veicolare, insomma. Preferisco che alla gente non piaccia perché ho cambiato stile musicale, più che per i testi. Per quanto riguarda il testo, appunto, è solo un verso, ma credo che dica molto della mia impostazione mentale. Credo sia molto dark e per certi versi mi ricorda I’m only happy when you’re sad“.

Don’t Ask riesuma un vecchio vezzo che ti contraddistingue sin dall’epoca God Machine, quello di inventare effetti ipnotici con la voce. La tua “s” sibila come fossi un serpente e si insinua nella testa dell’ascoltatore. Parla del fatto che “tutti scappano da qualcosa”e la domanda che ti poni è la seguente: come possiamo affrontare i fantasmi che tornano ad ossessionarci dal passato?
“Esatto. Il punto è questo: ho sempre pensato che conoscere meglio una persona potesse portarmi ad amarla sempre di più. Invece sono un tipo talmente critico che forse, se non avessi saputo tante cose, le relazioni sarebbero andate meglio. Alla fine mi son ritrovato a chiedermi: quanti amori hai perso per il desiderio di conoscere tutto dell’altra persona?”.

Ovviamente il tuo amore e la tua sofferenza non sono rivolti soltanto al partner. Ad esempio Baby, Hold On è scritta per tua figlia ed è uno dei pezzi più tormentati dell’album. Non so se ti va di parlarne…
“Lei ancora non lo sa, perché l’album non è ancora uscito. Tutto ciò che posso dirti è che forse ho passato più tempo a lavorare al testo di quella canzone di quanto ne abbia passato a scrivere l’intero catalogo dei testi di Sophia. Ho un diario su cui appunto i testi, ma questo è passato su 14 foglietti diversi… Dopo un po’ ho capito che stavo cercando di esprimere un unico concetto: avrei voluto esser lì, ma purtroppo non c’ero. Insomma non ero presente, quindi: “sperare non è come esserci, giusto? Provarci non è come esserci, vero? Ma bimba, tieni duro”. Alcuni dei più bei momenti trascorsi insieme a mia figlia sono raccontati in quei versi: un giorno eravamo a Milano e dopo una colazione a base di torta al cioccolato mi chiese di andare al mare. Faceva caldo, prendemmo un treno per Monterosso e lei imparò a nuotare in un acqua blu come il cielo. Forse è stato il momento più emozionante che abbiamo trascorso insieme. Adesso vive con sua madre, ha 18 anni e presto diventerà indipendente. Chissà, forse mi accetterà come padre/amico, forse invece ricorderà principalmente il fatto che non sono stato presente nella sua infanzia. È un momento difficile per entrambi”.

Sei arrivato a Londra da San Diego il 1 gennaio del ’90. È ancora vero, come dichiarasti sei anni fa, che Londra è diventata la tua dimora spirituale? O adesso lo è Bruxelles?
“In verità, da quando sono tornato in America, la situazione si è complicata: Londra mi è molto familiare, perché i miei amici vivono tutti lì; Bruxelles, al confronto, è un paesino ed è la mia nuova casa; infine Los Angeles rappresenta le mie origini. Non saprei rispondere alla tua domanda, ma mi sento molto più europeo che americano. In generale l’attitudine degli europei sembra essere tendenzialmente più inclusiva, mentre quella americana è più esclusiva”.

Che ne pensi, a proposito, della situazione di emergenza con i rifugiati?
“Beh, è facile per me dire che hanno bisogno di un posto dove andare e l’Europa è vicina e potenzialmente disponibile ad accoglierli. Ma dopo ciò che è accaduto a Colonia a capodanno, non saprei…. Tutti hanno diritto ad una casa, questo è certo. Alla lavanderia a gettoni, ad esempio, ho incontrato un ragazzo che viveva nel campo profughi di Bruxelles. Era umile, aveva passato mille tragedie insieme ai suoi figli. Voleva solo sentirsi al sicuro e ti garantisco che avresti potuto dargli qualsiasi lavoro. Gente così si merita tutto l’oro del mondo. Ma allo stesso tempo, in un fiume di gente di queste proporzioni, ti ritrovi anche personaggi pericolosi. Quindi vorrei tanto che fosse più semplice poter distinguere tra chi è meritevole e chi no”.

Parlaci del live che porterai in giro.
“Adam Franklin, il frontman degli Swervedriver, suona solitamente la chitarra con Sophia dal vivo, ma l’hanno scorso era impegnato in tour, quindi ho dovuto riformare la band per alcuni festival in estate. Durante il lavoro di produzione di alcune band belghe ho conosciuto Jesse Maes che è semplicemente pazzesco: con la chitarra riesce a tirar fuori i suoni di un’orchestra. Durante il secondo giorno di prove mi ha detto: “Vi va di suonare It’s Easy To Be Lonely? Ho lavorato alle parti del corno francese”. Beh, giuro che mi è venuta la pelle d’oca! Ho capito che questa band sarebbe stata fenomenale. Adesso cantiamo alcuni pezzi a quattro voci e ho inserito anche un quinto membro, un polistrumentista che suonerà parti molto minimali”.

Molti dei tuoi fan vorrebbero in scaletta qualche canzone dei God Machine… ne suonerai?
“No, perché sembrerebbe una cover band. Anche Austin me l’ha chiesto l’anno scorso: “perché non le suoni quando sei in giro con Sophia?” La risposta è no! Non lo farò, perche Jimmy è morto e qualunque cosa suonassimo non sarebbero i God Machine”.




SOPHIA: SEPT ANS DE REFLEXION
(sunburnsout.com, 01/12/2016, by Emmanuel)
Sophia est devenu trop rare. Seulement deux petites dates de concert en France (au Mans et à Paris) après toutes ces années d’absence. Sun Burns Out ne pouvait pas ne pas rencontrer Robin Proper-Sheppard lors de sa venue au Petit Bain. Bavard et passionnant celui-ci nous a compté l’histoire de son dernier album As We Make Our Ways (Unknown Harbours). Retour sur cette très belle rencontre.

Il aura fallu attendre sept années pour que Sophia sorte un nouvel album. Est-ce qu’on peut parler de sept ans de réflexion pour y arriver ? As-tu eu des doutes au cours de cette période et as-tu envisagé que ce disque puisse ne jamais sortir ?
Robin Proper-Sheppard : J’ai toujours su qu’il y aurait un autre album parce que j’ai énormément de nouvelles chansons. Nous allons d’ailleurs enregistrer pendant cette tournée lors de nos journées de repos. Le problème, c’était que je n’avais pas de fil conducteur pour ce disque alors que j’en ai toujours eu un pour mes albums précédents. Celui-ci était basé sur mes relations. Je peux te donner le nom de chacune des femmes qui ont inspiré mes albums précédents. Pour celui-ci, je n’en avais pas. J’ai connu par contre un problème de résidence. Il ne me restait que sept jours avant de devoir quitter l’Europe. J’ai été forcé de retourner en Californie où je n’étais plus allé depuis quinze ans. Ma mère est décédée là-bas en 2001 et je n’y avais pas remis les pieds. J’ai vécu en Europe depuis, et franchement, ça a été un vrai choc culturel de retourner là-bas. Je me suis retrouvé dans un environnement total inconnu. Je ne comprends ni la mentalité, ni la culture de cet endroit. C’est pourquoi je me suis montré aussi cynique sur As We Make Our Ways (Unknown Harbours). Je n’ai pas connu de grand amour ces dernières années, mais j’ai connu plusieurs petites histoires amoureuses qui n’ont pas fonctionnées. Aussi, rien ne me poussait à sortir un disque. C’est à l’été 2015 que j’ai réalisé que j’avais un album prêt à sortir. J’étais à Los Angeles. Je ne connaissais quasiment personne. Le peu de gens que je fréquentais me trouvait dingue de prendre les transports en commun dans cette ville. « Tu prends le bus à Los Angeles ? Tu es vraiment malade! » C’est une chose que je faisais communément en Europe. Alors pourquoi ne plus agir de la sorte en Californie? Un homme caucasien de classe moyenne ne prend pas le bus là-bas. Cependant, je me suis senti vraiment tranquille en empruntant ce moyen de transport et finalement les personnes qui étaient dedans ressemblaient grosso modo à celles qui le prennent en Europe. La seule différence notable était la quasi absence de blancs. Beaucoup d’espagnols, de philippins. Au final, à force de se côtoyer au quotidien, les gens finissent par bien s’entendre, même s’ils proviennent d’horizons très différents. C’est cela la vraie culture américaine, et non pas le fait de faire encore et toujours plus d’argent et de le dépenser. La chanson California résume assez bien cela et m’a donné le fil conducteur pour sortir ce nouveau disque.

As We Make Our Ways (Unknown Harbours) semble moins désespéré que tes disques précédents. As-tu connu un certain bonheur ces dernières années ou peut-être est-ce le fait de vieillir qui a engendré ce changement ?
R.P.S. : Je pense vraiment que c’est le fait de vieillir qui est à l’origine de cela. Les choses qui ont pu m’affecter par le passé ne me touchent plus de la même manière maintenant. Par exemple, le désespoir lié au capitalisme et les différentes cultures aux États-Unis ont davantage d’impact sur moi. Je pense que je réfléchis d’une façon différente. Il est vrai qu’il n’y a plus autant de désespoir que dans mes premiers disques où j’avais le cœur brisé et je m’imaginais ne plus jamais retrouver quelqu’un et pouvoir être heureux. Je pense pourtant que je vais mourir seul. Mais en même temps pourquoi devrais-je me soucier de cela ? Je pense que j’ai maintenant davantage besoin d’avoir quelqu’un près de moi, simplement pour avoir quelqu’un près de moi. Je sais que j’ai causé beaucoup de peine dans mes relations précédentes et je n’ai plus besoin d’écrire des chansons à ce propos. Un peu comme : « C’est la vie Robin. Des séparations arrivent tous les jours. » Il m’a fallu l’accepter et je pense l’avoir fait.

L’album débute avec Unknown Harbours, un petit instrumental. C’était important de commencer ainsi ?
R.P.S. : Il y a des personnes qui aiment ce morceau et d’autres qui le détestent. Pour ceux qui ne l’aiment pas, ils considèrent que j’ai utilisé une texture sonique pour commencer Resisting. Mais je n’ai jamais souhaité cela. Ce que j’ai voulu avec ce morceau c’est qu’on soit interrogatif à propos de l’inconnu. Est-ce que c’est Sophia ou pas ? Est-ce que j’aime cette chanson ou pas ? Que va-t-il se passer ensuite ? Sur tous mes disques j’ai toujours prêté beaucoup d’attention à la manière dont ils débutent et finissent. Il m’était impossible de positionner It’s Easy To Be Lonely au beau milieu de l’album. C’est important pour moi que ceux qui l’écoutent y prêtent de l’attention du début à la fin. Ce démarrage est un moment de paix optimiste. C’était pour moi une belle manière de dire à nouveau « bonjour » après sept années d’absence. Ce morceau fut la dernière chose que j’ai composée pour ce disque. Si j’avais commencé avec une chanson pop, cela aurait laissé une toute autre impression. Si j’avais débuté avec Resisting, on aurait dit que c’est un disque lourd.

Dont Ask s’apparente à l’expression de vouloir fuir son passé. Est-ce que tu penses que nous restons beaucoup trop accroché à notre passé, et avons-nous trop peur du présent et de vivre quelque chose de nouveau ?
R.P.S. : J’ai démarré une nouvelle relation il y a peu. Elle pourrait devenir une grande histoire même si rien ne le garantit. Mais c’est la première fois que j’ai le sentiment que plus je connais cette personne, plus je l’aime. Il est possible que j’ai utilisé un mécanisme très différent par le passé. Le doute est quelque chose qui m’a souvent donné l’envie de fuir, comme une sorte de protection. J’ai constamment agi de la sorte. J’ai causé beaucoup de peine dans pas mal de relations. Avec Sophia, je pense avoir était bon dans l’écriture de ma perception sur ces histoires. J’ai souvent considéré que les relations ne fonctionneraient pas à cause de telle ou de telle autre chose. J’en étais hyper convaincu. Si j’avais su que tout cela était faux auparavant, certaines auraient bien mieux fonctionnées voire perdurées. J’ai mis beaucoup trop d’autodestruction dans mes histoires personnelles pour qu’elles puissent réussir. Cette chanson est vraiment basée là-dessus. Ne demande pas les choses que tu ne veux pas savoir. Il y en a tant que nous voulons tous oublier. Je n’ai aucun regret vis-à-vis de ma manière d’avoir traité mes anciennes petites amies, car j’ai toujours été quelqu’un de très droit. C’est davantage dans ma façon d’appréhender les relations que j’ai des regrets. Baby, Hold On parle de ma relation avec ma fille. Je me suis séparé de sa mère lorsqu’elle avait cinq ans. A l’époque, j’ai déménagé tout près de son école pour pouvoir rester près d’elle. Je lui proposais de venir me voir après l’école. J’avais une chambre pour elle, peinte en rose où elle pouvait se sentir chez elle. Elle a eu vingt ans en janvier dernier et j’ai récemment réalisé que ma manière de voir les choses n’était pas du tout la sienne. En fait, je n’étais pas là pour elle, même si je pensais l’être. Pour Baby, Hold On, j’ai dû écrire vingt pages de textes. Je ne suis pas du genre à partager ma musique, tant que la chanson n’est pas terminée. Mais je savais qu’elle finirait par l’entendre et je m’adressais à elle. C’est pourquoi c’était incroyablement difficile de pouvoir exprimer ce que j’avais à lui dire. Je ne tenais pas non plus à la mettre dans l’embarras. J’ai donc tenté de résumer mon souhait d’avoir été là pour elle, alors qu’en fait je ne l’étais pas, et surtout qu’elle le comprenne. Ça, c’est mon plus grand regret. Cette chanson ne concerne pas la tristesse causée par une relation qui est terminée, mais elle parle de tristesse à propos de la vie. The Drifter est une chanson triste, mais c’est surtout le constat de m’être enfui de tout, et d’avoir cherché à glorifier cela en faisant passer cela comme quelque chose de rock’n’roll. Quand je l’écoute, je me dis que c’est exactement comme cela que j’ai toujours agi.

It’s Easy To Be Lonely était déjà sorti en digital en 2014. C’était important pour toi qu’elle figure et surtout termine sur As We Make Our Ways (Unknown Harbours) ?
R.P.S. : C’est étrange. Je trouve que soniquement, elle fonctionne parfaitement sur l’album. Mais lyriquement parlant, si je considère la structure du disque, cette chanson résume parfaitement ma vie. J’ai commencé à l’écrire en 2010. J’ai mis des années pour la terminer. Dès le départ, j’avais le premier couplet. Mais je ne ressentais pas cette sorte de négativité dans ma vie à ce moment-là. Par contre, c’est vraiment ce que j’ai envie d’exprimer maintenant à propos de ma vie. Une nuit, j’étais en train de travailler dessus. Je ne sais pas comment c’est arrivé mais c’est sorti tout seul. « The chance that we take » m’est venu. A ce moment-là, j’ai réalisé que c’était exactement ce que je cherchais à dire depuis longtemps. Pour moi, c’est vraiment très positif de terminer mon disque avec ces paroles. Et pour un disque de Sophia, c’est quelque chose d’incroyablement positif, probablement la chanson la plus positive que j’ai jamais écrite.

Tu n’as jamais pensé à sortir un album solo ?
R.P.S. : D’une certaine manière, les disques de Sophia sont des disques solo. Il est vrai que j’ai un énorme égo. Je ne peux pas me regarder dans le miroir, car je me trouve affreux et cela blesse mon amour propre. Je suis comme ça. Tu peux demander à mes amis. Je ne regarde pas mes photos, mes vidéos. Je ne me supporte pas physiquement. Et d’une certaine manière c’est vraiment quelque chose d’égotiste. Malgré tout cela, je n’ai pas besoin de voir mon nom écrit en gros caractères sur une pochette. A travers ma musique, je pense exprimer tout ce que j’ai à dire. Sortir un disque sous mon propre nom n’engendrerait aucune différence musicale juste un changement de nom sur la pochette. Et étant donné mon égo, je n’ai pas besoin d’ajouter ça (Rires).

Adam Franklin est un de tes amis. Que penses-tu du retour de Swervedriver ?
R.P.S. : J’ai trouvé ça ! J’ai écouté leur dernier album en boucle. Ils ont terminé le disque lorsque j’étais à Los Angeles. Adam me l’a envoyé et je n’ai pas cessé de l’écouter. Il y a quatre disques que j’ai écoutés en permanence lorsque je vivais aux États-Unis : l’album de Caribou, Low de David Bowie, l’album de Swervedriver et High Violet de The National qui est un de mes disques préférés de tous les temps. Adam est probablement un des meilleurs guitaristes que je connaisse. Il ne fait plus partie de Sophia mais il est remplacé par quelqu’un qui a un potentiel énorme. Dans quinze ans, je pense qu’il sera au même niveau qu’Adam. Il doit avoir 25 ans. J’adore parler de lui avec Adam. Parfois j’entends des choses au soundcheck, et je m’interroge : ‘D’où vient cette magnifique musique?’. Avoir ce nouveau groupe est quelque chose dont j’avais vraiment besoin. J’ai eu de la chance que Swervedriver parte en tournée. Ça m’a forcé à trouver un nouveau bassiste, un nouveau guitariste. Je savais que musicalement ce serait différent car nous ne jouons quasiment plus de guitare acoustique, mais tout se passe très bien. Le changement est parfois la meilleure chose qui puisse arriver. Adam a participé à l’album pour le morceau St Tropez/The Hustle. Il n’a d’ailleurs pas composé la partie de guitare pour la chanson. Je lui avais demandé de jouer une partie de guitare un peu folle, assez abstraite. Il m’a donné cette partie de guitare qui était destinée à une de ses chansons qu’il n’a jamais sortie, car il ne savait pas sur quel disque la mettre. Mon ingénieur du son et moi l’avons reçu. On ne savait pas du tout comment elle allait sonner. Et celui-ci a trouvé absolument incroyable ce qu’Adam nous avait envoyé. On n’en revenait pas comment cela collait parfaitement avec la chanson que j’essayais de terminer. A chaque fois que j’écoute St Tropez/The Hustle et que j’entends cette guitare, c’est vraiment magique.

Pourquoi tu n’as pas sorti l’album de Swervedriver, I Wasn’t Born To Lose You sur Flower Shop Recordings (NDRL : label fondé par Robin Proper-Sheppard) ?
R.P.S.: Adam a un manager américain et ils ont leur propre label aux États-Unis. Ils cherchaient un label ou tout au moins une distribution en Angleterre. Pour Flower Shop Recordings, c’est très compliqué de sortir des disques. J’aimerai vraiment en sortir davantage mais plus personne ne vend des disques de nos jours et cela coûte très cher. Lorsque j’ai lancé Flower Shop Recordings, c’était encore l’époque de The God Machine. Il était possible de sortir des 45 tours de groupes inconnus. John Peel les passait à la radio et tous les exemplaires se vendaient en deux temps trois mouvements. De nos jours, si tu presses 500 quarante-cinq tours, tu en vendras peut-être 100 exemplaires. Il y a tant de groupes en tournée. C’est difficile de se faire connaître et de réussir à vendre ses disques. Ça me rend dingue de découvrir un groupe, d’adorer ses chansons, de connaître les paroles de leurs chansons par cœur, d’essayer de leur trouver trois concerts en Allemagne et au final d’avoir la chance de leur caler une seule date. C’est vraiment très compliqué. Même pour Sophia, il nous faut réserver les dates six mois à l’avance. Comment veux-tu que les jeunes groupes puissent trouver l’opportunité de se faire connaître? Il est vrai que j’ai réussi à sortir tous les albums de Sophia sur ce label. C’est une chance, surtout avec le déclin du CD. Le vinyle est de retour. Mais les majors occupent les plannings des usines de disques. Aussi, il faut maintenant trois mois pour pouvoir presser un disque. Mais je vais peut-être recommencer à sortir des 45 tours. Quelque chose de punk-rock.

Est-ce que le groupe qui t’accompagne est un projet à long terme ?
R.P.S. : Je l’espère vraiment. Ils ont tous d’autres projets musicaux à côté de Sophia. Un journaliste a récemment déclaré que ce groupe c’était un peu la version 2.0 de Sophia (Rires). J’aimerai faire quelque chose d’acoustique avec un quartet à cordes d’Allemagne qui s’appelle le Kaizer Quartett. Ils ont travaillé notamment avec Chilly Gonzales et Jarvis Cocker. On m’a proposé quelques concerts pour l’année prochaine. Un en Allemagne, un en Belgique et peut-être qu’il y en aura un aux Pays-Bas. Ce sera peut-être avec des nouveaux arrangements, quelque chose de plus acoustique.

Contrairement à tes précédents albums, il n’y a pas eu une édition limitée double CD de As We Make Our Ways (Unknown Harbours). Y a-t-il une raison à cela?
R.P.S. : L’idée de réaliser une édition limitée me plait. Pour les disques précédents j’avais une licence chez City Slang en Allemagne, et ils étaient très demandeurs d’éditions limitées. Pour moi, c’était important de sortir mes albums de la sorte. Mais cette fois, je tenais à ce que ce disque commence avec Unknown Harbours et se termine avec It’s Easy To Be Lonely. Ce disque n’avait pas besoin d’en dire plus. Je n’étais vraiment pas chaud pour y ajouter des démos ou des inédits. Les gens n’achètent plus d’albums de nos jours. Ils écoutent quelques morceaux sur Spotify. Ceux qui tiennent à écouter l’album dans son intégralité achèteront l’album car ce sont des gens qui achètent encore des disques. Et le fait qu’il y ait des bonus ne leur donnera pas plus l’envie d’acheter ce disque.

Pourquoi ne ressors-tu pas les disques de The God Machine? Les Ep sont épuisés depuis belle lurette et n’ont jamais été compilés.
R.P.S. : Universal possède les droits pour tous ces disques. Je suis en discussion avec eux afin d’obtenir une licence qui me permettrait de sortir mes propres enregistrements sur Flower Shop Recordings. Mais ce n’est pas une de leurs priorités. Je n’aurai pas les droits de ces chansons. Mais j’obtiendrai peut-être une licence. La seule chose que je souhaite sortir, ce sont des inédits. One Last Laugh In A Place Of Dying’ (1994) n’est même pas un disque terminé. Ce sont les rough mixes qui figurent dessus. C’est la dernière chose que Jimmy Fernandez ait entendu avant de nous quitter. Il y avait une nana qui bossait pour Fiction Records, notre ancien label avant de disparaître et d’être vendu à Polygram. Elle m’a demandé si je ne voulais pas sortir des remixes de nos morceaux. Je lui ai répondu qu’elle était folle ! C’était pourtant une excellente amie et elle connaît bien l’histoire de ce disque. Universal ne peut rien faire avec ma musique sans mon accord. Ce que j’aimerai c’est donc sortir des inédits et une collection de EP. Il y a une possibilité que ça se produise mais il n’y aura rien de plus.

Serais-tu intéressé de sortir un 10’’ sur Monopsone?
R.P.S. : Je ne peux pas te répondre comme ça. Mais je ne dis pas non. Il faudrait que j’aie de bonnes chansons. Dans ce cas, oui, cela pourrait faire l’objet d’un 10’’.